มหาศาสตราแห่งอาทาเซีย

“ลูกรัก แม่เสื้อเอาผ้าใหม่มาให้แล้วนะ ชุดเก่านะเอาไปบริจาคซะเถอะ"
“...”

“นี้ลูก รู้ไหมว่าถ้าเจ้าใส่ชุดนี้แล้วต้องน่ารักแน่ๆเลย”

“...”

"...อย่างน้อยแม่ก็ชอบกว่าที่เจ้าจะแต่งตัวแบบเดิม”
      "..."

“ฮาโหล ลูกรัก?...ลูกรักอยู่ไหนเอ่ย?...ห้องน้ำหรือเปล่า?...เล่นซ่อนแอบกับแม่อยู่หรือ?”

“...”

“ไม่เอาน่าเจ้าไม่เล่นอย่างนี้นานแล้วนะ เล่นเป็นเด็กๆไปได้”

ใครกันแน่ที่เป็นคนเริ่ม

“ลูกรัก?”หลังจากคนเป็นแม่ค่อยๆย่องหาลูกซะทั่วห้องแต่ก็ไม่มีทีท่าจะหือจะอือ ก็รับรู้ได้เลยว่าเจ้าตัวดีของบ้านไม่อยู่ให้หาเสียแล้ว

 

“คุณค่ะ!!! ลูกหาย”

“หา!!!!!!!”เสียงตะโกนตกใจไม่แพ้กันของคนในครอบครัว รนรานอย่างสุดๆแต่คนเป็นแม่กลับยืนนิ่งหน้าซีด

“หา!! หาแล้วทั่วบ้านแล้วด้วย”ก็หลังจากรวมพลแม่บ้านและคนสวนตามหาทั่วแล้วก็ไม่เจอ

“เจอแต่จดหมาย”ว่าแล้วส่งจดหมายสีขาวให้อย่างใจแกว่งๆว้าวุ่น

“มันเอาอีกแล้วหรือนี้”

“ไปเที่ยวนะ”

 

“ใจเด็ดใช่เล่นนะ ตอนแรกก็คิดว่ามันรับได้แล้วนะถึงเงียบแบบนั้นไม่โวยวายอะไรเลย...ไอ้นี้มันดื้อเงียบชะมัด”พี่ชายที่รักยังอึ้งอยู่ น้องคนนี้ช่าง...เป็นคนที่เข้าใจได้ยากเสียจริง

“นี้ไม่ใช่เวลามาชมน้องนะลูก”แม่เริ่มโมโหอีกรอบ เพราะสองพ่อลูกไม่สนใจน้องเลย

“ว่าแต่แกเถอะ ยังไม่กลับอีกหรือ ที่โรงเรียนมีงานไม่ใช่เหรอ”

“วันเกิดน้องทั้งทีแล้วพลาดได้ไง แถมมีเรื่องดีๆให้รู้ด้วย”

“พวกพี่แกกลับไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วแกยังไม่กลับอีก รีบไปเถอะเรื่องน้องเดียวพ่อจัดการเอง”

“นี้ถ้าพวกพี่ๆรู้ว่าน้องสุดเลิฟหนีออกจากบ้านอีกแล้วนะ มีหวังคราวนี้ไม่เป็นทำงาน งั้นผมไปล่ะ โอ้ยปิดเทอมทั้งทีแทนที่จะได้หยุด รู้งี้ไม่เป็นมันซะก็ดี ไอ้กรรมการนักเรียนบ้าบอเนี้ เซง”

“นี้ยังบ่นอยู่หรือ รีบไปซิ”

“คร้าบ ท่านพ่อข้าไปก่อนนะ”แล้วเจ้าตัวก็กระโดดขึ้นหลังม้าวิ่งซิ๋วออกจากบ้านไป ว่าง่ายแบบคนเป็นพ่อยังไม่อยากจะเชื่อ
      หรือมันจะเดาออก หรือไปตามน้องกันแน่

“แต่คุณค่ะ...”หญิงสาวเริ่มตีหน้าเคร่งลากเสียงหนักๆให้คนเป็นพ่อรับรู้ถึงอารมณ์

“ช่างลูกเถอะปล่อยไปสักพัก ลูกคงจะเครียดมากเลยทีเดียว”

“นั้นแหละสิ่งที่ฉันห่วง”แม่กล่าวอย่างเป็นกังวล

“มันเป็นชะตากรรมของลูก ไม่ว่าจะปฏิเสธยังไงความจริงนั้นก็ยังคงอยู่”

“แต่เราก็น่าจะบอกลูกนานมาแล้ว”

“มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนนะ มันเสี่ยงกับหลายๆอย่าง แต่สิ่งที่เราทำไปก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกแล้วล่ะ และ…อันที่จริงข้าพอจะเดาออกถึงเหตุผลของลูกแล้วอะนะ”

“อะไร”

“นี้คุณ...ยังนึกไม่ออกเหรอ...คุณนะคิดถึงจิตใจลูกบ้างหรือเปล่าที่ทำไปนะ?”สายตาจ้องมองไปที่ชุดประโปรงสุ่มลูกไม้สีหวานหยดที่ผู้เป็นภรรยาอันเป็นที่รัก ถือลากมาด้วย ด้วยอลามตกใจ

และเมื่อเธอรู้ตัวก็ทำเชิดใส่สามี “คุณนะว่าแต่ฉัน...เรามันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก อย่ามาพูดเลย”

ir r r  s s si