ความเห็นแก่ตัว..ของหมาหัวเน่า

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องราวมิตรภาพ ที่ยังจดจำไว้ในสมอง

เรามาเริ่มจากอดีดก่อนดีกว่า ใช่! อดีตที่แลดูดี ....

เราได้เข้าโรงเรียนตามเกณฑ์ปกติ ตอนอนุบาลเพื่อนเยอะดี เล่นได้ทุกคน แต่ก็ยังมีบางคนที่เราไม่ค่อยชอบ แต่ไม่กล้าบอก เพราะมันตัวใหญ่กว่า (นี่คือวีรกรรมตาขาว)  พอได้ขึ้นเรียนระดับชั้นมัธยม เพื่อนใหม่ ๆ เยอะแยะดีนะ แต่ที่หนีไม่พ้นคือกลุ่มเด็กผู้มีอิทธิพลในห้อง ใช่สิ เราจะไปสู้อะไรเค้าได้

มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ไม่ชอบ ไม่เคยชอบใจ  เป็นเรื่องที่ตายตัวมาก ในสังคมทุกวันนี้ ไม่ว่าสังคมไหน   สังคมโรงเรียนเอย สังคมการทำงานเอย หรือสังคมทั่วไปก็ตามแต่ มันจะเป็นอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ  99.99 %! เชื่อเหอะ เป็นหมด มาดูกันสิ เรื่องที่ไม่ชอบคืออะไร... มันเป็นตามปกติโดยทั่วไปของกลุ่มคนนะ   ว่าถ้าใครที่แล “โดดเด่น” จะมีแต่คน “ประจบสอพลอ” มีแต่คนเข้าข้าง บางครั้งอาจารย์ ก็ยังยกย่อง เอาเหอะแต่เราไม่ถือ เพราะเราเองก็เคยมีเรื่องกับคนกลุ่มนี้มาก่อนเหมือนกัน ถึงจะไม่ชนะ แต่ ก็ไม่แพ้..! เพราะเราสามารถโกยคะแนนความเห็นใจจากเพื่อน ๆ ได้อื้อเลย แล้วที่สำคัญ สำคัญที่สุดในบทเรียนครั้งนั้นคือ ใครคือเพื่อนแท้

อย่าเพิ่งเบื่อกันไป ท่านผู้อ่านที่รัก เรื่องที่เราแต่งนี้ จะพูดแต่เรื่องเพื่อนนี่แหละ ไม่ไปไหน แล้วถ้าคุณได้อ่านถึงตอนสุดท้ายเมื่อไหร่ คุณจะได้รู้ถึงจุดประสงค์ที่เราเขียน ว่าทำไมถึงเขียน เขียนไปทำไม ว่างมากนักหรือไงถึงได้เขียน หรืออยากจะระบายเรื่องที่มันไร้สาระของตัวเอง.... ก็แล้วแต่ทุกท่านจะคิดกันไป

เอาล่ะ พอเข้าระดับมัธยมต้น เรามีเพื่อนที่น่ารักเต็มเลย ทุกคนช่วยกันดีไปหมด ช่วยเหลือกัน เข้าใจกัน เรามีเพื่อนกลุ่มใหญ่ตั้ง 11 คนแน่ะ ทุกคนน่ารักมาก อาจจะมีบางคนที่ง๊องแง๊งไปบ้าง แต่ก้อโอเคสำหรับเรา นี่คือสังคมกลุ่มเพื่อนกลุ่มแรกที่เรารู้สึก “พอใจ” “ประทับใจ” “อุ่นใจ” คิดว่ามีความสุขดีแล้วกับเพื่อนทุกคน มีคู่หูไว้คอยปรึกษา มีเพื่อนไว้คอยช่วยเหลือ ถ้าวันข้างหน้าเป็นอย่างนี้ไปตลอดก็คงจะดี แต่...!

ไม่มีใครรู้อนาคตนี่นา ว่าตอนต่อไปของชีวิตมันจะมีแต่ความราบรื่นเหมือนเส้นทางโรยด้วยกลีบกุหลาบ หรือกระท่อนกระแท่น เหมือนเส้นทางนั้นช่างเต็มไปด้วยใบมีดที่แหลมคม คอยกรีดลงบนตัวเราทุกครั้งที่เดินทาง หรืออาศัยมันผ่านไปยังอีกที่หนึ่ง...

เอาล่ะ แล้วก็มาถึงเราได้เลื่อนขั้นจากนักเรียน มาเป็นนักศึกษาซะที(ยังไม่ค่อยเข้าใจความแตกต่างของ 2 คนนี้นัก)  ดีใจจังประสบความสำเร็จมาอีกขั้น เส้นทางที่เราอาศัยมันเดินมา 80 % น่าพอใจที่สุด

ในปีแรกที่เข้ามายังเทคโนแห่งนี้ ปวช.1 อ่ะโห เพื่อนใหม่ อะไรใหม่ ๆ มันทำให้ชีวิตมีสีสันซะจริง ๆ แต่...เราดันไปเข้ากลุ่มผิด กลุ่มนี้ส่วนใหญ่ไม่ใช่เด็กเรียน ก็แหงล่ะ วัน ๆ เอาแต่แต่งตัวไปวัน ๆ อ่ะ ไม่ไหว ๆ อย่างนี้ชีวิตล่มแน่เลยเรา เปลี่ยนกลุ่มดีกว่า แล้วก็มี นางฟ้ามาช่วยดึงเราขึ้น (รอดตายแล้ววุ้ย) คบเพื่อนกลุ่มนี้ดีนะ ช่วยเหลือกันดีอ่ะ  แต่ก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่   ไม่ใช่เรื่องเรียนนะ แต่เป็นเรื่องของ...ความลงตัว คิดง่าย ๆ ก็คือ กลุ่มนางฟ้ากลุ่มนี้อยู่หอ อ่ะนั่นไง ยังไม่ค่อยเข้าใจล่ะสิ  กลุ่มนี้เค้าคบกันมานานแล้ว ยังไงเราก็ยังคบกันไม่สนิทมั๊ง ก็เลยบางที ทำให้แลดูบางครั้ง บางเวลาที่เราเข้าไม่ถึง เราไม่มีส่วนร่วมในบางทีที่ยู่รวมกลุ่มกัน เลยทำให้ยังไม่สนิทกันเท่าไหร่(ในความคิดของเรานะ)