คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จบตอน
“พะ พี่ะวัน ะทำอะไระ..” ะวันมอใบหน้าสวยสอหิสาวรหน้าอย่าแสนรัแสนิถึ
เธอะรู้ไหมว่าเาเฝ้ารอให้เธอมาหาอย่าระวนระวายแ่ไหน และแล้วเปรียวปรียา็มา
เ้ามาในรเสือหิวอย่าเา
“็ะทำวามรู้ััน่อนแ่น่ะสิ..”
“หา อะไรนะ มะ ไม่นะ อ๊าย พี่ะวัน ไม่นะ ปล่อยเปรียวนะ..”
หิสาวหน้าื่นเพราะเธอไม่ใ่สาวน้อยไร้เียสา ที่ะไม่รู้ว่าารทำวามรู้ัอเานั้นะเป็นแบบไหน
แ่ะวันยับัวเร็วว่าที่เธอะทันั้ัวไ้ทันเารวบร่าเธอเ้าหาอแร่แล้วันเธอให้นอนลบนโฟาัวให่แล้วัเธอไว้ในอ้อมแน
ในท่วท่าที่าทั้สอออเธอแยว้านเาสามารถแทรร่าให่โมาเ้ามาแนบิสนิทสนมอย่าเหลือแสน...
“ปละ ปล่อยนะะ อย่ามาเอาเปรียบเปรียวนะ หาพี่ะวันทำอะไรเปรียว เปรียวะฟ้ออาเปลวฟ้อุแม่..”
ะวันหัวเราะเบาๆ
ับำพูอเ็ี้ฟ้อ แ่โอาสามๆ มาแล้วใระอใไหว
เธอไม่รู้หรอว่าเา้ออทนแ่ไหนร้อนเร่าแ่ไหนเพียไ้เห็นใบหน้าสวยๆ เิๆ
อเธอ...
“็ไม่ไ้ิะเอาเปรียบนี่นา
พี่ะวันะทำให้น้อเปรียวไ้เปรียบพี่ะวันืน็ไ้ พี่ะให้น้อเปรียวลูบไล้และทำเหมือนับที่พี่ทำับน้อเปรียว็ไ้
ถ้าพีู่บเปรียว เปรียว็ูบพี่ เห็นมั้ยว่าพี่แฟร์แ่ไหน...”
เาพูหน้าายแ่ทำให้นฟัลมออหู
“อ๊ายยย พูแบบนี้ไ้ยัไัน เปรียวไม่ยอมนะ ปล่อยเาเลยนะ นบ้า อื้มมม”
เสียหวานวาแหวออไปอย่าุนเียวและมัน็เป็นโอาสอันามอะวัน
ายหนุ่มทาบริมฝีปาลมาหาลีบปาระเรื่ออย่าถนัถนี่
เปรียวปรียามึนเมื่อริมฝีปาร้อนผ่าวบเล้าุมพิเธออย่าูื่ม หลอล่อให้เธอูบอบเาไ้อย่าเร่าร้อน ยิ่ริมฝีปาร้ายาละาเรียวปาบวมเ่อเพราะฤทธิ์ุมพิเร่าร้อนอเาแะแ้มลมาที่ลำอระหและเรื่อยมายัเนินอาวผ่อเมื่อระุมเสื้อเิัวเ่ถูปลออลอแนวอย่า่ายาย
ทรวสาวอวบให่ไหวสะท้านอยู่ในบราลูไม้สีำัวสวย ะวันมอภาพวามามรหน้าอย่าหลใหล
แม่สาวผิวน้ำผึ้นวลผ่อที่เาเยมออยู่ห่าๆ บันี้ระทระทวยอยู่รหน้า
วัยสาวสะพรั่ส่ผลให้เปรียวปรียาสวยามน่าปรารถนายิ่ว่าหิสาวนไหนๆ
ที่เาเยพบเอ และเธอ็ือนที่เา้อารมาที่สุในีวิ...
“อืม.. หวานเหลือเินน้อเปรียว๋า.. หวาน”
ะวันราิออวบเมื่อัารให้บราัวสวยพ้นาทรวสาวอวบอิ่มามเ็มไม้เ็มมือ
ายหนุ่มทั้บีบเฟ้นเล้นลึทัู้ลืนินยออสีหวานอย่าหิวระหายนผู้เป็นเ้าอเ้าทรวสวยราพลิ้วส่ายร่าอย่ารัวนใวาามปรือปรอยเลิบเลิ้มไปับเรียวลิ้นอเา...
.....เ็นเอร์นะ๊ะ ....
“ปล่อยนะนบ้า หยาบายที่สุ”
เมื่อหายใเป็นปิแม่เสือสาว็เริ่มแผลฤทธิ์ ะวันหัวเราะเบาๆ
แล้วัารเสื้อผ้าอนให้เาที่
ในะที่เปรียวปรียาเบี่ยายหลบสายาเาอย่าัเิน
ายหนุ่มมอนที่ำลัวานหาาเอนอย่าเอียอายนั้น้วยวามเอ็นู
่อนะ่วยใส่เสื้อผ้าให้เธอแม้เปรียวปรียาะปัป้อแ่สุท้าย็้อยอมให้นอมเผ็ารใส่เสื้อผ้าให้นเรียบร้อย
“มานั่นี่เถอะ หาไม่อยาโนทำโทษ”
ะวันยเธอึ้นมานั่นบนัว้า
แล้วเยาแร่ลบนบ่าบอบบาทั้ยัมูหอมแ้มใสอย่ามันเี้ยวอีรั้...
“เอาล่ะ ในเมื่อเราทำวามรู้ัันแล้ว
และเปรียว็น่าะรู้แล้วว่าเราเ้าันไ้ีแ่ไหน..”
“พูเ้า้าัวเอทั้นั้น..”
เสียหวานบ่นอุบอิบแ่ะวัน็ฟัรู้เรื่อ ายหนุ่มยิ้มบาๆ ับัวเอ
“พี่บอเปรียวแล้วใ่ไหมว่า
พี่ะแ่านแ่รั้เียว และเปรียวะเป็นเมียพี่แ่นเียว
วามหมายอพี่็ือามนั้น หาเปรียวยัื้อเป็นเ็ๆ พี่ะทำโทษเปรียวหนัๆ”
“ทำโทษหรือเอาเปรียบันแน่”
“ริๆ แล้ว็อยาะ เอา นะ
แ่ยัไม่ถึเวลา ให้ถึเวลานั้นเสีย่อนเถอะน้อเปรียว๋า รับรอเลยว่า พี่ เอา
ริ แน่นอน..” ะวันผินใบหน้าามมาเพื่อให้เธอสบารๆ และเพื่อให้เปรียวปรียาไ้มอเห็นวามั้ใอเาว่า
เอา ริ แ่ไหน...
บอนพิเศษ่าา รอเล่มเ็ม ปลายปีนะะ
อบุ่ะ
++++++++++
ฝาิาม้วยนะะ อนนี้อ่านอนพิเศษาภาแรันไป่อนน้าา และฝาิามเรื่ออื่นๆ ไป่อนนะะ
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น