ซามูไรที่รัก<บทนำ>

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนร่วมทาง

ยูเอะยังคงออกเดินทางต่อไปอย่างไร้จุดหมาย   แล้วทันใดนั้นเธอก็พบว่ามีชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งล้อมวงอะไรบางอย่างอยู่  ดูเหมือนจะเป็นการรุมทำร้ายใครสักคน



หญิงสาวอดใจไม่ไหวจึงเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิมจึงได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งคุกเข่าหันหน้าเข้ากำแพงในอ้อมแขนคล้ายโอบอุ้มอะไรบางอย่างไว้    เขากำลังถูกนักเลงกลุ่มนั้นรุมทำร้าย!



“หยุดนะ”  ยูเอะส่งเสียงอันดังออกไป  เป็นผลให้ชายเหล่าหยุดลงชั่วครู่ก่อนหันมาโต้



“แม่สาวน้อยอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย”   ชายคนหนึ่งกล่าวขึ้น  แต่ยูเอะไม่มีท่าทีว่าจะสนใจยังคงกล่าวต่อ



“ปล่อยชายคนนั้นซะ”    ยูเอะบอกด้วยเสียงเฉียบขาด



“ถ้าไม่ปล่อยล่ะ”  ชายอีกคนร้องมาอย่างกวนๆ



ยูเอะเห็นว่าพูดดีๆ   คงไม่มีประโยชน์จึงตวัดดาบใส่ชายคนที่พูดอย่างรวดเร็วจนเกิดแผลเลือดไหลเป็นทางยาวที่ก้านคอ



แม้ว่าแผลนั้นไม่ลึกนักแต่ทำให้นักเลงปอดแหกเหล่านั้นขวัญกระเจิงไปเลยทีเดียว    พวกมันพากันวิ่งจากไปอย่างไม่คิดชีวิต



“พี่ชายๆ   เป็นไงบ้างครับ”   เสียงเล็กๆ  ของเด็กชายดังขึ้น    ยูเอะจึงหันไปมอง



ที่ตรงหน้าเธอมีร่างเล็กๆ  ของเด็กชายอายุประมาณ  7   ขวบ  ที่สกปรกมอมแมม  มีเลือดติดเล็กน้อย   กำลังเขย่าตัวชายหนุ่มชุดซามูไรสีขาวหม่นๆ   แสดงถึงความเก่า   ทั้งยังขาดและยับ   ผมของเขาเป็นสีดำ    เธอไม่สามารถมองเห็นหน้าตาของเขาได้ชัดเจนนักเนื่องจากมันเลอเทอะไปด้วยคราบฝุ่นและเลือดที่เปรอะไปแทบทั้งตัว   ที่ข้างกายเขามีกล่องยาขนาดใหญ่และดาบที่มีฝักสีดำ!



ยูเอะเบิกตากว้างเมื่อเห็นดาบเล่มนี้!  มันช่างคล้ายกับดาบที่ใช้ฆ่าพี่ชายของเธอเหลือเกิน!…………..หรือว่า…………



แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้   พี่ชายเธอก็เป็นซามูไรที่มีฝีมือดีคนหนึ่ง  คนที่จะฆ่าพี่ชายของเธอได้ต้องเป็นคนที่เก่งมากทีเดียว  ฉะนั้นหากเขาคนนี้คือคนที่ฆ่าพี่ชายเธอเขาคงไม่ถูกทำร้ายจนยับเยินเช่นนี้?   มีอีกข้อพิสูจน์เดียวเท่านั้น!  ชักดาบนี่ออกมาหากเป็นสีดำเธอจะฆ่าชายคนนี้ทันที!



ยูเอะก้าวพรวดเข้ามาประชิดกล่องยานั่นพร้อมทั้งค่อยๆ  ยื่นมือไปแตะที่ดาบ!



แต่แล้วเธอก็ต้องชักมือกลับทันทีด้วยความรู้สึกแห่งรังสีการฆ่าฟันที่แผ่ออกมาจากดาบอย่างรุนแรงจนน่าตกใจ!

อย่างน้อยเธอก็ได้รู้ว่าดาบนี่ไม่ธรรมดา!   มันจะต้องเป็นดาบที่ฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วนจึงจะมีรังสีเช่นนี้!   ถ้าเช่นนั้นเรื่องที่เธอคิดก็มีโอกาสเป็นไปได้!



ยูเอะรวบรวมกำลังใจยื่นมือไปอีกครั้ง



หมับ!



มือหยาบกร้านที่แข็งแรงของชายหนุ่มคว้าข้อมือเธอไว้  ยูเอะหันไปมองอย่างประหลาดใจ



ชายหนุ่มผู้ได้รับบาดเจ็บนั่นเอง!



สายตาที่เขามองมาเป็นสายตาที่คมกล้าทรงอำนาจอย่างน่าตกใจ!



“อย่าแตะต้องมัน   มุราซามะเป็นดาบอาถรรพ์   ถ้าถูกชักออกมาต้องมีคนตาย”   ชายหนุ่มกล่าวด้วยเสียงอันเยือกเย็นแต่มั่นคงไม่คล้ายคนบาดเจ็บแม้แต่น้อย   ทั้งยังดูทรงอำนาจน่าเกรงขามจนไม่กล้าขัดคำสั่ง



หญิงสาวถอยหลังออกไปก้าวหญิงอย่างระวังตัว  เธอเห็นชายหนุ่มพึมพำอะไรออกมา  



เขากำลังคุยกับดาบนั่นรึนี่?   เธอได้เรียนรู้มาว่าซามูไรที่มีฝีมือสูงเท่านั้นจึงจะคุยกับดาบของตนได้   หากบรรลุถึงขั้นนั้นจึงจะเรียกได้ว่าเป็นซามูไรที่แท้จริง………..ทว่าก็น้อยนักที่จะทำได้…………และหากคิดทำเช่นนั้นต้องใช้เวลาหลายปี…………บางคนจนชั่วชีวิตยังทำไม่ได้………….



ที่จริงพี่ชายของเธอก็ถึงขั้นที่สามารถพูดคุยกับดาบได้แล้ว  แต่ก็ยังถูกคนอื่นฆ่าตาย………….เธอเองก็เพียรพยายามที่จะคุยกับดาบเล่มนี้ที่รับตกทอดมาจากพี่…………ทว่าจนบัดนี้ยังไม่ประสบความสำเร็จ………….



ชายคนนี้คงไม่ธรรมดาจริงๆ   จึงสามารถคุยกับดาบที่มีรังสีอำมหิตรุนแรงเช่นนี้ได้!   แต่ทำไมเขาจึงได้ถูกนักเลงปลายแถวเช่นนี้ทำร้าย?



“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้”   ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวขึ้น



แต่ยูเอะยังคงไม่วางใจเขานัก



“ขอโทษนะครับที่ทำให้ตกใจ  มุราซามะก็อย่างนี้เองไม่ยอมให้ใครแตะต้องมันนอกจากผม”   ชายหนุ่มกล่าวอย่างนุ่มนวล  เสียงของเขาช่างคล้ายกับคนที่ฆ่าพี่เธอเสียจริง!



“อ้อ  ผมชื่ออากิระนะครับ   ผมเป็นหมอพเนจร  แล้วคุณล่ะครับ”  เขาถามอย่างสุภาพ



“ชั้นชื่อยูเอะ   ทำไมนายไม่สู้ทั้งที่นายมีอาวุธ”  ยูเอะถามหน้าตาเคร่งเครียด



“อ้อ   คนที่ให้มุราซามะกับผมเขาบอกว่าให้รักษาให้ดีแต่ห้ามดึงออกจาฝักเด็ดขาด  และผมก็ไม่ชอบการต่อสู้ด้วย”   อากิระบอกราวกับไม่ใช่เรื่องสำคัญ



มีคนให้เขามางั้นเหรอ……….งั้นเขาคงไม่ใช่มั้ง…………เจ้าฆาตกรคนนั้นคงไม่ปล่อยให้ตนเองถูกทำร้ายอย่างนั้นแน่



“พี่ชายเป็นไงบ้างครับ   ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม”  เด็กชายร้อง



“ฮะๆๆ    ไม่เป็นไรๆ    พี่โดนซ้อมจนชินแล้ว   ร่างกายพี่บึกบึนจะตาย”   อากิระกล่าวอย่างขบขัน



“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไม่เคยมีใครดีกับผมอย่างนี้มาก่อน………ฮือๆๆๆๆ   ทั้งๆ  ที่ไม่รู้จักพี่ชายยังช่วยผมจนเจ็บตัว   ฮือๆๆๆๆ”   เด็กขายร้องไห้ออกมา



“โอ๋ๆๆๆๆ   เด็กดีอย่าร้องนะ    พี่ก็ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอย่างนี้ล่ะ  โอ๋ๆๆๆๆ”   ชายหนุ่มปลอบเด็กน้อยอยู่นานทีเดียว



ยูเอะมองภาพนั้นอย่างซึ้งใจ    คนๆ  นี้เป็นคนดีขนาดนี้   จะเป็นฆาตกรได้อย่างไร   คิดไปคิดมาเธอก็นึกถึงพี่ชายของเธอ…………พี่ของเธอเป็นคนใจดี………..มักจะอุ้มเธออย่างนี้เสมอ………..เธอรักพี่ชายที่สุด………….แต่ความสุขนั้นกลับถูกคนใจร้ายพรากมันไป………….



“นี่อากิระ   กับหนูน้อยคนนี้ไปทำแผลกันก่อนมั๊ย”   ยูเอะชวน







ยูเอะทำแผลให้เด็กชายที่รู้ตอนหลังว่าชื่อ  คิระ   ส่วนอากิระทำแผลให้ตนเอง   (น่าฉงฉานนู๋ทำให้มั๊ยจ๊ะที่รัก)   ยูเอะรู้สึกว่าอากิระนี่ทรหดจริงๆ   แผลขนาดนี้น่าจะลุกไม่ขึ้นแต่เขายังไม่มีท่าทีว่าลำบากอะไร  คงจะโดนซ้อมบ่อยจริงๆ



ยูเอะได้มีโอกาสเห็นหน้าอากิระชัดๆ   เมื่อเขาเช็ดคราบเลือดและฝุ่นละอองออกไปจากตัว  เธอจึงได้รู้ว่าเขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่งผมของเขาสีดำเป็นประกาย  ผิวของเขาขาวสะอาด   รูปหน้าคมคาย   คิ้วดกเข้มแต่ทอตัวสวยไม่หนาจนเกินไปให้ความรู้สึกที่นุ่มนวลมากกว่าแข็งกร้าว  ดวงตาสีดำของเขากลมโตเป็นประกายวาววับสุกใสชวนมองเป็นที่สุด  ปากเล็กๆ   สีชมพูก็ได้รูปสวยเชียว  แถมรูปร่างก็สูงโปร่งสง่างาม  คงสูงราวๆ  180  ได้มั๊ง



“นี่ยูเอะ   เธอจะไปไหนเหรอ”  อากิระถามหลังจากที่ส่งคิระกลับบ้านไปแล้ว



“ไม่รู้สิ  ชั้นเดินทางไปเรื่อยๆ   แล้วนายล่ะ”   ยูเอะถาม



“ชั้นก็เหมือนกัน………..เรา……….ไปด้วยกันดีมั๊ย  เธอจะได้มีเพื่อนคุยด้วย”   อากิระเสนอ



ยูเอะหยุดคิดเล็กน้อย    ก็ดีเหมือนกัน  เธอเดินทางคนเดียวมาตลอดก็ยอมรับว่าเหงา   อีกทั้งเธอรู้สึกว่าอากิระเป็นคนดีมากทีเดียว…………มีเพื่อนอย่างนี้สักคนก็ดี………….



“ตกลง”  ยูเอะบอก  อากิระยิ้มกว้างให้เธอเหมือนเด็กๆ  เวลาได้ของถูกใจ