★ 'วุ่นนักเมื่อ ♥ นายSuperStar SJXSNSD

ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1

Qreaz. 10










                                                  CHAPTER 1


          '' 13!!!'' ยูริตะโกนออกมาด้วยความดีใจสุดๆ

                 ''อะไรของแกไอ้ ควอน ยูริ?'' ยุนอาพูดแล้วใช้มือทั้ง2ข้างของเธอเขย่ายูริไว้

                 ''ก็แค่พูดชายเกาหลีที่เดินเป็นกลุ่ม13คน ก็แค่นี้เอง'' เจสสิก้าพูดอย่างเสียดาย

                ''แค่ อย่างงั้นหรอเจส'' ยูริพูดแล้วหันควับไปมองเจสสิก้า

                ''เจส ไม่ได้ตั้งใจน่ะยูล'' ยุนอาพูดเสริมเพื่อนให้สถาการณ์ดีขึ้น เธอนั้นรู้ดีว่ายูริคลั่งไคล้ในตัวของศิลปิน
                   มากแค่ไหน

                 ''ยูล~ คือพเจสสขอโทษนะ เจสไม่ได้ตั้งใจอ่ะ'' เจสสิก้าขอโทษยูริพร้อมกับทำท่าน่ารักสุดๆ

                 ''ยูลแกร้องไห้หรอ?'' ยุนอาที่เห็นดวงตาของยูริเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงนิดๆ จึงถาม

                  ''อ่าฮะ แต่ฉันไม่ได้โกรธเจสนะ คือ...'' ยูรฺพูดทิ้งท้ายไว้อย่างงงๆ

                 ''คืออะไร?ยูล'' เจสสิก้าถามด้วยความเป๋นห่วง

                 ''ก็คือ...ฉันดีใจที่ได้เห็นโอปป้าทั้ง13คนอ่ะ'' ยูริพูดพร้อมรอยยิ้มแต่น้ำตายังคงคลออยู่ที่ดวงตาของเธอ

                '' นึกว่าอะไร ซะอีก'' เจสสิก้าและยุนอาพูดขึ้นมาพร้อมกัน

               ''แกก็เดินไปหาเลย ไปเลยยูลๆๆ!!'' เจสสิก้าสนับสนนุยูริพร้อมกับทำท่าจะผลักไป

                ''ไม่ต้องบอกฉันก็ทำย่ะ โอปป้ารอยูลก่อนนะคะ~'' ยูริพูดแล้วเตรียมพร้อมที่จะวิ่ง แต่เมื่อเธอหันไปกลับ
                      ไม่เจอ'พวกเค้า'ซะแล้ว

              ''หายไปแล้วอ่ะ โอปป้าหายไปแล้ว'' ยูริหันมาพูดกับเพื่อนทั้ง2หลังจากที่เธอไม่เจอ'พวกเค้า'แล้ว
                   น้ำตาของเธอค่อยๆไหลออกมาจากซะอื้นก็กลายเป็นร้องไห้

              ''ยูลใจเย็นๆน่า เดียวพวกฉันช่วยหานะ'' ยุนอาเดินเค้ามาพร้อมกับกอดยูริไว้

              ''เดี่ยวพวกฉันช่วยหาก็เจอแล้วยูล'' เจสสิก้าที่ตอนแรกดูตกใจนิดหน่อยกับอาการของเพื่อนสาว หลังจาก
                   ที่เธอตั้งสติได้จึงเดินเข้ามาช่วยยุนอาปลอบยูริ พร้อมกับลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน

                ยูริไม่พูดอะไร เธอแค่เพียงพยักหน้าตอบเพื่อนๆ น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายพร้อมกับ
          เสียงสะอื้นของเธอ คนมากมายที่เดินผ่านไปมาหันมามองที่เธอ บางคนก็มองด้วยสายตาที่น่าสงสาร บางคน
         ก็สงสัย และบางคนก็มองอย่างสมเพช แต่สายตาพวกนั้นไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกอายเลยแม้แต่น้อย ยูริยังคง
         ร้องไห้ต่อและเหมือนมันจะหนักขึ้นซะด้วยสิ้   จนกระทั่งสายฝนค่อยเทลงมา..........


           ''ยูลเรียบไปหลบฝนก่อนเถอะนะ'' เจสสิก้าเห็นว่าฝนตกลงมาและดูท่าทางอาจจะแรงขึ้น  เจสสิก้าและยุนอา
                     ต่างช่วยกันพยุงยูริเข้ามาที่หน้าร้านมินิมาทร์แห่งหนึ่ง  

            ''ยูลเดี่ยวฉันมานะ เดี่ยวไปซื้ออะไรมาให้กินนะ เธอยังไม่ได้กินข้าวเลยใช่มั้ย?''  ยุนอาพูดขึ้น เธอรู้ดีว่ายัง
                     ไม่มีอะไรตกถึงท้องของยูริตั้งแต่บ่าย3โมงแล้ว และด้วยความที่ทั้ง3สนิทกันมาก พวกเธอจึงรู้ดีว่าเวลา
                     แบบนี้ยูริอยากอยู่คนเดียวเป็นที่สุด

             ''อะ....อื้ม รีบไปรีบมานะ'' ยูริตอบยุนอาและเจสสิก้า พร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆออกมา  เธอรู้ดีว่าเพื่อนทั้ง2คน
               ของเธอเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน  และนั่นทำให้ยูริรู้สึกไม่สบายใจเท่าไรที่ต้องมีคนมาค่อยเป็นห่วงอยู่ตลอด






             ''excuse me....'' ในขณะที่ยูริกำลังนั่งรอเจสสิก้ากับยุนอาอยู่นั่น จู่ๆก็มีคนเดินเข้ามาทักเธอและที่สำคัญเค้า
                 ดูเหมือนคนเกาหลีมากๆ

             ''คือไม่ต้องพูดภาษาอังกฤก็ได้ค่ะ  ฉันก็เป็นคนเกาหลีเหมือนกัน'' ยูริทักทายคนแปลกหน้าเป็นภาษาเกาหลี
                  เธอรู้ดีว่าคนแปลกหน้าคนนี้เป็นคนเกาหลีแน่ๆดูจากลักษณะท่าทางแล้ว และที่สำคัญเธอดู'คุ้น'หน้าเค้า
                  คนๆนี้ซะจริงๆ

          
           'คือคุณป็นอะไรหรือป่าวครับ?'' คนแปลกหน้าถามเธอด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ

          '' ฉันหรอค่ะ?'' ยูริถามออกไปด้วยความสงสัย เธอนึกว่าเค้าจะมาถามทางหรือขอความช่วยเหลืออะไรซะอีก

          ''ครับ ก็ผมเห็คุณตาแดงๆ เหมือนพึ่งร้องไห้มาเลย มีอะไรก็บอกผมได้นะครับ คือผมกับเพื่อนพึ่งมาเที่ยวที่
              อเมริกาเป็นครั้งแรกน่ะครับ '' คนแปลกหน้าพูดพร้อมกับยิ้มให้


         ''ให้ฉันเป็นไกด์ให้เอามั้ยค่ะ? ฉันอยู่ที่นี้มานานแล้วน่ะค่ะ อันที่จริงก็ตั้งแต่เด็กๆเลย'' ยูริตอบคนตรงหน้าอย่างไม่
             รู้สึกเกร็ง

          ''ขอบคุณนะครับ ว่าแต่คุณเป็นอะไรหรอครับ? ยังไม่ตอบผมเลย เอ๊ะ!'' คนแปลกหน้าพูดแล้วทำหน้ากรุ่มกริ่มใส่
             เธอ

         ''เอ๊ะอะไรค่ะ?'' ยูริสงสัยเป็นอย่างมากว่าคนแปลกหน้าคนนี้คิดอะไรอยู่

          ''คุณต้องอกหักแน่ๆเลยใช่มั้ยครับ?'' คนแปลกหน้าพูดกับยูริแล้วขำเบาๆออกมา

         ''ฮ่าๆๆ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็คงไม่เสียใจขนาดนี้หรอกค่ะ'' ยูริพูดพร้อมกับยิ้มบางๆออกมา สำหรับเธอนั้น'พวกเค้า'
             ดุเหมือนจะเป็นคนสำคัญก็ว่าได้ และก็คงสำคัญไม่น้อยไปกว่าครอบครัวของเธอเลย

         ''งั้นหรอครับ?   ว่าแต่คุยกันมาตั้งนานผมยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย'' คนแปลกหน้าค่อยๆเปลี่ยนจากนั่งตรงหน้ามา
              มานั่งข้างๆเธอแทน

         ''จริงด้วยนะคะ ฉัน ควอน ยูริ ค่ะ'' ยูริตอบคนแปลกหน้าด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจสุดๆ

          ''แล้วคุณละค่ะ? ว่าแต่ฉันน่ะรู้สึกคุ้นหน้าคุณมากๆเลยนะค่ะ เหมือนเคยเจอมาก่อน'' ยูริตัดสินใจถามออกไป

           ''จริงหรอครับ? น่าดีใจจังเลยที่คุณรู้สึกแบบนั้น ผม........'' คนแปลกหน้าดูลังเลเล้กน้อย จากนั้นเค้าก็ค่อยๆ
               ถอดหมวกและแว่นกันแดดออกให้เห็น คนตรงหน้าทำให้ยูริรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก ถ้าเป็นกาตูนร์ก็คง
               จะเป็นภาพที่มีหัใจออกมาเต้นข้างนอกไปแล้ว











        

                                            



                           เป็นอย่าไงบ้างค่ะกับตอนแรก? 'เม้นท์' หน่อยนะคะ   ยูลเจอกับใครอันนี่ไรเตอร์ก็ยังไม่รู้นะคะ

                                         ♥ แม่ที่สุดเลย!!
    ขอบคุณที่แม่ให้กำเนิดไรเตอร์นะคะ ขอบคุณที่ให้ไรเตอร์มานั่งแต่งนิยาย
    (ไม่มีคนอ่านและเม้นท์)   ขอบคุณที่ให้ทุกอย่างกับไรเตอร์



                             ขอบคุณค่ะแม่


                                       คิดว่าทุกคนก็คงคิอเหมือนไรเตอร์นะคะ^^