[Fic Reborn] Vongola&Jisronero เชื่อมสัมพันธ์(รัก)วุ่นอลเวง

ลำดับตอนที่ #4 : [Intro] Vongola family & Jisronero family

บทนำ

Vongola family & Jisronero family

                Date: 27 April 200x  

Time: 21: 59: 30

Country: Kyoto, Japan  

            ในถนนเล็กๆ สายหนึ่งตอนกลางคืน ที่มีผู้คนเดินกันมากมาย ดูๆ แล้วก็เหมือนกับเป็นเรื่องปกติธรรมดาทั่วๆ ไป ที่จะมีผู้คนที่ชื่นชอบการเที่ยวกลางคืนทั้งหลายคอยออกมารับประทานอาหาร หรืออาจจะเข้าไปดื่มกันข้างในผับย่านนี้ ซึ่งร้านนั้นก็มีอยู่มากมายให้เลือกเช่นกัน

            แต่กลับมีสถานที่หนึ่งซึ่งไม่มีผู้คนสงสัย ไม่มีใครรู้ และหากรู้...ก็ไม่มีทางจะเข้าไป นั่นก็คือ...

            Jissero Restaurant  

            ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนร้านอาหารธรรมดาร้านหนึ่ง หากเพียงแต่จะไม่พิเศษเลย ถ้าหากผู้ก่อสร้างเป็นจิสโรเนโร่แฟมิลี่ มาเฟียที่อยู่มานานหลายรุ่นเหมือนดังวองโกเล่แฟมิลี่ 

            เพราะเป็นวองโกเล่ที่ใครๆ ต่างก็รู้จักและให้ความเคารพทั้ง 2 ฝ่าย นั่นก็คือ วองโกเล่แฟมิลี่กับจิสโรเนโร่แฟมิลี่ ทั้ง 2 แฟมิลี่จึงต้องมาสามสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน หากไม่ทำเช่นนั้น แฟมิลี่เล็กๆ ทั้งหลายก็จะรวมตัวกันและพยายามกำจัดทั้ง 2 แฟมิลี่นี้ไปซะ

            ณ ห้องประชุมพิเศษชั้นใต้ดิน ภายในร้าน Jissero Restaurant

            ภายในห้องประชุมลับที่อยู่ชั้นใต้ดินของร้านจิสเซโร่ เต็มไปด้วยบรรยากาศอันน่าอึดอัดและความกังวลไม่มีบุคคลใดกล้าเปิดปากส่งเสียงออกมา แม้แต่เวลาหายใจก็พยายามไม่ให้มีเสียงเช่นกัน จนในที่สุด...อัลโกบาเลโน่แห่งจุกนมธาตุอรุณก็ทนต่อไปไม่ไหว และต้องรีบจัดการให้เร็วที่สุด เพราะตนเองก็มีเรื่องสำคัญที่จะต้องไปทำเช่นกัน ไม่มีเวลามาคอยคุมเรื่องนี้ทั้งวันเสียด้วย

            “สึนะ...หยิบ ‘ไอ้นั่น’ ออกมาอ่านซิ” อัลโกบาเลโน่ธาตุอรุณหรือ ‘รีบอร์น’ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปนความเครียดนิดๆ เขาส่งสายตาไปให้ ‘สึนะ’ ลูกศิษย์ที่เขาพยายามฝึก (แทบตาย) ให้ดีขึ้น จาก ‘เจ้าห่วยสึนะ’ กลายเป็น ‘หัวหน้าวองโกเล่รุ่นที่ 10’ แบบเต็มตัวได้ ถึงแม้จะไม่สมบูรณ์แบบสักเท่าไหร่ แต่แค่นี้ก็โอเค (มาก) สำหรับเขาแล้ว

             สึนะถึงกับผงะไปหลายนาที ก่อนจะโดนสายตาจิกกัดจากรีบอร์นที่ส่งมาให้ เป็นสัญญาณว่า ‘รีบๆ เข้าสิ!’ ฝ่ายสึนะที่ถอนหายใจเป็นรอบที่หนึ่งร้อยยี่สิบเจ็ด จำใจหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากสูทของตน จากนั้นก็เดินไปยังไมค์ที่ยังคงอยู่ที่เดิมและไม่มีใครได้แตะนอกจากฝ่ายจิสโรเนโร่ที่เป็นคนจัดมันเมื่อวันก่อน สึนะกระแอมไอเล็กน้อย พลางคลี่กระดาษแผ่นนั้นและอ่านข้อความที่อยู่ด้านใน

            “ด้วยงานสร้างสัมพันธ์ระหว่างวองโกเล่แฟมิลี่กับจิสโรเนโร่แฟมิลี่ที่เก่าแก่ทั้งสอง เพื่อเป็นการสร้างสัมพันธ์ที่ดี ขอให้จิสโรเนโร่และฝ่ายของเรา...วองโกเล่แฟมิลี่ทุกคน อีกหนึ่งเดือนต่อจากนี้ ขอให้ทุกคนมาพร้อมกับที่ปราสาท...!” สึนะเหงื่อซึมเล็กน้อย เพราะเขาอ่านคำๆ นี้ไม่ออก! 

            สึนะหันไปมองทางรีบอร์นอย่างช้าๆ... ทางด้านรีบอร์นก็ถือระเบิดที่คว้ามาจากหัวของแรมโบ้ไว้อย่างเยือกเย็น ทำให้สึนะถึงกับหนาวติดลบสิบองศา

            ‘อันนี้อ่านว่าอะไรเนี่ย! เป็นภาษาอังกฤษซะด้วย!’ สึนะคิดในใจ พลางมองไปยังรอบๆ ห้องที่ยังคงเงียบกริบ ทุกคนกำลังตั้งใจฟังที่สึนะกำลังพูดอย่างเต็มที่เพื่อเป็นการเปิดพิธี แต่หากผู้เปิดพิธีนั้น...อ่านภาษาอังกฤษคำว่า ‘Arcobaleno’ ไม่ออก! 

            รีบอร์นพยายามทำหน้ายิ้ม แต่ความจริงภายในใจอยากจะเอาระเบิดขว้างใส่สึนะซะ...!

            สึนะพยายามอ่านคำว่า ‘Arcobaleno’ เขาสะกดทีละตัว...ทีละตัว เอาล่ะ ได้แล้ว!! คิดแล้วก็เรียกความมั่นใจในตัวเองกลับคืนมา ถึงแม้ความมั่นใจจะมีนิดเดียวก็ตามที

            “เอ่อ...ขอให้ทุกคนมาพร้อมกันที่ปราสาท ‘เออาร์โกบาเลนโอ’ พร้อมกันเวลา 08: 00 น. เพื่อฟังการชี้แจงต่อไป...” 

            คิก~

            เสียงหัวเราะที่ฮารุ (และทุกคนในที่นั้น) พยายามกลั้นเอาไว้ก็ถึงเวลาปลดปล่อย ถึงแม้มันจะไม่มีอะไรน่าขำเพราะมุขมันแป้ก (มาก) แต่หากคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของคนที่มีใบหน้าที่ไม่รู้ว่าตัวเองอ่านผิดนั้นมันช่างเนะ (ยิ่งทูน่าเนะยิ่งน่ารัก >///<) เกินไป ทำให้ ‘ฮารุ’ ผู้ที่มีความอดทนน้อยที่สุดถึงกับปล่อยก๊ากกออกมาคนแรก และทุกคนก็ทยอยปล่อยความฮาออกมาจนดังทั่วห้อง

            สึนะช่างเป็นคนที่สามารถปลดปล่อยความเครียดได้จริงๆ...ยกเว้น!

            ‘ฮิบาริ’ หัวหน้ากรรมการรักษาระเบียบแห่งโรงเรียนนามิโมริเท่านั้น ที่ไม่มีความฮาหลุดออกมาจากปากแม้เพียงเบาบาง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และรู้สึกว่ายิ่งสึนะทำให้คนอื่นหัวเราะมากขึ้น ก็จะทำให้โกรธหนักกว่าเดิมซะด้วยสิ 

            ปึง!

            เสียงทอนฟากระทบกับประตูห้องลับถึงกับพังเละ ช่างดูไม่ออกเลยว่าเคยเป็นประตูมาก่อน เหมือนว่าจะเป็นเศษไม้ที่พนักงานเอามาวางผิดที่เสียมากกว่า 

            “แหม...รุนแรงจังนะครับ ^^” ผู้ที่รู้สึกถึงความสนุกสนานที่มีในความตึงเครียดที่สุดก็คือมุคุโร่... เขาฉีกยิ้มพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ อย่างชอบใจในความโกรธของฮิบาริ 

            “หุบปาก เดี๋ยวก็ขย้ำซะหรอก” ฮิบาริพูดเสียงลอดไรฟัน สีหน้าของเขาไม่มีแววขำด้วยแม้แต่น้อย จะมีก็แต่แววตาที่แสดงถึงความโกรธที่อยากจะขย้ำเจ้าพวกสัตว์กินพืชพวกนี้เสียให้หมด!

            “ฮ่ะๆๆ ผมก็รอให้คุณมา ‘ขย้ำ’ ผมอยู่นานแล้วล่ะครับ ก็ไหนสัญญาว่าจะมา ‘ขย้ำ’ ผมเมื่อคืนก็ไม่เห็นมาสักที...เอ หรือว่าจะไม่กล้า ‘ขย้ำ’ ผมกันแน่เอ่ย... ^ ^+” 

            เฮือก O_O///

            ทุกคนในที่นั้นถึงกับสะดุ้งและหน้าแดงกับเป็นแถวๆ เพราะพวกไม่คิดว่าเลยมุคุโร่กับฮิบาริจะ...ทุกคนถึงกับเข้าถึงความคิด (พิสดาร) ของตัวเองกันเลยทีเดียว ยกตัวอย่าง...

            ‘ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าทั้ง 2 คนนี้จะ...’ สึนะ

            ‘ฮิบาริกับ...มุคุโร่เนี่ยนะ ไม่อยากจะเชื่อ!’ โกคุเดระ

            ‘ฮ่ะๆๆ อึ้งสุดๆ เลยแฮะ’ ยามาโมโตะ

            ‘ชะ...ช็อคสุดหูรูด!!’ เรียวเฮ

             ‘ทะ ท่านมุคุโร่กับ...คุณฮิบาริเค้า...’ โคลม

ส่วนเจ้าทุกข์ที่ถูกฟ้องก็หน้าแดงแจ๊ดยิ่งกว่าใครๆ ในที่นี้ ไม่น่าเชื่อว่าจากเรื่อง Fic Normal จะกลายเป็น Fic Yaoi ไปแล้ว OxO//

            “อย่ามาพูดมั่ว!” เมื่อฮิบาริเห็นทุกคนหน้าแดง (มากๆ) และดูเหมือนว่ากำลังจะคิดเรื่องอะไรพิสดาร (อยู่แน่ๆ) ก็ถึงกับหน้าแดงกว่า (คนอื่น) x2 และระเบิดความเขินด้วยการ...

            ปัง!

            ใช้ทอนฟาทุบโต๊ะเหล็กบุบทั้งโต๊ะ... ไม่น่าเชื่อเลยว่านี่คือวิธีการที่ฮิบาริใช้สำหรับแก้เขิน ช่างน่ารักน่าชังดีจริงๆ (ประชด)

            หลังจากที่เจ้าตัวแก้เขินด้วยการทุบโต๊ะเหล็กบุบแล้วก็รีบหุนหันออกไปจากห้องประชุมทันที ทุกคนที่อยู่ข้างในถึงกับถอนหายใจราวกับรอดตายอย่างหวุดหวิด แต่คราวนี้ก็คงจะต้องขอบคุณมุคุโร่มากจริงๆ ที่ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ แต่เอ...คืนนี้ฮิบาริจะไปขย้ำมุคุโร่ที่ห้องรึเปล่านั้น ก็แล้วแต่ว่าห้องของมุคุโร่มีสิ่งที่ไว้ใช้แก้เขินให้ฮิบาริมากกว่าสิบอย่างขึ้นไปล่ะนะ

            “เอาล่ะๆ ทุกคนกลับกันไปได้แล้ว เรื่องที่จะแจ้งมันก็มีแค่นี้แหละ” รีบอร์นพูดตัดบทพร้อมกับหาววอดๆ ด้วยความง่วง จากนั้นก็กระโดดขึ้นนั่งบนไหล่ของเบียงกี้ที่เดินออกไปนอกห้องพอดี   

            สึนะมองรีบอร์นที่เดินออกไปด้วยความงุนงง... แล้วจะให้ตูเขียนบทพูดมาทำไมตั้ง 3-4 หน้าฟระ =O=;;

End Intro