คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
ตึก... ตึก... ตึก...
หัวใจของชายหนุ่มร่างเล็กที่สวมผ้าคลุมมีฮู้ดเต้นแรงอยู่เรื่อยๆ ดวงตาเรียว นัยน์ตาสีทึมของเขาจ้องมองสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ตรงหน้าไม่วางตา อสูรสีดำตัวสูงใหญ่เดินเข้ามาหาร่างเล็กด้วยฝีเท้าที่สม่ำเสมอ มือทั้งสองข้างของชายหนุ่มที่ซ่อนอยู่ภายใต้ฮู้ดใหญ่จับอาวุธเพียงชิ้นเดียวที่พกมาไว้แน่น มือข้างหนึ่งจับฝักดาบ อีกข้างหนึ่งจับด้ามดาบ... เตรียมพร้อมจะใช้มันทุกเมื่อ
อสูรสีดำทมิฬหยุดยืนอยู่ตรงหน้าร่างเล็กกว่า ห่างกันไม่ถึงหนึ่งเอือมมือ ดวงดุของสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่สีดำมองสำรวจร่างกายคนตรงหน้าก่อนจะมาหยุดมองใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้ฮู้ด รีไวล์ก้มหน้าลงนิดหน่อยทันทีที่สายตาดุนั้นมองมาที่หน้าเขา ก้มลงเพื่อไม่ให้ความแตกว่าเขาไม่ใช่หญิงสาวที่มันต้องการตัว
ควับ!
มือใหญ่ ที่ปกคลุมไปด้วยขนสัตว์สีดำสนิทไม่ต่างอะไรจากเท้าของสัตว์ป่าคว้าหมับเข้าที่ฮู้ดของร่างเล็ก เขาคิดจะปลดฮู้ดออกจากศีรษะของร่างเล็ก
!
“อ๊าก!” เสียงคำรามของอสูรตัวใหญ่ดังลั่นห้องโถงกว้าง เมื่อดาบสั้นที่รีไวล์แอบพกมาฟันท้องแขนข้างที่ยื่นออกมา อีกาตัวใหญ่ที่เคยแกะอยู่บนไหล่อสูร สยายปีกบินออกห่าง
ชายหนุ่มในเครื่องแต่งกายของผู้หญิงตั้งท่า เตรียมตัวพุ่งเข้าไปหาสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่ข้างหน้า ดวงตาสีทึบมองอสูรตัวใหญ่ที่ยังคงจนใจบาดแผลที่แขนอยู่ เขาสูดให้ใจเข้าลึกๆ และจะพุ่งตัวไปข้างหน้า เล็งให้ดาบในมือไปที่อกซ้ายของอสูร แต่ในระยะไม่กี่เมตรก่อนอาวุธมีคมจะถึงตัวอสูร ท่อนแขนใหญ่ของมันก็หวดเขาที่อย่างลำตัวของรีไวล์อย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าชายหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างเล็กกระเด็นไปด้านข้าง ตัวเขาถไลไปอยู่ใกล้เสาใหญ่ๆต้นหนึ่ง
รีไวล์รีบใช้แขนยันตัวเองให้ลุกขึ้น สิ่งมีชีวิตตัวใหญ่วิ่งมาทางเขา มันเหวี่ยงมือปาดตัวชายหนุ่มแต่เขาหลบได้ทันอย่างเฉียดฉิว สิ่งที่โดนฝ่ามือที่เหมือนอุ้งเท้ามือหวดใส่คือเสาต้นใหญ่ ตัวเสาแตกกระจาย รีไวล์รีบยืนขึ้นตั้งหลัก เขาหันดาบในมือไปทางอสูรตัวใหญ่ในขณะที่เท้าทั้งสองข้างก้าวถอยหลัง สร้างระยะห่างให้กับตัวเองและอสูรตรงหน้า
สิ่งมีชีวิตตัวใหญ่มองรีไวล์ด้วยสายตาเกรี้ยวโกรธ มันหายใจเข้าออกหนักๆเหมือนที่กำลังพยายามคุมอารมณ์ของตัวเอง แต่สำหรับมัน ดูเหมือนวิธีนี้จะไม่ได้ช่วยอะไรมันเลย อารมณ์โมโหในตัวอสูรสีดำยังคงครุกรุ่นมากขึ้นเลย มันวิ่งเข้ามาหารีไวล์ ชายหนุ่มร่างเล็กเตรียมตั้งรับ
“...!”
หมาป่าขนสีน้ำตาลออกบอล์นทองตัวโตพุ่งมาออกมาจากทางด้านหลังรีไวล์ กระโจนขึ้นไปใช้เท้าทั้ง 4 ข้างถีบหน้าอกอสูรตัวใหญ่จนมันหงายหน้าล้มลงไป หลังจากนั้นหมาป่าตัวโตก็เดินมาอยู่ด้านหน้ารีไวล์ ใบหน้าของมันมองไปที่สิ่งมีชีวิตสีดำตัวโต ดวงตาสีทึมของชายหนุ่มมองสัตว์สี่เท้าด้านหน้าด้วยความแปลกใจ ในหัวมีคำถามผุดขึ้นมา ทำไม...?
“มิเกะ! ทำอะไรของคุณ!?” อีกาสวมผ้าพันคอซึ่งตอนนี้บินอยู่เหนือหัวอสูรถามหมาป่าตัวโตด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“เขากำลังจะฆ่าคน มิคาสะ” สัตว์สี่เท้าตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มเรียบ ก่อนจะหันไปมองหน้าอสูรสีดำ ”ใจเย็นหน่อยเอเลน เมื่อกี้นายเกือบจะฆ่าคนแล้ว”
“มันเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อนเองนี่” อสูรตอบในขณะที่ลุกขึ้นนั่งด้วยเสียงทุ้มหนัก เสียงนั้นดังกังวานจนน่าขนลุก
“นั้นไม่ได้หมายความว่านายจะฆ่าเขาได้ พยายามคุมอารมณ์ตัวเองหน่อย แค่นายฟาดเขากลับก็ถือว่าเพียงพอแล้ว”
“แต่ฉันไม่พอ!” อสูรตัวใหญ่คำรามขู่ในลำคอ มันลุกขึ้นยืนหมายจะเดินมาเล่นงานรีไวล์ต่อ
“ใจเย็นก่อน เอเลน นั่นผู้หญิงตัวเล็กนะ อย่าไปทำร้ายเธอเลย” กวางอาร์มินรีบเข้ามาห้าม
“เขาเป็นผู้ชาย” มิเกะชี้แจง “แต่นายก็ไม่ควรทำร้ายเขาอยู่ดี”
ทั้งอสูร อีกา และกวางต่างมีสีหน้าตกใจเมื่อได้ยินคำพูดของมิเกะ
“ผู้ชาย!?” เอเลนพูดย้ำเสียงเหี้ยม ”ไอ้แก่นั่นกล้าขัดคำสั่งฉัน ฉันบอกให้ส่งตัวลูกสาวมาแต่มันกลับส่งไอ้เตี้ยนั้นมาแทน!”
คนถูกพูดคิ้วกระตุก หลังจากเงียบฟังมาซักพัก ชายหนุ่มก็เปิดปากพูด “แล้วคนเป็นพ่อดีๆที่ไหนเขาอยากส่งลูกสาวตัวเองมาให้สัตว์ขนปุยวุฒิภาวะต่ำอย่างแก” รีไวล์พูดเสียงขุ่น ความกลัวในตัวเริ่มถูกแทนที่ด้วยความโมโห เขาเริ่มรู้สึกว่าไอ้สิ่งมีชีวิตตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้ามันเป็นเด็กเกรียนน่ากระทืบมากกว่าอสูรที่น่ากลัว ดวงตาสีทึบจ้องมองอสูรตรงน้าซึ่งกำลังร้องขู่ในลำคอตาเขม็ง
“...”
“กรอด...”
หมาป่าตัวโตมองเอเลนสลับกับรีไวล์ก่อนจะถอนหายใจออกมา
ตัวหนึ่งใจร้อน ชอบหาเรื่อง อีกคนหนึ่งก็โหดจนไม่กลัวอะไรเลย ขืนให้มองหน้ากันต่อไปซักพักได้มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นแน่ๆ
“ในเมื่อเขาไม่ใช่คนที่นายต้องการ ก็ไม่มีอะไรที่จะให้เขาอยู่ที่นี่ต่อ” หมาป่ามิเกะหันไปมองชายหนุ่มร่างเล็ก “นายกลับ...”
“ไม่ เขายังกลับไปไม่ได้” กวางขนน้ำตาลออกสีทองพูดขัดขึ้นมา
“ทำไม?” หมาป่าตัวโตหันหน้ามาถาม
“เขาน่าจะมีประโยชน์สำหรับเรา”
“ยังไง?”
“ผมยังตอบไม่ได้ ผมอยากให้คุณพาเขาไปพักที่ห้องพักสำหรับแขกก่อน แล้วไปเจอกันที่ห้องประชุมใหญ่ของทิศตะวันออก”
ในหัวมิเกะมีความสงสัยเกิดขึ้น เด็กนั่นคิดจะทำอะไรกันแน่?...
เมื่อหมาป่าตัวโตหันไปมองชายหนุ่ม ดวงตาของรีไวล์ไร้ซึ่งความหวาดกลัว
“ตามฉันมา” หมาป่าตัวโตเดินไปทางประตูบานหนึ่งซึ่งด้านในเป็นทางเดินยาว เชื่อมไปยังบริเวณห้องพักของแขก
ระหว่างการเดิน ทั้งคนและสัตว์สีเท้า ยังไม่มีใครปริปากพูดออกมาเลยซักคำ ความเงียบบนทางเดินทำให้พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขาชัดเจน จนกระทั่งถึงห้องพักซึ่งอยู่ชั้น2 รีไวล์ถอดผ้าคลุมออกและวางดาบสั้นไว้บนเตียง เขาถอดเสื้อกั๊กสีดำของด้วย เหลือแต่ชุดกระโปรงที่ใส่อยู่ ใจจริงชายหนุ่มก็อยากจะถอดชุดกระโปรงของเขาด้วย แต่ถ้าถอดก็จะเหลือแค่กางเกงชั้นในกับถุงเท้ายาวที่ใส่อยู่... สภาพทุเรศหนักกว่าเดิมอีก รีไวล์นั่งลงปลายเตียง หมาป่ายังยืนอยู่ตรงประตูที่เปิดอ้ากว้าง
“ฉันขอแนะนำนะ ถ้าไม่อยากให้เรื่องในวุ่นวายกว่านี้ อย่าหนีไปจากที่นี่ดีกว่า” เสียงทุ้มใหญ่ของหมาป่าตัวโต
“... ฉันไม่หนีหรอกน่า”
“...” มิเกะไม่ตอบ แค่พยักหน้า เขากำลังจะเดินออกไปจากห้อง
“นี่...”
“...?” หมาป่าหันกลับมามองชายหนุ่มในห้อง
“ไอ้ตัวที่ป่วนเปียนอยู่ตามพุ่มไม้ใกล้ๆฉันตอนเดินทางมาปราสาทคือนายสินะ?”
“ใช่”
“รู้ว่าฉันเป็นผู้ชายตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ตั้งแต่แรกที่เจอ”
“รู้ได้ยังไง?” รีไวล์มุ่นคิ้วสงสัยนิดๆ
“เพราะกลิ่น กลิ่นของนายเป็นกลิ่นที่ฉันรู้จัก กลิ่นของลูกชายหัวหน้าพิกซิส”
“!?...” ใบหน้าคมสวยฉายแววสงสัยมากกว่าเดิม คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “...จริงๆแล้วนายเป็นใคร...?”
“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาคุยเรื่องนั้น” พูดจบมิเกะก็เดินจากห้องไป ปล่อยให้รีไวล์สงสัยกับพูดของเขาอยู่นานกว่าร่างเล็กจะลุกขึ้นมาปิดประตูห้อง
ดวงตาเรียวคมมองสำรวจไปรอบๆห้องการจะลงมือค้นห้อง หาดูว่ามีอะไรใช้เป็นอาวุธได้บ้าง เผื่อพวกสัตว์พูดได้มันลงมติกันว่าให้ฆ่าให้ฆ่าเขา เขาจะได้มีอาวุธไว้รับมือกับพวกมัน หลังจากนั้นรีไวล์ก็เปิดหน้าต่างห้องที่หันหน้าไปทางพื้นที่ด้านหน้าของปราสาท ชายหนุ่มองสำรวจพร้อมวางแผนรับมือไว้ในหัว ถ้าได้สู้อีกรอบ เขาต้องหนีออกทางหน้าต่างและไปซ่อนตัวอยู่ในสวนหน้าปราสาทที่รกชัฏ
“...”
รีไวล์นอนแผ่อยู่บนเตียง เวลาผ่านไปนานเท่าหร่แล้วไม่รู้ แต่รีไวล์รู้สึกว่ามันนานและน่าเบื่อโคตรๆ ไอ้สัตว์สี่เท้าและสองเท้าพวกนั้นกัดกันตายไปแล้วรึไง ทำไมมันนานขนาดนี้ สำรวจห้องและจัดห้องเสร็จไป 2 รอบแล้วนอนรออยู่บนเตียงนี้จนอยากจะหลับอยู่แล้วก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านนอกเลยซักนิดเดียว ร่างเล็กกลิ้งไปมาบนเตียงแก้เบื่ออยู่ซักพักก่อนจะกลับมานอนแผ่อยู่บนเตียง จ้องมองเพดาน คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝ่าเท้าใหญ่เดินกระแทกพื้นดังมาแต่ไกลและเสียงดังเข้ามาใกล้ห้องรับแขกที่รีไวล์อยู่มากขึ้นๆเรื่อย ชายหนุ่มรีบเด้งตัวขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียง มือเล็กคว้าดาบมาถือไว้ให้มั่น เขาหันไปทางบานประตูไม้ที่แกะลวดลายสวย เตรียมรับมือกับสิ่งที่อาจจะเปิดหรือพังประตูเข้ามา
“เอเลน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงของหมาป่าดังขึ้นด้านนอก ใกล้ๆกับเสียงฝีเท้า
“เอเลนอยุดก่อน!” เสียงของกวาง
“เอเลน!” เสียงของอีกาสวมผ้าพันคอ
รีไวล์รู้ทันทีว่าอะไรกำลังมาหาเขา ชายหนุ่มกำดาบสั้นในมือให้แน่นขึ้น
โครม!
ประตูห้องถูกพังเข้ามาเพียงแค่อสูรสีดำกระแทกมันทีเดียว
“ไปจากที่นี่ซะ!” มันพูดราวกับกำลังขู่เหยื่อให้กลัว รีไวล์แปลกใจกับท่าทางแบบนั้น แต่ไม่ได้กลัว
“หา...?” ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกสงสัยมากกว่า อสูรตรงหน้ากำลังออกปากไล่เขา ส่วนด้านนอกมีเสียงห้าม เหมือนห้ามไม่ให้มันทำแบบนี้ เพราะอะไร? ก่อนหน้านี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
“ฉันบอกให้ออกไปไง!” อสูรตัวใหญ่ตะคอกเสียงดัง
“อะไรของแกวะ?” รีไวล์ถามกลับเสียงขุ่น
“เอเลน ใจเย็นๆน่า” อาร์มินเดินเข้ามายืนอยู่ด้านข้างอสูร
“ไม่ ฉันไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่” มันพูดเสียงไม่สบอารมณ์
“แต่มันอาจช่วยให้คำสาปหายไปนะ พวกเราจะได้กลับเป็นเหมือนเดิม” เด็กหนุ่มในร่างกวางพยายามเกลี่ยกล่อมเพื่อนตัวสูงใหญ่
“แต่ฉันไม่อยาก...”
“เลิกงี่เง่าได้แล้ว เอเลน” เสียงของทุ้มใหญ่ของมิเกะดังขึ้นอยู่ด้านหลัง “อยากจะเป็นแบบนี้ตลอดหรอ?”
“ไม่...”
“งั้นก็ปล่อยให้ฉันจัดการเรื่องที่ตกลงกันซะ”
“แต่มันน่าจะมีทางอื่น...”
“ไม่ มันไม่มีแล้ว” มิเกะพูดขัดเสียงหนักแน่น ดวงตาของหมาป่าตัวโตฉายแววจริงจังมาก “ถ้าอยากกลับร่างเดิมก็ถอยออกมา”
“...ก็ได้” อสูรสีดำเดินออกไปจากห้องโดยมีอีกาสวมผ้าพันคอและกวางขนสีน้ำตาลอ่อนออกสีทองตามไปด้วย
มิเกะเดินเข้ามาหารีไวล์ที่ยังคงแสดงสีหน้าสงสัยอยู่
“พวกเรามีเรื่องอยากให้นายช่วย ถ้านายช่วยพวกเราเสร็จ รับปากเลยว่านายจะได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย”
“อะไร? แล้วไอ้เหตุการณ์เมื่อกี้มันเรื่องอะไร?”
“ฉันอยากให้นายดูแลเด็กคนนั้นซักพักหนึ่ง”
ความคิดเห็น