คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1. วิวาห์แสนหวาน..??
บทที่ 1. วิวาห์แสนหวาน..??
“นี่มันเิอะไรึ้นัน.. แล้วหนูพิมพ์หายไปไหน..”
นายทรยศ ผู้เป็นพ่ออพิมพ์พลอยเินไปเินอย่าลัลุ้มและร้อนรนใ อีไม่นานพิธีาร่าๆ ็ะเริ่มึ้นแล้ว แม้ว่าะเป็นารัานแ่านที่เรียบ่ายมีเพียสอรอบรัวและเพื่อนๆ ที่สนิทสนมันเท่านั้นมาร่วมานแ่ทุอย่า็ัเรียมไว้อย่าหรูหราอลัารและแเหรื่อ็มาันพร้อมพรั่แล้ว
“หนูลา ไม่เห็นหนูพิมพ์ริๆ น่ะหรือลู ็เมื่อืนยัอยู่้วยันไม่ใ่หรือไ”
ุแพรทิพย์ แม่อพิมพ์พลอยถามเพื่อนรัอลูสาวอย่าับผิ วาามที่ผ่านเลยวัยสาวสะพรั่แ่็ยัามไม่สร่า้อหิสาวรหน้าไม่วาา..
“ไม่่ะ เมื่อืนลา็นอนับพิมพ์นะะ พิมพ์ไม่ไ้บออะไรลาเลย ลา็ไม่ิว่าะเิเรื่อแบบนี้ แล้วลา็หลับไม่รู้เรื่อเลย่ะมารู้ัว็อนทีุ่แม่มาปลุนี่ล่ะ่ะ ลาไม่เยนอนหลับนไม่รู้เรื่อแบบนี้มา่อนเลย..”
พรลาบอไปามที่เธอับพิมพ์พลอยระเรียมันไว้ พิมพ์พลอยำเป็น้อวายานอนหลับเธอและุแพรทิพย์เอ็เาไ้ไม่ยาว่าพรลาถูวายานอนหลับ ผู้สูวัยว่าถอนหายใหนัๆ อย่าลัลุ้มใ..
“ที่รั พี่ว่าอนนี้เราวรแ้ไสถานาร์เพาะหน้า่อนีว่าไหม..” ุทรยศพยัพเยิไป้านหลัอนา ุแพรทิพย์ึหันไปมอ
“ลว่ายัไรับุอา..”
ใบหน้าหล่อเหลาุเทพบุรเินินอ ราม หรือ ราเมศ ธนารัษ์ ส๊ว เรียบเยเาไม่ออว่าเาอยู่ในอารม์ไหน แ่ที่แน่ๆ ไม่ใ่ยินี ุแพรทิพย์มอหน้าสามีอย่าลัลุ้มใับสถานาร์อิหลัอิเหลื่อรหน้า รอบรัวอนา้อารเี่ยวอับรอบรัวธนารัษ์ เพราะอนนี้ธุริอรอบรัวำลัประสบปัหาหลายอย่านแทบะเรียไ้ว่าใล้ะล้มละลาย ีที่ว่าราเมศมีท่าทีอบพอพิมพ์พลอย และทาพ่อแม่อราเมศ็เอ็นูพิมพ์พลอยและทำให้เิารหมั้นหมายาันในเวลา่อมา หาว่าานนี้ล่มพวนาะไม่เหลืออะไรเลย...
“ือ.. น้อหายัวไป อาไม่รู้ะทำยัไ อามืแป้านไปหม” ในที่สุุแพรทิพย์็้อสารภาพไปามร
“แ่อาไม่อยาให้านนี้ล่ม พ่อรามรู้ใ่ไหม”
ุทรยศยืนนิ่ปล่อยให้ภรรยาเป็นผู้พูเพราะรู้ีว่าภรรยาอนนั้นเ่เรื่อารเรา่อรอมาว่าน และอนนี้เา็ิอะไรไม่ออ้วย
“ใ่รับผมรู้ แ่านนี้ทาผมเสียหายมา”
“แ่อา็เสียลูสาวไป อนนี้ไม่รู้เลยว่าเป็นยัไไม่รู้ว่าหนีไปหรือถูลัพาัว อนนี้อาสับสน พ่อรามเ้าใอาใ่ไหม”
นาเห็นราเมศัรามแน่นแล้วเบนสายาไปมออีนที่ยืนนิ่อยู่เหมือนเป็นอาาศธาุ
“แล้วเธอไม่รู้หรือว่าหนูพิมพ์ไปไหน”
ราเมศเินมาหยุรหน้านที่ยัสวมุนอนลายาร์ูนสีสันสใสน่ารั้วยแววาุันุามอย่าเห็นไ้ั พรลายืนนิ่ทำอะไรไม่ถูทั้ื่นเ้นที่ไ้อยู่รหน้าายหนุ่มที่นแอบรัและลัว เพราะแววาอเาน่าลัวเหลือเิน อีอย่าเธอลัวว่าราเมศะเห็นพิรุธในแววาอน ันั้นพรลาึพยายามบอัวเอให้หลุบาลและเมินหน้าหนีวามุันนั้นเสีย...
“มะ ไม่รู้ริๆ ่ะ”
“หนูลาเพิ่ื่น โนวายานอนหลับ..”
ุแพรทิพย์เอ็อที่ะสสารพรลาไม่ไ้ เพราะท่าทาอหิสาวรหน้าูะหวาลัวราเมศนัวสั่น
“อย่านั้นหรือรับ..”
“พ่อราม ่วยอา้วยนะ อาไม่รู้ะทำยัไแล้ว”
ุแพรทิพย์เินมาเาะแนเาแล้วเย่าเบาๆ ใบหน้าเ็มไป้วยวามร้อนรนที่ไม่ไ้เสแสร้..
“ผมไม่รู้ะ่วยยัไ ้อยเลิารแ่าน”
“พ่อราม ไ้โปร.. เราไม่เหลืออะไร” ุทรยศพูึ้นเป็นรั้แร
“พี่ราม่วยุพ่อุแม่้วยนะะ ลาสัาว่าะ่วยามหาหนูพิมพ์ลับมาแ่านับพี่รามให้ไ้” เมื่อเห็นว่าหาราเมศล้มเลิารแ่านรอบรัวอเพื่อนรัมีอันพัพินาศแน่นอน
“เธอรู้หรือว่าะไปามหาหนูพิมพ์ที่ไหน..” พรลาส่ายหน้าหวือ ราเมศยิยิ้มเยาะ สายาอเาเหมือนำลับอว่าเธอสาระแนไม่เ้าเรื่อ
“พ่อรามไ้โปรเห็นใน้าเถอะ น้าเอ็ะไปามหาหนูพิมพ์ลับมา”
“ไม่้อแล้วล่ะรับ ผมไม่้อารแ่านับหนูพิมพ์แล้ว และมันะไม่มีารแ่านระหว่าผมับหนูพิมพ์อีแล้ว”
“โอ.. ไม่นะ” ุแพรทิพย์ถึับเ่าอ่อนวนเ พรลารีบเ้ามาประอนาไว้แล้วพาไปนั่ที่โฟาัวให่
“พ่อรามไ้โปรเถอะ พวเราไม่เหลืออะไรแล้วริๆ”
“พี่รามะ ลา็อร้ออีแรนะะ สสารุพ่อุแม่เถอะ่ะ”
“แล้วันล่ะ มีใรสสารไหม.. ในวันแ่านอัวเอเ้าสาว็หนีไป ใรันแน่ที่้อิมาและน่าเห็นใ”
“อารู้ๆๆ อาอโทษ” ุแพรทิพย์น้ำาไหลพรา พรลาุมมือนาไว้บีบเบาๆ อย่าปลอบประโลม ราเมศัรามแน่นเมินหน้าหนีภาพรหน้าและสมออันาลาอเา็ประมวลผลอย่าเร็วไว...
“ผมิว่าอาะพอมีทาให้านวันนี้มันผ่านพ้นไป..” ทัุ้ทรยศ ุแพรทิพย์และพรลา่า็มอมาที่เาเป็นาเียว...
++++++++++
ฝาิามนิยายเรื่ออื่นๆ ้วย้าา
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น