คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จุดเปลี่ยนของชีวิตอันสวยหรูของเปรียวปรียา
ุเปลี่ยนอีวิอันสวยหรูอเปรียวปรียา
“อาเปลวเป็นอย่าไรบ้าะุแม่..”
หิสาวเสียสั่นเมื่อมาราบอว่าอาเปลวอเธอเ้าโรพยาบาล่วนทำให้เธอ้อรีบลับมาที่ไร่้วยวามร้อนใ
“แม่็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมู่ๆ
พี่เปลวถึไ้หน้ามืนหมสิ ีนะที่ไม่หัวไประแทอะไรนเส้นเลือในสมอแเหมือนนอื่นๆ
แ่” วยิหวาบอลูสาวอย่าัวลไม่แพ้ัน
“วันนี้แแรว่าทุวันอาาศอาะร้อนอาเปลวเลยเป็นลม
ุแม่ไม่้อัวลนะะ” เปรียวปรียาบอมาราแ่ัวเอ็ไม่ไ้รู้สึีึ้นเลย...
“ุหมอออมาแล้ว”
แล้วทั้สอ็เินเ้าไปหาุหมออย่าร้อนใ
“สามีันเป็นยัไบ้าะุหมอ”
“อาเปลวเป็นไบ้าะ”
“าิใเย็นๆ
นะรับ อนนี้นไ้ปลอภัยแล้ว แ่ผมอุยับภรรยานไ้สัรู่นะรับ
ส่วนาิะเ้าเยี่ยมนไ้็ไ้แ่เี๋ยวรอให้พยาบาลพานไ้ไปที่ห้อพิเศษ่อนนะรับ”
“่ะ
อบุนะะุหมอ เปรียวรอเยี่ยมอาเปลว่อนนะลู เี๋ยวแมุ่ยับุหมอ่อน”
“ะุแม่”
หิสาวรับำมอมาราเินามุหมอไปอย่าไม่สบายใ
“เปรียว
อาเปลวเป็นไบ้า” ปรานที่เพิ่มาถึถามพี่สาวอย่าัวลไม่แพ้ัน
“หมอบอว่าปลอภัยแล้ว”
“ปราไม่อยาเื่อเลยว่าอาเปลวะเป็นลมหน้ามื”
“เปรียว็ไม่อยาเื่อ
แ่็นะ อาเปลวไม่ใ่หนุ่มๆ เหมือนเมื่อ่อน อนนี้อาเปลว็ะห้าสิบแล้ว”
เปรียวปรียาพูเบาๆ
แล้วเมื่อพยาบาลเ็นเียพยาบาลออาอนออมาทั้สอ็เินามพยาบาลไปห้อพิเศษ...
“เปรียวไม่อยาเื่อเลยว่าอาเปลวะอาารหนั อาเปลวน่ะเหรอะเป็นมะเร็”
เปรียวปรียายัมึนเมื่อมาราบอว่าเปลวเป็นมะเร็และมีโรหัวใแทร้อน
“แม่็ไม่อยาเื่อ
นี่แม่าั้นเอาว่าป่วยมานานรึยัพี่เปลวึยอมบอว่าัวเอเป็นมานานแล้วแ่ลัวพวเราใเป็นัวล็เลยไม่ยอมบอใร”
“อาเปลวนะอาเปลว
น่าีนั”
เปรียวปรียาหันมาทำหน้าบึ้ใส่อาหนุ่มในวัยสี่สิบปลายแ่ยัวามหล่อเหลาไว้ไม่เปลี่ยนแปล
“็อาลัวว่าเรานั่นล่ะะร้อไห้ี้มูโป่็เลยไม่อยาบอ
เห็นมั้ยพอรู้็ะมาร้อห่มร้อไห้ทั้ๆ ที่อายัไม่ไ้อาารหนันานั้นเสียหน่อย”
เปลวว่าหลานสาวที่เินมาทำาแๆ ใส่และพยายามทำหน้าบึุ้่นเือใส่น
“แ่อาเปลววระบอเรานะะ
ไม่ใ่ให้เรารู้แบบนี้ หัวใะวายรู้ไหมะ”
“เอาน่าเปรียว
อาเปลว็หวัีับเราทุนนั่นล่ะ แ่อนนี้พวเราโพอที่ะูแลัวเอไ้แล้ว
เลิห่วพวเราแล้วูแลัวเอีนะรับ ปรารัอาเปลว อยาให้อาเปลวอยู่ับเรานานๆ
รออุ้มหลานลูอปราับเปรียว...” ปรานบอุอาที่เารัเสมือนพ่ออย่าอ่อนโยน
เปลวุมมืออทั้สอไว้แล้วยิ้มบาๆ
“อาน่ะไม่ไ้เป็นอะไรมาหรอ
แ่ถึอย่าไรอา็ห่วพวเราอยู่ี โยเพาะเปรียว”
“เปรียวน่าห่วรไหนะ
เปรียว็โพอะูแลัวเอไ้แล้ว” หิสาวแย้เสียพร่า
“ผู้หิอย่าเราน่ะวรมีใรสันูแล
ไม่อย่านั้นพอไม่มีอาแล้วเปรียวะลำบา ใรๆ ็ะไม่เระถูเารัแ”
“เปรียวไม่ยอมให้ใรมารัแ่ายๆ
หรอ่ะอาเปลว อย่าห่วเปรียวเลยนะะ เอาเป็นว่าเปรียวสัาว่าะูแลัวเอีๆ
เปรียวะเลิรับานเินแบบแล้วมาทำไร่อย่าเียวอาเปลวะไ้ไม่เป็นห่วเวลาที่เปรียวไปไหนไลๆ”
“อาไม่ไ้อยาให้เปรียวทั้อนานะลู
อาแ่อยาเห็นเปรียวมีนีๆ ูแล หาอาเป็นอะไรไป อาะไ้นอนายาหลับ”
“โธ่
อาเปลวพูแบบนี้ไ้ยัไ เปรียวไม่ยอมให้อาเปลวเป็นอะไรนะ อาเปลวห้ามเป็นอะไร”
หิสาวร้อไห้ออมาเหมือนเ็ๆ
“พี่เปลวอย่าพูแบบนี้สิะ
มันไม่ีนะะ ูพูเ้า” วยิหวาุสามีแล้วลูบหลัลูสาวเบาๆ
“เอาเป็นว่าพวเราลับันเถอะเปรียว
ให้อาเปลวพัผ่อน อาเปลวพัผ่อนนะรับะไ้หายแล้วลับบ้านไวๆ”
ปรานรั้พี่สาวให้ลุึ้น่อนะทั้สอะเินออไป
วยิหวามอประูปิลแล้วหันมามอสามีอย่าาโทษ...
ระหว่าที่เินลับปรานับเปรียวปรียา็สวนทาับะวันพอี...
“อ้าวพี่ะวัน
สวัสีรับ มาเยี่ยมอาเปลวเหรอรับ”
“อืม ใ่
ไม่รู้ว่าเป็นไบ้าปราเพิ่ออมาใ่ไหม”
ายหนุ่มถามและไม่หันมามออีนที่เมินหน้าหนีเาอย่าไม่สนใะทัทายนเ่นัน
“็ไม่่อยีเท่าไหร่
ยัไพี่ะวันไปเยี่ยมอาเปลวเอีว่าพอีปราับเปรียวะลับแล้ว”
“ั้น็ไปเถอะแล้วเอันใหม่..”
ะวันบอเพียเท่านั้น็เินาไปพร้อมับมีายสอนเินามเาไปไม่ห่า
“ท่าทาอย่าับเ้าพ่อ
มาเฟีย้าอเถื่อน” เปรียวปรียาเบ้ปาามหลันที่เินาไป
“เปรียว็อบว่าพี่ะวัน
ระวัน้า เาว่าเลียอย่าไหนไ้อย่านั้น”
“แหวะ.. ไม่มีทาเปรียวไม่อบหน้าอีานั่นสันิ
เี๋ยวเา็ลับบ้านเา เรา็ะไม่ไ้เอันอี ไม่รู้ะลับมาทำไม
ทีอนไปไม่เห็นะมาลาันสัำ” หิสาวเสียเียวใส่น้อาย ปรานหัวเราะเบาๆ
“อ้อ
ที่โรธพี่ะวันเนี่ย็เพราะว่าพี่เาไม่มาลาเปรียวใ่ไหม”
“บ้า ปราน่ะ
ไมุ่ย้วยแล้ว” ว่าแล้ว็เินระแทส้นเท้าไปยัรถยน์อน้อายฝาแฝอย่าแสนอน
ปรานส่ายหน้ายิ้มๆ มีลาสัหร์ว่าะไ้พี่เยื่อะวันอย่าแน่นอน...
++++++++++
ฝาิาม้วยนะะ อนนี้อ่านอนพิเศษาภาแรันไป่อนน้าา และฝาิามเรื่ออื่นๆ ไป่อนนะะ
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น