ตอนที่ 1 : เราทุกคนล้วนมีเรื่องอ่อนแอในใจกันทั้งนั้น
000
เราทุกคนล้วนมีเรื่องอ่อนแอในใจกันทั้งนั้น
กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ตลบอบอวลไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กทำผมเวียนหัวนิดหน่อย แต่ถ้าหากเทียบกับกลิ่นคาวที่ปะปนในอากาศแล้วผมว่ามันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด แสงไฟสลัวภายในห้องกับเพลงช้า ๆ ที่เปิดคลอเบา ๆ ทำให้ผมผ่อนคลายไม่น้อยถึงแม้ว่าความสว่างมันจะเป็นอุปสรรคอย่างมากในการมองเห็นของผมก็ตาม
ร่างเล็กตรงหน้ากระตุกเล็กน้อย แววตาอิดโรยมองมาที่ผม
แย่ที่ผมอ่านแววตานั้นไม่ออก....
....ทุกครั้งผมไม่เคยอ่านแววตาพวกนั้นออกเลย
ดอกทานตะวันสีเหลืองในแจกันก้มหน้าลงมาทักทายผมอย่างเขินอาย มีเพียงแค่เสียงหายใจรวยรินที่ดังทำลายความเงียบในห้องแข่งกับเสียงเพลง ผมทิ้งตัวนั่งลงโซฟาตัวใหญ่ริมห้องบนโต๊ะตัวเล็ก ๆ ด้านหน้ามีแก้วใสบรรจุของเหลวสีม่วงอมแดงวางไว้ราวกับตอบสนองความต้องการของผมในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
“พี่...พะ...พี่หมะ....พี่หมอ....พี่หมอครับ”
“......”
“พี่หมอ...พี่....ฮึก”
ผมเคยบอกเขาไปแล้วว่าสิ่งที่ผมเกลียดที่สุดคือการถูกขัดจังหวะเวลาที่ผมกำลังเคลิ้มไปกับอะไรสักอย่าง แต่เด็กคนนี้ไม่เคยจำ รูปวาดในห้องที่วาดไม่เคยเสร็จก็เป็นเพราะเขา แต่น่าแปลกที่ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกขัดใจมากเท่ากับตอนนี้
“พี่หมอ...ลิน...ฮึก จะ...ลิน....เจ็บฮะ”
“.....”
“ลิน...เจ็บมากเลย ฮึก”
ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงขายาวก้าวไปตามจังหวะการหายใจของร่างเล็กตรงหน้า เตียงสีขาวสะอาดเปื้อนคราบสีแดงเป็นจุด ๆ มือของผมลูบไปตามกรอบหน้าชัดเจนของอีกคนที่นอนหมดแรงบนเตียงหลังใหญ่ ผมอ่านแววตาแบบนั้นไม่ออกจริง ๆ เสียดายที่ผมไม่เคยเข้าใจเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียวมันอาจจะฟังดูขัดแย้งที่จิตแพทย์ไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกผ่านแววตาของคนอีกคนได้
แต่ผมเป็น....
....สิ่งเดียวที่ผมไม่เข้าใจ ดวงตาคู่นั้น
.
.
.
ไม่เคยเข้าใจมันเลย
“พี่บอกว่ายังไงครับ”
“แต่...ลินเจ็บ....ปล่อยลิน...ปล่อย”
“ปล่อย? ให้พี่ปล่อยลินไปไหน?”
“ลินจะกลับบ้าน...ลินจะ...”
“ก็ที่นี่ไงครับ บ้าน”
“.....”
“ไหนลินบอกว่าจะอยู่กับพี่ไงครับ?”
“พี่หมอ...”
“ลินจะทิ้งพี่ไปอีกคนใช่มั้ย”
“....”
“พี่รักลินมากนะ”
“พี่หมอ...ปล่อยลินนะครับ”
“ทำไมล่ะลิน ลินไม่รักพี่แล้วเหรอครับ”
“.....”
“อยู่กับพี่นะ”
“.....”
“อยู่กับพี่....ตลอดไป”
ว่ากันว่าดวงดาวแต่ละดวงมีเหตุผลในการส่องแสงของตัวมันเอง บ้างก็เพื่อชูความงดงามของตัวเองเพื่อความโดดเด่นและเป็นจุดสนใจของคนที่จ้องมองมาที่ตัวของมัน บ้างก็บอกว่ามันส่องสว่างเพียงเพราะประดับคุณค่าในตัวเองก็เท่านั้นแต่สำหรับผม ผมว่าเหตุผลของพวกมันก็เป็นเพียงแค่การปกปิดตัวตนที่แท้จริงของพวกมันมากกว่า
....ความงามจากเปลือกนอกและความงดงามแบบผิวเผิน
น่าเสียดายที่ผมไม่เคยหลงใหลในเรื่องนั้นเลย
น่าเสียดายที่ผมเลือกมองในด้านอื่นที่คนอื่นไม่เคยมอง
.
.
.
.
“อยู่กับพี่นะครับลิน” เสียงเพลงหยุดไปแล้ว
“อยู่ด้วยกันตลอดไป”
เสียงเพลงที่วนเพลงเดิมกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงหายใจที่เงียบลง แก้วใสในมือร่วงลงกระทบแผ่นกระเบื้องขาวด้านล่างตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ของเหลวด้านในแตกกระจายกระเซ็นเปื้อนขากางเกงทรงกระบอกสีเทาของผมขยายเป็นวงกว้าง มือซ้ายยังคงวางอยู่บนหน้าผากมน
ดอกทานตะวันพวกนั้นก็ยังคงจ้องมาที่ผมไม่ละสายตา
เป็นภาพที่งดงาม....
กายเล็กไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดนอนแน่นิ่งบนเตียงสีขาวข้างกายมีดอกทานตะวันสีสดวางอยู่ข้าง ๆ ดวงตาคู่นั้นปิดลงพร้อมกับมีดบนอกด้านซ้ายที่จมมิดหายเข้าไปจนแทบมองไม่เห็นด้ามจับ กลิ่นคาวเลือดเริ่มรบกวนอากาศภายในห้องนี้อีกครั้งแย่ที่ผมไม่ได้ทำช่องระบายอากาศเพิ่มเอาไว้
“ตลอดไป....”
กล่องอะครีลิกใสทรงสี่เหลี่ยมถูกปิดลงพร้อมกับสิ่งของด้านในที่ถูกล็อกปิดตายไปพร้อมกับมัน แหวนวงนั้นยังคงสวมอยู่บนนิ้วนางและมันจะอยู่อย่างนั้นตลอดไป.....
....ตราบใดที่ผมยังเก็บข้อมือของลินเอาไว้มันก็จะคงอยู่อย่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง
#วอนนาบีจะเล่าให้ฟัง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบอ่าๆ มาต่อนะคะๆ
แอบเขินนิดหน่อยเพราะไม่ใช่แนวที่เขียนเลย ยังไงฝากน้องมิไว้ด้วยนะคะ :)