คาวแค้นแสนเสน่หา

ตอนที่ 10 : บทที่4 จบค่ะ

“กรี๊ดดด... แม่ ดูสิอีนังน้องสาวของคุณธามนั่นมันกันท่าฉันขนาดไหน ทำอย่างกับว่าเป็นเมียไม่ใช่น้องสาว” 

ทางด้านนางเอกสาวที่ได้เจอกับฤทธิ์ของแทนฤทัยซึ่งคอยกันท่าพี่ชายจนเธอไม่สามารถเข้าถึงตัวธามได้ทำให้ต้องกลับมาดีดดิ้นด้วยความเจ็บใจอยู่ที่บ้าน เมื่อเช้านางเอกสาวทำทีว่ามีงานอีเวนต์ที่โรงแรมของธามซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวเขาเพื่อหาทางดักพบชายหนุ่มแต่สุดท้ายเธอกลับพบกับแทนฤทัยน้องสาวของธามและธามเองก็ไปดูงานที่โรงงานผลิตชิ้นส่วนรถยนต์ที่ต่างจังหวัด และเมื่อเธอพบกับแทนฤทัยก็ต้องถูกสาวไฮโซด่าเสียๆ หายๆ ทั้งดูถูกเธออย่างไม่ไว้หน้าอีกด้วย...

“มันร้ายกาจจริงๆ นังไฮโซบ้านั่นมันคิดว่ามันรวยมันจะพูดอะไรก็ได้...”

“นั่นสิลูก มันร้ายกาจจริงๆ แม่ล่ะพยาย้ามพยายามจะไม่กราดเข้าไปตบมัน” จันวิภาเสริมคำพูดลูกสาวสุดที่รักด้วยท่าทางคันมือคันไม้ดูจริงจัง

“หึ คอยดูนะ ฉันจะเอาพี่ชายมันมาเป็นผัวให้ได้ ดูสิหากคุณธามเขาเป็นผัวฉันมันจะทำหน้ายังไง” สองแม่ลูกต่างพูดคุยกันด้วยอารมณ์เดือดพล่านด้วยความเจ็บใจและชิงชังน้องสาวของคนที่ตนหมายใจ...

พิมพ์ภัสสรมองเสี้ยวหน้าของหญิงสาวที่มีใบหน้าเหมือนเธอมากในคราแรกสาวแต่บัดนี้มันกลับซูบซีดไร้ความสดใสดวงตากลมโตไม่ต่างจากเธอนั้นฉายแววแห้งแล้งจนน่าใจหาย เรือนผมที่เคยดกดำร่วงหล่นเหลือเพียงไม่กี่เส้นมีให้เห็นอยู่บนศีรษะทุยสวย ร่างกายซูบผอมจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกดูน่าเวทนายิ่งนัก...

“แพง เพื่อนเอาของโปรดมาให้แพงด้วย ทานหน่อยนะน้องพี่...” หญิงสาวลูบมือที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกจนเห็นเส้นเลือดปูดโปนของน้องสาวเบาๆ แต่คำตอบคือเงียบ เธอหมั่นมาเยี่ยมพิมพ์บงกชบ่อยๆ และคุยสารทุกข์สุกดิบให้น้องสาวฟังเสมอ แต่ดูเหมือนน้องแพงของเธอจะไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ จากปากเธอ ทุกครั้งมีเพียงนิ่งเงียบมันเป็นอย่างนี้มาเกือบปีแล้วตั้งแต่ที่ร่างกายเล็กๆ แบบบางนี้ถูกโรคร้ายรุมเร้าร้ายแรงขึ้นทุกวันๆ

พิมพ์บงกชเป็นมะเร็งปากมดลูกระยะสุดท้าย ที่ร้ายไปกว่านั้นเธอติดเชื้อเอซไอวีจากไอ้สัตว์นรกที่ข่มเหงเธอเมื่อห้าปีก่อนในขณะที่ไม่มีใครอยู่บ้านและคนคนนั้นก็คือนายสมศักดิ์เพื่อนของลุงพัฒน์ที่เธอกับน้องสาวพยายามหนีมาได้หลายปี 

ไม่น่าเชื่อเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ กลมจนพิมพ์บงกชต้องมาสูญสิ้นความสดใสของวัยสาวเพราะผู้เป็นลุงเห็นแก่เงินเล็กๆ น้อยๆ ที่เพื่อนเสนอให้ไปซื้อเหล้าเท่านั้นเอง แต่ที่พิมพ์บงกชยังอยู่มาได้ในทุกวันนี้ก็เพราะยาที่ใช้รักษามีคุณภาพ ได้รับการเอาใจใส่ที่ดี และพิมพ์บงกชก็มีกำลังใจที่ดี เพียงแต่หนึ่งปีให้หลังมานี้ดูน้องสาวของเธอจะซึมๆ ไปจนน่าใจหาย...

“เพื่อน...” เสียงเรียกเบาๆ จากเจ๊หวานทำให้เธอหลุดออกมาจากภวังค์ที่เริ่มจะเข้าไปสู่ความมืดมิด

“คะแม่หวาน...”

“หมดเวลาเยี่ยมแล้วจ้ะ”

“ขอเวลาอีกนิดได้มั้ยคะ เพื่อนอยากอยู่กับแพงอีกสักนิด”

“มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะเพื่อน ในเมื่อมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น หนำซ้ำยังจะทำให้เพื่อนเศร้าไปกว่าเดิม”

“แต่เพื่อน...”

“หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ ถ้ายังไงพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่นะคะพี่เพื่อน” เสียงพยาบาลสาวคนสวยดังย้ำ พิมพ์ภัสสรจำต้องก้มหน้าเดินออกมาด้วยน้ำตา...

“แม่หวานขา” หญิงสาวโผเข้ากอดร่างอวบหนาของเจ๊หวานแน่นเหมือนว่าเจ๊หวานคือเสาหลักในชีวิต

“เพื่อน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ในโลกนี้เราสามารถแก้ไขได้เป็นบางอย่าง แต่บางเรื่องบางอย่างมันก็เกินความสามารถของเรานะ”

“เพื่อนเข้าใจค่ะ”

“เข้าใจก็เช็ดน้ำตาซะ แล้วกลับไปทำงานเราต่อ อย่าลืมนะว่าเราต้องมีเงิน...”

“ค่ะ เพื่อนจะพยายาม...” หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วยิ้มให้เจ๊หวานเนือยๆ

ฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ 

และสอบถามเกี่ยวกับนิยายได้ที่ dazimonazaa@gmail.com หรือที่เพจ หงส์ ณ จรร จันรัญจวน 

ขอบคุณค่ะ