[僕の 妖怪 ] ปีศาจของผม [Yaoi] || รีปริ้น

ตอนที่ 81 : ตอนพิเศษ ยักษ์และมังกร 2

:: ยักษ์และมังกร 2 ::

            ขอสารภาพว่าผมตั้งใจจะมาจีบเขาหยอกเขาเล่นไปอย่างนั้นเอง แค่เพราะว่าเขาน่าสนใจ น่ารักดี ผมของเขาสีน้ำเงินสวย ตาสีน้ำเงินระยิบระยับเหมือนอัญมณี ตาของเมียเจ้าฮิโรโตะเองก็เป็นสีใกล้เคียงกับแบบนี้ แต่ผมชอบตาของนาระมากกว่า ตาที่คอยจะเหวี่ยงจะจิกผมอยู่ตลอด ปากที่ชอบเม้มเข้าหากันก่อนจะพูดจาร้ายๆออกมา ผมสนุกกับการแหย่เขา กับการฟังเขาบ่น กับการจูบเขาถี่ๆเวลาที่เขาพูดไม่เพราะ ผมไม่ได้ถือเรื่องที่ว่าเขาจะพูดจายังไงหรอก ผมแค่หาข้ออ้างได้จูบเขาเฉยๆ และต่อให้เขาพูดแบบไหนผมก็ชอบฟังทั้งนั้น ผมแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่นอนอยู่ข้างๆเขา จูบเขา ลวนลามเขา แต่ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยเหมือนอย่างที่ผมเคยทำกับคนอื่นมาได้ตั้งนานสองนาน ผมรู้แค่ว่าผมมีความสุขเวลาที่จูงเขาไปเที่ยวที่โน่นที่นี่แล้วมีคนชมว่าแฟนผมน่ารัก ผมยินดีที่จะอยู่แบบนี้กับเขาไปเรื่อยๆโดยไม่ได้ดูวันเดือนปีเลยว่าช่วงเวลาที่ผมได้อยู่กับเขา มันผ่านไปกี่วันแล้ว จนกระทั่งพ่อมาหาเพราะผมไม่ได้กลับขึ้นไปที่วังมังกรนั่นแหละ ผมรู้ว่านาระไม่มีที่ไป ผมจึงคอยดูว่าเขาจะไม่ไปทำอะไรแปลกๆ ยูและคัตสึโทชิได้มาบอกเรื่องราวเกี่ยวกับเขาทั้งหมดเมื่อรู้ว่าผมพาเขาไปอยู่ที่บ้านด้วย ทั้งสองคนกำชับไม่ให้ผมแกล้งนาระมากเกินไป เพราะว่าเขาเจอเรื่องแย่ๆมามากพอแล้ว ผมเลยไม่กล้าบอกพวกมันไปว่า ผมกะจะมาจีบเล่นเฉยๆ  ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนักในแง่ของคนรัก ผมไม่ได้รักใครจริงจังมาเกือบห้าร้อยปีแล้ว

            นาระเป็นเด็กปากร้ายแต่ว่าอ่อนโยน แล้วก็ทำอาหารอร่อยมากด้วย ผมสังเกตเขาเวลาไปเที่ยว เขาไม่ได้เป็นเด็กไม่ดีเหมือนภาพลักษณ์ภายนอก เวลาเขาโค้งขอบคุณผู้ใหญ่ที่ใจดีให้ของแถม หรือคำชม เขาจะโค้งจนสุดตัวอย่างนอบน้อมและยิ้ม ทำให้เขาดูน่ารักมากๆ เวลาที่เขาพูดคุยกับปู่ยาตายายหรือเด็กเล็กๆก็ด้วย  ทำให้ผมเริ่มชอบเขามากขึ้น จากที่คิดจะจีบเล่นๆ กลายเป็นว่าผมอยากให้เขาอยู่กับผมอย่างนี้ไปตลอดเลย เขาทำให้ผมไม่เหงา แล้วก็เพลินเมื่อได้พูดคุยและทะเลาะกันไปในแต่ละวัน ผมชอบเวลาที่เขาโวยวายเมื่อโดนผมกอด แต่พอเผลอเขาก็กอดตอบกลับมาเสียเอง น่ารักอะไรอย่างนี้

            แต่ว่าวันนี้สภาพของเขาทำให้ผมคิดไปไกลมาก เสื้อของเขาขาดจากการถูกฉีก เนื้อตัวมีรอยถูกบีบและรอยจูบ ผมถามเขาอย่างเป็นห่วงเขาก็เอาแต่พูดจาแบบนั้นกลับมา เขาว่าร้ายผมรุนแรงกว่าที่เคย สายตาของเขาดูจะไม่ชอบใจผมมากกว่าทุกครั้ง นั่นทำให้ผมโมโห เขาบอกว่าปล่อยให้คนอื่นมาแตะต้องเขาอย่างนั้นเหรอ ทั้งๆที่ผมอดทนมาตลอดเพียงเพราะไม่อยากให้เขาต้องกลัว และตอนนี้ทั้งคำพูด น้ำเสียง และสีหน้าของเขาปลุกปั่นให้ผมโมโหและกระชากเขาลงบนเตียง บดจูบปากที่เอาแต่พูดจาไม่ดีนั้นให้เงียบๆไปซะ ถ้าเพียงแต่เขาบอกผมสักคำว่าเขากลัว เขาไม่ต้องการ ผมก็จะหยุด แต่นี่ท้าทายผมไม่หยุด หาว่าผมไม่มีน้ำยา ผมก็จะแสดงให้เขาดู ว่าตัวตนที่แท้จริงของริวทาโร่ ไม่ใช่คนที่เขาคิดว่าผมเป็นหรอก

            “ทำได้แค่นี้หรือยังไง พอเถอะ เสียเวลาชะมัด” เขาผลักผมออก แต่แรงเขาตอนนี้สู้ผมไม่ได้ ผมหงุดหงิดจนความรู้สึกผิดชอบชั่วดีทุกอย่างบังตาจนหมด ผมกระชากเสื้อผ้าที่ยังเหลือติดตัวเขาออกทั้งหมดในคราวเดียว ก้มลงขบเม้มทั่วอกจนเกิดรอยเต็มไปหมด ทั้งมือและปากของผมสัมผัสกับผิวกายอุ่นของเขาอย่างไม่ปรานี สายตาที่เหมือนว่าเขารำคาญและดูถูกผมทำให้ผมไม่คิดจะหยุดอีกต่อไป ผมจูบปากเขาจนได้เลือด และแยกขาเขาออก แทรกตัวเข้าไปโดยไม่ได้เตรียมการอะไรทั้งนั้น ช่องทางที่กระตุกและบีบรัดรุนแรงทำให้สติผมกลับมา เขาไม่ได้โดนใครทำอะไร .. และผมเพิ่งจะทำร้ายเขาลงไปเองกับมือ

            “อ๊า ไอ้.. เจ็บ ออกไปนะ” เขาร้องเสียงหลง ตัวเกร็งและทุบตีผมอย่างแรง หยดน้ำตาเม็ดโตไหลลงบนแก้มของเขา เขาตัวสั่นขึ้นมา

            “บ้าจริง ทำไมถึงพูดอย่างนั้น ไม่ได้โดนทำอะไรทำไมต้องพูดอย่างนั้น ให้ตายเถอะ” ผมสบถแต่ยังไม่ได้ขยับตัวไปไหน เขาเองก็บีบรัดผมแน่นจนเจ็บ ผมดุเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาพูดเหมือนว่าเขาเต็มใจให้คนอื่นไปแล้ว แถมยังว่าผมไม่หยุดปาก ผมถึงได้โมโหขนาดนี้ ผมยกตัวเขาขึ้นเล็กน้อยแล้วกอดเขาที่ทั้งจิกทั้งฟาดผมเอาไว้ ความรู้สึกผิดแล่นริ้วขึ้นมาในอก แต่ความหอมหวานของตัวเขา และช่องทางบริสุทธิ์ที่ผมไม่เคยได้สัมผัส ทำให้ผมไม่อาจหยุดลงตรงนี้ได้

            “ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว เด็กดื้อเอ๊ย ทีหลังอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ” ผมพึมพำ พยายามไม่ทำให้เขาเจ็บมากไปกว่านี้ นาระสะอื้นแล้วมองค้อนผม ปากพาจนจริงๆนะเขาหน่ะ ผมก้มลงจูบปากเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้อย่างอ่อนโยนและปลอบประโลม ลูบไปทั่วตัวให้เขาผ่อนคลายและคล้อยตาม

            “ไอ้หื่น ฮึก พอใจยังล่ะ” เขายังขึ้นเสียงใส่ผมอยู่ ผมหอมแก้มนิ่มไปมา

            “ปากดีจะโดนอย่างนี้ จำเอาไว้ให้ขึ้นใจนะนาระจัง” ผมก้มลงจนหน้าผากเราชนกัน นาระหมดฤทธิ์แล้ว เขากำไหล่ผมแน่นและไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเลย ดวงตาสีน้ำเงินสวยยังคงเต็มไปด้วยน้ำตา แต่นั่นทำให้ตาของเขายิ่งดูแวววาวและเป็นประกายมากกว่าเดิมเสียอีก ผมเปลี่ยนจังหวะให้เร็วขึ้น ร้อนแรงขึ้น แม้ว่ายักษ์น้อยจะพยายามไม่ส่งเสียงมากแค่ไหน แต่เขาก็ต้องหลุดออกมาอยู่ดี ผมหอมแก้มและจูบเขาไปทั่วทั้งหน้า ปาก และลำคอ ตลอดเวลาจนเขาคล้อยตามผม ลืมทุกอย่างเอาไว้และกอดกันจนเหงื่อท่วมตัวไปหมด หัวใจผมเต้นแรงและดังเหมือนผมไม่เคยทำเรื่องพรรค์นี้กับใครมาก่อน ผมไม่เคยต้องหึงหวงใครจนขาดสติ จนกระทั่งมาเจอเด็กบ้านี้ เขาทำให้ผมโกรธจนพลั้งเผลอปล้ำเขาเข้าจนได้สิ

            เขาเล็กๆของนาระงอกออกมาบนหน้าผากเมื่อเขารู้สึกดีมากจนแทบจะกลายร่าง เขี้ยวน้อยๆก็งอกออกมาด้วย ผมเองทั้งเขามังกรและเกล็ดสีแดงเพลิงก็ปรากฏขึ้นทั่วตัว ผมต้องตั้งสติไม่ให้หลงเขามากไปกว่านี้ เดี๋ยวผมได้กลายร่างเป็นมังกรก่อนจะเสร็จกิจกรรมกันพอดี

            “เป็นอะไร งอนอะไรพี่” ผมผละออกจากตัวเขา แล้วอุ้มนาระมาที่เตียงเมื่อเสร็จกิจกันไปทั้งคู่ เพราะผมรุนแรงในตอนแรกทำให้เขาได้แผลค่อนข้างน่าเป็นห่วง ไม่อย่างนั้นผมจะจัดให้เขาไม่ต้องออกจากเตียงไปสามวันเจ็ดวันเลย โทษฐานทำให้ผมใจหายด้วยคำพูดพวกนั้น และตอนนี้เขาก็ไม่ยอมมองหน้าผมเลย

            “ผมโดนปล้ำ จะให้หัวเราะหรือไง” เขายังหันกลับมาด่าผมได้ ผมก็หายห่วง ผมหัวเราะในลำคอและหอมแก้มเขาซ้ำๆอีกหลายที นาระหน้าบูดบึ้งและขยับหน้าหนีผมเท่าที่จะทำได้ เขาเล็กๆบนหน้าผากยังคงไม่หายไปไหน เขาคงเหนื่อยเกินกว่าจะเก็บมันเข้าไป แต่ผมชอบนะ น่ารักและดูเหมาะกับเขาดี ผมจูบเขาเล็กๆนั่นด้วยอย่างเอ็นดู ผมจะอาบน้ำให้เขา แต่นาระทุบตีและดูโกรธมาก ผมเลยต้องเปิดน้ำอุ่นๆออกมาให้เขานั่งแช่ และรักษาแผลให้เขาก่อนที่จะผละออกมา

            ไม่นานนัก ผมได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆจากห้องน้ำ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมพลาดไปจริงๆในคราวนี้ ผมอุตส่าห์อดทนเพราะอยากให้ครั้งแรกของเขา ครั้งแรกของเรามันดี แต่สำหรับผมเมื่อกี้มันสุดยอดมากเลยนะ และผมก็รู้ว่าหลังๆนาระเองก็ชอบเพราะเขาเบียดตัวเข้าหาผม กอดผมไว้ด้วยตัวเอง แต่พอตอนนี้เขากลับนั่งร้องไห้อยู่ในนั้น ผมไม่รู้ว่าเขาคิดมากเรื่องอะไรถึงได้ร้องไห้ออกมา โดนผมรังแกเหรอถึงได้เศร้า ผมยืนกระวนกระวายอยู่นานจนเสียงร้องไห้เงียบไป ผมจึงใช้มนตร์เปิดประตูห้องน้ำเข้าไปหาเขา  ผมใจหายวาบเมื่อเห็นว่าเขาจมลงไป ผมรีบเข้าไปอุ้มเขาขึ้นจากน้ำแล้วพามานอนบนเตียง เขาไอแค่ก ดูท่าว่าจะร้องไห้จนหลับจึงจมลงไปในอ่างแบบนั้น ผมหาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัว และให้เขากินน้ำ

            “ขอโทษที่ทำให้เจ็บตัว พี่ขอโทษนะ” ผมลูบแก้มเขาเบาๆ แต่เขาปัดมือผมออก และหันหน้าไปอีกทาง

            “ไม่โกรธนะ คืนดีกัน” ผมนั่งลงข้างๆเขา กอดร่างเล็กกว่ามาแนบอก นาระแหงนหน้ามาสบตากับผม แล้วก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีก เขานั่งนิ่งไม่นานก็เริ่มดิ้น แล้วก็ร้องออกมาอย่างเจ็บๆ เมื่อร่างกายเขายังไม่พร้อมต่อการขยับเร็วๆนัก ผมไม่ปล่อยเขาไปไหน ยังคงกักเขาไว้ในอ้อมแขน

            “เป็นอะไร บอกพี่ซิ วันนี้แปลกๆ เพราะพี่ไม่ยอมพูดด้วยเมื่อคืนเหรอ” ผมพยายามหาเหตุผลที่จู่ๆเขาก็ปากร้ายมากจนผิดปกติ นี่เขาเป็นคนแรกนะเออที่ผมต้องมานั่งกอด นั่งปลอบ นั่งเอาใจใส่ขนาดนี้ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่มานั่งร้องไห้น่ารำคาญหรอกนะครับ ผมไล่กลับหมดแน่ๆ

            “ไม่มีความจำเป็นอะไรจะต้องบอก ปล่อยได้แล้ว” นาระพูดเสียงแข็ง เขาไม่ได้เหวี่ยงผม แต่ว่ากำลังโกรธมากจนไม่อยากมองหน้าผมเลย

            “ไม่เอาน่า พี่เองก็ผิดที่ทำเรื่องแบบนี้กับเรา แต่พี่ไม่เสียใจหรอก เพราะพี่อยากกอดเราจะตายไป นาระจัง จะไปไหนครับ” ผมที่ยอมปล่อยเขาจากอ้อมกอดต้องถามขึ้น เพราะเขาเซๆออกจากเตียงและเอาเสื้อผ้ามาใส่ ก่อนจะเกาะๆตามกำแพงไปถึงประตูห้อง เขาเหนื่อยอ่อนจนไม่มีแรงจะใช้มนตร์เพื่อเหาะหนีไปจากผมด้วยซ้ำ ผมเลยพุ่งตัวไปหาเขาและอุ้มเขากลับมาที่เตียง

            “ปล่อยนะ นายได้ไปหมดแล้วไงที่นายอยากได้อ่ะ ! ผมก็ต้องไปตามทางของตัวเอง ก่อนที่นายจะหาทางกำจัดผม อย่ามาแตะนะ ปล่อย” เขาพยายามดิ้น น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว แต่เขาไม่ได้สะอื้น เขาเกร็งตาและพยายามจะไม่ร้องแต่ว่าไม่สำเร็จ ผมนิ่งค้างกับคำพูดของเขา กำจัด ? เขาพูดอะไรไม่ทราบ

            “นาระ พอแล้ว นอนพักซะ แล้วกำจัดอะไร พี่จะกำจัดเราทำไม”

            “ก็นายเป็นพวกฟันแล้วทิ้งไง นายไม่ต้องเล่นละครเป็นพระเอกที่มาคอยเอาใจผมแล้ว ผมรู้หมดแล้ว และมันก็จบแล้วด้วย กลับไปหาสาวๆที่วังของนายสิ!” เขาพูดเสียงดังแล้วยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ผมค่อยๆนึกตามคำพูดของผม เดี๋ยวก่อน เขามาทันได้ยินที่พ่อผมคุยกับผมใช่ไหมเนี่ย ผมยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ถึงจะดูผิดสถานการณ์ไปหน่อย แต่ผมดีใจชอบกล เขาน้อยใจ กังวล และหวาดกลัวว่าผมจะทิ้งถึงได้พูดแบบนั้นใช่ไหม ช่างประชดประชันอะไรอย่างนี้ ถ้าเขามาอ้อนผมแล้วบอกว่า ‘อย่าทิ้งนาระนะ’ เรื่องก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก แต่เพราะว่าเขาเป็นอย่างนี้ไง ผมถึงได้ชอบเขา ปากไม่ตรงกับใจเลย น่าแกล้งให้ร้องหนักๆสักที

            “โอเค ก็เข้าใจถูกแล้ว แต่พี่ยังไม่พอใจนี่ ขออีกรอบแล้วกัน” ผมแกล้งเขา แล้วขึ้นไปคร่อม ทำท่าจะทำมิดีมิร้ายต่ออีกรอบ นาระไม่ตอบโต้แต่ว่าน้ำตาไหลพรากๆเลย ผมหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู

            “แต่พี่ฟันแล้วไม่ทิ้งไม่ได้เหรอ หืม นาระจัง ไม่เอา หยุดร้องนะ พี่ไม่ทิ้งเราหรอก ทิ้งไปจะหาจากไหนได้อีก คิดเองเออเองอย่างนี้ ปากดีอย่างนี้ ขี้งอนอย่างนี้ น่ารักอย่างนี้ จะให้พี่ไปหาจากไหนครับ” ผมทิ้งตัวลงกอดเขาแทน นาระหยุดสะอื้นแล้วมองผมตาโต มันเขี้ยวๆ ผมจูบปากที่แตกเพราะโดนผมกัดเมื่อครู่เบาๆ

            “มะ ไม่ต้องมาพูด ผมไม่โง่นะ อย่ามาหลอกกันให้ยากเลย” เขาโวย แต่ทว่าแก้มแดงขึ้นเล็กน้อย โอยย น่ารัก

            “ต้องทำยังไงถึงจะเชื่อล่ะ ให้อยู่ด้วยไปอีกสิบปี ยี่สิบปี หรือตลอดชีวิต แต่ไม่เชื่อก็ช่างเถอะ ถ้าก้าวเท้าออกจากบ้านหรือหนีพี่ละก็ พี่ตามไป เจอที่ไหนพี่จะปล้ำเราตรงนั้น เอาให้โลกรู้ไปเลยว่าเราเป็นเมียพี่ หึ” ผมหัวเราะในลำคออย่างโรคจิต นาระอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆกับคำขู่ของผม ผมพูดจริงนะ ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับเขา ผมก็จะอยู่กับเขาไม่ไปไหน ผมไม่คิดอะไรให้วุ่นวายหรอกว่าเขาจะรักผมหรือเปล่า เพราะผมจะทำให้เขาขาดผมไม่ได้ จะทำให้เขาคิดถึงผมเมื่อเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ผมรั้งตัวเขามากอดแล้วไล่จูบอีกไม่ยอมหยุด

            “ไอ้บ้า ไอ้มังกรโรคจิต หน้าด้าน!”

            “ใครกันแน่โรคจิต ใครกันแน่ฟันแล้วทิ้ง ได้พี่ปุ๊บก็จะหนีเลย” ผมขยับหน้าตัวเองไปจนปากเราแตะกัน นาระเงียบสนิทแล้วก็ถลึงตาใส่ผม แก้มแดงแจ๋เลย

            “ได้บ้าบออะไร อื้ออ” ผมจู่โจมจูบเขาก่อนที่จะโวยวายต่อ

            “ยังไม่ได้พูดอะไรไม่เพราะเลยนะ!” เขาหอบแล้วหลบจมูกผมที่กดเข้ากับแก้มเขาไปมา ผมไม่ค่อยได้นอนกับผู้ชายหรอกครับ ผมชอบมีอะไรกับผู้หญิงมากกว่า แต่ไม่รู้ทำไมนาระถึงได้ดึงดูดให้ผมอยากจะหอม อยากจะจูบ อยากจะนัวเนีย คลอเคลีย ลวนลามเขาตลอดเวลาเลย

            “ก็แค่อยากจะจูบ อยากจะจูบอยู่อย่างนี้ทั้งวันไม่ไปไหนเลย”

            “เหอะ หลงผมแล้วล่ะสิ” เขาเชิดหน้าขึ้น แก้มยังไม่หายแดงเลยแม้แต่น้อย

            “ก็ใช่หน่ะสิ” ผมตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิด ผมหยอดเขาทุกวัน หอมแก้มเขาทุกนาทีที่มีโอกาส เขายังไม่รู้อีกหรือไงว่าผมหลงเขาอ่ะ นาระชะงักแล้วหลุบตามองมือตัวเอง เขินละสิเด็กบ๊อง ผมยิ้มร่าแล้วดึงแก้มเขาน้อยๆ

            “แล้วนี่อะไร ยอมให้พี่หอม ให้พี่จูบ หลงพี่แล้วล่ะสิ” ผมหยอดกลับ

            “พูดบ้าๆ ก็แค่มันไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไร ก็เลยขี้เกียจด่ามังกรเฒ่าที่วันๆไม่ทำอะไร เอาแต่ลวนลามคนอื่นเนี่ย” เขากลับมาเป็นปกติแล้ว ผมชอบให้เขาต่อปากต่อคำกับผมมากกว่าร้องไห้จนตาบวมแบบเมื่อกี้นะ

            “ไม่รู้สึก? แต่พี่ว่าได้ยินเสียงใครแถวนี้ครางซะเร้าใจเลยนะ”

            “เงียบนะ อย่าพูดได้ไหม” เขาแหวขึ้น หน้าแดงไปจนถึงหู แล้วก็ยกมือมาฟาดใส่ผมไม่ยั้ง เขินแล้วรุนแรงอีก ผมคุยกับเขาจนเขาเพลียและหลับไป ผมร่ายมนตร์ให้เขานอนหลับไปยาวๆ อย่างน้อยก็หกชั่วโมง ก่อนจะรีบเดินทางกลับวังมังกร และจัดการสาวๆในวังที่เปรียบไปก็เหมือนพวกนางสนมนั่นแหละครับ พ่อผมสรรหามาให้บ้าง มากันเองบ้าง ส่วนเวลาผมออกไปหาสาวๆ ผมแปลงร่างเป็นมนุษย์ทั่วๆไปไม่ซ้ำหน้า จึงไม่มีใครจำผมได้นอกจากสาวๆในวังเนี่ยแหละ ผมกลับมาล้างความทรงจำพวกเธอทั้งหมด กินพลังงานไปมากโข จากนั้นก็ไล่พวกเธอออกไป ให้กลับไปอยู่ตามถิ่นที่จากมา

            “ไง ลูกพ่อ มากำจัดจริงๆด้วยสิ แสดงว่ายักษ์น้อยนั่นเป็นตัวจริงใช่ไหม”

            “พ่อ.. อย่าเที่ยวแอบดูได้ไหม เรื่องส่วนตัวนะ แล้วนี่แอบดูเมื่อไหร่ เมื่อกี้รึเปล่า” ผมสะดุ้งเมื่อนึกได้ว่าพ่อเองก็ใช้มนตร์กระจกแอบดูพวกผมได้ แล้วไอ้ฉากร้อนแรงบนเตียง พ่อก็แอบส่องหน่ะสิถึงได้รู้ว่าคนรักของผมตอนนี้เป็นยักษ์

            “ดูแค่แรกๆเท่านั้นแหละ ใครจะดูจนจบ พ่อไม่ใช่โรคจิตนะ แล้วจะพาเขามาอยู่ที่นี่ด้วยรึเปล่า” พ่อตรงมากอดคอผมแล้วมองรอบวังที่เงียบสงัดเมื่อไล่คนออกไปหมด ผมทำสีหน้าที่จริงจังขึ้น ก่อนจะหันไปหาพ่อ

            “พ่อน่าจะรู้ ผมใช้มนตร์มากขนาดนี้ ผมจะมีอายุอีกไม่นานนัก ผมอยากจะใช้ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตกับเขาแบบคนทั่วไป ไม่ใช่อย่างมังกรยิ่งใหญ่กว่าพันปีที่ผ่านมา ผมพอแล้วกับเรื่องพวกนี้” ผมพูดชัดถ้อยชัดคำ พ่อผมถอนหายใจเล็กน้อย เขามีลูกอีกมากมายจากสาวชาวปีศาจ แต่ที่ผมพิเศษเพียงเพราะแม่ผมก็เป็นสัตว์เทพเช่นเดียวกัน

            “แกคงรักเขามากเลยนะ”

            “ครับ” ผมตอบพ่อไปอย่างนั้น เรายิ้มให้กัน แล้วผมก็เหาะกลับลงมา ผมจะไม่กลับไปที่วังมังกรอีกแล้ว แต่จะอยู่ข้างล่างนี่กับเขา ผมเลือกเขา เพราะว่าเขาทำให้ผมเป็นตัวของตัวเองได้มากที่สุด ไม่ต้องเก๊ก ไม่ต้องคอยเอาอกเอาใจ ผมทำทุกอย่างที่ผมอยากจะทำได้  ผมยิ้มกับความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นเวลาที่ผมนึกถึงเด็กปากร้าย ผมกลับมาถึงบ้านเขาก็ยังคงนอนหลับอยู่ ผมแอบถอดกางเกงและรักษาแผลให้เขาอีกรอบด้วยมนตร์เล็กๆน้อยๆ

            นาระยังคงตั้งท่าจะหนีไปจากผมเมื่อร่างกายเขาหายดี แต่ผมก็ตามติดเขายี่สิบสี่ชั่วโมงจนเจ้าเด็กแสบไม่ได้ไปไหนไกลจากผมหรอก เขาจะไปหางานผมก็ตามไปด้วย แต่คราวนี้ไม่มีประโยคไล่จากเขาเลย นาระยังไม่เคยพูดหวานๆกับผมสักครั้ง แต่ผมไม่ได้ต้องการ ผมอยากให้เขาเป็นอย่างที่เขาต้องการต่อไปแบบนี้แหละ และเมื่อมีสาวๆเขาหาผมนาระก็จะเงียบและเดินหนีทุกครั้ง จนผมต้องคอยจับมือเขาไว้ แล้วปฏิเสธคนพวกนั้นต่อหน้าเขา เขาไม่เคยเชื่อสักครั้งหรอกว่าผมอยากจะอยู่กับเขาจริงๆเนี่ย เขาถึงได้คิดว่าผมจะไปกับคนอื่นอยู่ตลอดเวลา

            “ทำหน้าบูด หึงเหรอนาระจัง” ผมยิ้มกว้างให้เขา

            “หึงก็เสียสติแล้ว แค่เปิดทางให้นายได้ไปไหนตามสบาย ไม่ได้สนใจนายอยู่แล้ว” เขายักไหล่ เดินไวๆไปตามท้องถนน แต่พอผมไม่เดินตามเขาก็หยุดและหันกลับมา ปากอย่างใจอย่าง ผมยิ้มแล้วรีบตามไปจับมือนิ่มไว้

            “แค่พูดว่าไม่อยากให้ไปกับใคร พี่ก็จะไม่ไปรู้ไหม” ผมพูดลอยๆ ทั้งที่จริงๆแล้วต่อให้เขาไม่พูด ผมก็ไม่ไปกับใครอยู่ดี

            “เหอะ ให้มันจริง” เขาพูดขึ้นจมูก ทำหน้าหมั่นไส้ผม

            “พี่มีนาระทั้งคน ไม่ไปไหนหรอก เด็กน้อย” ผมขโมยหอมแก้มเขา แล้วก็ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นาระหันขวับเพราะตอนนี้เราเดินอยู่กลางห้าง

            “เลี่ยน!” เขาโวย แต่ก็หน้าขึ้นสีระเรื่อ

            “ไปซื้อกับข้าวกันดีกว่า พี่อยากกลับไปกอดเราละ” ผมพึมพำ มาทำหน้าน่ารัก อยากจับกดซะกลางห้างเลย นาระขมุบขมิบปากแล้วก็พาผมเดินไปซื้อของ เราไม่เคยบอกรักกัน มีแต่ทะเลาะกันทุกวัน แต่ก็ยังคงเดินอยู่ด้วยกันอย่างนี้ นาระเองก็จับมือของผมไว้ ทุกครั้งที่เขาไม่มั่นใจ ผมก็จะบอกเขาตลอดว่าผมจะไม่ไปไหน ผมต้องการแค่เขา ผมรู้ว่าเขาไม่ค่อยเชื่อ แต่ผมก็จะทำให้เขาเห็นเอง เด็กปากแข็งอย่างนาระ จะรับรู้ว่าเขาเองก็รู้สึกดีกับผมจากร่างกายเท่านั้นแหละ

            “เด็กบ๊อง รักนะรู้ไหม” ผมขยับเข้าไปกระซิบ แล้วผละออก นาระที่กำลังหยิบขนมจากชั้นตกใจจนขนมร่วง แล้วหันมามองผมอย่างไม่เชื่อหู

            “อะไรครับ?” ผมเอียงคอยิ้มให้เขาอย่างขบขัน

            “เปล่า! ไม่มี” เขารีบหันหน้ากลับ แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอผมเข้าไปหอม เขาก็ไม่ได้โวยวายเหมือนเคย 

            จากวันนั้นผมไม่เคยรุนแรงกับเขาอีกเลย และยิ่งนานวันไปแค่ผมจูบหนักๆเขาก็รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เราไม่ได้พูดคุย แต่จูบกันอยู่อย่างนั้น กอดกัน ขยับร่างกายเข้าหากัน บอกรักกันผ่านทุกสัมผัสในทุกๆวัน

            เสียงที่ไม่เคยหวานหู และไม่เคยมีคำพูดเพราะๆให้ ไม่ได้ทำให้ผมขุ่นใจ เพราะผมฟัง ผมรับรู้ จากการกระทำของเขาที่ดังกว่าคำพูด

            “รีบๆตามมาได้แล้วมังกรเฒ่า !” เขาหันมาเรียกเมื่อเห็นผมยืนจ้องแผ่นหลังเล็กๆที่เข็นรถเข็นออกไป ผมวิ่งตามเขา มือของเราเกี่ยวเขาหากันทันทีเมื่อได้ยืนใกล้ๆ เกาะกุมกันและกันไว้ ทำให้อุ่นใจด้วยภาษากายที่แสนน่ารักของเขา

------------------------------------------------------------------------------------------

จบลงเรียบร้อยแล้วนะคะ กับปีศาจของผมที่ยาวเป็นซี่รี่ ได้ 3 ภาคขนาดนี้ ยาวมากจริงๆ
ใครที่ติดตามกันจนจบก็ขอบคุณมากๆค่ะ 

นาระกับริวทาโร่นั้นเป็นเหมือนเรื่องสั้นจบในตอน เลยจัดมาให้แค่ประมาณสองตอนนะคะ
ต้องขอบคุณทุกคนอีกครั้ง บางคนอาจจะได้มาอ่านหลังจากจบไปสักพักแล้ว

เป็นแฟนตาซีวายเรื่องแรกเลย ยังมีข้อผิดพลาดอยู่บ้าง ก็ต้องพัฒนากันต่อไป
ถ้ามีโครงเรื่องดีๆ ก็จะพยายามเขียนแฟนตาซีออกมาอีกนะคะ ^_____________^

รายละเอียดหนังสือจะมาลงให้พรุ่งนี้ ตอนถัดไปเน้อออ