คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนพิเศษ ❤ พาหัวหน้าไปลอยกระทง
:: Special พาหัวหน้าไปลอยระท ::
( :: เนร์ :: )
“ลอย ลอยระท ลอยลอยระท ลอยระทันแล้ว อเิุเนออมารำว
รำววันลอยระท”
ผมมวิ้วหนั เมื่อประูห้อทำานเปิออ
และเ้าเ็หัวทอเินเสนอหน้าเ้ามาพร้อมับเสียร้อเพลวนปวหัว
ผมแ่เหลือบไปมอเา แล้ว็หันมาสนใโปรเในออมพิวเอร์่อ
“หัวหน้า เลิานมาสอั่วโมแล้วนะ” เายืนหน้าโ๊ะผม
แล้วเริ่มพู
“อืม” ผมพึมพำ รนี้มันแปลๆแหะ
เี๋ยว้อไปแ้ฝ่ายราฟฟิให้เ็บานละเอียว่านี้ ส่วนฝ่าย็อปปี้
ำนี้มันสะแบบนี้ริๆเหรอ สสัย้อเ็อีรอบ
ผมใ้เม้าส์ปาาวส่วนที่้อแ้ไในานโษา เฟไฟล์านนั้น
แล้ว็เปิอีานหนึ่ึ้นมา
“ไปลอยระทันรับ” เายื่นหน้ามาใล้ๆ
ัวาารทำานอผม
“ไปลอยับแสนีสิุ ผมไม่มีเวลามาทำอะไรไร้สาระแบบนั้นหรอนะ” ผมโบมือไล่เา แ่มีมือยื่นมาับมือผมไว้ทั้สอ้า ึไป้านหลั
ผมเบิาโแล้วมอแสนรัที่ยิ้มริ่ม
“เย็นาั แสนี็้อไปลอยับาฝรั่นั่นสิ แล้วผมล่ะ
อีอย่าผมไม่ยอมให้หัวหน้ามานั่ทำานๆ
ในะที่นอื่นๆเาออไปเที่ยวสนุสนานันหม มี่อมวามสนุบ้าไหมเนี่ยุ
แล้วที่บอว่าไร้สาระนี่ยัไ แสนีทำระทมาให้ผมับุทั้ืนเลยนะ
แสนีร้อไห้แน่ ผมะไปฟ้อ”
“นีุ่ ไปบอเาหรือไว่าผมะไปับุ”
“็แน่ล่ะสิ ไม่ใ่ผมแล้วหัวหน้าะไปับใร อ้อ หัวหน้าะทำานนมื่ำ
ลับบ้านนเียวเหาๆ มอู่รัับมือันไปลอยระท ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่นี่ไ
หัวหน้าะไม่้อเหาอี่อไป ีใใ่ไหมล่า” เาพูเอเออเอ
แถมยัยื่นมือมาเฟานแล้ว็ปิอมให้ผมอี
“ผมไม่ไ้เหา แล้ว็ไม่ไป”
“ทำไมื้อั”
“เอ๊ะ” ผมเริ่มึ้นเสียเมื่อเาพูเหมือนผมเป็นเ็ๆ
เาสิื้อไม่ใ่ผม
“ผมเหาเอ็ไ้ ลอยนเียวมันเหามาเลย ไม่สสารผมเหรอ” เาเริ่มเปลี่ยนแผนเมื่อผมพยายามะเปิอมึ้นมาอีรั้
“ุน่าสสารรไหนัน ผมะทำาน ใล้ริส์มาสแล้ว แมเปเอย โษาเอย
มาันให้เพียบ ะเอาเวลาที่ไหนไปเที่ยวเล่น” ผมมวิ้ว
เป็นหัวหน้าฝ่ายรีเอทีฟ็ทำานหนันะรับ ้อ่อสู้ับลู้ามาเป็นพิเศษใน่วเทศาล้วย
ผมิานและรวานอลูน้อนสมอะพัแล้วเนี่ย
“เน… ไปนะ” เาสบาับผม
ีหน้าเศร้าเหมือนลูหมาถูทิ้แบบนั้น็ไม่ไ้ผลับผมหรอ …ไม่ไ้ผลหรอ
“เออ รีบไปรีบลับ ผมะไ้ทำาน่อ” ผมถอนหายใเฮือให่
“น่ารั มาให้ราวัล” เายื่นหน้ามาูบเบาๆที่ปาผม
แล้วผิวปาเมื่อผมะั ผม่อยๆ่มวามโรธลแล้วเยหน้าไปมอเาพร้อมับยิ้ม
แสนรัลับเป็นฝ่ายที่ะัึ แน่นอนว่าผมไม่เยยิ้มแบบนี้ให้เาหรอ
“เน? อั่!” เาำลัะเ้ามาฟัผม
ผม็ส่หมัเ้าท้อเาะเลย
“เอ้า ไปเร็วๆสิุ ลไปนั่ที่พื้นทำไม” ผมแสยะยิ้มแล้วว้าุแรถ
่อนะเินลิ่วออาห้อมา้วยวามสะใ
ว่าเราะออาบริษัทและฝ่าฟันรถิไ้ ็สามทุ่มรึ่เ้าไปแล้ว
ผมเาะนิ้วับพวมาลัยอย่าอารม์เสีย ผมเลียรถิ เพราะมันทำให้ผมเสียเวลา
แล้ว็้อมาิแ่ับเ้าหัวทอที่เอาแ่พู พู พู แล้ว็ิ้มผมรนั้น รนี้
เี๋ยวพ่อ็สอยให้อีหมัะหรอ ผมฟามือเาอย่าแร เมื่อเาเอามือมาิ้มแ้มผม
สนุมาไหม ไอ้เ็นี่
“เนๆ ูระทสิ สวยไหม ย่อยสลายไ้้วย แสนีทำับบอส” เาหยิบระทใบให่ รูปอไม้้อนๆัน มันสวยแน่นอน
แสนีทำานอะไร็ีไปหม และผมอบานอเาเสมอ แ่ผมแ่เบื่อี้หน้านถือ
ูยิ้มภูมิในัล่ะที่พี่ายสุที่รัทำให้ เายื่นมันมาให้ผมื่นม้วย
รัพี่ไม่มีใรเิน็เาเนี่ยแหละ
“แสนีทำ็้อสวยสิ”
“เนอะๆ” เาพยัหน้า
“แล้ว็เลิเรียผมว่าเน ผมอายุมาว่าุั้หลายปี มีมารยาท้วยนะรับ”
ผมมวิ้ว ริๆ็ไม่ไ้ถือสา
แ่ผมเลียเวลาเาทำเสียเล็เสียน้อยเรียผม
แสนรัเอียอทำหน้าื่อแล้ว็พูอบรับ
“็ไ้ เน”
“นีุ่อยาเ็บัวใ่ไหม ห๊ะ” ผมปรี๊เลยนะ
ปิผมวบุมัวเอไ้ี แ่พออยู่ับไอ้เ็บ้าอมวนนี่ทีไร
ผม็เสียภาพพน์ที่สั่สมไว้ทุที
“ม้ามา ผมอบ มาสิ” เาอ้าแนท้าทาย
“โอ๊ย หุหิริๆ” ผมบ่นเมื่อรถไฟเียวพอี
เลยไม่ไ้ีเาหนัๆสัทีสอที ผมเหยียบันเร่ แล้วไปยัสถานที่ที่แสนรับอ
ผมไม่เยมาานลอยระท เพราะผมไม่อบนเยอะมาแ่ไหนแ่ไรแล้ว
ยัีที่นเริ่มทยอยลับ แ่พอผมับแสนรัเินเ้าไปในาน
ผม็อยาะเินลับมาที่รถแล้วรีบับลับบบ้านไปนอนะ
ผมผลัหัวทอๆอเ็้าัวเพื่อระบายวามหุหิ แสนรัหันหน้ามามอผม
ผมเลยทำหน้าท้าทาย เอาสิ ะผลัืนเหรอ ล้าไหมล่ะ
“โอ๋ๆ ไม่้อเรียร้อวามสนในะ ผมไม่ไปมอสาวที่ไหนหรอ
หัวหน้านีมา้วยทั้น” เายิ้มว้าแล้วรวบัวผมไปออไว้
“พูบ้าอะไรอุ!”
“ไม่อนนะัวเอ เอ๊ะ หรือว่าหึ ไม่้อัวล สายาผม็มอุนเียวแหละ”
เาลูบหัวผม แล้ว็ถือวิสาสะับแนผมลาไปามวาม้อารอัวเอ
นี่ผมอ้วะผิไหม ไปสรรหาำเลี่ยนๆมาพูับผมไ้ไม่เว้นแ่ละวันเลยริๆ
ผมพยายามะึมือออาเา แ่เา็ับไว้แน่น แรเยอะนผมยอมแพ้
“มาๆ ใล้ถึแล้ว” เายิ้มว้า
เป็นยิ้มที่สใสและไม่ไ้เสแสร้เหมือนอนที่ะแล้ผม ริๆเา็ยัเป็นวัยรุ่นธรรมา
ะื่นเ้นับเทศาล็ไม่แปล ผมอที่ะเอ็นูเานิๆไม่ไ้
เมื่อเาื่นเ้นับารุเทียนยให่
“ลอย้วยันนะ เราะไ้ไม่แยาันลอไป” เาว้ามือผมให้มาับระทอันให่ที่เาประอมาั้แ่อยู่บนรถ
“ผมอยาหั่นมันเป็นสอส่วนอนนี้เลย” ผมพูอย่าริใเ่นัน
“นอำมหิ ทำร้ายิใันลอ” เาบ่น
ไม่ยอมปล่อยมือผม บัับให้ผมถือระทไปับเา นรอบๆ็มอมาที่เราสอน แน่ล่ะ
ผมอยู่ในุึ่สูทเรียบสนิท
พนัานออฟฟิศมาลอยระทับเ็หนุ่มที่ใสุ่นัศึษาัวสูโ่
หัวทอเ่นหราแบบนี้ ใรๆ็มอทั้นั้น
“เฮ้ย ฝน” เสียอนรอบัวเริ่มัึ้น
และฝนลมาโรมให่ ทุนวิ่ัน้าละหวั่นเพื่อหาทาหลบฝน มีนระแทัวผม
และระทอันให่หลุออามือ มันหล่นลไปที่พื้น ผมทำท่าะ้มลเ็บ
แ่แสนรัรีบึัวผมไว้
“ไปหลบฝน่อนุ” แสนรัเอามือบัฝนที่หัวผมไว้
“แ่นั่นระทอแสนี” ผมพูอย่าลัเล
มันไม่ใ่ระทที่หาื้อไ้ทั่วๆไป ถ้าเรายับ ะมีนเหยียบมันนเละ ผมไม่สนใเา
แล้ว้มลอุ้มระทที่เปียน้ำนุ่มึ้นมา สภาพมันูไม่ไ้
แ่็ยัีว่าโนเหยียบ
“อบุ” แสนรัยิ้ม เายิ้มแบบที่ทำให้ผม้อหลบสายาแล้วรีบวิ่ไปหาที่หลบฝน
เาวิ่ามมาิๆ ยัยิ้มหน้าบาน
“ยิ้มบ้ายิ้มบออะไร เปียหมแล้วเนี่ย วามผิุนะ”
“เอ้า ฝนแล้วผมเี่ยวอะไร้วย” เายัไหล่
“ุบัับผมออมาไ ูสิ ว่าะไ้ลับบ้าน ถ้าผมป่วยุ้อรับผิอบ”
ผมบ่น ทั้รำาและหุหิ มือผม็่อยๆัระทไป้วย
“ะไปเ็ัวให้ถึเียนอนเลยรับ ไม่้อห่ว” เายิ้มริ่ม
แววาพราวระยับนั่นทำให้ผมรู้ัวว่าพลาเ้าเ็มๆ
ที่เปิ่อทาให้เามาทำเลี่ยนใส่อีแล้ว ไม่สิ
ราวนี้น่าะเป็นทำัวหื่นใส่มาว่า เมื่อเามอลมาที่เสื้อเิ้สีาวอผมที่เปียน้ำนเห็นทะลุราวับไม่ไ้ใส่อะไร
“พอเลยุ ผมะลับแล้ว” ผมันหน้าเาให้หันไปทาอื่น
เมื่อรู้สึร้อนวูบวาบับสายาเ้าเล่ห์อเา
“ไ้ไล่ะ ุอุส่าห์ปป้อระทอพี่ายผมมาเป็นอย่าี เรา้อรอฝนหยุ
แล้วลอยมัน้วยันสิ” เาว้าัวผมไว้
แล้วันให้เาไปหลบฝนอย่าเิม ผมเลยยัระทใส่มือเา เอาไปเลยไป
ไปลอยนเียวเลยนะ
“อบุนะเน อบุที่เห็นมันมี่าเหมือนที่ผมเห็น” น้ำเสียที่อ่อนลอเาทำให้ผมที่ำลัะฝ่าฝนออไป้อหยุะั
แสนรัมอระทในมือแล้วหันึ้นมาหาผม
ัวอเาเปียปอนแ่็ไม่ไ้ลวามูีลไป
ปิเสธไม่ไ้ว่าถึเ้าเ็นี่ะวนประสาท และทำให้ผมะเป็นบ้าวันหลายๆรอบ
แ่พอเายอมอยู่นิ่ๆ เา็ูีริๆ
“ผมเห็นุ่าอนที่ั้ใ” ผมอบไปามที่ิ
“ผม็ั้ในะ”
“….”
“ผมั้ใที่ะีบุริๆนะ” เาย้ำ
“เอ่อ .. ฝนาแล้ว รีบไปลอยไป” ผมเปลี่ยนเรื่อ
และเป็นโีที่ฝนเริ่มหยุพอี ฝนไล่้าสินะ หนัแล้ว็หยุเอาเสียื้อๆ
“ุะลอยับผมไหม” เามอหน้าผมอ้อนๆ
“็อุส่าห์ยอมเปียนานี้แล้วนี่” ผมอที่ะอบไปไม่ไ้
ผมถูเาูมือไปที่ท่าน้ำที่ไร้ผู้น ระทส่วนให่ล้มว่ำ
และเทียนับไปแล้ว ภาพรหน้าไม่ไ้หน้าูหรือสวยามอะไร แ่พอเาุเทียน
แสสว่าอ่อนๆส่อลบนหน้าเาและหน้าผม รอยยิ้มอแสนรัที่ัวนให้ผมมาับและอพร
ทำให้ผมเผลอิไปว่า ..ที่นอบมาลอยระทัน ็เพราะนที่มา้วยรึเปล่า
ผมมอเาที่หลับาและั้ใอพร
“อให้หัวหน้าใอ่อนเร็วๆ้วยเถอะรับ ีบเ้า ีบเย็นนานี้แล้ว สาธุ
เพี้ยๆๆๆ” เาอเสร็็ยิ้มหวานให้ผมที่ยืนอยู่ฝั่ร้าม
“อให้เ็บ้าที่บริษัท เลิมาวนโมโหผมสัทีเถอะรับ ่าเ้า
่าเย็นนานี้แล้ว” ผมล้อเลียนเา แล้วยิ้มวนไปให้
แ่รัไม่ไ้พูอะไรนอาหัวเราะ เาันัวผมให้นั่ล
และปล่อยระทลไปในสายน้ำ มีแ่ระทอเราที่มีแส มันสว่าเิ้าเสียนาพร่า
สุสัน์วันลอยระทรับ ถึผมะไม่ไ้อบมันเท่าไหร่นั็เถอะ
.
.
.
แ่ลอยระทรั้แร ็ไม่ไ้เลวร้ายอะไร
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เย้ เอาพี่เนมาปล่อย
เห็นแบบนี้พี่เน็เป็นที่รัอนอ่านหลายๆนทีเียว
เพราะอะไรันนะ 55
เพราะึนเหรอ
มาปล่อยแ่นี้
เบรมาม่าั่วราว แล้ว็เรื่อยาวอู่นี้็้อรอัน่อไป
มาปล่อยไว้เป็นอหวานเบาๆ แฮ่!
สุสัน์วันลอยระท่ะ
ความคิดเห็น