A - Longnight

ลำดับตอนที่ #1 : การเดินทางที่ยาวนาน

                 ลมหนาวเที่ยวสุดท้ายพัดหวน ลมแรงพัดใบไม้ในสวนสาธารณะพริ้วไหว อากาศเย็นสบายและในค่ำคืนที่เงียบเหงาของเมือง

ที่มีแต่ความสับสนวุ่นวาย ใบไม้ที่ปลิวว่อน โคมไฟตามทางเดินส่องสว่างจ้า ต้นไม้มีชีวิตชีวาในยามราตรี แต่ม้านั่งในสวนสาธารณะ  นั้น

ไม่ได้ว่างเปล่าอีกต่อไป              

                 เด็กชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น ราตรีกาลนี้มีแต่ดวงเดือนที่สุกสว่างอยู่เบื้องบน แสงดาวระยิบระยับในราตรีที่งดงาม เด็กชายที่

ย่ำราตรีกาลมาเป็นเวลานานโดยไร้จุดหมาย บรรยากาศที่เงียบเหงายังคงข้างค้างอยู่ในใจ คำถามที่ไม่มีใครไขปริศนา ยังคงอยู่ในใจ-

ตลอดเวลา และนี่คืออีกคืนหนึ่งที่ยาวนานของ แว็มไพร์ที่เปลี่ยวเหงามา กว่า 200 ปี

                 จากการเดินทางที่ยาวเดินทางอันยาวไกลทำให้เขาอ่อนล้าเพลียแรง เขามาตามหามัน ความทรงจำที่หายไป หน้าตาทรุด-

โทรมผมเผ้ายุ่งเหยิง   นั่งก้มตัวอยู่ในเงามืดหลบจากแสงไฟในเซ็นทรัลปาร์ค และในราตรีกาลนี้ เขาต้องโบยบินอีกครั้ง กระแสลมอัน-

หนาวเย็นที่พัดอย่างรุนแรงทำให้  เขาบินโซซัดโซเซไปมา อย่างไม่มีจุดหมาย ความคิดของเขาตอนนี้คือ ต้องหาที่พักผ่อนที่มิดชิดจาก

แสงแดดให้เร็วที่สุด 

                 แสงรำไรของตะวันยามรุ่ง    คืบคลานเข้ามา เขามองเห็นตึกร้างแห่งหนึ่งในย่านชุมชนเก่า ที่เคยมั่งคั่งทางการค้า แต่ตอนนี้ก็

กลายเป็นอดีตไปแล้ว ตึกรามบ้านช่อง  ร้างผู้คน กระจกหน้าต่างแตก หรือไม่ก็ถูกละเลงด้วยสีสเปรย์      เขาร่อนลง ตรงไปที่หน้าต่าง

บานที่แตก ซึ่งมันตรงสู่ห้องใต้ถุน เขากำลังจะเกาะเพดาน เขากลับหมดสติไปก่อน นี่คือการพักผ่อนที่เขารอคอย "เอ็มไพร์" บุตร

แห่งรัตติกาล ผู้เดินทางจากดินแดนอันแสนไกล..............



******************************************************************************************************************************
         

                   ตะวันรุ่งทอแสง แสดงให้เห็นความเจริญก้าวหน้าทางเศรษฐกิจของเมืองนี้ เด็กๆต่างรีบเตรียมตัวไปโรงเรียน ผู้ใหญ่ก็ต่าง

รีบเร่งจะไปทำงาน ช่างเป็นเมืองที่มีแต่ความสับสนวุ่นวาย

                   ขณะที่โต๊ะอาหารของครอบครัว "เล็กซ์ เบตเทิล" ตะโกนขึ้นระหว่างการทะเลาะกันอย่างเมามันของพ่อและแม่

          "พ่อ! แม่!ก่อนจะเถียงกันมากว่านี้ ช่วยซื้อ MP3 อันใหม่ให้ผมก่อนได้ไหมครับ?"

           ขวับ! "แล้วอันเก่าล่ะ!" แม่หันมาถาม น้ำเสียงอยู่ในอารมณ์ที่ติดพัน
        
          "พังแล้วฮะ" เขาตอบห้วนๆ
        
           "ก็พ่อกับแม่เถียงกันบ่อยจนผมต้องให้มันจนพังนี่ครับ" เขาพูดอย่างอารมณ์บูด ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่พักหนึ่ง

            เล็กซ์ ตักไข่ดาวใส่ปาก คว้ากระเป๋า แล้วหันหลังเดินออกมาทันที.....
  
           "ผมไปเรียนแล้วนะครับ"

พ่อแม่ยังคงจ้องตากันอยู่.......

                    เขาออกจากประตูบ้าน คว้าจักรยานคู่ใจ แล้วปั่นออกไปอย่างแรง (สงครามในบ้านระรอกสองเริ่มขึ้น) 
        
             สายลมเย็นพัดกระทบผิวหน้าอย่างแรง ความสดชื่นทำให้อารมณ์เขาดีขึ้นบ้างเล็กน้อย
          
             "เฮ้อ !"เขาถอนหายใจดังๆออกมา นั้นก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นเยอะ

            เขาปั่นจักรยานออกมาตามถนนที่ว่างเปล่าในยามเช้าของวันที่อากาศสดใส แป๊บเดียวเขาก็มาถึงโรงเรียนเสียแล้ว เล็กซ์มาถึงโรงเรียนก่อนใครเพื่อน แต่ในไม่ช้า เพื่อนสนิทของเขาก็มาสมทบ "เคลวิน แจ็กสัน"

            "เฮ้เพื่อน! มาเช้าจังวันนี้" เคลวินถามพลางเข้ามานั่งข้างๆ  
         
            "ไหง หน้าบูดเหมือนตูดเป็ดอย่างนั้นหละ"
         
           "ก็ที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อยหนะ" เล็กซ์ตอบอย่างไร้อารมณ์ 
         
            "เหตุการณ์ปกติ เดี๋ยวก็ดีเอง" เคลวินบอกอย่างเป็นมิตรและห่วงใย คนในโรงเรียนมาเยอะแล้ว แต่เขาสองคนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม 

แล้วสิ่งหนึ่งก็ได้หยุดทุกสิ่งไป 

             "ลูน่า เบลล์" สาวในดวงใจของเล็กซ์นั้นเอง วันนี้เธอแต่งชุดสีชมพู (น่ารักทีเดียว)เธอเดินผ่านไปกับเพื่อนของเธอ แล้วชำเลือง

ยิ้มให้เขา

             เล็กซ์ยิ้มอย่างเหม่อลอย ลูน่าเป็นเด็กหญิงที่น่ารักมาก ผิวขาว ผมหยักสกสีบรอนส์ หน้าตายิ้มแย้มตลอดเวลา ซึ่งมันทำให้

เล็กซ์กำลังเคลิ้ม...................................ออด!
 
            เสียงออดดังขึ้นอย่างกระทันหัน เล็กซ์สะดุ้งตื่น หนังสือหล่นจากมือ พลัก !


                        เขาต้องเผชิญกับสายตาของคนรอบข้าง เสียงหัวเราะปนกันเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้น (เนื่องจากน้ำลายเขายืดด้วย)
         
            "ฉันไม่รู้จักแกนะ " เคลวินพูดพลางหัวเราะไป เขาต้องเก็บความอับอายแล้วรีบเข้าเรียน

                        ในชั่วโมงคณิตศาสตร์ เป็นคาบสุดท้ายของวันนี้            

           "เล็กซ์" เคลวินสะกิดเรียกเบาๆ

            "อะไร?" เล็กซ์กระซิบถามต่อ           

           "ฉันมีที่เล่นใหม่แล้วว่ะ....เราไปกันเย็นนี้เลย          

           "ที่ไหนวะ?" เขาถามต่อ         

           "เดี๋ยวก็รู้น่า" เคลวินรีบพูดแล้วหุบปากเร็วผิดปกติ

                     เล็กซ์หันกลับมา "ฉิว!" เสียงวัตถุแหวกอากาศ แท่งชอล์กแท่งยาวพุ่งมาด้วยความเร็วสูงราวกระสุนปืน ตรงมาที่หน้าเขา 

           "อุบส์..."มันตรงเข้าปากเขาพอดี         

            "ฮ้า...ฮ้า ...ฮ้า..."เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของเพื่อนๆในห้องเรียนดังออกไปจนถึงระเบียงทางเดิน
      

            "เล็กซ์ เบตเทิล" "ออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้ อาจารย์สั่ง


         เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น ประตูทุกประตูในระเบียงทางเดินเปิดผางออก นักเรียนหลั่งไหลออกจากประตู     เล็กซ์ยืนขาเดียว กาง-

แขน คาบไม้บรรทัด เผชิญกับเสียงหัวเราคิกคักของนักเรียนทั้งหลายอีกครั้ง ลูน่าเดินผ่านตัวเขาไป เขาก้มหน้าสุดชีวิต ความอับอาย

แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายอย่างรวดเร็ว

             "แล้วเจอกันที่ เซ็นทรัลพาร์ค ม้านั่งหมายเลข 3 นะ" เคลวินบอกเขาก่อนหันหลังกลับบ้าน 5 นาทีต่อมา เล็กซ์ก็ถูกปล่อยตัว

กลับบ้าน พร้อมการบ้านที่อื้อซ่า....