คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [1.1] Book Shop
1.1
First: Book shop
Date: 28 April 200x
Time: 16:32:28
Country:
Vonga Book Shop...
ร้านหนังสือที่เต็มไปด้วยข้อมูลและของเกี่ยวกับเรื่องรีบอร์นมากมาย...
ร้านหนังสือแห่งนี้ก็เหมือนร้านหนังสืออื่นๆ ธรรมดาทั่วๆ ไป หากเพียงแต่...!
หากเพียงแต่...Vongola Family เป็นคนสร้างมันขึ้นมาเพื่อหาทายาทตามเงื่อนไขที่ให้ไว้กับ Jisronero Family
หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้าไปด้านในร้านๆ หนึ่งที่ไม่คุ้นเคย เดินเข้าไปโดยไม่รู้ว่า...มีสายตาหนึ่งที่คอยจับตาดูเธอทุกฝีก้าว!
[Hime Side]
ในที่สุด... ในที่สุด...!
ในที่สุด...หนังสือ Vongola77 ฉันก็ได้มาครอบครอง TOT!
อุตส่าห์ลงทุนเดินหาซื้อหลายๆ ที่แต่กลับไม่มี แต่พอลองมาร้านเปิดใหม่ก็มีให้หยิบ ให้จับ และให้ซื้อ! ดีใจจังเลย~ อ้อ! แถมในร้านนี้ยังมีของรีบอร์นขายอีกตั้งหลายอย่าง ทั้งนาฬิกา แหวน สร้อย ฯลฯ สรุปแล้วมีทั้งข้อมูล หนังสือ และของต่างๆ จากเรื่องรีบอร์นเลยสินะ แต่ไม่รู้ว่าจะมีหนังสือ Y Reborn ขายมั่งรึป่าว =.,= (นางเอกของเราออกอาการหื่น =__=;;)
อ่ะฮ้า~ แค่มีหนังสือ Vongola77 ก็ดีแล้วล่ะ =O= แค่นี้ก็พอใจสุดๆ แล้ว ที่พอใจแค่นี้เพราะงบในกระเป๋ามันมีให้ซื้อได้แค่นี้น่ะสิ ไม่อย่างนั้นก็จะซื้อตุ๊กตาท่านฮิกลับไปกอดที่บ้านแล้ว~ (แต่ราคามันเกือบหกร้อยเลยนะค่ะ กระซิกๆ T T)
ช่างเถอะๆ ได้แค่นี้ก็คุ้มเกินจะบรรยายแล้วล่ะนะ ยังไงก็อยากกลับไปอ่านที่บ้านเร็วๆ แล้วสิ เพราะงั้นฉันจึงรีบไปที่เคาน์เตอร์เพื่อที่จะจ่ายเงิน ฉันควักแบงค์ห้าร้อยสุดท้ายในตัวออกมา เฮ้อ~ อะไรจะยาจกปานนี้นะเรา =O=
“เล่มนี้ฟรีนะค่ะ ^^” พนักงานที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์บอกกับฉัน
ฮะ! ว่าอะไรนะ...ฟรีงั้นเหรอ O_O
“เอ่อ...ฟรีหรอค่ะ หมายความว่ายังไงค่ะ?” ฉันถามด้วยความงุนงง อะไรจะใจดีขนาดนั้นค่ะ! เล่มนี้น่ะตั้งสองร้อยกว่าๆ เชียวนะ!
“คุณเข้ามาในร้านนี้เป็นคนที่ 100 ของร้านเราค่ะ ยินดีด้วยค่ะ!” พี่พนักงานพูดจบก็หยิบหนังสือเล่มนั้นใส่ถุงพร้อมกับหนังสืออีกเล่มหนึ่ง...อะไรกัน ฉันซื้อแค่เล่มเดียวนี่นา แต่พอเขาเห็นหน้าของฉันที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม เขาก็ช่วยตอบข้อสงสัยให้ทันที
“คนที่เข้ามาในร้านเป็นคนที่ 100 พอดีนั้น จะได้ของที่ซื้อไปเลยฟรีๆ นะค่ะ และได้จะหนังสือที่มีลายเซ็นของวองโกเล่ทุกคนด้วยค่ะ นี่ค่ะ”
ฉันรับถุงหนังสือจากพี่พนักงานแล้วเดินออกมาจากร้านพลางเกาหัวด้วยความงุนงง...
ลายเซ็นของวองโกเล่...จะบ้าเหรอย่ะ มันจะไปเอามาจากไหนกันล่ะ ในเมื่อรีบอร์นมันก็เป็นแค่การ์ตูน (ที่ฉันคลั่งไคล้) เท่านั้นเองนะ มีแต่คนบ้าเท่านั้นที่จะเชื่อ อ้อ! แล้วก็เด็กอนุบาลด้วย ฉันลืมไปได้ไงเนี่ย =_=
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” เสียงจากปลายสายพูดขึ้น
“ดีมาก ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะครับ” คุณคุซาเบะพูดตอบกลับโทรศัพท์
“ค่ะ งั้นขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ คนเยอะมากเลย”
“ครับ สวัสดีครับ”
ติ๊ด!
หลังจากวางสายไป คุซาเบะหันไปมองเจ้านายของตนที่นั่งหันหน้าไปมองหน้าต่าง
“เรียบร้อยแล้วล่ะครับ” คุซาเบะพูดขึ้น
“ฉันได้ยิน ไม่ได้หูตึง” เจ้านายของเขาสวนทันควับ คุซาเบะถึงกับหน้าเจื่อนลงไปก่อนจะหัวเราะแห้งๆ ‘เฮ้อ...เจ้านายเรานี่จริงๆ เลยนะ’ คุซาเบะคิดในใจ ก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง “จะให้ไปเอาตัวมาเลยรึเปล่าครับ?”
“ไม่ต้อง กลับกันเถอะ” ‘ฮิบาริ’ หรือเจ้านายของคุซาเบะพูด
“เอ่อ...แล้วเรื่องนั้น....”
“ก็บอกว่าไม่ต้องยุ่ง!” เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกับหน้าตาที่แสดงออกถึงความโกรธ และที่มือทั้งสองข้างก็มีทอนฟาอยู่ในมือ ทำให้คุซาเบะชงักก่อนจะถอนหายใจออกอย่างเหนื่อยหน่าย ‘เฮ้อ...เจ้านายเราเนี่ยน๊า’ คิดแล้วคุซาเบะก็ปวดหัวขึ้นมากะทันหัน อยากจะได้ยาพาราซักห้าเม็ดจริงๆ ให้ตายสิ
“กลับ...เดี๋ยวนี้” ฮิบาริกดเสียงพูดต่ำอย่างออกคำสั่ง
คุซาเบะถึงกับมองหน้าเจ้านายของเขาด้วยความจำใจ ก่อนจะหยิบคริสตัลสีใสออกมา มันสว่างตลอดเวลา ดูแล้วช่างสวยเหลือเกิน...
“Change to
สิ้นเสียงนั้น แสงของคริสตัลใสพลันสว่างขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นประตูเชื่อมมิติก็เปิดออก โอ้...หรือ Fic นี้จะหลุดมายังเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์ซะแล้ว! (หลายเรื่องจริงๆ =.=)
ฮิบาริเดินเข้าไปเหมือนเดินผ่านประตูหน้าบ้านปกติธรรมดา จากนั้นคุซาเบะก็เดินตามเข้าไป... จากนั้นประตูมิติก็ได้ปิดลง และได้พาทั้งสองไปยัง...!
[Hibari Side]
เฮ้อ...ยุ่งยากซะจริงๆ
ผมมาหยุดอยู่ที่หน้าศาลเจ้านามิโมริหลังจากกลับมาจากประเทศ...ไทย คงจะใช่ ช่างเถอะ คิดมากก็ปวดหัวเปล่าๆ จากนั้นก็เดินผ่านซุ้มประตูศาลเจ้าที่ประตูมิติเปิดออก ทั้งๆ ที่สั่งให้ไปที่นามิโมริ แต่กลับมาโผล่ที่ศาลเจ้า เฮอะ! ต้องเดินจากศาลเจ้าไปโรงเรียนนามิโมริก็ไกลเอาการ =__=++ ช่างเถอะ ถ้ามั่วแต่บ่นอยู่อย่างนี้เมื่อไหร่มันจะถึงกันล่ะ
ยี่สิบนาทีผ่านไป...
ถึงซะที ในที่สุดผมก็มาหยุดอยู่หน้าโรงเรียนนามิโมริ จากนั้นก็รีบเดินเพื่อที่จะไปยังห้องของผม อยากจะพักซะแล้วล่ะ ฮ้าว~
“เฮ้ยๆ ท่านฮิบาริมา!” เสียงหนึ่งดังขึ้นภายในความวุ่นวาย
จากนั้นพอทุกคนได้ยินเสียงก็ถึงกับสะดุ้ง ยืนนิ่ง และ...ไม่ได้พูดอะไรอกมาสักคำ หึ! ผมไม่คิดที่จะสนอะไรแบบนี้หรอก ชินซะแล้วล่ะ แต่ก็...ฮ้าว~
‘ห้องกรรมการรักษาระเรียบ’
ผมเดินเข้าไปในห้อง กะว่าจะพักเพราะเหนื่อย แต่ข้างในห้องกลับมีคนนั่งอยู่ที่โซฟา นั่นก็คือเจ้าพวกสัตว์กินพืช แต่...เจ้าหนูก็มาด้วยงั้นเหรอ?
“Caio-su ดีจ้าฮิบาริ”
เจ้าหนูทักผม แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะทักกลับหรอก อยากจะพัก! ผมไม่อยากจะพูดให้เปลืองพลังงานแม้เพียงนิดเดียว =__=++
“มาทำอะไร” คิดแล้วก็หงุดหงิด ก็เลยถามๆ ไปซะ ผมน่ะอยากจะให้เจ้าหนูประทับใจเฉยๆ หรอกนะ จะได้สู้กันแบบเอาจริงได้ซะที
“เอ่อ...คือ... คะ แค่จะมาถามว่าเรื่องนั้น...” เจ้าสัตว์กินพืชซาวาดะพูดขึ้น
“ให้หนังสือไปแล้ว ธุระมีแค่นี้ใช่ไหม ถ้างั้นก็รีบออกไปก่อนที่ฉันจะ...”
“จะขย้ำเหรอ...ฉันก็รอให้นายมาขย้ำอยู่นานแล้วนาฮิบาริ ฮ่ะๆๆๆๆ” ยามาโมโตะ เจ้าสัตว์กินพืชอีกตัวพูด ผมหันไปมองด้วยสายตาแข็งกร้าว ก็บอกแล้วไงไม่มีเวลามาพูดคุย อยากจะพัก!!!
“ออกไปซะ!!” ผมไล่
“ฮ่ะๆ อย่าเครียกเลยน่าฮิบาริ”
“ถ้าไม่ออกไปภายใน 3 วิ ฉันจะขย้ำเจ้าสัตว์กินพืชอย่างพวกแกซะ” ผมเตือน อันที่จริงก็กะจะขย้ำแล้วโยนทิ้งหน้าต่างมันซะเลย แต่บอกแล้วไง...เจ้าหนูก็อยู่ อยากให้ประทับใจนิดหน่อยแหละนะ
“หนึ่ง...”
“งั้นช่วยนับต่อแล้วกัน สอง~” ไอ้เจ้าสัตว์กินพืชตัวนี้ =__=++!
“พอแล้วครับๆ ผมก็อยากจะไปอยู่หรอกนะ แต่ขอคุยเรื่องนั้นก่อนจะได้มั้ย”
ไอ้เจ้าสัตว์กินพืชซาวาดะสวนขึ้นมา ผมเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว จะอะไรกันนักกันหนา คนอยากจะพักผ่อน ยิ่งเหนื่อยๆ อยู่
“เรื่องอะไรอีก” เอาเถอะ...อย่างน้อยผมก็ถามไปแล้ว ที่จริงผมแทบจะไม่มีแรงขยับปากอยู่แล้วล่ะ แต่ช่างมัน...ขี้เกียจคิดมาก
“ก็อยากจะให้คุณไปรับเธอมาที่...”
“ไม่! พามาแล้วก็ไปรับเอ...”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ เจ้าหนูก็ดันสวนขึ้นมาก่อน
“ช่วยหน่อยนา...ฮิบาริ ก็ฉันสืบประวัติเด็กคนนั้นมาแล้ว ก็เห็นเค้าชอบนายเป็นพิเศษนี่ อ่ะ ลองเอาไปอ่านดูเอาเองสิ”
จากนั้นเจ้าหนูก็ยื่นซองสีน้ำตาลมาให้ ผมรับมันเอาไว้ แต่ก็ยังไม่ได้แกะอ่าน ช่างเถอะ เวลาอื่นก็ยังมีอีกเยอะแยะ
“อีกสามชั่วโมงที่ศาลเจ้านามิโมรินะ งั้นไม่กวนแล้วนา ไปล่ะฮิบาริ” เจ้าหนูว่า จากนั้นไอ้พวกสัตว์กินพืชก็เดินออกไป ก็ดี อย่างน้อยผมก็...
~นามิโมริ...~
ผมควักโทรศัพท์ (คำศัพท์ชวนคิดลึก O.,O//) ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาพลางมองดูที่หน้าจอ...นะ นี่มัน...!
End Chapter 1.1
To be Continue
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น