[僕の 妖怪 ] ปีศาจของผม [Yaoi] || รีปริ้น

ตอนที่ 64 : ภาค 3 ตอนที่ 10

B E R L I N ❀

10

คืนนี้ผมก็นอนไม่ค่อยหลับอีกตามเคย ผมนอนหันหลังให้คัตสึโทชิ แต่เขาก็คอยลูบหลังผมจนผมง่วง ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าต้องมีคนสัมผัสผมอยู่ตลอดผมถึงจะหลับได้ แล้วไปรู้มาจากไหนเนี่ย หรือว่าเขาแค่อยากลูบหลังผมเฉยๆ? ผมคิดเพลินจนหลับไป แล้วผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนสายๆ ไม่เห็นคนร่วมเตียง ผมจึงลุกขึ้นไปมองที่หน้าต่าง ก็พบว่าเขากำลังนั่งเล่นกับแมวอยู่ในเรือนกระจก แล้วก็รดน้ำต้นไม้เล็กๆพวกนั้นไปด้วย เอ๋ วันนี้เขาหยุดเหรอ ผมขมวดคิ้วแล้วก็รีบกระโดดกลับไปที่เตียงเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา อ๊า ผมยังไม่พร้อมอ่ะ ผมไม่พร้อมจะอยู่ใกล้ๆเขาตอนนี้ เหตุการณ์เมื่อคืนยังวนเวียนในหัวผมอยู่เลยนะ

            “ยู หิวรึยัง” เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นที่หน้าประตู และก่อนที่เขาจะเข้ามาถึงตัวผม ผมก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรง

            “โทชิ.. วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ” ผมแทรกขึ้น ไม่ได้สนใจคำถามของเขา

            “อือ”

            “งะ..งั้นพายูไปหาไคริหน่อยนะ ยูคิดถึงไคริ” ผมพูดออกไปทันที อันที่จริงผมไม่ได้คิดถึงเขามาสักพักแล้ว จนเกิดเรื่องเมื่อวาน ผมเกิดคิดถึงเขาขึ้นมา และวันนี้ผมสับสนจนอยากออกห่างจากคัตสึโทชิ เพื่อคิดอะไรนิดหน่อย เจ้ายักษ์พยักหน้ารับ จากนั้นผมก็ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วให้เขาพาไป โชคดีที่วันนี้ไคริก็อยู่ที่บ้านของฮิโรโตะ ผมวิ่งเข้าไปกอดไคริทันทีที่ถึงบ้าน ผมไม่ได้เห็นหน้าเขาแค่ไม่กี่วัน แต่ผมคิดถึงเขามากๆเลย ยิ่งได้กลับมาเห็นหน้าผมก็ยิ่งคิดถึง

            “เป็นไงบ้าง แล้วนี่มากับคัตสึโทชิได้ไงเนี่ย” เขาถามผมงงๆ ไคริยังคงตัวผอมบางและขาวซีดเหมือนเดิม ผมกอดเขาแล้วเหมือนกระดูกจะหัก ผมยังคงกอดเขาแน่นแม้ว่าเขาจะขยับตัวยุกยิก และมีสายตาอาฆาตมาจากเจ้ากา

            “มิ้นไปอยู่กับเขามา แล้วก็ได้งานทำแล้วด้วย”

            “ห๊ะ อยู่กับเขา?” เจ้าการ้องออกมาแล้วหันควับไปมองเพื่อนตัวเอง เขาจะตกใจอะไรขนาดนั้น ผมผละออกจากตัวนุ่มๆของไคริ

            “แต่ว่า คืนนี้มิ้นนอนกับไคริได้ไหม” ผมจับมือของไคริเอาไว้ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองใครเลย ทุกคนเงียบกริบไปในชั่วพริบตา ผมแค่คิดถึงไคริจังเท่านั้นเอง ! ไม่ได้จะหลบหน้าเขาหรอกนะ

            “ได้สิ”

            “เฮ้ ไคริจัง! นานๆทีจะมีเวลาให้ฉันนะ นายมาแย่งอย่างนี้ได้ไง” เจ้ากาส่งเสียงขึ้นมาอย่างไม่พอใจ ผมหันไปมองเขาอย่างขอโทษ

            “ขอโทษจริงๆ แต่ขอเวลาสักคืน แค่สักคืน” ผมพูดอย่างจริงจัง แต่ก่อนผมแกล้งเขาตลอด แกล้งให้เขาหึง แกล้งกีดกันเขาออกไป เพียงเพราะว่าผมหวงไคริ ผมไม่ต้องการให้ใครเข้ามาแย่งเขาไป แต่มันสายไปแล้ว ผมทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้ผมสับสน และผมต้องการเขา

            “เฮ้อ ถ้านายขอร้องจริงๆ ฉันให้ก็ได้ แล้วนายล่ะคัตสึโทชิ ปล่อยไว้งี้เรอะ ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าเนี่ย” เขาหันไปเอาศอกสะกิดเจ้ายักษ์ที่ยืนนิ่งอยู่

            “ยู..มานี่” เขาไม่ได้กวักมือเรียกผม แค่ส่งเสียงเรียกเฉยๆ ผมค่อยๆขยับตัวเข้าไปหาเขา ท่ามกลางสายตาสงสัยสองคู่ที่จ้องตรงมา ผมเขินหน่อยๆนะที่พวกเขาทำสายตาล้อเลียนใส่อ่ะ คัตสึโทชิยกมือขึ้นมาจับแก้มผม ผมเขินจนจะม้วนอยู่แล้วทำอะไรของเขาเนี่ย ! แต่ผมยังไม่ทันได้โวยวาย รู้สึกว่ามีอะไรไหลผ่านจากมือเขาเข้ามาในตัว พร้อมกับปากเขาที่พึมพำท่องมนตร์อะไรบางอย่าง เขาท่องมนตร์ใส่ผมเหรอเนี่ย ? แล้วตาที่สามของเขาก็เปิด ในขณะที่ตาสองข้างที่ปกติปิดลง

            “โทชิ?” ผมส่งเสียงออกไปแผ่วๆ งงว่าเขาทำอะไร จนกระทั่งบทสวดจบลง เขาจูบเบาๆกลางหน้าผากผมแล้วก็ขยับออก

            “โอ๊ยยย เขินแทน เขากุ๊กกิ๊กกันแล้วแน่ๆ” ฮิโรโตะพูดขึ้นมาดังๆ จนผมรีบขยับออกห่างจากคัตสึโทชิ ส่วนเจ้าตัวไม่ได้อธิบายอะไรเลยนอกจากเดินออกจากบ้านไปเงียบๆ ผมเลยได้แต่ก้มหน้างุด แล้วเดินไปเกาะอยู่กับไคริ

            “นั่นสิ เล่ามาเลยนะ  เรียกกันด้วยชื่อเล่น ยูอย่างนั้นโทชิอย่างนี้ แอบไปคบกันตอนไหนทำไมกูไม่รู้ล่ะ” ไคริยิ้มกว้างๆให้ผม

            ..มันเจ็บนะครับ ที่เห็นเขายิ้มให้ผมกับคัตสึโทชิ เหมือนโดนตอกย้ำว่าเขาไม่เคยคิดอะไรกับผมเลย ความรู้สึกเจ็บที่ยังคงชัดเจนทำให้ผมรู้สึกตัว ผมยังรักไคริอยู่ แต่ผมหวั่นไหวกับคัตสึโทชิ ทั้งๆที่ผมอยู่กับเขาได้ไม่ถึงสัปดาห์ดีเลยด้วยซ้ำ ผมนี่มันแย่จริงๆ ผมกลืนน้ำลายแล้วยิ้มตอบไคริไป แม้ว่ารู้สึกแย่เต็มที

            “ก็ไม่เชิงคบหรอก”

            “แปลกมากเลย มันไม่เคยให้ใครเห็นบ้านด้วยซ้ำ แต่เอานายไปอยู่ด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาชอบนาย แล้วจะมีเหตุผลอะไรให้เขาทำแบบนั้นล่ะ? แล้วมนตร์เมื่อกี้ที่เขาทำให้นาย หน้าผากนายมันขึ้นคำว่า ‘ป้องกัน’ มนตร์ชั้นสูงที่เอาไว้ปกป้องนายจากมนตร์ของปีศาจอื่นๆเลยนะ การร่ายมนตร์กับตัวนายตรงๆมันกินพลังมากกว่าการทำสร้อยที่ฉันเคยให้พ่อทำให้ไคริจังเสียอีก เขาน่าจะเป็นห่วงนายมากเลย” ฮิโรโตะขมวดคิ้วแล้วหันมามองหน้าผม ผมนิ่งไป เหตุผลอะไรงั้นเหรอ แล้วถ้าเกิดว่าเขาแค่สมเพชผมล่ะ แค่เห็นว่าผมมันน่าสงสารแค่ไหน เขาก็เลยพาแมวไม่มีที่ไปอย่างผมไปพัก แค่เพราะว่าเขาใจดีมากพอจะทำอย่างนั้น

            “มิ้นคงใจง่ายมากแล้วล่ะ ถ้ารักเขาในเวลาไม่ถึงอาทิตย์น่ะ” ผมพูดติดตลกแล้วยิ้มออกไป แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่พูดไปมันอาจเป็นเรื่องจริง

            “หืม ถ้าอย่างนั้นฉันก็ใจง่ายด้วย ฉันตกหลุมไคริจังตั้งแต่ตอนไหนยังไม่รู้เลย อาจจะตั้งแต่วันแรกที่ฉันไปช่วยพวกนายจากเจ้าแมงมุมก็ได้นะ แต่มันไม่เห็นจะสำคัญ ตอนนี้ฉันก็ยังรักเขา” ฮิโรโตะเดินมาโอบไหล่ไคริ แล้วพวกเขาก็ยิ้มให้กัน

            นั่นสินะ ผมเองก็รักไคริตั้งแต่แรกเห็น และอาจจะรักคัตสึโทชิเพียงเพราะว่าเขาอ่อนโยน เขาตามใจผม เขาเป็นผู้ชายที่สุดแสนจะสมบูรณ์แบบ แต่มันไม่มีอะไรเลยที่จะทำให้เขาตกหลุมรักผม มันเป็นไปไม่ได้ ถึงผมจะมั่นใจในรูปร่างที่เอาไว้ล่อเหยื่อมานักต่อนักของตัวเอง แต่ผมเชื่อว่าเขาไม่ได้สนใจเรื่องหน้าตาของผม มันจะเหลืออะไรให้เขาชอบอีกเหรอ ผมนิสัยไม่ดี ผมเอาแต่ใจ และผมก็เป็นแค่แมวสกปรก ผมเม้มปากตัวเองแน่น ผมไม่ควรเผลอไผลไปกับความอ่อนโยนของ

คัตสึโทชิเลย เป็นเพราะว่าผมอยู่ติดกับเขามากเกินไปรึเปล่า เพราะว่าตื่นมาก็เห็นหน้าเขา นอนหลับก็อยู่ข้างเขา และเพราะมืออุ่นๆของเขาที่คอยกล่อมจนผมหลับไปได้ในแต่ละคืน  เพราะเขาที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้

            “สีหน้าไม่ดีเลย ฮิโระนายออกไปก่อนนะ ขออยู่กับมิ้นแค่สองคนเถอะวันนี้” ไคริหันไปพูดกับคนรักของเขา แล้วฮิโรโตะก็ยอมออกไป เหลือแค่ผมกับเขาสองคน ไคริเข้ามาจับมือผมแล้วยิ้มอย่างเป็นห่วง

            “มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า”

            ถ้าผมพูดทั้งหมดที่อยู่ในใจออกไป เขานี่แหละที่จะไม่สบายใจเสียเอง ผมลูบหน้าลูบตาตัวเองใหม่ แล้วส่ายหน้าเบาๆให้เขา

            “แค่สับสนนิดหน่อย วันนี้มิ้นขออยู่ด้วย ทั้งวันเลยนะ” ผมยิ้มกว้าง                

            แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้มีบทสนทนาอะไรที่สำคัญๆอีก ผมนั่งฟังเขาเล่าโน่นเล่านี้ เหมือนช่วงเวลาสมัยเด็กกลับคืนมา เรานั่งห้อยขาคุยกันที่ระเบียง ยิ้มให้กัน ช่วงเวลามีแค่ผมและเขา เวลาที่ไม่อาจย้อนกลับไปได้แล้ว เป็นเพราะชีวิตผมไม่เคยมีใครรึเปล่า เพราะผมมองเพียงแต่ไคริมาตลอด พอมีอีกคนก้าวเข้ามาในชีวิต ผมจึงหันไปพึ่งพิงเขา หวั่นไหวไปกับทุกการกระทำของเขา ตอนนี้ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ากำลังรู้สึกอย่างไรกับคัตสึโทชิ

            แต่ถ้าผมยังรักไคริ มันคงไม่ดีถ้าจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ 

            “ดีใจนะที่เห็นนายมีความสุข” ผมพึมพำ

            “กูเองก็อยากเห็นมึงมีความสุขนะมิ้น” เขาหันมาหาผม ดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดเขาตอบ จะให้ตอบยังไง ความสุขของเขาก็คือความสุขของผม มันเคยเป็นอย่างนั้น ตอนนี้ผมก็ควรจะมีความสุขด้วย เมื่อไหร่ที่ผมจะหลุดพ้นจากความรู้สึกพวกนี้เสียที การที่ผมวิ่งหนีไปจากเขามันไม่ได้ช่วยอะไร มันเป็นเพียงการวิ่งหนี เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมอยู่เงียบๆ ผมก็นึกถึงเขา อยากกลับไปกอด กลับไปดูแลเขาเหมือนเคย ผมแอบถอนหายใจให้กับตัวเอง

            คืนนั้นผมนอนไม่ค่อยหลับ เพราะไม่กี่วันที่ผ่านมา จะมีมือใครคนหนึ่งที่คอยลูบผมอยู่ตลอด นั่นทำให้ผมแทบไม่ได้นอนทั้งคืน จนวันต่อมา คัตสึโทชิมาหาผมแต่เช้า ทำให้ผมโดนไคริกับฮิโรโตะล้ออีกตามเคย เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย แค่ยื่นมือมาลูบหัวผม ผมง่วงในทันทีที่มือเขาสัมผัสมา ขากลับผมก็เลยเบลอๆ ไม่รู้ว่าได้บอกลาไคริจังไปรึยัง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วคัตสึโทชินอนมองหน้าผมอยู่ นี่ผมหลับไปตอนไหน อะไร ยังไงเนี่ย ?

            “กี่โมงแล้วอ่า โทชิ” ผมพึมพำออกไป ขยับตัวไปซุกๆกับตัวเขาเองโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่พอตื่นเต็มตาแล้วก็ต้องรีบขยับออก เอาอีกแล้ว ผมนี่เป็นอะไรก็ไม่รู้ เผลอเป็นไม่ได้ ต้องเข้าไปนัวเนียเขาทุกที

            “บ่ายกว่า”

            “นอนไปนานขนาดนั้นเชียว ฮ้าว เพราะนายเลย มาลูบหัวจนเคยอ่ะ พอนายไม่ลูบก็นอนไม่หลับแล้ว” ผมบ่น แต่ดูเหมือนเขาจะชอบที่ผมพูดแบบนั้น ตาเขามันดูวิบวับๆไงชอบกล เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง มาลูบแก้มผมต่อ ผมได้แต่ครางอือๆในลำคออย่างพอใจเมื่อเขาเกาๆไปที่หลังคอแล้วก็คางผมด้วย

            แล้วผมก็ลงไปกินข้าวกับเขา พอจะไปอาบน้ำเขาก็เดินหน้าเครียดมาหา          

            “เดี๋ยวคืนนี้พี่ต้องออกไปหาอาหาร จะไม่อยู่ อย่าออกจากบ้านเข้าใจไหม แล้วพี่จะให้สร้อยกับเราไว้ อย่าถอดนะ” เขาเอาสร้อยมาสวมให้ผม คล้ายๆกับอันที่ผมให้นาโอยูกิจังไปเลย เขาดูจะกังวลมากไปรึเปล่า คงไม่มีใครมาทำอะไรผมถึงในบ้าน เรื่องป่าต้องห้ามคราวที่แล้วผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองโดนทำร้ายนะ ก็ผ่านมาหลายวันยังไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย

            “ทำไมต้องรีบไปด้วย อ๊า เพราะว่ามนตร์เมื่อวานที่ทำให้ยูใช่ไหม มนตร์นั่นทำให้โทชิพลังหมดเลยเหรอ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ เดี๋ยวนายจะแย่เอา” ผมพูดอย่างนึกห่วง ผมรู้ว่าการร่ายมนตร์ใส่สิ่งมีชีวิต แถมยังอยู่ห่างกันไกลแบบนี้มันต้องใช้พลังมาก ไม่เหมือนการร่ายมนตร์ไว้กับสิ่งของ หรืออาณาเขตที่ขยับไม่ได้ ตอนนี้เขาคงเหนื่อยมาก เลยเอาสร้อยมาให้ผมแทน ผมยิ่งสับสนกับความรู้สึกที่มีให้เขาอยู่ด้วยตอนนี้ เขาจะทำดีอะไรกับผมหนักหนา ยิ่งทำให้สับสนหนักเข้าไปใหญ่

            “จะรีบกลับมา” เขาไม่ตอบอะไรผม แต่กลับให้คำสัญญาเอาไว้ แล้วก็ออกจากบ้านไป ผมจับสร้อยในมือด้วยความรู้สึกแปลกๆ มีคนคอยห่วงมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง ผมอมยิ้มอยู่กับสร้อยสักพักก็มีคนมาเคาะประตู ดีนะที่ผมยังไม่ได้อาบน้ำ ผมเลยเดินออกไปเปิดได้ แล้วก็พบกับเด็กสาวยืนทำหน้าตากังวลอยู่

            “ดึกแล้วน้องเกรซออกมาทำไมเหรอครับ”

            “คัตสึโทชิซังไปไหนเหรอคะ ไม่เคยเห็นเขาออกไปกลางดึกแบบนี้เลย” เธอเงยหน้ามองฟ้าตรงที่เขาเพิ่งเหาะออกไป แล้วก็หันกลับมามองผม

            “เขาออกไปหาอาหารน่ะ ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก” ผมยิ้มให้เธอ

            “มีสิคะ! คุณพ่อเจอลูกกวางได้รับบาดเจ็บอยู่ไกลออกไปจากตัวบ้านนิดหน่อย จะมาเรียกให้คุณคัตสึโทชิไปดู จะทำยังไงดี มันต้องตายแน่ๆ แล้วมีใครเข้ามาในสวนไหมก็ไม่รู้ เกรซกลัว” เธอเข้ามาเขย่าแขนผมอย่างกังวล

            “พาพี่ไปดูหน่อย” ผมบีบมือเธอไปมาหวังจะทำให้เธอหายเครียด เธอก็รีบจูงมือผมแล้ววิ่งเข้าไปในป่า เราวิ่งเข้ามาไม่ลึกมากนัก ผมก็เจอกับนาระ ผมหยุดชะงักแล้วหันไปมองเกรซ แล้วหันกลับมามองนาระอีกที ใบหน้างดงามที่ผมเคยเห็นดูซูบผอมและแปลกตาไป แต่ดวงตาของเขายังมองมาที่ผมอย่างจงเกลียดจงชังเหมือนเดิม เขาก้าวเท้าเข้ามาใกล้ผมแล้วเหยียดยิ้ม

            “ฉันรู้หมดแล้วว่านายเป็นใครโคอิเคะ แมวดำสกปรกที่ชอบอ่อยผู้ชายไปทั่ว แล้วก็จะลามปามมาอ่อยคัตสึโทชิด้วยสินะ” มาถึงเขาก็ใส่เอาๆเลย

            “อ่อยไม่อ่อยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย” ผมขมวดคิ้วใส่เขา มองซ้ายมองขวาเกรซก็หายไปแล้ว ผมถอยหลังออกจากนาระอย่างไม่ค่อยไว้ใจ ถึงยังไงเขาก็เป็นยักษ์ เกิดเขาบ้าทำอะไรผมขึ้นมาผมก็สู้ไม่ได้หรอก .. เอ๊ะ แต่ผมมีสร้อยอยู่นี่นา

            “เกี่ยวสิ ! ฉันถนอมตัวเองมาตลอดยี่สิบปีเพื่อมอบทั้งตัวและหัวใจให้กับเขาคนเดียว ฉันต่างหากที่คู่ควรกับเขาไม่ใช่นาย นายยังเที่ยวไปนอนกับคนอื่น ยังไม่ทันจะพ้นเดือนดีด้วยซ้ำ นายจำหน้าพวกเขาได้บ้างไหมล่ะ” นาระกอดอกแล้วก้มลงมาหาผม เหยียดยิ้มดูถูก

            “นายมันน่าสมเพชโคอิเคะ อยากได้ผู้ชายจนตัวสั่น”

            “นายว่าตัวเองเถอะ!” ผมตอกกลับออกไปอย่างทนไม่ไหว ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ผมอ่อยเขาก็จริง แต่ผมไม่ได้บังคับขืนใจเจ้ายักษ์สักหน่อย

            “เหอะ ใช่ ฉันอยากได้เขา แต่ฉันไม่เคยเข้าไปอ่อย ไม่เคยเอาตัวเข้าแลกความรัก และก็ไม่มั่วผู้ชายเหมือนนายด้วย ถามหน่อยเถอะ ยักษ์ในตำนานผู้เปี่ยมไปด้วยพลัง และรูปร่างหน้าตา จะมาจริงจังอะไรกับแมวชั้นต่ำอย่างนายเหรอ นายไม่ขยะแขยงตัวเองบ้างเลยหรือไง ที่ใช้ร่างกายกับผู้ชายคนอื่นไปมากแค่ไหนแล้ว กี่คนแล้วล่ะที่นายอ้าขาให้ กี่คนแล้วล่ะ!”

            “หยุดพูดนะ” ผมตวาดใส่เขา รู้สึกว่าตัวเองตัวสั่น ที่เขาพูดมามันไม่ผิดเลย ไม่ผิดเลยแม้แต่นิดเดียว ผมหลับตาลง ไม่อยากนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาพวกนั้น

            “ทำไม รับความจริงไม่ได้? แต่ตอนทำก็เอาแต่ครางอย่างสุขสม เหอะ นายมันน่าสมเพช ผู้ชายดีๆอย่างเขาควรจะมาขลุกอยู่กับผู้ชายที่ไม่ต่างจากผู้ชายขายตัวอย่างนายเหรอ อ๊ะ ผู้ชายขายตัวยังดีซะกว่าเพราะพวกเขาทำเป็นอาชีพ แต่นายให้ฟรี” เขาก้มหน้าลงมาพูดข้างหูผม ก่อนจะลากตัวผมเข้าไปในป่าลึก ผมพยายามจะร่ายมนตร์แต่กลับทำไม่ได้

            “โง่หรือไง สร้อยของนายมันกันมนตร์ นายก็ทำอะไรฉันไม่ได้เหมือนที่ฉันทำนายไม่ได้นั่นแหละ” เขาหันมาด่าเมื่อเห็นผมพยายามจะร่ายมนตร์ เขาลากผมด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลของยักษ์และผลักผมลงไปในหลุมลึกที่ดูเหมือนเขาจะเตรียมเอาไว้ จากนั้นเขาก็เดินหนีหายไป ผมนิ่งอยู่สักพัก คำพูดของเขาเล่นงานผมจนน้ำตาผมไหลออกมาเมื่ออยู่คนเดียว มันจริงอย่างที่เขาพูด ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายขายตัวเลยใช่ไหม? ผมนั่งนิ่งอยู่ก้นหลุมนั่นอย่างไม่คิดจะไปไหน ผมไม่อยากขยับตัวหรือคิดอะไรอีกแล้ว ภาพเก่าๆที่ผมผ่านพ้นแต่ละคืนด้วยการไปนอนกับคนอื่นผุดขึ้นมาไม่ยอมหยุด ใช่ ผมควรจะขยะแขยงตัวเอง ผมนั่งนิ่งได้ไม่นานก็มีคนโดดลงมา ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ท่าทางน่ากลัว แถมยังมองผมแบบหื่นๆ

            “ฉันยกให้นาย ขอให้สนุกนะ” เสียงใสของเด็กสาวดังมาจากข้างบน ผมตกใจเมื่อรับรู้ว่านั่นคือเสียงของเกรซ

            ผู้ชายคนนั้นตรงดิ่งเข้ามาหาผมโดยไม่รีรอ ผมตัดสินใจที่จะกระชากสร้อยออกเพื่อต่อสู้กับเขา ทันทีที่สร้อยขาดผมก็ดึงวิญญาณคนตรงหน้าออก แล้วรีบกระโดดออกจากหลุม วิ่งหนีไปอีกทาง ผมไม่กล้ากลับไปที่บ้านของคัตสึโทชิแล้ว ผมไม่กล้ามองหน้าเขาอีกหลังจากที่ตระหนักได้ว่าผมสกปรกแค่ไหน ผมได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามมา ผมหันกลับไปมองเป็นผู้ชายอีกสองสามคน พวกเขามาจากไหนกัน! พอเห็นผมชะงักพวกเขาก็ฉีดอะไรบางอย่างเหมือนกับน้ำหอม ทันทีที่กลิ่นนั้นเข้าจมูกผม ผมก็สูญเสียการควบคุม ผมกลั้นหายใจ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว มนตร์อะไรบางอย่างที่รุนแรงตรงเข้าเล่นงานผม และจากที่วิ่งหนี ผมก็วิ่งหาคนพวกนั้นแทน ผมพยายามอย่างมากที่จะหลีกหนีจากสัมผัสของพวกเขา แต่ร่างกายของผมไม่ฟังคำสั่ง ทุกอย่างเลยเถิดจนเกินการควบคุม

            “มาสนุกกันดีกว่าลูกแมวน้อย ฉันรู้ว่านายก็ชอบ” เสียงของผู้ชายตรงหน้ากระซิบเย้าแหย่ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีเลย เขาลูบไปทั่วทั้งตัวของผม ถอดเสื้อผ้าของผมออก ผู้ชายอีกคนก็ตรงเข้ามาดึงกางเกงของผม ผมกัดปากตัวเอง พยายามควบคุมร่างกาย อย่างน้อยข่วนหน้าพวกเขาให้ได้ก็ยังดี .. แต่สติผมแทบไม่เหลือ ร่างกายของผมบดเบียดเข้ากับร่างกายของพวกเขา ผมอยากให้พวกเขาแตะต้อง ผมอยากแตะต้องพวกเขา มันบ้าอะไรกัน

            “ยู!” เสียงของคัตสึโทชิดังออกมาจากทางบ้าน เขามาแล้ว เขามาแล้วเหรอ? ผมตาพร่า เหมือนมองไม่เห็นอะไรข้างหน้า รู้สึกได้แค่ว่ากำลังถูกจูบ ถูกถอดเสื้อผ้าออกจนหมด ผมไม่รู้อะไรแล้ว ผมร้อนไปทั้งตัว ผมกำลังต้องการพวกเขา แม้ว่าจิตสำนึกข้างในจะพยายามต่อสู้มากแค่ไหน มันก็ดูไร้ผล

            “ยู”

            ภาพทุกอย่างชัดอีกครั้งเมื่อผมเห็นหน้าเขา ผมสะดุ้งแล้วก็เห็นภาพตรงหน้าว่าผู้ชายสองคนกำลังกอดจูบผมอยู่ ..ต่อหน้าเขา

            ผมหลับตาแน่น มันไม่สำคัญแล้ว เขาเห็นแล้ว และเขาจะเกลียดผม น้ำตาผมไหลลงอาบแก้ม ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง ผมไม่อยากเห็นสายตารังเกียจจากเขา ร่างกายของผมร้อนระอุเกาะเกี่ยวอยู่กับร่างกายของคนอื่น คนที่ผมไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใครด้วยซ้ำ ผมเป็นอย่างที่นาระว่ามาทุกอย่าง ผมไม่คู่ควรกับเขาเลย ผมต้องลืมตาขึ้นในที่สุดเมื่อความร้อนที่แนบอยู่กับตัวผมถูกกระชากออกไป ผมเห็นเขาอยู่ตรงหน้า คัตสึโทชิที่ไม่เหมือนเดิม ร่างกายของเขาใหญ่โตขึ้นจนเกือบสูงกว่าต้นไม้ใหญ่ ดวงตาที่สามของเขาดุดันและโกรธเกี้ยว ผมผวาเฮือกเมื่อมือใหญ่ของเขาคว้ามาที่ตัวผม อีกมือขยี้ผู้ชายสองคนด้วยมือเดียวราวกับบี้มด กำแน่นจนแหลกเหลวคามือ

            “โทชิ” ผมสะอื้น เขากำลังโกรธ เขาโกรธที่ผมเป็นอย่างนี้ใช่ไหม เขาโกรธที่ผมทำตัวไร้ค่าอีกแล้ว แต่ผมไม่ได้ออกมาหาพวกเขา ผมไม่กล้าแม้แต่จะแก้ตัว เวลานี้เขาน่ากลัวกว่าที่ผมเคยจินตนาการ พูดไปเขาก็คงไม่เชื่อ ในเมื่อร่างกายของผมตอบสนองพวกเขาขนาดนั้น

------------------------------------------------------------------------------------------

つづく

เอาล่ะ ยาเสน่ห์ที่นาระเคยขอไปได้เกิดผลแล้ว

ก่อนหน้านี้ยูจังไม่ได้คิดอะไรจริงจังกับพี่ยักษ์ ทำให้เอาแต่อ่อยและสนุกสนานกับปฏิกิริยาของเขา
แต่พอคิดจะจริงจัง ก็จะเริ่มหันมองดูตัวเอง และมองดูคนที่รัก
ความแตกต่างกันทุกอย่างตั้งแต่พลังและพฤติกรรม ทำให้น้องแมวดูต่ำต้อย และแย่เอามากๆ

โดนตอกย้ำความคิดเข้าไปซ้ำๆ และทำให้พี่ยักษ์มาเห็นอีก เอาล่ะสิ …

พี่ยักษ์กลับร่างจริงแล้ว น่ากลัวใช้ได้เลยค่ะ ตัวใหญ่เกือบเท่าต้นสนในป่า เกือบ 10 เมตรเลย TOT


ตอบคอมเม้นท์เล็กน้อย
so hunter >> น้องแมวพยายามหักห้ามใจไม่อ่อย แต่ก็อดไม่ไหวทุกที 555 แต่ตอนนี้พาเข้าดราม่าซะงั้น ฮือ

NamKudos >> น้องยูทะลึ่งตึงตังที่สุด 5555

Cake Exo 12 , zujune2000 , เป็ดตอน >> พี่ยักษ์สุดน่ารักอ่อนโยน กลายเป็นพี่ยักษ์ตัวโตน่ากลัวไปแล้วววว

thifu:') >> น้องยูเหมือนสิบสี่อีกครั้ง 555 ส่วนพี่ยักษ์คง 14 เป็นครั้งที่ 10 แล้ว ฮา

S e L u O n l y >> ตอนนี้เห็นพี่ยักษ์ขาดสติไปก่อน TOT โกรธหนักมาก

ganako , =_=!!!KwAnZ@ >> พอน้องแมวรู้ตัวปุ๊บ ก็มีมารผจญทันทีเลย

anima-tong >> ก็ใกล้จะได้จริงๆน้า แต่น้องยูต้องสตรองให้ได้มากกว่านี้ก่อน ยังเห็นตัวเองไร้ค่าอยู่เลย

CiNdErElLa&Me >> พวกขี้อิจฉาไม่หลบ แต่ขวางทางอย่างแรงเลยค่ะ โฮ

Dark normol , s-am-n >> ฟินกันมาหลายตอน จากเช็ดน้ำลาย อาจเปลี่ยนมาเป็นเช็ดเลือดกันบ้าง 

อีกาสีขาว >> พี่ยักษ์ไม่ค่อยรู้ตัวหรอกยั่วโดยธรรมชาติ ผู้ชายฮอตก็งี้แหละ หึหึ

Yokai >> น้องแมวอยากหนีแล้ว ฮือออ

0867513471 , zozine >> มาๆไม่ต้องเขิน เราเบรกความเขินให้เรียบร้อย ฮ่าๆ

minmin >> ใครเจอพี่ยักษ์พูดจาหวานขนาดนี้แล้วไม่ชอบ ไม่เขินก็ใจแข็งดังหินผาแล้วค่ะ -///-

โกโก้ มิลค์ >> เรียวเมย์หนีไปร้องไห้แล้วนะคะ 5555

Raina , Julyyaoi  >> จงระงับความหื่นเอาไว้ก่อนค่ะ มาลุ้นความโหดของพี่ยักษ์กันนน