คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [1.3] Hibari Talk
1.3
Third: Unlucky
Date: 28 April 200x
Time: 16:45:33
Country: Japan, Tokyo
[Hibari Side]
~นามิโมริ...~
ผมควักโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาพลางมองดูที่หน้าจอ...นะ นี่มัน...!
นี่มัน...!!
ติ๊ด!
“ครับ มีอะไรครับ...” คนที่โทรมานั้นทำให้ผมต้องพูดสุภาพทั้งที่ไม่อยาก แต่ถ้าไม่พูด...ผมก็แค่โดนซ้อมเท่านั้น มันก็จริงที่ผม (อาจจะ) ชนะได้โดยง่ายเพราะผมน่ะเก่งอยู่แล้ว แต่ไอ้คนที่โทรมานี่มัน...
‘เฮอร์เบิล’
นี่แหละคือสายที่โทรเข้ามาหาผม มันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่สาวจอมโหดของผมนั่นเอง คนนี้แหละ...ที่ผมไม่กล้าด่า ไม่กล้าเย็นชาใส่ และ...ไม่กล้าหือเลยสักนิดเดียว
ช่วยไม่ได้ เธอทั้งเป็นพี่ของผมที่ผมแสนรัก (หมายถึง ลักเอาไปฆ่าแล้วยัดใส่ส้วมต่างหาก) แต่ถึงกระนั้น...ผมก็มีอีกคนเช่นกันที่ไม่กล้า นั่นคือคนที่กำลงพูดแทรกมาจากยัย...ไม่ใช่สิ พี่เฮอร์เบิล เสียงของเธอทำให้ผมแทบอยากจะไปขึ้นสวรรค์เลยทีเดียว (หมายถึงอยากจะไปเกิดใหม่ต่างหากล่ะ T.T)
[เคียวยะ ที่นั่นสบายดีรึเปล่า เรียบร้อยมั้ย แล้วมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับลูกรึเปล่า]
“ผมสบายดี ที่นั่นเรียบร้อย ไม่มีเรื่องอะไร” ผมโม้ๆ ไปก่อน ก่อนที่จะโดนเชือดทิ้งหากพูดเรื่องจริงออกไป เฮอะ...จะให้บอกไปรึไงว่ามีเรื่องกับคนอื่นทุกวัน ถึงตอนนั้นผมก็ได้โดนคุมประพฤติน่ะสิ เรื่องอะไรจะยอมล่ะ...
[โกหก! เคียวยะโกหกคร้าบ~ ไม่เชื่อดูรูปถ่ายด้าย~!]
เสียงนี้มัน...ไอ้ตัวยุ่งก็มีเยอะซะเหลือเกิน อย่าบอกนะว่า...อยู่ที่อิตาลี เวรแล้ว!
[เคียวยะ หมายความว่ายังไง ดีโน่เขาบอกแม่มาแบบนี้...]
เฮือก...รังสีอัมหิต =__=;;
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร เรียบร้อยจริงๆ”
[แต่แม่มีรูปที่ดีโน่เขาถ่ายอยู่นะ ถ้ายังจะโกหกแม่อีกล่ะก็...แม่จะจับแกแต่งกับดีโน่!]
“แม่! ผมเป็นผู้ชายนะ ไม่มีทางแต่งกับมัน เอ่อ...แต่งกับดีโน่หรอก”
เกือบหลุดแล้ว เฮ้อ!
[เป็นผู้ชายก็แต่งได้! เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันก็ไม่ชอบแหละนะที่แกโกหกบ่อยๆ แบบนี้ แต่เพราะฉันไม่อยู่ที่นั่นเลยจัดการแกไม่ได้...แต่เรื่องคู่ของแก ภายในสามเดือนนี้ถ้าแกยังไม่มีแฟนล่ะก็...แม่จะจับแกแต่งกับดีโน่แน่นอน]
“ทำไมผมต้องมีแฟน ผมรำคาญผู้หญิงพวกนั้น”
[ยังไงแกก็ต้องมี ผู้หญิงเขามาบอกรักแกมากมายแต่แกก็ปฏิเสธไปด้วยคำว่า ‘รำคาญ’ แม่ถามหน่อยเถอะ แกจะบ้ารึไง ไปตอบเขาแบบนั้นมันก็เสียความรู้สึกสิ]
“ผมพูดเรื่องจริง หรือจะให้ผมโกหกไปว่า ‘เธอช่างสวย (หรืออาจจะซวย) เหมือนนางฟ้า (ตกสวรรค์) จริงๆ’ อย่างนี้น่ะเหรอครับ”
[แม่ไม่ได้ให้พูดแบบนั้น แกก็บอกไปว่าแกมีคนที่ชอบแล้ว...]
“ผมไม่มี และผมไม่เคยคิดที่จะโกหกใครด้วย” ผมพูดจบก็มีเสียงๆ หนึ่งดังแทรกเข้ามา เสียงนี้ทำให้ผมอยากจะถีบใครก็ได้แถวนี้เพื่อบันดาลโทสะ
[อย่าไปเชื่อครับ เคียวยะเขาชอบคนที่ชื่ออีผิงจาง~ แต่เธอยังเป็นเด็กตัวกะด๊อกกะแด๊กอยู่เลย~ แต่ถ้าเธอใช้บาซูก้าของแรมโบ้คุงแล้วล่ะก็ น่ารักจนฮิบาริหวั่นหวาย~]
ไอ้ปากมากดีโน่ =__=++
กลับมาแกอย่าหวังว่าจะรอด!!
[อันนั้นรู้นานแล้วล่ะนะเคียวยะ แม่รู้ทุกอย่างของลูกจากดีโน่ แต่ตอนนี้แม่หวังว่าแกจะเลิกหวังกับเด็กตัวเล็กๆ ได้แล้ว หากไม่ทำตามที่บอกแกก็ต้องแต่งกับดีโน่ หากแกไม่ทำตาม...แกตายแน่! แค่นี้แหละ เชิญคุยกับพี่สาวลูกเถอะ]
ไอ้ดีโน่...ถ้าฉันเละ แกก็ตาย!
[Hi~ my brother!]
เสียงใสๆ ที่ดังผ่านโทรศัพท์ทำให้ผมอยากจะปามันทิ้ง ถึงมันจะเป็น ‘เสียงใสๆ’ เท่าไรก็ตาม หากดังออกมาจากปากของยัย...เอ่อ พี่เฮอร์เบิลแล้ว มันก็ไม่มีทางเป็นคำว่า ‘เสียงใส’ ได้หรอก
“มีอะไร” เวร หลุด!
ซวยแน่ๆ เลย ผมดันหลุดพูดคำธรรมดาที่พูดจนชินและลืมใส่คำว่า ‘ครับ’ ลงไปด้วย งานเข้าซะแล้ว...
[เมื่อกี้...แกพูดว่า ‘มีอะไร’ เฉยๆ ห้วนๆ โดยไม่มีคำว่า ‘ครับ’ งั้นเหรอ...]
“เปล่า เมื่อกี้ผม...รีบ”
[แน่ใจ? ถ้ามีแบบนี้อีกที...พี่สาวคนนี้ของแกจะไปเยี่ยมถึงที่ โอเค๊?]
“ครับ โอเคครับ...”
[อือ งั้นก็ไม่มีอะไรมากแล้ว แค่นี้แหละ]
“ครับ...สวัสดีครับ”
ติ๊ด!
เฮ้อ...เกือบตายซะแล้ว
ไม่สิ...ต้องเรียกว่า ‘เกือบไม่รอด’ ซะมากกว่า
ช่างมันเถอะ อย่างน้อยก็ผ่านมาแล้ว แต่ไอ้อาการที่เหนื่อยจนอยากจะพักมันกลับหายไป และรู้สึกว่าไม่อยากจะนอน ประมาณว่าได้ยินเสียงจนนอนไม่หลับนั่นแหละ
ดังนั้นผมจึงคิดที่จะหาอะไรทำคั่นเวลา...
กระทืบคน
หรือนอนอ่านหนังสือในนี้
หรือจะเรียกคนที่หมันไส้มาซ้อม
อืม...หือ -*-?
ผมหันไปมองทางด้านของโต๊ะผมก็เจอซองน้ำตาลซองหนึ่ง...
น่าสนใจแฮะ งั้นขอเอามาดูก็แล้วกัน อย่างน้อยก็ตั้งเกือบอีกสองชั่วโมงผมถึงจะไปรับยัยนั่น จะถามผมว่าเธอชื่ออะไรงั้นเหรอ...อยากรู้ไปถามคุซาเบะเอาเองแล้วกัน
Profile:
ชื่อ : ฮิเมะ (ชื่อญี่ปุ่น)
ประเทศ : ไทย
เมืองหลวง : กรุงเทพ
วันเกิด : 5 กันยายน คศ.1995 (พ.ศ.2538)
อายุ : 14 ปี
หนังสือที่ชอบ : Twilights, New moon, Escape
การ์ตูนที่ชอบ : รีบอร์น
ตัวการ์ตูนที่ชอบ : ฮิบาริ
แค่นี้...จะเอามาทำไม
ช่างเถอะ ผมก็ไม่อยากจะรู้เรื่องนักหรอก ปวดหัวชะมัด เหลืออีกสองชั่วโมงสินะ...งั้นไปซ้อมคนเล่นข้ามเวลาก่อนแล้วกัน
End Chapter 1.3
To be continue
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น