ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จุดเริ่มต้น....ต่อ
เคลวินผงะถอยหลังไปยังประตูอย่างอัตโนมัติ
"ปัง!" เสียงประตูปิดกระแทกต่อหน้าเคลวิน ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งอย่าง
วังเวง หน้าของเคลวินซีดเผือดสุดๆ ในขณะที่ตาสีแดงเพลิงของเอ็มไพร์นั้นกลับ
ริบรี่ลง ลมหายใจก็แผ่วเบาลงเรื่อยๆ ทำให้รู้ว่าเขาจะจากไปอย่างทุกทรมาน......
เล็กซ์ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เขากัดนิ้วตัวเองหยดเลือดใส่ปากเอ็มไพร์ แสงที่
ริบรี่ในดวงตาของเอ็มไพร์นั้นกลับมีประกายอีกครั้ง เรี่ยวแรงที่หายไปกลับมาอย่าง
รวดเร็ว ดวงตาที่เคยพล่าเลือนเห็นภาพอย่างแจ๋มชัดขึ้น ภาพของเด็กชายผู้ช่วย
ชีวิตของเขาอยู่ตรงหน้านี้เอง....เอ็มไพร์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วคุกเข่าต่อหน้าเล็กซ์
ที่ตอนนี้กำลังอึ้งและมึนงงกับการกระทำของตัวเอง
"นายทำอะไรนะ"
"ไม่เอาน่าลุกขึ้น...!" เล็กซ์พูดอย่างตื่นๆ
"นายท่าน....ข้าน้อย.....ประทานโทษ" เอ็มไพร์ยังไม่ยอมลุกขึ้น
"ท่าน ช่วยชีวิตข้า ข้าต้องตอบแทนคุณนี้"
"ไม่เอาน่า...ลุกขึ้น!…นายเทิ่นนายทั่นอะไรกัน...ฉันรับมันไม่ได้หรอก..ลุกขึ้น!"
"ท่านคือผู้มีพระคุณของข้า....ไม่มีอะไรจะสมควรไปกว่านี้แล้ว"เขาพูดแต่ก็ยังไม่ยอมลุกขึ้น
"งั้นนายเป็นเพื่อนเราก็พอแล้ว" เล็กซ์พูดพลางจับไหล่แล้วพยุงเอ็มไพรลุกขึ้น
"เพื่อนเหรอ?" "เจ๋งนี่เป็นเพื่อน...ว่าแต่เขาไม่กินเราแน่นะ" ลูน่ากระซิบถามเลกซ์
"เขาก็ไม่เห็นอันตรายตรงไหนนี่"
"ว่าแต่นายชื่ออะไร...." เล็กซ์ถาม
"ข้าคือมีนามว่า เอ็มไพร์" "แล้วท่านล่ะ"
"เราชื่อ เล็กซ์....นี่เพื่อนเรา ลูน่า และ เคลวิน"
"เคลวิน... เคลวิน... เคลวิน..!" เล็กซ์ตะคอก
"ฮะ! อย่าทำไรผมเลย....อย่าฆ่าผมเลย....ผมกลัวแล้ว..ฮือๆๆๆ" เคลวินสะดุ้งเฮือกแล้วก็เพ้อไปต่างๆนาๆ
เมื่อสติสะตังกลับคืนมาอย่างครบถ้วนแล้ว คำถามต่างๆก็ผุดขึนมาในหัวของเอ็มไพร์อย่างรวดเร็วอย่างสุดจะห้ามได้
"เออ ท่าน ที่นี่ที่ไหน และเมื่อไหร่"
"ที่นี่นิวยอร์ก"
"เมืองยอร์กเหรอ...."
"เปล่า....นิวยอร์ก" เล็กซ์ย้ำอีกครั้ง
"แล้วนิวยอร์กนี่มันอยู่ส่วนใดของอังกฤษหรือท่าน"
"เรียกเราว่าเล็กซ์เถอะ...มัน..เออ..นะ"
"ก็..ยังไงอะ...แบบว่า..มันอยู่คนละที่กันหนะ" เขาพยายามอธิบาย
"ข้าออกมาไกลบ้านขนาดนี้เหรอนี่..แล้วเมื่อไหร่?"
"ก็ปี ค.ศ. 2005"
"กว่า 200ปี แล้วสิ" เขาพึมพำกับตังเอง
"ทำไมเหรอ?"
" ข้าจากที่ๆข้ามา กว่า200ปีแล้ว"
คำถามต่างๆ พรั่งพรูออกจากปากของเอ็มไพร์ โดยมี เล็กซ์ ลูน่า และเคลวินบ้างเล็กน้อย ตอบปํญหาเหล่านั้น
"เฮ้ย..ให้ตาย..จะห้าทุ่มแล้ว" เคลวินอุทานขึ้น
"ฮ้า!" ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน
"อะไรหรือท่านทุ่มๆ" เอ็มไพร์ถาม
"เออเอ็ม..เราต้องกลับกันแล้ว.." เล็กซ์บอก
"อ๋อ..ข้าเข้าใจ..มันดึกแล้วสำหรับมนุษย์" เอ็มไพร์พูดอย่างคอตก
"งั้นข้า จะไปส่ง"
ตลอดการเดินทางกลับ เป็นทีของทั้งสามทีถามเรืองของเอ็มไพร์บ้าง ทั้งสี่พูดคุยกันอย่างเฮฮาตลอดทาง อย่างน้อยชีวิตของเขาก็มีชีวิตชีวาขั้นมาอีกหน่อย
เอ็มไพรยังครุ่นคิดเรื่องหยดเลือดของเล็กซ์ที่คืนพลังชีวิตให้เขาได้ด้วยเลือดเพียงไม่กี่หยด เขาเป็นใครน้า รู้เพียงอย่างเดียวก็คือเขาคือคำตอบของทุกสิ่ง....
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
เช้าวันใหม่อากาศไม่สดใสเท่าใดนัก เล็กซ์ลุกขึ้นนั่งบนที่นอนอย่างรวดเร็ว พลางครุ่นคิดถึงเรื่องที่แปลกใหม่ในชีวิต เขานั่งลำดับเหตุการณ์ อยู่ประมาณ 5 นาที
"เฮ้ย!...สายแล้ว" อุทานขึ้นเมื่อมองเห็นนาฬิกาบนฝาห้อง
การแต่งตัวในวันนี้จึงรวดเร็วมาก เขาตรงไปยังโต๊ะอาหาร พ่อออกไปทำงาน
แล้ว แต่แม่ยังคงอยู่ในครัว มีแฮมอยู่สามชิ้นบนโต๊ะอาหาร
"เย็นนี้ผมจะกลับค่ำหน่อยนะฮะแม่"
" อย่าค่ำมากละ !"
"ผมไปแล้วนะครับ...แม่" เขาพูดอย่างลำบากเนื่องจากมีแฮมสามชินอยู่ในปาก
จักรยานถูกปั่นออกไปอย่างรวดเร็ว..... บนถนนที่มีการจราจรที่แออัดเสียงรถเสียงแตรระงมไปหมด แต่เล็กซ์ไม่ได้ตรงไปที่โรงเรียน เขาเลี้ยวไปที่ธนาคารเก่าและพบกับสิ่งที่เขาน่าจะรู้อยู่แล้ว
"พวกนายมาทำอะไรที่นี่?"
"แล้วนายหละ?" เคลวินกับลูน่าเลิกคิวถามอย่างกวนๆ
"เฮ้ย! " เล็กซ์ ถอนหายใจแล้วเดินลงไปที่ชั้นใต้ถุนโดยมี สองคสนั้นตามมาติดๆๆ
เอ็มไพร์นอนอยู่ในมุมมืด ตัวซีดเผือก เล็กซ์เดินตรงเข้าไปหาอย่างช้าๆ
"ทำไมนายถึงโทรมอย่างนั้นหละ" เด็กชายถามอย่างห่วงใย
"ตอนข้ากลับจากไปส่งพวกเจ้า ข้าบินอยู่สักพักก็มี ลำแสงสว่างจ้า ข้ารู้สึกร้อนไปทั่วร่าง แต่ข้าก็กลับมาจนถึงที่นี่" เขาตอบอย่างเหน็ดเหนื่อย
"แล้วข้าหลับไปนานเท่าไรแล้ว"
"ก็...." "แอ๊ด..." ประตูเปิดออกเคลวินกับลูน่าเดินเข้ามา... แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้าไปในห้อง
"ฮา..แสงแดด" เอ็มไพร์ร้อง
"ปัง" เคลวินกระประตูปิดด้วยความเร็วสูงทันที"
"เราขอโทษ....แฮ่ๆ"
"นี่ยังเช้าอยู่เลย..นายพักผ่อนต่อเถอะ" เล็กซ์พูดกับเอ็มไพร์แล้วเดินออกมาจาห้องพร้อมเคลวินกับลูน่า
"เขาคงไม่เป็นไรหรอก" ลูน่าพูด "แต่ปัญหาตอนนี้คือ"
"เราสายแล้ว!" ทั้งสามพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วรีบคว้าจักรยานของตนถีบออกไปอย่างเร่งรีบเท่าที่ทำได้
ครึ่งชั่งโมผ่านไป สะหายทั้งสามของเอ็มไพร์ยืนอยู่หน้าชั้นเรียน เล็กซ์ยังคง
อยู่กับไม้บรรทัดอันเดิมที่คุ้นเคย แต่วินนี้เขาไม่ได้เดียวดายอีกต่อไป เคลวินเพื่อน
รัก ก็ยังอยู่เคียงข้างเขาเมื่อยามลำบาก (ถึงจะเป็นครั้งแรกก็เถอะ) และถัดอีกสาม
ห้อง ลูน่าก็เช่นกัน ช่างเป็นวันที่แสนสุขอะไรเช่นนี้
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
"ปัง!" เสียงประตูปิดกระแทกต่อหน้าเคลวิน ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งอย่าง
วังเวง หน้าของเคลวินซีดเผือดสุดๆ ในขณะที่ตาสีแดงเพลิงของเอ็มไพร์นั้นกลับ
ริบรี่ลง ลมหายใจก็แผ่วเบาลงเรื่อยๆ ทำให้รู้ว่าเขาจะจากไปอย่างทุกทรมาน......
เล็กซ์ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เขากัดนิ้วตัวเองหยดเลือดใส่ปากเอ็มไพร์ แสงที่
ริบรี่ในดวงตาของเอ็มไพร์นั้นกลับมีประกายอีกครั้ง เรี่ยวแรงที่หายไปกลับมาอย่าง
รวดเร็ว ดวงตาที่เคยพล่าเลือนเห็นภาพอย่างแจ๋มชัดขึ้น ภาพของเด็กชายผู้ช่วย
ชีวิตของเขาอยู่ตรงหน้านี้เอง....เอ็มไพร์ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วคุกเข่าต่อหน้าเล็กซ์
ที่ตอนนี้กำลังอึ้งและมึนงงกับการกระทำของตัวเอง
"นายทำอะไรนะ"
"ไม่เอาน่าลุกขึ้น...!" เล็กซ์พูดอย่างตื่นๆ
"นายท่าน....ข้าน้อย.....ประทานโทษ" เอ็มไพร์ยังไม่ยอมลุกขึ้น
"ท่าน ช่วยชีวิตข้า ข้าต้องตอบแทนคุณนี้"
"ไม่เอาน่า...ลุกขึ้น!…นายเทิ่นนายทั่นอะไรกัน...ฉันรับมันไม่ได้หรอก..ลุกขึ้น!"
"ท่านคือผู้มีพระคุณของข้า....ไม่มีอะไรจะสมควรไปกว่านี้แล้ว"เขาพูดแต่ก็ยังไม่ยอมลุกขึ้น
"งั้นนายเป็นเพื่อนเราก็พอแล้ว" เล็กซ์พูดพลางจับไหล่แล้วพยุงเอ็มไพรลุกขึ้น
"เพื่อนเหรอ?" "เจ๋งนี่เป็นเพื่อน...ว่าแต่เขาไม่กินเราแน่นะ" ลูน่ากระซิบถามเลกซ์
"เขาก็ไม่เห็นอันตรายตรงไหนนี่"
"ว่าแต่นายชื่ออะไร...." เล็กซ์ถาม
"ข้าคือมีนามว่า เอ็มไพร์" "แล้วท่านล่ะ"
"เราชื่อ เล็กซ์....นี่เพื่อนเรา ลูน่า และ เคลวิน"
"เคลวิน... เคลวิน... เคลวิน..!" เล็กซ์ตะคอก
"ฮะ! อย่าทำไรผมเลย....อย่าฆ่าผมเลย....ผมกลัวแล้ว..ฮือๆๆๆ" เคลวินสะดุ้งเฮือกแล้วก็เพ้อไปต่างๆนาๆ
เมื่อสติสะตังกลับคืนมาอย่างครบถ้วนแล้ว คำถามต่างๆก็ผุดขึนมาในหัวของเอ็มไพร์อย่างรวดเร็วอย่างสุดจะห้ามได้
"เออ ท่าน ที่นี่ที่ไหน และเมื่อไหร่"
"ที่นี่นิวยอร์ก"
"เมืองยอร์กเหรอ...."
"เปล่า....นิวยอร์ก" เล็กซ์ย้ำอีกครั้ง
"แล้วนิวยอร์กนี่มันอยู่ส่วนใดของอังกฤษหรือท่าน"
"เรียกเราว่าเล็กซ์เถอะ...มัน..เออ..นะ"
"ก็..ยังไงอะ...แบบว่า..มันอยู่คนละที่กันหนะ" เขาพยายามอธิบาย
"ข้าออกมาไกลบ้านขนาดนี้เหรอนี่..แล้วเมื่อไหร่?"
"ก็ปี ค.ศ. 2005"
"กว่า 200ปี แล้วสิ" เขาพึมพำกับตังเอง
"ทำไมเหรอ?"
" ข้าจากที่ๆข้ามา กว่า200ปีแล้ว"
คำถามต่างๆ พรั่งพรูออกจากปากของเอ็มไพร์ โดยมี เล็กซ์ ลูน่า และเคลวินบ้างเล็กน้อย ตอบปํญหาเหล่านั้น
"เฮ้ย..ให้ตาย..จะห้าทุ่มแล้ว" เคลวินอุทานขึ้น
"ฮ้า!" ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน
"อะไรหรือท่านทุ่มๆ" เอ็มไพร์ถาม
"เออเอ็ม..เราต้องกลับกันแล้ว.." เล็กซ์บอก
"อ๋อ..ข้าเข้าใจ..มันดึกแล้วสำหรับมนุษย์" เอ็มไพร์พูดอย่างคอตก
"งั้นข้า จะไปส่ง"
ตลอดการเดินทางกลับ เป็นทีของทั้งสามทีถามเรืองของเอ็มไพร์บ้าง ทั้งสี่พูดคุยกันอย่างเฮฮาตลอดทาง อย่างน้อยชีวิตของเขาก็มีชีวิตชีวาขั้นมาอีกหน่อย
เอ็มไพรยังครุ่นคิดเรื่องหยดเลือดของเล็กซ์ที่คืนพลังชีวิตให้เขาได้ด้วยเลือดเพียงไม่กี่หยด เขาเป็นใครน้า รู้เพียงอย่างเดียวก็คือเขาคือคำตอบของทุกสิ่ง....
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
เช้าวันใหม่อากาศไม่สดใสเท่าใดนัก เล็กซ์ลุกขึ้นนั่งบนที่นอนอย่างรวดเร็ว พลางครุ่นคิดถึงเรื่องที่แปลกใหม่ในชีวิต เขานั่งลำดับเหตุการณ์ อยู่ประมาณ 5 นาที
"เฮ้ย!...สายแล้ว" อุทานขึ้นเมื่อมองเห็นนาฬิกาบนฝาห้อง
การแต่งตัวในวันนี้จึงรวดเร็วมาก เขาตรงไปยังโต๊ะอาหาร พ่อออกไปทำงาน
แล้ว แต่แม่ยังคงอยู่ในครัว มีแฮมอยู่สามชิ้นบนโต๊ะอาหาร
"เย็นนี้ผมจะกลับค่ำหน่อยนะฮะแม่"
" อย่าค่ำมากละ !"
"ผมไปแล้วนะครับ...แม่" เขาพูดอย่างลำบากเนื่องจากมีแฮมสามชินอยู่ในปาก
จักรยานถูกปั่นออกไปอย่างรวดเร็ว..... บนถนนที่มีการจราจรที่แออัดเสียงรถเสียงแตรระงมไปหมด แต่เล็กซ์ไม่ได้ตรงไปที่โรงเรียน เขาเลี้ยวไปที่ธนาคารเก่าและพบกับสิ่งที่เขาน่าจะรู้อยู่แล้ว
"พวกนายมาทำอะไรที่นี่?"
"แล้วนายหละ?" เคลวินกับลูน่าเลิกคิวถามอย่างกวนๆ
"เฮ้ย! " เล็กซ์ ถอนหายใจแล้วเดินลงไปที่ชั้นใต้ถุนโดยมี สองคสนั้นตามมาติดๆๆ
เอ็มไพร์นอนอยู่ในมุมมืด ตัวซีดเผือก เล็กซ์เดินตรงเข้าไปหาอย่างช้าๆ
"ทำไมนายถึงโทรมอย่างนั้นหละ" เด็กชายถามอย่างห่วงใย
"ตอนข้ากลับจากไปส่งพวกเจ้า ข้าบินอยู่สักพักก็มี ลำแสงสว่างจ้า ข้ารู้สึกร้อนไปทั่วร่าง แต่ข้าก็กลับมาจนถึงที่นี่" เขาตอบอย่างเหน็ดเหนื่อย
"แล้วข้าหลับไปนานเท่าไรแล้ว"
"ก็...." "แอ๊ด..." ประตูเปิดออกเคลวินกับลูน่าเดินเข้ามา... แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้าไปในห้อง
"ฮา..แสงแดด" เอ็มไพร์ร้อง
"ปัง" เคลวินกระประตูปิดด้วยความเร็วสูงทันที"
"เราขอโทษ....แฮ่ๆ"
"นี่ยังเช้าอยู่เลย..นายพักผ่อนต่อเถอะ" เล็กซ์พูดกับเอ็มไพร์แล้วเดินออกมาจาห้องพร้อมเคลวินกับลูน่า
"เขาคงไม่เป็นไรหรอก" ลูน่าพูด "แต่ปัญหาตอนนี้คือ"
"เราสายแล้ว!" ทั้งสามพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วรีบคว้าจักรยานของตนถีบออกไปอย่างเร่งรีบเท่าที่ทำได้
ครึ่งชั่งโมผ่านไป สะหายทั้งสามของเอ็มไพร์ยืนอยู่หน้าชั้นเรียน เล็กซ์ยังคง
อยู่กับไม้บรรทัดอันเดิมที่คุ้นเคย แต่วินนี้เขาไม่ได้เดียวดายอีกต่อไป เคลวินเพื่อน
รัก ก็ยังอยู่เคียงข้างเขาเมื่อยามลำบาก (ถึงจะเป็นครั้งแรกก็เถอะ) และถัดอีกสาม
ห้อง ลูน่าก็เช่นกัน ช่างเป็นวันที่แสนสุขอะไรเช่นนี้
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น