ตอนที่ 65 : ภาค 3 ตอนที่ 11
11
ผมไม่กล้าพูดอะไรเลยในตอนนี้ เลือดที่ไหลหยดออกจากมืออีกข้างของเขาทำให้ผมเกร็งตัว เขากำลังโกรธมากจนฆ่าคนด้วยมือเปล่า ก่อนที่เขาจะกินเข้าไปต่อหน้าต่อตาผม ดวงตาสามดวงตวัดมามอง ผมก็สะดุ้งเฮือก ผมยังอยู่บนอุ้งมือของเขา พอเขาแปลงร่างแบบนี้แล้ว เหมือนผมเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆบนมือของเขา ผมไม่กล้าสบตากับเขา ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเกลียดผมมากแค่ไหนแล้ว จากที่เขาเห็นผมในสภาพไม่น่าดูนี่ ผมกลั้นสะอื้น ไม่อยากร้องไห้ให้เขารำคาญและหงุดหงิดมากไปกว่านี้ คัตสึโทชิไม่ได้บีบผมเหมือนที่ทำกับชายสองคนนั้น เขาก้าวเท้ายาวๆแค่ครั้งเดียวก็มาถึงหน้าบ้าน คว้าเอาตัวเด็กยักษ์ที่ยืนหน้าซีดอยู่ขึ้นมา นาระถูกยกขึ้นในระดับเดียวกับสายตาผม
“นายทำอะไรกับเขา” เสียงคัตสึโทชิเยือกเย็น แต่ดังก้องทั้งสวน นาระเหลือบตามามองผม มือของคัตสึโทชิบีบอยู่ตรงไหล่ทั้งสองข้างของเขา
“กะ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เสียงสั่นๆของพี่ก้องดังขึ้นจากด้านล่าง คัตสึโทชินิ่งไปนิดหน่อยก่อนจะวางผมลงบนพื้นแล้วส่งผมให้พี่ก้อง พี่ก้องตกใจกับสภาพผมก่อนจะรีบถอดผ้าคลุมตัวเองมาคลุมตัวให้ผมที่ยืนไม่อยู่ ผมทรุดลงกับพื้นทันทีที่เขาปล่อยมือ ผมแหงนหน้าขึ้นไป จากมุมนี้เขาตัวสูงใหญ่มาก และไม่ใช่คัตสึโทชิที่ผมคุ้นเคย เขาบีบตัวของนาระแน่นเหมือนพร้อมจะขยี้ให้ตายคามือ
“ทำอะไร! ก็ช่วยพี่ไง พี่ไม่รู้หรือไงว่าเจ้าแมวนี่มันร่านแค่ไหน! มันนอนกับคนอื่นไปทั่ว พี่ไม่ขยะแขยงเขารึไง! นี่ผมช่วยพี่นะ คนอย่างพี่น่าจะได้อยู่กับปีศาจชั้นสูง ไม่ใช่ปีศาจแมวกระจอกๆอย่างเขา !” เสียงของนาระเองก็ดังก้องไปทั้งสวน เขากลายร่างเป็นยักษ์เช่นเดียวกับคัตสึโทชิ เพียงแต่สูงใหญ่ไม่เท่า
“การกระทำของนายต่างหากที่เรียกว่าชั้นต่ำ” คัตสึโทชิพูดเสียงดังฟังชัด และสายประคำก็พุ่งออกจากตัวเขาไปรัดนาระเอาไว้ทั้งตัว เขาพยายามดิ้นหนีและท่องมนตร์แก้ ในขณะที่คัตสึโทชิก็ท่องมนตร์อะไรบางอย่าง
นาระร่ายมนตร์เมื่อเริ่มทรมาน ผมไม่รู้เลยว่าคัตสึโทชิทำอะไร ผมไม่เข้าใจภาษายักษ์ แต่ว่าสีหน้าของนาระซีดเซียวไร้สีเลือด เขาร่ายมนตร์ออกมาจนต้นไม้ในสวนล้มไปเกือบครึ่ง พี่ก้องเข้ามาจับตัวผมเอาไว้เมื่อแรงสั่นสะเทือนบนพื้นดินรุนแรงมาก คัตสึโทชิเหมือนไม่ใช่คนเดิม ความโกรธทำให้เขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวเหรอ เขาที่เคยใจดีกลับดูเหี้ยมโหดขึ้นมา
“ทำไมกัน! ทั้งๆที่ผมรักแต่พี่มาตลอด ผมไม่เคยให้ใจกับใครเลย ผมเฝ้ารอวันที่จะได้อยู่กับพี่ ทำไมพี่ถึงเลือกเขา! เอาเลยสิ อยากจะฆ่าผมนักก็เอาเลย ผมมันไม่มีค่าอะไรอยู่แล้วนี่ ตายด้วยน้ำมือคนที่รักมันก็คงจะดี” นาระพูดเสียงสั่นเลิกดิ้นรนต่อสู้ ตาสีฟ้าใสของเขาเอ่อไปด้วยน้ำตาและความคับข้องใจ ผมรู้ว่าคัตสึโทชิไม่หยุดแน่ เขาไม่มีแววตาของความเห็นใจอยู่เลย สายประคำของเขารัดเข้ากับเอวของนาระจนตัวเขางอลง เขาทรุดลงนั่ง แผ่นดินโดยรอบสะเทือนเสียงดัง
“นาระ! คัตสึโทชิซัง นี่มันเรื่องอะไรกัน” เสียงของหญิงสาวอีกคนดังขึ้น เธอพุ่งเข้ามาในสวนในร่างของยักษ์ คัตสึโทชิคลายสายประคำเล็กน้อยเมื่อเธอวิ่งเข้ามา แต่สีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย มันไม่ได้เรียบเฉยเหมือนแต่ก่อน สายตาของเขาดุดันและน่ากลัว
“ถามลูกชายของคุณดู ว่าเขาทำอะไรกับคนของผม!” เสียงของคัตสึโทชิเย็นยะเยือก แค่ได้ยินผมก็ตัวสั่น หญิงสาวมีท่าทีตื่นตระหนกก่อนจะรีบแกะสายประคำออกจากตัวลูกชาย นาระเม้มปากแน่น น้ำตาไหลลงอาบแก้ม
“นาระ ลูกทำอะไร”
“ผมก็แค่พูดความจริงกับเขา ผลักเขาลงไปในหลุม! แล้วก็มารอคัตสึโทชิซังที่บ้าน ก็เท่านั้น ผมแค่อยากกำจัดเจ้าแมวออกไปให้พ้นทาง ผมแค่อยากให้เขาสำนึกตัวซะบ้างว่าเขาไม่มีอะไรดีพอจะมาอยู่กับพี่ พี่หลงเขาจนหน้ามืดตามัว หึ มันมีเสน่ห์มากใช้ไหม ไอ้มนตร์ล่อเหยื่อของแมวปีศาจเนี่ย ใครๆถึงได้หลงอยากได้เขา พี่ก็แค่อยากนอนกับมันใช่ไหมล่ะ!” ทันทีที่นาระพูดจบ ตัวของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง ตาเขาเบิกโต ยกมือขึ้นกุมรอบคอเหมือนหายใจไม่ออก มีไอสีดำประหลาดแผ่พุ่งออกจากตัวของคัตสึโทชิ ตัวอักษรสีแดงโผล่ขึ้นทั่วทั้งตัวของนาระ มันเป็นคำว่า
‘แผดเผา’
“คัตสึโทชิ ไม่นะ ได้โปรด อย่าทำอะไรลูกฉันเลย ฉันจะลงโทษแกเอง ได้โปรด อย่าฆ่าเขา” เธอพุ่งตัวเข้าไปกอดขาของคัตสึโทชิ ร่ำไห้อย่างหวาดกลัว
“มันไม่ใช่สิทธิ์ของนายที่จะมาคิดแทนว่าเขาไม่ดีพอ อย่าเอาความอิจฉามาเป็นข้ออ้าง นายก็แค่ไม่อยากให้ใครมาแย่งฉัน” คัตสึโทชิไม่แม้แต่จะหันไปมองหญิงสาว เขาจ้องตรงเข้าไปในตาของนาระ ตัวของนาระสั่นเทิ้ม ควันขาวพุ่งออกจากปากของเขา เสียงร้องไห้แทบขาดใจของผู้เป็นแม่ไม่ได้เข้าไปในหูของคัตสึโทชิเลยสักนิด เขาโกรธมาก และเขากำลังจะทำในสิ่งที่เขาจะต้องเสียใจ เหมือนที่เขาทำให้เด็กๆเหล่านั้นกำพร้า ถ้าเขาฆ่านาระจริงๆ เขานั่นแหละที่จะเสียใจ ตาของนาระกลายเป็นสีแดง อักขระขึ้นในตาของเขา และตัวของเขาสั่นกระตุกจนล้มลง แม่ของเขารีบเข้าไปจับไว้ และพยายามร่ายมนตร์เพื่อช่วยลูกตัวเอง แต่ไม่มีใครทำอะไรได้ เมื่อมนตร์ของคัตสึโทชิรุนแรงมากในยามที่เขาโกรธจัด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” อีกเสียงโผล่มา ยักษ์อีกตนวิ่งเข้ามาพร้อมร่ายมนตร์ทำร้ายคัตสึโทชิ แต่มนตร์กินบริเวณกว้าง ผมและพี่ก้องได้รับผลกระทบจากมนตร์ที่รุนแรงของยักษ์ ผมเจ็บไปหมดทั้งตัวและเลือดไหลออกจากปาก ผมรีบเข้าไปดูพี่ก้อง เพราะเขาเป็นมนุษย์ ผลที่ได้รับจะรุนแรงกว่าผม
“พี่โอเคไหม” ผมประคองพี่ก้องเอาไว้ แต่แล้วพอคัตสึโทชิเห็นเลือดของผม ทุกอย่างยิ่งเลวร้าย เมื่อเขาร่ายมนตร์เอาโซ่ขนาดยักษ์ออกมา มันฟาดและรัดยักษ์ที่มาใหม่นั้นอย่างแรง ผมไม่อยากเห็นใครถูกฆ่าในตอนนี้ โดยเฉพาะคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องราววุ่นวาย เสียงของแม่นาระร้องอย่างวิตกหนักขึ้น เขาคงเป็นพ่อของนาระ พวกเขาย่อมไม่ยอมหากมีใครทำร้ายลูก
พี่ก้องและผมต่างทำอะไรไม่ถูก ผมเข้าใจ ผมเข้าใจดีเลยว่านาระรู้สึกยังไง เพราะผมเป็นแค่แมวปีศาจ ทำให้นาระไม่พอใจที่ผมจะแย่งคนที่เขารักไป ทำไมผมจะไม่เคยรู้สึกแบบนั้นกับไคริ ทำไมผมจะไม่เคยคิดอยากแย่งเขามา และกำจัดฮิโรโตะออกไป แต่เพราะว่าฮิโรโตะปกป้องดูแลไคริได้ดีกว่าผม ผมจึงต้องยอมแพ้ ส่วนตัวผมนั้นไม่มีทางดีเทียบเท่ากับคัตสึโทชิได้ เขาคงเสียใจที่ต้องพ่ายแพ้ให้คนอย่างผม ผมค่อยๆเดินไปข้างหน้าด้วยขาที่สั่นเทา แตะที่เท้าใหญ่ยักษ์ของคัตสึโทชิ
“เขาแค่รักนายมากคัตสึโทชิ ปล่อยเขาเถอะนะ”
“ไม่ เขาให้ผู้ชายสองคนนั้นทำอะไรกับนายยู คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอว่านายรู้สึกแย่แค่ไหนที่พวกนั้นแตะต้องนาย!” เสียงของคัตสึโทชิดังจนสะท้อนลงมาที่พื้น ผมสะดุ้งหน่อยๆ เหมือนเขาจะสัมผัสได้ว่าผมกลัว เขาคลายมนตร์จากนาระ เด็กยักษ์นั่นและพ่อของเขา มนตร์เขาคงร้ายแรงมากเมื่อยักษ์ทั้งสองที่มีฤทธิ์พอสู้ได้ยังต้องล้มลงนอนและไม่อาจขยับตัวไปไหน พวกเขาทั้งหมดกลับร่างลงมาตัวเล็กเท่าเดิม นาระล้มลงในอ้อมกอดของแม่ที่วิ่งมารับ ขณะเดียวกันคัตสึโทชิดึงตัวผมเข้าไปกอด อ้อมแขนแข็งแรงของเขาโอบผมเอาไว้
“พี่จะไม่ให้ใครแตะต้องนายอีก ..ถ้านายไม่ต้องการ”
คำพูดของเขาทำให้ความกลัวทั้งหมดของผมถูกลบล้าง น้ำเสียงจริงจังของเขา แรงโอบรัดของเขาที่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย
“แค่ก ผู้ชายสองคนไหน?” เสียงแหบแห้งของนาระ เรียกสติผมให้หันไป เขาไม่รู้เรื่องผู้ชายสองคนนั้น? สีหน้าของนาระดูงุนงง เขาเหนื่อยล้าและอ่อนแรงเกินกว่าจะเล่นละครตบตาได้ ผมเชื่อว่าเขาพูดความจริง ตอนที่เขาผลักผมลงเขา เวลาผ่านไปสักพักกว่าที่ผู้ชายพวกนั้นจะมา นาระเดินออกไปนานแล้ว เขาไม่มีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ เขาแค่อยากให้ผมลงไปอยู่ในหลุมนั่น
“เขาไม่รู้เรื่องผู้ชายสองคนนั้น เพราะว่าพี่ยูออกไปพบกับเขาเองน่ะสิคะ” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นข้างหลัง ทุกคนหันไปมองเธอ เกรซจ้องตรงมาที่ผม ผมหนาวไปถึงสันหลังกับสายตาใสซื่อที่เคลือบไปด้วยยาพิษของเธอ ..นาระไม่รู้เรื่องนี้ เพราะเธอเป็นคนจัดการเองมากกว่าน่ะสิ
“รู้อย่างนี้แล้ว ยังจะว่าพี่นาระอีกเหรอ” เกรซตรงเข้าไปพยุงนาระที่มีสีหน้างุนงง ผมรีบดิ้นออกจากอ้อมกอดของคัตสึโทชิ ผมมองหน้าเขา กลัวว่าเขาจะเชื่อ แต่คัตสึโทชิคว้ามือผมเอาไว้ แววตาของเขาดูคุกรุ่นอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นฝีมือเธอ” คัตสึโทชิตวัดสายตาไปหาเกรซ
“เกรซ?” เสียงพี่ก้องและหน้าที่ซีดลงไปในทันทีของเขา ทำให้ผมนึกห่วงพี่ก้องขึ้นมา คัตสึโทชิมองหน้าผม
“เธอทำใช่ไหม” เขาถามผมนิ่งๆ ผมมองสีหน้าพี่ก้องแล้วไม่อยากตอบออกมาเลย ผมกลัวใจของคัตสึโทชิ ขนาดนาระเป็นยักษ์ยังโดนเข้าไปขนาดนั้น เกรซเป็นเพียงมนุษย์ เธอไม่รอดแน่ๆถ้าโดนมนตร์แผดเผาของเขา มนตร์ที่ทำให้วิญญาณรู้สึกร้อนระอุเหมือนตกนรกทั้งเป็น ผมเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงในสถานการณ์นี้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองโกรธเธอไหม ผมมึนงงและสับสน คัตสึโทชิดึงผมเข้ากับอก ไม่รั้งรอคำตอบอีกต่อไปเมื่อผมได้ยินเสียงกรี๊ดของเกรซ ผมรีบดิ้นออกจากแขนของเขา พยายามหันไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“เกรซ” เสียงของพี่ก้องที่สั่นระริก ผมหันไปมองจนได้ หน้าของเธอขึ้นเป็นรอยเหมือนแส้เต็มทั้งหน้า แขน คอ และขา พี่ก้องเข้าไปกอดเธอไว้ เมื่อเธอกรีดร้องไม่หยุด ผมทนเห็นสีหน้าแบบนั้นของพี่ก้องไม่ได้
“โทชิ หยุดเถอะ หยุดนะ ได้โปรด” ผมคว้ามือเขามาจับ เขาหันมามองหน้าผม ดูเหมือนพยายามควบคุมอารมณ์ที่โกรธอย่างสุดแสนเอาไว้
“ทำไมพี่ต้องหยุด ตอนเธอทำกับยู เธอหยุดไหม?”
“เกรซไม่ได้ทำ พ่อคะ เกรซไม่ได้ทำอะไรเลย” เสียงของสั่นระริก และเริ่มกรีดร้องอย่าบ้าคลั่ง ผมไม่ได้สนใจว่าเธอจะโกหกหลอกลวงอะไรออกมาอีก ผมรู้ว่าพี่ก้องจะเชื่อเธอ และถ้าคัตสึโทชิทำร้ายเธอมากไปกว่านี้ พี่ก้องต้องแย่แน่ๆ และผมไม่อยากเห็นคัตสึโทชิที่เป็นแบบนี้ เจ้ายักษ์ที่อ่อนโยนเสมอ ผมไม่อยากเห็นเขาต้องรู้สึกเจ็บปวดกับผลที่ตามมาหลังจากนี้อีกแล้ว ผมกลั้นหายใจแล้วตัดสินใจพูดทำร้ายตัวเองออกไปในที่สุด
“หยุดเถอะ ฉันออกไปกับพวกเขาเอง ไม่ต้องโกรธใครอีกแล้ว ถ้าจะโกรธก็โกรธฉัน นายก็รู้ว่าฉันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรก นายก็เห็นว่าฉันนอนกับใครก็ได้ทั้งนั้น นายจะโกรธอะไรอีก ฉันเป็นเหมือนที่นาระพูดทุกอย่างโทชิ นายไม่ต้องแกล้งทำเป็นหลับหูหลับตาหรอก นายก็รู้ ฉันมันก็แค่แมวปีศาจที่ต้องการเรื่องอย่างว่า กับอีแค่ผู้ชายอีกสองคน ฉันไม่สึกหรอไปมากกว่านี้หรอก” ผมพูดออกไปแล้วแค่นยิ้มให้ตัวเอง กับอีแค่ผู้ชายสองคน มากกว่านี้ผมก็โดนมาแล้ว ผมไม่เจ็บปวดกับอะไรอีกแล้ว ผมจ้องตาเขา เตรียมพร้อมจะโดนอะไรก็ตามที่เขาอาจทำ เพราะเขากำลังโกรธจัด บางทีผมอาจจะโดนเขากินตรงนี้เลยก็ได้
เขาหยุดชะงักแล้วหันมามองหน้าผม ผมไม่รู้ว่าทำไมสายตาของเขาถึงได้ดูเจ็บปวด ไอดำจากตัวเขาแผ่พุ่งออกไปรอบทิศทาง สายประคำรัดตัวนาระ แม่และพ่อของเขา พี่ก้องและเกรซเข้าด้วยกัน ก่อนที่พวกเขาจะนิ่งเหมือนถูกแช่แข็งเอาไว้ ทุกอย่างเงียบสงบลงในชั่วพริบตา
“โทชิ..” ผมเรียกเขาเสียงสั่น เมื่อเขาหันกลับมาหาผม
“เลิกว่าตัวเองเพื่อปกป้องคนอื่นได้แล้วยู พี่ไม่เชื่อใครทั้งนั้น นอกจากตาของพี่เอง พี่เห็นว่าใจของเกรซมันอิจฉาริษยานายขนาดไหน และสีของความชั่วมันเริ่มกัดกินจิตใจของเธอแล้ว ในขณะที่นาย.. นายเจ็บปวดมากกับการพูดว่าตัวเองอย่างนั้น แต่นายก็ยังทำ นายปกป้องคนที่ทำร้ายนายทำไม” เขาขมวดคิ้ว ดวงตาที่กลางหน้าผากนั้นจดจ้องผมนิ่ง
“มันไม่ผิดเลยโทชิ ฉันพูดอะไรผิด”
“ถ้านายเสียใจขนาดนี้ ทำไมต้องพูดทำร้ายตัวเองด้วย ทำไมต้องคิดว่าตัวเองต่ำต้อยอยู่ตลอดเวลา นายไม่เคยต่ำต้อยในสายตาของพี่” เขาพูดเสียงดังหนักแน่นแล้วเข้ามาอุ้มผมขึ้น ผมผวาต้องกอดคอของเขาเอาไว้ คัตสึโทชิพาผมกลับเข้าไปในบ้าน โดยไม่สนใจคนที่โดนมนตร์ของเขาอยู่ด้านนอกนั่น
“เลิกได้แล้วกับการทำเป็นไม่แยแสแม้ว่าจะถูกทำอะไร ถ้านายไม่ชอบก็บอกพี่มา พี่จะอยู่กับนาย พี่จะช่วยนายขอแค่นายเอ่ยปาก” เขาวางผมลงกับโซฟา เอาเสื้อมาให้ผมใส่ เขาดูอ่อนลงเมื่อเราอยู่กันสองคน ตาที่สามของเขาปิดไปแล้ว และเขาไม่ได้ดูดุดันเหมือนเมื่อกี้ หัวใจของผมสั่นไหวกับสิ่งที่เขาพูดมา ผมไม่เข้าใจอะไรเลย ทำไมเขาต้องช่วยผม น้ำตาผมรื้นขึ้นมา
“ไม่ต้องมาสงสารหรอก โทชิ มันไม่จำเป็นเลยที่นายต้องมาทำดีกับฉัน อ่อนโยนกับฉัน นายไม่ต้องทำอย่างนี้ได้ไหม ฉันไม่สมควรได้รับอะไรจากนายทั้งนั้น อย่ามาแตะตัวฉันเลย ..ฉันสกปรก แม้แต่จูบฉันก็ขโมยจูบแรกนายมา นายอยู่มาเป็นร้อยปีอย่างสงบสุข แต่แค่ฉันก้าวเข้ามาไม่กี่วัน ทุกอย่างวุ่นวาย นายต้องคอยดูแลฉัน ต้องมาเหนื่อยเพียงเพราะแมวโง่ๆอย่างฉัน ฉันทำให้นายแย่ลง ฉันจะทำให้ทุกคนแย่ลง ถ้าฉันไม่อยู่ตรงนี้ ก็คงไม่มีใครต้องเจ็บแล้ว ฉันทำให้นาระเสียใจ เกรซ พี่ก้อง ทั้งหมดมันเพราะว่าใครถ้าไม่ใช่ฉัน”
ผมระเบิดทุกอย่างที่อยู่ในใจออกมา น้ำตาหลั่งไหลจนผมมองหน้าเขาไม่ชัด ผมไม่รู้ว่าเขาทำหน้ายังไงอยู่ มือเขาวางลงบนแก้มของผม แต่ผมเบี่ยงหน้าหนี
“มันไม่ใช่เพราะนายเลย ทุกการกระทำของพวกเขา คือการตัดสินใจของเขา ต่อให้นายไม่มาที่นี่ ฉันก็ไม่มีวันรักเด็กสองคนนั่น”
“เขาเหมาะสมกับนาย เขาเป็นยักษ์เผ่าพันธุ์เดียวกับนาย และเขาไม่เคยผ่าน..คนอื่น เหมือนอย่างฉัน นายรับได้เหรอ ไม่มีใครอยากได้ของเหลือหรอก ..” ผมพูดยังไม่ทันจบประโยค หน้าของเขาก็ใกล้เข้ามา ริมผีปากของเขากดลงที่หางตาของผมข้างซ้าย และก็ขวา เขาจับแก้มผมอย่างแผ่วเบา ปาดน้ำตาออกจนผมเห็นหน้าเขาได้ชัดเจน ไม่มีแววตารังเกียจจากเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่มีแววตาดูถูก ไม่มีแววตาไม่เข้าใจที่ไคริเคยมีให้ผม
“ฟังนะยู นายจะผ่านอะไรมา จะโดนทำร้ายมากมายแค่ไหน มันก็ผ่านไปแล้ว และมันจะไม่มีอีก อย่าร้องไห้เลย พี่ไม่เคยรังเกียจ เพราะพี่รู้ว่านายมีดีมากกว่าอดีตพวกนั้น ปล่อยมันไว้ข้างหลังแล้วเลิกโทษตัวเองเถอะ” เขาปลอบโยนผมด้วยความจริงใจ เขาไม่ได้ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ไม่ได้ส่งสายตาอะไรให้ นอกจากสายตาที่บอกว่าเขาจริงจัง สิ่งที่เขาพูดมาเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ ผมเบ้หน้าสะอื้นก่อนจะโผตัวเข้าไปหาอ้อมกอดของเขา
“โทชิ” ผมเรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมา อะไรทำให้เขาเป็นอย่างนี้กันนะ อะไรทำให้เขาเข้าใจผม อะไรทำให้เขากอดผมอยู่ตรงนี้ คราวนี้ต่อให้ใครจะพูดอะไร ผมก็ไปจากเขาไม่ได้แล้ว เพราะอ้อมกอดของเขาทำให้ผมรู้สึกว่าไม่ต้องไปตามหาที่ไหนอีก
“ขอโทษ คนที่พานายมาคือพี่ต่างหาก คนที่ทำให้นายเจ็บจนต้องร้องไห้”
“ฮึก ไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้นแหละ” ผมส่ายหน้าไปมาให้เขา ร้องไห้ห่มร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเขาจนเช้า ผมนอนไม่หลับเอาแต่คิดกระวนกระวาย ถึงเขาจะบอกให้ลืมอดีต แต่ยิ่งเขาเป็นคนดีมากเท่าไหร่ ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับเขามากขึ้นเท่านั้น ผมไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับความรู้สึกพวกนี้ยังไง หรือผมควรจะทำยังไงต่อไป ผมอยู่กับเขาได้ไหม? หรือว่าผมไม่ควรอยู่
“ตาบวมหมดแล้ว ทำไมไม่ยอมนอนอีก หืม” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่ได้ทำหน้าตายใส่อีกแล้วเมื่อเห็นผมร้องไห้ เขาทำหน้ากังวลและเป็นห่วง เขาอุ้มผมขึ้นไปนอนบนเตียง และพยายามลูบหัวผมให้หลับ
“โทชิ ดีแล้วหรอที่ยูจะอยู่ที่นี่”
“ดีสิ พี่อยากให้นายอยู่” เขายิ้มน้อยๆให้ผม หัวใจของผมเต้นแรงกับทุกการกระทำของเขา เขาไม่ต้องพูดออกมา การกระทำทุกอย่างของเขาบอกหมดแล้วว่าเขาแคร์ผมมากแค่ไหน เห็นผมสำคัญมากเท่าไหร่ นั่นทำให้หัวใจของผมเต้นแรง และรู้สึกอบอุ่น รู้ว่าความเหงาที่เคยเกาะกินถูกเขาทำลายไป
“แต่ว่านายเป็นยักษ์สามตา นายมีมนตร์แก่กล้ามากมายในขณะที่ยูไม่มีเลย ยูไม่คู่ควรกับโทชิเลยแม้แต่นิดเดียวนะ” ผมพึมพำเสียงแผ่ว
“พี่รักนาย นั่นทำให้นายคู่ควรรึยัง”
ผมเบิกตาโตใส่เขาเมื่อสมองประมวลผลเสร็จ ผมช็อคจนนิ่งไปนาน ผมไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมา เสียงดังฟังชัดและที่ข้างหูของผม พร้อมกับกอดผมเอาไว้ จมูกของเราชนกัน และตาของเขากำลังมองผม เหมือนจะบอกรักผมซ้ำๆผ่านทางสายตานั่น ผมพูดไม่ออก ค่อยๆเขินจนแก้มร้อนขึ้นมา
“จริงเหรอ” ผมยังถามออกไปอีก ไม่แน่ใจว่าฝันอยู่รึเปล่า
“ที่ทำขนาดนี้ ยังไม่รู้อีกเหรอ” เขาบีบจมูกผมไปมาเหมือนมันเขี้ยวนักหนา ท่าทางที่เต็มไปด้วยความรักความเอ็นดู ทำให้ผมเขินจนลืมความรู้สึกอื่นไปหมด ผมก้มหน้าลงซุกกับอกเขา เสียงหัวเราะในลำคอที่พักนี้มาบ่อยก็ทำให้ผมไม่กล้าเงยหน้ากว่าเดิมอีก เขากอดผมเบาๆ ลูบไปมาทั้งบนหลังและหัว
“ทำไมล่ะ ยูไม่มีอะไรน่ารักเลยสักอย่าง” ผมขมวดคิ้ว เขาจับคางผมไว้แล้วดันให้เงยขึ้นสบตากับเขา หัวใจผมแทบหยุดเต้นเมื่อเขาพูดประโยคต่อมา
“ยูไม่มีอะไรที่พี่ไม่รักเลยต่างหาก”
หยอดกันใช่ไหมเนี่ย! จีบกันอยู่ใช่ไหมเนี่ย! ผมยิ้มออกมาเองโดยไม่อาจควบคุมได้ พอเขาเลื่อนมือมาจับแก้มผม ผมก็ยิ้มจนแก้มจะระเบิด ทนไม่ไหวแล้ว! ผมขยับหน้าไปจูบเขาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพราะว่าอยากยั่วหรืออะไรทั้งนั้น แต่เพราะว่าผมอยากจูบเขา แค่จูบเฉยๆ เขากอดผมเอาไว้แล้วจูบตอบกลับมา จูบที่นุ่มละมุน ไม่เร่าร้อน ไม่ตื่นเต้น แต่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น
“นอนได้แล้ว เดี๋ยวจะป่วย”
“นายจะไม่ทำอะไรพวกเขาตอนที่ยูหลับใช่ไหม?” ผมถาม เริ่มรู้สึกง่วงเมื่อความกังวลหายไป ผมไม่ได้ใจบุญอยากปล่อยพวกเขาไปทั้งๆที่ทำผมร้องไห้ทั้งคืนหรอก แต่เพราะว่าผมไม่อยากให้พี่ก้องเสียใจและเกลียดคัตสึโทชิ พี่ก้องรักลูกสาวของตัวเองมาก เขามักยิ้มอย่างภูมิใจทุกครั้งที่เล่าถึงเรื่องดีๆของเกรซ ผมรู้สึกแย่แทนเขาที่เกรซกลับกลายเป็นอย่างนี้ ผมเองก็นึกไม่ถึงว่าเธอจะเกลียดผม จนลงมือทำเรื่องพวกนี้ได้ คัตสึโทชินิ่งแล้วขมวดคิ้วใส่ผม
“พวกเขาไม่สมควรโดนลงโทษเหรอ นายจะใจดีเกินไปนะยู”
“อย่าฆ่าพวกเขาก็พอ คนที่เสียใจมากกว่าคนที่จากไป คือคนที่อยู่นะโทชิ” ผมเตือนเขา คัตสึโทชินิ่งไปนานก่อนจะพยักหน้าให้ผม
“นั่นสินะ นอนเถอะ พี่ไม่ทำอะไรร้ายแรงหรอก แล้วพี่จะอยู่กับนายจนกว่านายจะหลับนะ” เขาลูบหูและหางของผมไปมาจนผมผ่อนคลาย ผมขยับตัวเขาหาเขาอย่างทุกที สูดดมกลิ่นกายเฉพาะตัวของเขา
“โทชิ ถ้าฉันยังรักไคริอยู่ นายจะว่ายังไง” ผมพึมพำทั้งๆที่ตาเริ่มปิด
เขาเป็นคนดีมาก และผมไม่อยากจะทำให้เขาเสียใจ ตอนนี้เรื่องมันมากมายจนผมปวดหัวและสับสนไปหมด ผมไม่แน่ใจว่าผมกำลังรู้สึกอะไรกับใคร ผมรู้สึกดีกับเขามาก และไม่แน่ใจว่าดีจนเรียกว่ารักได้หรือยัง และผมก็ไม่มั่นใจด้วยว่า ผมสามารถมองไคริได้อย่างไม่เจ็บปวดอีกแล้ว
“ไม่เป็นไร นายไม่ต้องเลิกรักเขาหรอก มันไม่จำเป็น เพราะไม่ว่านายจะรักใคร พี่ก็ยังคงรักนายอยู่ดี” น้ำเสียงที่ราบเรียบไร้การปรุงแต่งของเขา กลับซึมลึกเข้ามาในใจของผม ไม่ว่ายังไงก็ยังรักผมอย่างนั้นเหรอ
ผมอมยิ้มกับคำพูดของเขา หลังจากนี้ไป ผมคงไม่ต้องไขว่คว้าอ้อมกอดจากใครแล้วใช่ไหม ในเมื่อสิ่งที่ผมตามหา .. อยู่ใกล้แค่นี้เอง
------------------------------------------------------------------------------------------
つづく
ยูก็ไม่ได้ใจดีอะไร แต่เพราะรู้ว่าคัตสึโทชิเป็นยักษ์ที่อ่อนไหวง่าย
ถ้าฆ่านาระและเกรซ แล้วมาเห็นความเสียใจของพ่อแม่ทีหลังคนที่จะทุกข์ใจไปตลอดก็คือตัวโทชิเอง
เลยเลือกที่จะหยุดไว้ด้วยวิธีที่ทำได้ค่ะ แต่พี่ยักษ์เห็นความรู้สึกของทุกคน ดังนั้นการโกหกไม่เป็นผล
แล้วก็พียักษ์ยอมบอกรักแล้ว ฮืออออออ น้องยูไม่ต้องคิดมากอีกต่อไป
ตอนนี้เหมาะกับเพลงคนของเธอมากค่ะ
"ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นไคร จะผ่านอะไรมา ขอจงอย่าเป็นกังวล นี่คือคนของเธอ
ไม่ว่ามันจะเกิดอะไร ต่อจากนี้ไป ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ เป็นคนรักเธอตลอดไป"
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
"อยากได้สามีเเบบพี่ยักษ์"#อีมโน(?)
ยูอย่ายอมแพ้ๆ -//.,//-
ไรนี่ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆค่ะ
พี่ยักษ์บอกรักน้องแมวแล้วววววว ฟินไปถึงโลกหน้าเลย 5555
ปล. ตอนอ่านเพลงนี้ก็ขึ้นมาในหัวเหมือนกันค่ะ TwT // ไม่ดักแก่เนอะ 55555555
หวานมาก ฟินสุด ไม่มีอะไรที่พี่ไม่รักเลยต่างหาก อยากให้มีใครบอกแบบนี้บ้างจัง
เพลงนี้ลอยมาเลย5555
ปล.เพลงรักฉันเท่าที่เธอจะรักได้
ปล. ถ้าไม่ติดว่าพี่ยักษ์แกอ่อนไหวง่ายนะ น่าจะฆ่าให้หมดนั้นล่ะ ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งลูก จะได้ไม่เหลือใครไว้ให้เสียใจกับคนที่ตายไง อิอิ//รู้สึกตัวเองโรคจิตจัง...