คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro I
INTRO I
_______________________________________________________________________________
“เชี่ ยแม ร่ง ไม่อยากเปิดเทอมเลยว่ะ สั ส”
“เออดิ เมื่อคืนกุยังเล่นดอทเอมัน ๆ อยู่เลย ตอนเช้าต้องตื่นมาโรงเรียนและ”
“อ๋อ ที่เมิงแพ้กุราบคาบอะนะ”
“อ้าว พ่อเมิ ง ตายหรอ!”
“หลังพ่อมึงเล็กน้อย 555+”
เสียงพูดคุยจ้อแจ้กจอแจของเหล่านักเรียนในวันเปิดภาคการศึกษาใหม่ ดังขึ้นเรื่อย ๆ อย่างฉุดไม่อยู่ อาจเพื่อเป็นการให้หายคิดถึง หลังจากปิดเทอมไม่เจอหน้ากันมาเกือบสามเดือน หรือว่าเป็นพวกพูดมากอยู่แล้วก็เป็นได้
นักเรียนที่เรียนที่ตึกใหม่กำลังทยอยก้าวขาขึ้นบันไดที่ดูแคบไปถนัดตา เมื่อมีฝูงนักเรียนราว ๆ สามร้อยชีวิตต่อแถวเบียดเสียดกันขึ้นไปยังห้องเรียนของตน บ้างก็เป็นฝ่ายเบียดคนอื่น บ้างก็เป็นฝ่ายถูกคนอื่นเบียด บางส่วนที่กำลังพยายามหลบหลีกไม่ให้ถูกเบียด ก็อาศัยรูปร่างที่ผอมเพรียว เดินปาดซ้ายปาดขวา หลบฉวัดเฉวียนเพื่อให้รอดพ้นจากช่วงเวลานี้ให้เร็วที่สุด
ร่างบางเองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มผู้โดนเบียดและกำลังพยายามหลบหลีกเพื่อนนักเรียนด้วยกัน
แต่ด้วยรูปร่างผอมบางที่พร้อมจะถูกกระแทกและล้มลงไปกับพื้นได้ทุกเมื่อ
และตอนนี้มันก็เป็นอย่างที่ควรเป็น
ปึ้ก!!!
ร่างบางถูกแรงปะทะและล้มลงอย่างไม่ตั้งใจ แต่คนไม่ตั้งใจก็เดินผ่านไปโดยไม่รับรู้ว่าตนได้ชนคนอื่นล้ม ตัวร่างบางเองก็ไม่ได้ชอบหาเรื่อง จึงไม่คิดเรียกร้องคำขอโทษแต่อย่างใด
อยากได้ความช่วยเหลือมากกว่า...
ด้วยความเร่งรีบของเหล่านักเรียนทำให้ช่องว่างถูกบดบังไม่มีเหลือพอให้ร่างบางลุกขึ้นมาเดินใหม่ เมื่อพยายามจะลุกขึ้นถูกกระแทกกลับลงไปใหม่ เป็นอย่างนี้ซ้ำอยู่หลายครั้งจนร่างบางตัดใจที่จะลุกขึ้น กะว่ารอให้ความวุ่นวายผ่านไปให้หมดก่อน จึงจะเดินขึ้นห้องเรียนก็ยังไม่สาย
แต่พระเจ้าที่ไม่รู้ว่ามีจริงหรือเปล่าก็ยังเห็นใจ อุตส่าห์ส่งมือแกร่งมาประคองร่างที่ถูกเหยียบย่ำผ่านไปอย่างไม่มีใครเห็นหัว ให้สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง
เมื่อหันหน้ากลับไปมองผู้มีพระคุณก็พบกับร่างสูง รูปหน้า ทรงผมที่คุ้นตา กับสัมผัสแบบนี้ มีอยู่คนเดียว และก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนร่วมห้องของเขานั่นเอง
“เอ่อ...ขอบใจ” ร่างบางเอ่ย
“เดินระวัง ๆ หน่อยสิมึง” เสียงแข็ง ๆ ที่ฟังดูเย็นชา แต่คนฟังก็รู้สึกได้ถึงความห่วงใย
“เออ ๆ ขึ้นห้องเรียนเหอะ”
คลื่นนักเรียนที่ทยอยเดินแถวขึ้นมาเริ่มจางลงแล้ว ร่างสูงเดินเคียงคู่มากับร่างบางและเข้าห้องเรียนไปพร้อม ๆ กัน ต่างคนก็แยกย้ายกันไปตามที่นั่งที่นำกระเป๋ามาวางไว้ตั้งแต่เช้า ทั้งคู่เลือกที่นั่งริมหน้าต่าง แต่ร่างบางนั่งแถวหน้าสุด ในขณะที่ร่างสูงนั่งแถวที่ 3 ซึ่งเป็นแถวที่อยู่กลางห้องพอดี
...รู้สึกเหมือนเราจะรักษาระยะห่างซึ่งกันและกัน...
...แต่มันก็เป็นเรื่องดีนี่นะ...
_________________________________________
“เก๋ง ๆ !!”
“หือ” ร่างสูงหันหน้ากลับไปตามเสียงเรียก เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในห้องเรียกเขา เพื่อนคนนี้เป็นผู้หญิงที่ห้าว ๆ เลยค่อนข้างสนิทกับผู้ชายในห้อง (ซึ่งทั้งห้องมีผู้ชายอยู่แค่ 9 คน = =)
“มีไร”
“มีเรื่องจะถาม กูสังเกตมานานและ…” เปรยขึ้นแล้วเว้นช่วงไปพักนึง เหมือนรอให้ถามกลับ
“อะไร”
“มึงกับซันคบกันอยู่เปล่าวะ” ถามไปก็หัวเราะไป เออ...จะได้รู้ว่าตัวเองมีเพื่อนเป็นบ้า
“ก็ไม่นี่ ทำไมคิดงั้น” ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แล้วถามย้อนกลับไป
“ก็เมิงอ่ะ ตั้งแต่ม.3 แล้ว อะไร ๆ ก็ซัน ทำงานก็ซัน ไปกินข้าวก็ซัน เพื่อนคนอื่นมีตั้งแยะ”
“อ้าว! ก็เพื่อนสนิทกัน ไม่ไปด้วยกันจะให้ไปกับหมาที่ไหน” ร่างสูงปฏิเสธอย่างใจเย็น
“แล้วกุกับมันก็เป็นผู้ชาย มึงคิดได้ไงวะมาถามกูแบบนี้”
“เออ ๆ พวกกูคิดมากไปเองแหละมั้ง”
“พวกมึง? แสดงว่าคิดกันหลายคน?”
“อ่า...ก็...ใช่”
“พวกมึงนี่ไร้สาระจริง ๆ” กล่าวพร้อมกับส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนหันไปสนใจกับอาจารย์ที่สอนอยู่หน้าห้องต่อ
_________________________________________
อะไรกันไอ้พวกนี้... เพื่อนผู้ชายกับผู้ชายสนิทกันไม่ได้หรือไงวะ มามองเป็นเกย์ไปได้ จะว่าไปห้องของเขาถึงจะเป็นเด็กเรียนดี แต่วัน ๆ มันก็ไร้สาระเป็นเหมือนกัน คิดแต่เรื่องเกย์ ไม่เกย์ ก็นะ... ทั้งห้องมีผู้ชายอยู่ 9 คน ก็น้อยพอแล้ว ยังจับมาเป็นเกย์กันอีก ร่างสูงละเครียด = =
พลันสายตาที่กลอกไปทั่วห้องก็มาหยุดอยู่ที่ร่างบางที่มองไปทางกระดานอย่างตั้งใจฟังอาจารย์สอน พร้อมกับก้มลงไปจดสิ่งที่ได้ฟังลงบนสมุดเป็นระยะ ๆ โดยไม่สนใจคนรอบข้าง รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าร่างสูง ในหัวคิดไว้ว่ากลางวันนี้จะชวนไปทานข้าวด้วยกันเหมือนเคย
_______________________________________________________________________________
รีไรท์แล้ว อย่างมั่ว ๆ นิ่ม ๆ ถู ๆ ไถ ๆ ไปตามประสา = =
เปลี่ยนแนวใหม่ทั้งสองคู่เลยนะ
ทั้งเก๋งซันของโฮ แล้วก็เบสมิคของเหม่ย
รอนังเหม่ยมาลงอินโทรที่สอง ของเบสมิค
ขอประทานอภัยที่ปล่อยให้รอจนเหงือกแห้ง
หรือว่าไม่มีใครรอก็ไม่รู้ T^T เล่นทิ้งไว้ชาติกว่า
สำนึกผิดค้าบบบบบบบบ~~~~
ความคิดเห็น