[僕の 妖怪 ] ปีศาจของผม [Yaoi] || รีปริ้น

ตอนที่ 70 : ภาค 3 ตอนที่ 16

B E R L I N ❀

16

ผมพูดอะไรออกไปกันล่ะเนี่ย..เผลอรักอะไรนั่นอ่ะ! ตอนนี้คัตสึโทชิมองหน้าผมค้าง ดูเขาจะนิ่งอึ้งไปก่อนจะละสายตาลงมาที่หน้าอกผม ผมรีบยกมือปิดทันที ขี้โกงอีกแล้ว! เขาจะแอบดูว่าผมรู้สึกยังไงเหรอ ตอนนี้แค่หน้าผมก็บอกหมดแล้วมั้งว่าเขินขนาดไหนอ่ะ

            “ยูว่า ยูง่วงแล้วอ่ะ” ผมทำเสียงอ่อยแล้วก็รีบหลับตาสนิท ทำทีเป็นหลับเต็มที่ ถึงหัวใจจะยังเต้นแรงตึกตักตึกตักไปมาไม่หยุดก็เถอะ

            ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดออกไปหรอกนะ แต่เพราะเขามาทำเสียงจริงจังแล้วสารภาพรักกับผมแบบนั้น ทำดีกับผมแบบนี้ ผมก็ทนไม่ไหวน่ะสิ ผมเองก็ไม่รู้ตัวหรอกว่ารักได้ไง ตอนไหน ทำไม แต่ช่วงนี้ผมหวงเขามากเลย หวงทุกอย่างตั้งแต่หน้าหล่อๆ หุ่นล่ำๆ แล้วก็รอยยิ้มที่ผมจะเก็บไว้ดูคนเดียวด้วย ผมนอนหลับตาแน่นอยู่สักพักก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่นุ่มนิ่มแตะที่หน้าผากผม ขยับมาที่ขมับ แล้วก็หางตา เรื่อยมายังแก้ม ลมหายใจที่เป่ารดหน้าผมอยู่ทำให้ผมเม้มปาก มาเที่ยวหอมคนอื่นตอนหลับอย่างนี้ได้ไงเล่า ผมรีบลืมตาเมื่อเขาหอมมาจนถึงมุมปาก

            “ทีอย่างนี้ไม่เห็นขออนุญาตเลย” ผมดุเขาไปแบบไม่จริงจังนัก ก็แค่เขินจนทำตัวไม่ถูก ผมไม่ใช่คนขี้อาย ไม่เคยเป็นแบบนี้ แต่ตั้งแต่ใกล้ชิดเขา ผมก็เขินอายไปหมดทุกอย่าง หัวใจไม่ได้เต้นเป็นจังหวะปกติสักที

            “ก็ยูบอกพี่ว่าไม่ต้องขอนี่ครับ” เขาพูด หน้าชิดอยู่กับแก้มผม

            ไม่เห็นต้องทำเสียงซะหวานหยดแบบนั้นเลย ผมบิดตัวเข้าหาฟูก ถ้ามุดได้จะมุดลงไปแล้ว ผมบอกรักเขาอ่ะ ทำไมผมตื่นเต้นกว่าตอนบอกไคริเป็นร้อยเท่า และตอนนี้ผมคิดถึงไคริได้โดยไม่รู้สึกเศร้าอีกแล้ว

            “โทชิ ..งั้นตอนนี้เราเป็นอะไรกันเหรอ” ผมพูดเสียงอู้อี้ ยังคงมุดหน้าอยู่กับฟูกจนเกือบหายใจไม่ออก

            “เป็นคนรักกัน” เขาตอบกลับมาทันที แล้วก็เข้ามากอดผม เขาไม่ได้พยายามจะดันหน้าผมขึ้น ผมเลยซุกๆอยู่แถวหน้าอกเขานั่นแหละ ไม่อยากบอกเลยว่าผมชอบทำแบบนี้ที่สุด เอาหน้าจิ้มเข้าไปกับอกแน่นๆของเขา แล้วก็ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ให้เขานวดหางผมที่พันรอบแขนเขา ผมควบคุมหางตัวเองได้นะ แต่เวลาเผลอๆมันก็ขยับไปเองเหมือนตอนนี้ เราไม่ได้พูดอะไรกัน แต่ผมไม่ได้นอนทั้งคืน ในขณะที่เขาก็ลูบหัวให้ผมเหมือนปกติ ดูเหมือนว่าถ้าผมไม่ได้นอน เขาก็จะไม่ยอมนอนด้วย ผมแค่ฟินกับอ้อมกอดเขา เคลิ้มกับกลิ่นและมือของเขา ผมก็เลยซุกไปซุกมา แล้วก็กัดคอเขาด้วย แต่คัตสึโทชิไม่ได้โต้ตอบอะไรเลย นอนจากลูบหัวผมไปเรื่อยๆ จนแสงอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้ามา

            “เช้าแล้ว ยังไม่ยอมนอนอีก” เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นผมขยับไปมองหน้าเขา

            “โทชิก็นอนไปสิ” ผมเบ้หน้าใส่เขา ผมเองก็อยากมีเวลาน่ารักๆแบบนอนมองหน้าเขายามหลับบ้างเหมือนกันนะ เขาไม่เคยหลับให้ผมเห็นเลย

            “ไม่เป็นไร หิวไหม จะไปหาอะไรให้กิน”

            “หิวแล้ว ว่าแต่ไม่ง่วงสักนิดเลยเหรอ” ผมเอียงคอมองเขาที่ลุกขึ้นจากเตียง เขาส่ายหัวนิดหน่อย แล้วก็เดินออกไปจากห้อง ผมนั่งอยู่คนเดียวไม่นานก็เดินออกไปด้วย คฤหาสน์ของริวทาโร่ใหญ่มากครับ ตกแต่งแบบประหลาดๆและดูจะไม่เข้ากับอายุเขาที่อยู่มาหลายร้อยปีเลย คือของแต่ละยุคสมัยมันปนกันให้มั่วไปหมด ผมเดินสำรวจบ้านเขาจนปวดขาแล้วก็ต้องเดินลงมาข้างล่าง มีอะไรขาวๆลอยวนเวียนไปมาด้วย ผมจ้องมองแล้วก็รู้ว่าเป็นวิญญาณ วิญญาณประเภทที่อยู่มานานจนไร้รูปลักษณ์ไปแล้ว เป็นเพียงกลุ่มควันขาวๆที่ลอยไปมา

            “ว่าไงน้องเหมียว มาเดินเซ็กซี่อะไรอยู่แถวนี้ เจ้ายักษ์ไปไหนล่ะ” เจ้าของบ้านโผล่มาหาผมจากด้านหลัง ผมหันกลับไปมอง วันนี้เขาไม่ได้อยู่ในร่างแอ๊บแบ๊วตัวเล็กๆ แต่อยู่ในร่างของหนุ่มหล่อสูงใหญ่ หุ่นดีจนเผลอมองโดยไม่ได้ตั้งใจ

            “ไป เอ่อ ไปทำอาหารมั้ง” ผมละสายตาออกมาเมื่อเห็นริวทาโร่ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทันว่าผมมองอะไร ก็เขาใส่กางเกงตัวเดียวเดินไปมาทำไมกัน แล้วผมก็รีบก้มมองตัวเอง ผมอยู่ในชุดนอนตัวยาวที่บางแสนบาง เป็นชุดที่ริวทาโร่เอามาให้ผมนั่นแหละ น่าจะเป็นชุดของสาวๆด้วยซ้ำ เพราะมันเป็นกระโปรงที่ยาวแค่พอปิดถึงต้นขา แต่ผมขัดอะไรเจ้าของบ้านไม่ได้นัก แล้วผมก็ไม่เดือดร้อนที่จะใส่แบบนี้ด้วย           

“ยู!” เสียงเข้มๆดังขึ้นทันที

            “โอ๊ะโอ เจ้าของวิ่งหน้าตั้งมาแล้ว หึหึ เป็นบุญตาที่ได้เห็นมันหวงจนตาขวาง นายนี่เจ๋งจริงๆ ทำให้ยักษ์ทื่อกลายเป็นแบบนี้ไปได้” เขาเดาะลิ้นอย่างพออกพอใจ ผมมองตามไปก็เห็นคัตสึโทชิเดินหน้าบูดมา เขาไม่ได้ทำตาขวางซะหน่อย ริวทาโร่ก็พูดเว่อร์ไปได้

            “แต่งตัวดีๆก่อนค่อยลงมาสิ” เขายืนบังระหว่างผมกับริวทาโร่

            “ก็ชุดยูอยู่ที่ริวทาโร่นี่” ผมเอียงหน้าออกไปมองริวทาโร่ เพื่อจะเอ่ยปากขอชุดคืน แต่คัตสึโทชิจับแก้มผมไว้แล้วก็ค่อยๆดึงให้กลับมายืนที่เดิม

            “เอออออ เดี๋ยวกูไปเอามาให้ หวงจริงหวงจัง” ริวทาโร่หัวเราะแล้วก็เดินไวๆหายไปข้างบน ผมกระพริบตาใส่คัตสึโทชิ อ๋อ นี่เขากำลังหวงผม เพราะชุดมันบ๊างบางเนี่ยนะ ? ผมยังไม่ทันพูดอะไร เขาก็จับมือผมแล้วค่อยๆพาไปยังห้องน้ำ ผมก็เดินตามไป เขาจับผมไปอยู่ข้างใน จากนั้นก็มองผมนิ่งๆ

            “อะไร .. มันก็ไม่ได้โป๊ขนาดนั้นสักหน่อย ยูเป็นผู้ชาย ถอดเสื้อผ้าเดินยังไม่เป็นอะไรเลย” ผมรีบพูด ไม่รู้ว่าเขาโกรธอยู่รึเปล่า แต่ก็รีบอ้อนไว้ก่อน

            “หางมันดันชุด ไม่รู้ตัวเลยเหรอ” เขาเอื้อมมือมาจับที่หางของผม ผมสะดุ้งโหยงเพราะว่าไม่ได้ใส่อะไรข้างล่างเลย หางมันดัน? งั้นถ้ามองจากข้างหลังก็โป๊สุดๆเลยน่ะสิ? แล้วริวทาโร่ก็มาทักจากข้างหลังด้วย มิน่าเขาถึงพูดว่าเซ็กซี่.. โอย ผมรีบดึงชุดลงมาแล้วก็พบว่าหางมันดันอยู่ ทำให้ปิดลงมาด้านหลังไม่สนิท หางผมอยู่เหนือก้นขึ้นไปอีก ปกติถ้าใส่กางเกงจะไม่มีปัญหาอะไร แค่ใส่เอวต่ำก็ไม่ได้โป๊ แต่สภาพตอนนี้ น่าอายน่าดูเลย ผมก้มหน้างุด รู้แล้วว่าคัตสึโทชิหงุดหงิดอะไร เขาไม่ได้ดุผม แต่ว่าถอนหายใจออกมาสองรอบแล้ว

            “เอ่อ มีริวทาโร่คนเดียวที่เห็น ไม่ต้องห่วงหรอกนะ” ผมขยับเข้าไปอ้อนเขา แต่ก็เอาอีกมือดึงเสื้อลงมาปิดๆอย่างสุดความสามารถ รู้สึกโล่งที่ก้น เมื่อคืนตอนใส่ไม่รู้เรื่องเลยว่าเป็นแบบนี้ คัตสึโทชิก็ยังใจแข็งเหมือนเคย อยู่กับผมในสภาพล่อแหลมแบบนี้ทั้งคืน มิน่าเขาถึงได้นอนไม่หลับ !

            “ก็เพราะว่าเป็นริวทาโร่นั่นแหละ.. เอาเถอะ คราวหลังระวังตัวด้วย” เขาดีดหน้าผากผมอีกแล้ว และก็เดินออกไปเมื่อริวทาโร่เอาชุดมาคืนให้

            ผมแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ไปกินข้าวตามปกติ คัตสึโทชิและริวทาโร่ตกลงกันว่าจะไปที่บ้านของฮิโรโตะ พวกเราทุกคนก็เลยต้องตามพวกเขาไป พี่ก้องดูโทรมลงไปภายในเวลาไม่กี่วัน แล้วก็ดูเหนื่อยๆด้วย คงเป็นเพราะเกรซเกิดอาการบ่อย พี่ก้องเลยต้องช่วยดูแลเธอตลอด ตอนนี้ก็คอยพยุงเธอเดินเข้าไปในบ้านของฮิโรโตะ บ้านนี้มีกลิ่นวิญญาณและปีศาจจำนวนมาก  มีปีศาจวิ่งกันไปมาในบ้านให้เพียบ ขนาดบ้านเขาใหญ่โตแล้วก็ดูท่าว่าจะมีพื้นที่ไม่พอ

            “มาแล้วเหรอ ช่วยกันกางมนตร์รอบบ้านหน่อย มีปีศาจมาอยู่ที่นี่เยอะเกิน เราพรางตาไม่ไหว” ฮิโรโตะวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาคัตสึโทชิ

            “แล้วไคริล่ะ” ผมถามออกไป เหมือนเห็นคัตสึโทชิมองมาแวบหนึ่ง

            “อยู่ที่ศาลเจ้าอินาริกับนาโอยูกิ ที่นั่นก็มีปีศาจขอไปหลบอยู่เหมือนกัน”

            “งะ งั้นยูขอตัวไปช่วยไครินะ” ผมหันไปหาคัตสึโทชิ นึกเป็นห่วงไคริขึ้นมา ถ้าที่นี่มีปีศาจมากขนาดนี้ ฝั่งนั้นล่ะจะเป็นยังไง มีแค่เรียวเมย์จะไหวเหรอ

            “จะออกไปได้ยังไง” คัตสึโทชิพูดเสียงเครียด แต่ฮิโรโตะรีบมาลากตัวเขาไป ดูท่าว่าจะมีเรื่องอันตราย พวกเขาวิ่งออกไปแล้วพี่ก้องกับเกรซก็ถูกแม่ของฮิโรโตะพาเข้าไปในบ้าน ผมหันรีหันขวางอยู่สักพัก ก็ตัดสินใจวิ่งออกมาจากบ้านของฮิโรโตะ แปลงร่างเป็นแมวดำ แล้วกระโจนออกไปตามทาง ผมยังปวดเมื่อยเนื้อตัวอยู่บ้างแต่ก็ใช่ว่าจะวิ่งไม่ได้ ผมฝืนความเจ็บเล็กน้อยเพื่อไปหาไคริ บ้านของฮิโรโตะใช้มิติในการหลบซ่อนอยู่ระหว่างบ้านเรือนปกติของมนุษย์ แต่ผมก็พอได้กลิ่นแปลกๆอยู่แถวนี้ พวกองเมียวจิคงรู้สึกได้ว่ามีวิญญาณและปีศาจจำนวนมากอยู่รวมกัน ผมรีบวิ่งไปที่ศาลเจ้า มันไม่ใกล้ไม่ไกลสำหรับผมที่เป็นแมว และมีมนตร์สำหรับการเดินทางให้เร็วขึ้น เมื่อผมไปถึงก็มีผู้คนมากมายแห่กันเข้าไปในศาล ผมกำลังจะเดินเข้าไป แต่ที่ปลายตาเห็นคนตามมาซะก่อน ผมหันควับไปมอง เจอนาระในสภาพไม่สู้ดีนัก เขาผอมลงเยอะขนาดนี้ภายในคืนเดียวเหรอ

            “นาระเข้าไปในศาลกัน เดี๋ยวนี้เลย” ผมรีบแปลงร่างเป็นคนแล้วคว้าตัวเขาวิ่งเข้าไปทางด้านหลังของศาล กลัวว่าจะมีใครโผล่มาทำร้ายอีก นาระปลิวตามมือผมมา เขาดูไม่มีเรี่ยวแรง ผมไม่รู้ว่าเขาตามผมมาตอนไหน

            “มิ้น?” ไคริเข้ามาเห็นผมเข้า แล้วก็รีบตรงดิ่งเข้ามา

            “เป็นยังไงกันบ้าง ทำไมคนเยอะอย่างนี้ล่ะ” ผมมองไปรอบๆ เรียวเมย์อยู่ตรงที่นั่งกลางโถง ฟังผู้คนที่นั่งกันจนเต็ม ล้นออกไปที่ด้านนอกด้วย

            “พวกเขามาขอความช่วยเหลือเรื่องปีศาจ บอกว่าเห็นยักษ์หลายตนอะไรนี่แหละ คนแตกตื่นกันมากเลย ..แล้วนี่ใครเหรอ” ไคริเหลือบตาไปหานาระที่สะดุ้งกับคำว่ายักษ์ ผมชักจูงไคริให้หลบเข้าไปด้านหลังของศาล แล้วเล่าเรื่องคร่าวๆให้ฟัง แน่นอนผมเล่าเรื่องที่นาระกับเกรซมาแกล้งผมด้วย ไคริตวัดสายตามองนิดหน่อย ส่วนเจ้าตัวเหม่อลอยไปถึงไหนก็ไม่รู้ เขาน่าจะยังช็อคไม่หายจากเรื่องของพ่อกับแม่อยู่ ถึงได้ดูไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาไม่ได้มาทำสายตาน่ากลัวใส่ผมเหมือนที่เคยทำ แถมโดนลากไปไหนก็ตามมาเสียดื้อๆ

            “ช่วงนี้องเมียวจิตื่นตัวกันมาก อย่างปกติกูกับเรียวเมย์แล้วก็พี่จะออกไปปราบปีศาจร้ายๆบ้างเดือนละครั้งสองครั้งใช่ไหม แต่ตอนนี้มีคนแห่มาจากไหนไม่รู้ให้ไปปราบโน่นนี่มั่วไปหมด และเด็กๆของเรียวเมย์ไปตรวจดู บางทีก็เป็นปีศาจที่อยู่อย่างสงบ แต่แค่พลาดโดนคนจับได้เท่านั้น ในศาลตอนนี้ก็มีปีศาจมาขออยู่ด้วยเต็มไปหมดเลยนะ” ไคริกระซิบกลับมา เห็นบรรดาจิ้งจอกต้องแปลงร่างเป็นคน อยู่ในชุดองเมียว เดินกันให้วุ่นไปหมด

            “แล้วเรียวเมย์ไหวเหรอ ต้องสร้างมนตร์กันไม่ให้องเมียวอื่น รู้สึกถึงปีศาจที่มากมายขนาดนี้ด้วยใช่ไหม” ผมเองยังรู้สึกได้ถึงไอปีศาจจำนวนมากเลย

            “ก็ไม่ไหวหรอก ต้องให้เพื่อนเขาชื่อชูจิ อะไรสักอย่างเนี่ยมาช่วย แล้วนาโอยูกิเองก็ทำอะไรเรื่องนี้ไม่ได้มากนัก มีแต่โดนเรียวเมย์จับกินเพิ่มพลัง หลังจากที่ใช้พลังไปเยอะน่ะ ตอนนี้พี่ต้องนอนพักในห้องเลย” ไคริย่นจมูกเมื่อพูดถึงพี่ชาย

            “เดี๋ยวจะช่วยสร้างมนตร์กันเอง” นาระที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น

            “ห๊ะ? นายทำได้เหรอ” ผมหันควับไป ตาสีฟ้าสวยของเขามันว่างเปล่า

            “ได้ ถึงไม่เก่งเท่าคัตสึโทชิแต่ก็พอได้บ้าง เอาเป็นว่าถ้ามีองเมียวจิที่ไหนบุกมา จะจัดการมันเอง พวกมึงไม่ต้องห่วง” เขาพูดเสียงเรียบ แววตาดูคุกกรุ่นขึ้นมา ผมหันไปมองหน้าไคริ ผมรู้ว่าตอนนี้นาระไม่ได้สนใจเรื่องของคัตสึโทชิอีกแล้ว เขาคิดเพียงแต่จะแก้แค้นให้พ่อกับแม่เท่านั้น ยังดีที่เขาไม่เอาแต่ร้องไห้เหมือนก่อนหน้านี้ และเริ่มใช้สรรพนามที่ใกล้ชิดมากขึ้น หรือว่าแค่ไม่อยากสุภาพกับผมแล้วก็ไม่รู้นะครับ ไคริบีบไหล่ผมน้อยๆ ผมเล่าไปแล้วว่านาระเจออะไรมาและไคริคงจะเข้าใจว่าเขากำลังรู้สึกอะไร ถึงได้ไม่พูดขัด

            “นายได้พักบ้างไหมเนี่ย กินข้าวบ้างหรือยัง” ผมถามเมื่อไคริขอตัวเดินออกไปดูสถานการณ์ และให้ไอมาคอยดูแลพวกผม

            “อย่ามายุ่งเรื่องของกู” เขาตวัดเสียงใส่ผม นาระคนเดิมค่อยๆกลับมาแล้ว

            “ไอ พี่ขอยืมห้องครัวนะ ดูเขาไว้ด้วยล่ะ” ผมหันไปพูดกับจิ้งจอกน้อย เขาก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วนั่งอยู่ห่างจากนาระนิดหน่อย ผมดูจนแน่ใจว่านาระจะไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรบ้าๆ แล้วผมก็ออกไปทำกับข้าว ขณะที่กำลังทำอยู่ จู่ๆก็มีแรงสวมกอดจากด้านหลัง ผมสะดุ้งสุดตัว แต่แล้วกลิ่นบุหรี่จางๆที่แตะจมูกก็ทำให้ผมรู้ว่าใครมากอดผมแน่น ผมค่อยๆวางอุปกรณ์ในมือแล้วพลิกตัวไปหาเขา มันเขินนะเนี่ยที่จู่ๆก็โดนกอด พอไม่ต้องขออนุญาตก็เอาใหญ่เลยนะ

            “ไปไหนทำไมไม่บอก” เขาพูดเสียงดุทันทีที่ผมหันไปมองหน้าเขา เหงื่อไหลซึมอยู่เต็มข้างแก้มของเขา และดูท่าทางเขาจะหงุดหงิดและโกรธด้วย แต่เขาข่มอารมณ์ตัวเองไว้ มือเขารัดอยู่ตรงเอวผมแน่น

            “บอกแล้ว ยูบอกว่าจะมาช่วยไคริ”

            “มันตกใจแทบตายตอนหาน้องยูทั่วบ้านแล้วไม่เจอน่ะ เล่นเอาฮิโรโตะงงไปเลยที่เห็นคัตสึโทชิในสภาพนี้ หึหึ” ริวทาโร่โผล่หน้ามายืนพิงตู้เย็นอยู่ในครัว ผมหันควับมามองหน้าเจ้ายักษ์ทันที เขาไม่พูดอะไรแต่ซบหัวลงมากับไหล่ผม ได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่เต้นเร็วมาก หัวใจผมก็พาลเต้นเร็วไปด้วย

            “ขอโทษ.. ก็นายไม่ว่าง ยูก็เลยมาเอง”

            “เมียปลอดภัยดีแล้วก็กลับไปหาไอ้ฮิโรโตะซะ ฝั่งโน้นยุ่งจะตายอยู่แล้ว แล้วน้องยูที่รักของคัตสึโทชิก็อย่าเที่ยวไปไหนล่ะ อยู่แต่ในศาลพอ ช่วงนี้องเมียวกับพวกอยากลองของเต็มไปหมดเลย” ริวทาโร่ยังคงส่งเสียงก่อกวนและก็ยิ้มล้อมาให้ผมด้วย ผมแยกเขี้ยวใส่เขา ทำไมถึงได้เป็นคนกวนประสาทแบบนี้นะ อายุก็รุ่นปู่ทวดได้แล้วมั้ง ยังทำตัวเหมือนวัยรุ่นอยู่อีก

            “อย่าไปไหน อยู่กับไคริรู้ไหม” เขากอดผมแน่นๆอีกทีก่อนจะพูดอย่างเป็นห่วง พูดด้วยหน้าตาจริงจังสุดๆของเขานั่นแหละ

            “อือ” ผมพยักหน้ารับอย่างเขินๆ

            “คืนนี้อาจไม่ได้กลับมาหา นอนได้ไหม” เขาก้มลงมากระซิบ ไม่ได้หยอกล้อหรือตั้งใจจะแหย่ ดูเหมือนเขาห่วงผมจริงๆ แต่ไอ้คำพูดแบบนี้มันชวนคิดลึกนะ ผมเม้มปาก เห็นริวทาโร่หัวเราะหน่อยๆ หูดีเกินไปแล้ว อยู่กันตั้งไกลยังได้ยิน แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ พอรู้ว่าคืนนี้ต้องนอนคนเดียวผมก็อยากอ้อนเขาขึ้นมา หางผมมันขยับไปคลอเคลียกับแก้มเขาเองอัตโนมัติ

            “ถ้ายูนอนไม่หลับจะทำไงอ่า” ผมยกมือขึ้นโอบรอบคอเขา เขานิ่งไปนิดหน่อย ผมก็เลยหอมแก้มเขาแล้วก็ขยับจมูกไปมาตรงแก้ม เรื่องอ้อนขอให้บอก ผมถนัดสุดๆ ไม่ใจอ่อนให้รู้ไปสิ

            “พยายามนอนไปก่อน จะรีบมา อย่าอดนอนนะ ต้องไปแล้ว เดี๋ยวจะเกิดเรื่อง” เขาพูดออกมา คิ้วขมวดเชียว ไม่คิดจะหอมคืนบ้างเลย

            “อื้อ ระวังตัวด้วย … จูบก่อนแล้วจะให้ไป” ผมเอาหางไปพันอยู่ตรงแก้มเขา แล้วก็เอามือจับบ่าแข็งแรงทั้งสองข้างไว้ ไม่ได้ออกแรงอะไรเลย แต่เขาก็ไม่ได้พยายามผลักผมออก ไม่ต้องหาว่าผมอ่อยเลยครับ เพราะผมตั้งใจอ่อยจริงๆ มันช่วยไม่ได้ที่ผมชอบให้เขากอด ชอบให้เขาจูบ และผมก็ติดที่จะนัวเนียอยู่กับเขาแบบนี้แล้ว เขาเป็นคนทำให้ผมเป็นแบบนี้เอง ก็ต้องรับผิดชอบ ต้องอยู่ข้างๆให้ผมอ่อย ให้ผมอ้อนแบบนี้ไปตลอดนั่นแหละ หึ

            “น้า โทชิ” ผมส่งเสียงหวานออกไปอีกเมื่อเขาขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

            เขายกตัวผมขึ้นแล้วจูบลงมาในที่สุด จูบเบาๆแล้วผละออก แต่ผมงับปากเขาเอาไว้แล้วสอดลิ้นเข้าไป แค่แปบเดียวเท่านั้นเขาก็จูบตอบกลับมา เราจูบกันเพลินจนลืมไปว่าริวทาโร่ยังมองอยู่ และพอผมผละออกมาหายใจ ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นไคริและนาโอะจังยืนทำหน้าอึ้งอยู่ตรงประตูห้องครัว

            “พี่ไปนะครับ” คัตสึโทชิยังไม่วาย จูบเบาๆที่คางผม แล้วผละออก เขาเดินออกไป โดยทิ้งผมไว้กับไคริที่ยิ้มเผล่ออกมา ส่วนนาโอะจังดูจะเขินๆ

            “อะไรยังไง คบกันจริงๆด้วย สงสัยตั้งแต่คราวที่แล้ว ไม่เห็นบอกกันบ้างเลยนะ” ไคริเข้ามาดึงแก้มผมไปมาแล้วก็ยิ้มสดใสให้ ผมมองหน้าไคริแล้วก็ดึงตัวเขามากอด ผมไม่ได้ใจเต้นตึกตักหรือเจ็บหน่วงๆเวลาที่กอดกับเขาอีกแล้ว ผมยิ้มออก ความรู้สึกที่แสนโล่งใจทำให้ผมกอดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม

            “ไม่ต้องมากอดกลบเกลื่อนเลยนะ เล่าให้ฟังบ้างเลย”

            “ก็ไม่รู้จะเล่ายังไงนี่” ผมตอบอุบอิบเมื่อนาโอะจังก็เข้ามายิ้มให้ผม

            “ก็เล่าไปเลยว่าพี่ยักษ์ของน้องเด็ดดวงถึงใจ น้องก็เลยไปไหนไม่รอด ตายคาอ้อมอกล่ำๆอย่างมีความสุข” ริวทาโร่ที่ผมนึกว่าเดินตามคัตสึโทชิออกไปแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆผม แล้วทำเสียงได้น่าเตะมาก ล้อได้ล้อดีจริงๆเลย ผมถลึงตาใส่เขา แต่ร้อนแก้มจนคิดว่าผมต้องหน้าแดงมากแหงๆ

            “สนุกดีนะ ตั้งแต่มีน้องยู ดูคัตสึโทชิจะระบบรวนไปซะเยอะเลย ไม่เคยเห็นมันหงุดหงิดจิตงุดเงี้ยวเท่านี้มาก่อน แถมยังหวงนายออกนอกหน้าเลย”

            “จริงเหรอ เล่าๆๆ” ไคริหันไปทำตาโตใส่ริวทาโร่ ส่วนผมกลับไปทำอาหารต่อ พวกเขาสามคนก็จับกลุ่มคุยเรื่องผมกับคัตสึโทชิซะอย่างนั้น ผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่แอบฟังทุกอย่างเลย

            “คัตสึโทชิมันเงียบจะตาย ขอให้ช่วยอะไรก็ช่วย แต่เราไม่ค่อยรู้เรื่องส่วนตัวของมันกันเท่าไหร่ เจอกันก็แค่เวลามีเรื่องแล้วต้องคอยช่วยคนอื่นเท่านั้นแหละ เคยชวนมันไปเที่ยวผู้หญิงตามประสาชายโสดเหมือนกัน แต่มันไม่สนใจ หญิงมาอ่อยก็ปฏิเสธ นึกว่ามันจะไปบวชเป็นฤๅษีอยู่ในป่าซะแล้ว เคยเห็นหน้ามันมาก็หลายสิบปี เพิ่งจะมีช่วงนี้แหละที่สีหน้าดูมีหลายอารมณ์มากที่สุด แล้วก็แสดงออกว่าหวงโคอิเคะแบบไม่มีปิดบังเลย ดูสายตามันสิ ทั้งหวงทั้งห่วง ทั้งรักทั้งเอ็นดู ทั้งคอยดูแล เห็นมันแล้วหมั่นไส้ อยากจะถีบเบาๆสักที เห็นมุมนี้แล้วก็ตลกเหมือนกัน” ริวทาโร่พูดเสียงไม่เบานัก คงตั้งใจให้ผมได้ยิน ผมทำอาหารจนเสร็จแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจพวกเขาที่ยกยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ผม ผมเดินไวๆไปหานาระที่นั่งเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ แล้วก็วางข้าวให้เขา

            “มากินข้าวก่อนมา”

            “ไม่กิน” เขาตอบกลับมาห้วนๆ ไอมองหน้าผมอย่างลุ้นๆ

            “กิน! อย่ามาดื้อนะ อยากตายหรือไงถึงไม่กินข้าว” ผมดุเขา

            “ข้าวของมึงกูไม่กินหรอก ไปไกลๆ กูจะตายก็เรื่องของกู” เขาพูดอย่างหงุดหงิด ผมเดาว่าเขาไม่ได้กินมาเป็นวันๆแล้ว ผอมซูบขนาดนี้ แถมตาโหลๆบวมๆเหมือนเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหลับยอมนอน

            “กินๆเข้าไป อย่าเรื่องมาก” ผมตักข้าวยัดเข้าปากเขา แต่เขาคายทิ้ง

            “นาระ!” ผมดุ ไม่รู้จะทำยังไงกับเขาดีแล้วเนี่ย ไอก็ดูเป็นห่วงว่าผมกับเขาจะตีกัน แต่จู่ๆนาระก็ล้มลงนอนกับพื้น ตาเบิกโต มือเกร็งแน่น เหงื่ออกทั้งตัว คำสาปของโทชิเหรอ? เพราะว่าเขากำลังอิจฉาผม? เขาสะบัดมือผมที่พยายามเข้าไปช่วยออก เขาดูทรมานจนผมสงสาร ผมวิ่งออกไปเรียกนาโอยูกิเพราะเขารักษาได้ เขาก็เข้ามาจับๆตัวนาระ ไม่นานนัก นาระก็กลับมาหายใจปกติ

            “ไม่ต้องมามองแบบสงสารกู กูไม่ต้องการ” เขาพลิกตัวหนีสายตาผม

            ผมต้องเอาข้าวไปอุ่นให้เขาใหม่ แต่เขาก็ไม่ยอมกิน จนกระทั่งเป็นลมไปอีกนั่นแหละ ผมถึงแอบเอาวิญญาณให้เขากินได้ โดยเรียวเมย์เอามาให้

            คืนนั้นนาระถูกอุ้มเข้าไปนอนในห้อง โดยที่ผมนอนห้องข้างๆ ผมเป็นห่วงเขา เพราะว่าผมรู้ว่าการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ทำให้เรารู้สึกแบบไหน ผมไม่อยากให้ความคิดชั่ววูบทำร้ายตัวเขา ผมกลับมองเขาเหมือนกับไคริ เหมือนเด็กที่ต้องคอยดูแล ผมนอนกระสับกระส่ายอยู่ครึ่งคืน คัตสึโทชิก็เปิดประตูเข้ามา ผมยิ้มกว้าง เขารีบมาหาผมแน่ๆ ดูเสื้อผ้าจะไม่ค่อยเรียบร้อย

            “มาจริงๆด้วย” ผมลุกขึ้นนั่งแล้วอ้าแขนเชิงให้เขากอด

            “ถ้าไม่มา ยูก็ไม่ยอมนอนน่ะสิ” คัตสึโทชิตรงเข้ามานอนข้างๆ แล้วเริ่มลูบให้ผมตามปกติ ผมบ่นกับเขาเรื่องนาระนิดหน่อย คัตสึโทชิก็ไม่ออกความเห็นอะไร แค่กอดผมไว้ แล้วลูบจนผมทนง่วงไม่ไหว แต่ก็นึกเป็นห่วงเขา

            “วันนี้ที่บ้านฮิโรโตะไม่ได้มีอะไรร้ายแรงใช่ไหม”

            “ไม่มี อดทนหน่อย ให้เรื่องซา ก็คงไม่มีอะไร” เขาจูบหน้าผากผมน้อยๆ ชอบอ่ะ ความเครียดที่มีหายไปหมดเลย ผมเลยจูบคางเขาคืน

            “เจอเรื่องแบบนี้มาบ่อยแล้วสิ”

            “ทั้งชีวิตเลย” เขาพึมพำ คงเบื่อเต็มทนแล้ว

            “แต่ตอนนี้มียูอยู่ คงไม่เหมือนกับทุกครั้งหรอก เนอะ”

            “อืม” เขาตอบกลับแล้วซุกตัวเข้าหาผม

            เพราะว่าครั้งนี้เรามีกันและกัน จะมีเรื่องอะไรก็ไม่ทำให้ผมเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ผมอมยิ้มอยู่กับอ้อมกอดของเขา ท่ามกลางเหตุการณ์ที่วุ่นวาย แค่อยู่นิ่งๆอย่างนี้ก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล

------------------------------------------------------------------------------------------

つづく

นาระเป็นเด็กดื้อไปซะแล้ว แต่ก็แอบย่องตามน้องแมวเพราะไม่มีคนรู้จักเลย
เพิ่งสูญเสียก็เคว้ง เกาะเหมือนลูกนกหาแม่เลยค่ะ 555

ตอบคอมเม้นกันหน่อยย
CiNdErElLa&Me >> นาระอาจจะเปลี่ยนไปได้จากเหตุการณ์นี้ ไม่มีคนคอยดูแลแล้ว TOT จริงๆก็น่าสงสารมากเลยค่ะตอนนี้

ganako >> ห้ามแย่งกับน้องแมวนะคะ เดี๋ยวโดนข่วน

Yokai >> ที่บอกมาม่าหมอ คือมาม่าเกี่ยวกับอดีตพี่ยักษ์ค่ะ แต่มาม่าในปัจจุบัน.. เดี๋ยวมา หึหึหึ

=_=!!!KwAnZ@ >> มาแล้วว มาแบบหวานเบาๆกันไปก่อน

zujune2000 >> ตอนนี้มาพักที่บ้านของฮิโรโตะ กับศาลเจ้ากันไปก่อน เรื่องสงบแล้วค่อยกลับไปค่า

Namthip Samankai >> เป็นคนรักกันแล้ว พี่ยักษ์หวานเจี๊ยบ ชวนเขินขึ้นกว่าเดิมอีก 

เป็ดตอน >> กลายเป็นน้องแมวพูดเขินเอง น่าเอ็นดูวววว ฮา

minmin >> ริวทาโร่เป็นมังกรที่กวนมาก 555 ตามแซว ตามแซะให้ได้อายตลอด แต่เพราะพี่ยักษ์ไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อน แซวไปแล้วไม่มีปฏิกิริยา เลยมาแกล้งหวานใจพี่ยักษ์แทน -////-

Rokusmind  >> เหมือนแค่เกิดมาก็ผิดแล้วเนอะ TOT เกิดมาเป็นยักษ์ ฮือ