ตอนที่ 46 : ภาค 2 ตอนที่ 18
18
ผมว่า.. มันมากเกินไปแล้วกับสิ่งที่พวกเขาทำ พวกเขาหน้ามืดตามัวกับชื่อตระกูล หน้ามืดตามัวกับชื่อเสียงและเงินทองที่ได้จากการปราบปีศาจ
คุณคงกำลังสงสัยว่าผมเป็นใคร ผมคืออินุงามิ สุนัขเทพ ลูกน้องของชิมิซึ ซากุระ พวกเขาทุกคนไม่รู้ว่าผมมีความคิด และสามารถคิดเองได้ เพียงแต่ร่างกายผมตอบสนองต่อคำสั่งของเจ้านาย คำให้ผมทำทุกอย่างที่เธอสั่ง และผมไม่เคยพูดกับพวกเขา ไม่เคยพูดกับใครเลย ตอนนี้ผมถูกชายตรงหน้าเผาเสียปางตาย แต่เพราะพลังของอินุงามิผมฟื้นคืนในเวลาไม่นานนัก แต่ไม่ได้เต็มร้อย ยังคงมีบาดแผลภายนอก และความเจ็บปวดจากผิวหนังที่ถูกเผา ผมนอนหายใจแผ่วๆอยู่ห่างออกไปหลังจากโดนแรงระเบิด ทุกคนได้รับลูกหลงและไฟติดที่ตัว ต่างก็พากันวิ่งไปดับไฟจ้าละหวั่น คอกม้าพังเสียหายยับเยิน เจ้านายของผมโดนลูกหลงแต่ไม่มากนัก เธอหายเข้าไปในศาลและไม่คิดจะออกมาดูสภาพของผม แต่ผมก็ชินแล้ว ผมไม่เคยได้รับความรักจากเธอ และผมไม่เคยเรียกร้อง เธอมักจะลงโทษผมอย่างรุนแรงเสมอหากผมทำอะไรไม่สำเร็จ นั่นทำให้ผมยิ่งต้องเชื่อฟังเธอมากขึ้น
ถึงแม้ว่าผมไม่ได้อยากทำร้ายใครเลยก็ตาม ผมจำต้องทำ ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาชายร่างเล็กที่สลบอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง เขาไม่เหมือนใครที่ผมเคยเห็น เขาแพะของเขามันยาวและยืดไปด้านหลัง ไม่เหมือนของคนที่นี่ที่สั้นและงอ ปีกสีดำและขาวที่น่าสงสัย และตาของเขายังมีสองสี ผมสัมผัสได้ว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้าย เมื่อเขาลังเลที่จะทำร้ายผม แม้ว่าผมจะกัดเขาเสียจมเขี้ยว
“อือ” เขาครางเล็กน้อยเมื่อผมก้มลงไปเลียบาดแผลจากการถูกแทง น้ำลายของผมช่วยสมานแผล แต่มันไม่ช่วยอวัยวะข้างใน ดาบยาวแทงทะลุเข้าไป และเลือดเขาไหลไม่หยุด หน้าเขาซีดขาวเหมือนกระดาษ
“นายไม่เป็นอะไรเหรอ” เขาพูดเสียงแหบแห้งเมื่อเห็นผม มือสั่นๆนั่นยื่นมาลูบหัวผมเล็กน้อย เขายังจะมาถามผมอีก ในขณะที่ตัวเองขยับตัวแทบไม่ได้
“อินุงามิ ลากมันมา !” เมื่อคำสั่งของเจ้านายดังเต็มสองหู ร่างกายผมก็เริ่มขยับอย่างช่วยไม่ได้ ผมค่อยๆงับเสื้อผ้าของเขาแล้วลากเขามาตามทาง เพราะผมไม่อาจอุ้มเขาหรือหาวิธีที่ดีกว่านี้ได้ เขาจดจ้องผม ร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อโดนลากไปตามทางแล้วแผลเปิดมากขึ้น เจ้านายของผมยิ้มอย่างพอใจเมื่อผมลากเขาออกมาจากซากคอกม้า เธอเรียกให้คนอื่นมาแบกเขาไป ส่วนผมถูกสั่งให้ตามไปเฝ้า
“ดึงดาบนั่นออก” เธอสั่ง
“เขาตายได้เลยนะ เลือดไหลไม่หยุดแน่” อีกคนท้วง
“เขาไม่ตายหรอก หึ แต่ตายก็ดี ฉันจะล่อไคริมาที่นี่ ความเสียใจจากการสูญเสียจะทำให้เขาไม่ได้ตั้งตัว และเราจะใช้จังหวะนั้นจู่โจมเขาได้ เขาจะมัวแต่พยายามหาทางช่วยพี่ชายของตัวเองที่ปางตายแน่ๆ” ชายอีกคนหนึ่งพูด พวกเขาชักจะเลยเถิด อยากได้อำนาจ อยากเหนือกว่าคนอื่น และผมไม่เข้าใจเลยว่ามันมีความสุขตรงไหนกับการเหนือกว่า
ชายคนนั้นหมดสติไปแล้ว เขาหายใจเบาเหลือเกิน ดาบถูกดึงออกจากท้องของเขา และเลือดไหลทะลักออกมาอย่างที่คาด
“อินุงามิ เฝ้ามันไว้ ถ้ามันตื่นขึ้นมาก็กัดซ้ำซะ จัดการขานั่นให้เละ ให้เขาเดินไปไหนไม่ได้” ชิมิซึ ซากุระก้มลงมาสั่งผมพร้อมร่ายมนตร์กำกับ ทุกครั้งที่เธอใช้ผมจะต้องร่ายมนตร์ทับ เธอรู้ว่าผมไม่เหมือนชิคิงามิอื่นๆที่ไม่มีชีวิตอยู่จริง เป็นเพียงมนตร์ ไม่มีจิตใจและทำตามคำสั่งอย่างเดียวเท่านั้น ผมไม่ต้องทำตามที่เธอสั่งก็ได้ ผมออกมาจากชิคิงามิเวลาที่เธอไม่ได้เรียกได้ และผมไม่ตายหากชิคิงามิถูกทำลาย เธอจึงต้องใช้มนตร์สำทับ เพื่อที่ผมจะได้ทำตามเธออย่างไม่มีข้อแม้ เรามีพันธะของเจ้านายและลูกน้องที่ผูกติดกันไว้ เมื่อเธอร่ายมนตร์ ร่างกายของผมจะทำตามคำสั่ง หากไม่ทำจะเจ็บปวดเหมือนโดนหั่นออกเป็นชิ้นๆ ผมรู้ เพราะผมเคยต่อต้านคำสั่ง ผมไม่มีความหวังอะไรในการมีชีวิต นอกจากทำตามที่เธอสั่งไปวันๆ
ทุกคนออกไปแล้ว ผมตรงเข้าไปดูเขา พวกชิมิซึล่ามโซ่เขาเอาไว้ ทั้งแขนและขา ไม่แม้แต่จะรักษาบาดแผลที่หน้าท้องให้ แถมพวกเขายังร่ายเกราะป้องกันทับเรือนนี้ กะว่าไม่ให้เขาได้หนีเลย เรือนนี้อยู่ห่างออกจากศาลค่อนข้างไกล พวกเขาคงกลัวชายคนนี้พังศาลเหมือนอย่างที่พังศอกม้าในเวลาชั่ววินาที
“เรียวเมย์..” เขาละเมอเบาๆ แต่เพราะหูผมดีมาก จึงได้ยินชัดเจน ชื่อฟังดูคุ้นหู แต่ผมยังนึกไม่ออก เขาละเมอติดๆกันแล้วก็ร้องไห้ ไฟลุกแปลบปลาบไปทั่วตัว ไม่รู้อะไรดลใจ ผมค่อยๆขึ้นไปนอนข้างเขา แลบลิ้นเสียน้ำตานั้น ก่อนที่ผมจะขยับลงไปเลียสมานแผลที่หน้าท้อง ผมช่วยเขาได้แค่นี้ ไฟที่แลบออกมาจากตัวเขาค่อนข้างอันตราย มันลุกติดและโหมได้ง่ายมาก ผมจึงต้องระมัดระวังขณะช่วยรักษาแผลให้เขา กว่าเลือดจะหยุดไหล ผมก็โดนเผาไปหลายครั้ง มันเจ็บ แต่คงไม่เท่าที่เขาเจอ เขาโดนทำร้ายขนาดนี้ ผมคงทำอะไรเขาไม่ลง ชิมิซึนั้นใจคอโหดเหี้ยม ผมเห็นมานักต่อนักที่พวกเขาฆ่าปีศาจเพื่อเอาวิญญาณมากักขัง ก่อนจะทำพิธีเพื่อเรียกมาใช้งานใหม่ ผมแน่ใจว่าเขาต้องการเก็บชายคนนี้เอาไว้ เพื่อใช้งานเขาเหมือนที่เคยทำกับปีศาจตนอื่นๆ
“ฮึก เจ็บ” เขาพึมพำ สะอื้นเหมือนเด็ก ชื่อปริศนายังออกจากปากเขาไม่หยุด คงเป็นคนสำคัญของเขา ผมนอนข้างเขาจนแสงอาทิตย์เริ่มแยงตา
“เขายังไม่ฟื้นเหรอ” ชิมิซึ ซากุระเข้ามาดูเขา แววตาของเธอเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม ผมไม่รู้ว่าพวกเขามีเรื่องอะไรกันมาก่อน แต่แล้วเธอก็ง้างมือตบผมจนกระเด็นไปอีกทาง ก่อนจะก้าวเข้ามาเหยียบซ้ำแรงๆที่หน้าท้อง
“รักษามันเหรอ ! นายทำเกินคำสั่ง เลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ”
เธอกระทืบผมซ้ำอีกครั้ง และร่ายมนตร์ให้ผมขยับไปไหนไม่ได้ ก่อนจะเอามีดเล็กๆที่พกติดตัวเสมอจ้วงแทงเข้าไปที่ท้องของชายร่างเล็ก ตัวเขากระตุกและลืมตาขึ้นมาทันทีเมื่อพบกับความเจ็บปวด ผมแทบทนมองความโหดร้ายของเธอไม่ไหว เมื่อเธอไม่สนใจเสียงร้องอย่างแสนเจ็บปวดของเขา ผมพยายามฝืนออกจากมนตร์ของเธอ แต่ก็เจ็บจนได้แต่ร้องครางออกไป
“นายใช้หน้านี่หลอกล่อเรียวเมย์ล่ะสิ คิดว่านายน่ารักมากใช่ไหม ? ฉันจะพังมันให้หมดเลย” เธอพูดแล้วเริ่มลงมือกรีดลงบนหน้าของชายคนนั้น
“ถ้าเรียวเมย์รักเธอ เธอจะเสียเวลามาทำร้ายฉันทำไม” เขายังไม่วายตอบโต้ แล้วจับข้อมือเธอ ไฟสีส้มลุกจากมือเขาไปเผาเธออย่างไม่ปราณี ดวงตาสีส้มข้างหนึ่งของเขามันวาบวับด้วยความโกรธ หน้าสวยๆของเขาถูกกรีดจากตาขวาลากลงมาถึงคางด้านซ้าย เจ้านายของผมสะบัดมือออก เธอไม่ได้บาดเจ็บหนักหนากับไฟนั้นเพราะไฟของเธอมีอานุภาพมากกว่า แต่เธอหันมาทางผม และผมรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า
“อินุงามิ กัดขามันให้ขาด !!”
สิ้นเสียงคำสั่ง ร่างผมพุ่งทะยานไปหาเขา
“แกร๊ก” เขาตกใจ พยายามดิ้นหนีจากโซ่ที่ล่ามทั้งแขนและขาอย่างแน่นหนานั่น ร่างกายของผมเคลื่อนไหวตามคำสั่ง ผมไม่อยากทำเลย เขาตัวเล็กนิดเดียว เล็กกว่าร่างเต็มของผมมาก หากผมกัดขาเขาจริงๆ มันขาดแน่ๆ ผมไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไร และผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร ทำไมต้องทำร้ายเขาถึงขนาดนี้ ผมไม่อยากทำ แต่ร่างกายของกระโจนเข้าใส่ร่างบอบบางบนเตียงนั่น เขาเบิกตาโตเมื่อเห็นผมพุ่งเข้าใส่ คมเขี้ยวของผมฝังลึกลงในขาของเขา
“อ๊า หยุดนะ ฉันเตือนนายแล้ว” เขาร้องอย่างเจ็บปวด และเริ่มสาดไฟร้อนระอุใส่ตัวผม แต่เขาดูเหนื่อยมาก และระเบิดพลังไปกับเมื่อกี้จนหมด เขาสำลัก เลือดไหลออกจากปากและตา ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน และต่อให้ไม่เคยเห็นผมก็รู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน ผมพยายามอย่างมากที่จะหยุดกัดขาเขา เลือดเขาออกแทบหมดตัวอยู่แล้ว เขาไม่มีแรงแม้แต่จะเผาผมอีกครั้ง
“ฉันไม่ปล่อยนายไปง่ายๆหรอก” ซากุระ ตรงเข้าเอามีดกรีดที่หน้าของเขาอีกครั้ง เขาเบี่ยงหน้าหนีแล้วร้องอย่างเจ็บปวด ไฟของเขามันติดๆดับๆ
ชายตรงหน้าผมมีพลังมากและอันตรายก็จริง แต่เพราะเขาใช้พลังที่เหลือน้อยนิดเผาโซ่ที่ล่ามแขนและขาออกจากตัวอย่างยากลำบาก ทำให้ตอนนี้เขาหมดแรง ดูอ่อนแอและน่าสงสาร เขาได้แต่ปัดป้องคมมีดที่กรีดทั่วหน้าและแขนทั้งสองข้าง ขาของเขากระตุกเพราะผมกัดและฉีกทิ้งจนเนื้อหลุดติดออกมา ผมหลับตา ไม่อยากเห็นภาพตรงหน้า ไม่อยากเห็นใครต้องทรมานเพราะผมและเจ้านายบ้าๆคนนี้อีกแล้ว ผมเห็นมามากเกินพอ
“หมดฤทธิ์แล้วสิ อินุงามิกัดจนขาดสองข้างเลยนะ ! หึหึ” เธอสั่งแล้วเดินออกไปอย่างสบายใจเมื่อทำร้ายเขาจนสาแก่ใจแล้ว
ผมพยายามอย่างมากที่จะผละออกจากขาเล็กๆที่แสนเปราะบาง หน้าของเขายับเยินไปหมด ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อพยายามฝืนคำสั่งของเจ้านาย ผมหันกลับไปงับที่ขาของเขา ฝืนสุดความสามารถที่จะไม่กัดจนมันขาด
“ทำไมนายถึงร้องไห้ล่ะ นายไม่อยากทำร้ายฉันเหรอ” เขาพูดเสียงแผ่วจ้องมองมาทางผม น้ำตาผมไหลตอนไหนไม่อาจรู้ได้ ผมไม่อยากทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ และคนที่ไม่อยากทำร้ายผม ผมรู้สึกได้ว่าขาของเขากำลังแย่ เขาอาจจะเดินไม่ได้ตลอดไปหากผมยังไม่หยุด แต่ผมหยุดไม่ได้ !
ผมพยักหน้า ที่น้ำตามันไหลอาจเพราะน้อยใจในโชคชะตา ผมเจ็บแค้นที่มีพลังมากมายจะทำร้ายผู้อื่น แต่ไม่มีพลังจะให้อิสระกับตัวเอง
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เจ็บแล้วล่ะ ไม่ต้องร้องไห้หรอก ฉันไม่รู้สึกอะไรแล้ว” เสียงของเขาแผ่วลงเรื่อยๆ และไม่มีปฏิกิริยาการขยับของขา ผมกัดโดนเส้นประสาทเขาไปแล้ว และมันดับสนิท เขาไม่เจ็บอีกเลย อาจเพราะเลือดที่เสียมากจนร่างกายชาและไม่ขยับเขยื้อน ตาของเขาเหม่อลอย ลมหายใจแผ่ว ชีพจรเต้นช้าผิดปกติ มันเหมือนคนกำลังจะตาย นั่นทำให้ผมตื่นตระหนก
แต่จู่ๆ มีแสงสีขาวสว่างวาบจากตัวเขา แสงนั้นไหลมาทั่วตัว เลือดที่หน้าและแผลต่างๆของเขาหยุดไหล แผลที่หน้าท้องสมานกันทันที รวมทั้งแผลที่ขาของเขาด้วย ที่ชายคนนั้นบอกว่าเขารักษาตัวเองได้ มันเป็นอย่างนี้สินะ ?
“กรรร” ผมคำรามในลำคอเมื่อเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสทั่วทั้งร่าง ผมกระโจนออกห่างจากเขา กระโจนออกจากเรือนที่ขังเขาไว้ ผมฝังคมเขี้ยวของตัวเองลงกับต้นไม้หนาตรงนั้น ยั้งไม่ให้ตัวเองกระโจนกลับเข้าไปทำร้ายเขาอีก
“อินุงามิ” เสียงของเขาเรียกชื่อผม นั่นทำให้ตัวผมกระโจนกลับเข้าไปหาเขาอีกครั้ง คำสั่งของเจ้านายยังมีผล เขาฟื้นและผมต้องทำลายขาทั้งสองข้างของเขาทิ้ง ตอนนี้เขาดูปกติดีแล้วในเวลาเพียงไม่กี่นาที ผมภาวนากับสิ่งศักดิ์อะไรก็ได้ ช่วยหยุดผม ก่อนที่ผมจะทำให้มันเลวร้ายไปมากกว่านี้ !
………………………………………………….
( :: นาโอยูกิ :: )
เหมือนผมหมดสติไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่ฟื้นขึ้นมาพบว่าความเจ็บปวดทั้งหมดจางหายไป ผมตกตะลึงอยู่ไม่นานก็เข้าใจ เพราะผมหวาดกลัวและโศกเศร้า เพราะอารมณ์ที่ไม่คงที่ทำให้ผมระเบิดพลังออกมาแล้วทำร้ายตัวเองบาดเจ็บสาหัส เมื่อผมหยุดนิ่งและสงบนานๆเข้า สงบจนเกือบจะหยุดหายใจ ผมนึกว่าผมจะตายไปแล้วเมื่อสักครู่ แต่เพียงแค่ผมหยุดคิดทุกสิ่งทุกอย่าง แสงสีขาวนั่นก็ออกมา มันรักษาตัวผมในเวลาที่รวดเร็ว ความเจ็บปวดและชาก็หายไป และตอนนี้ผมวิ่งออกมาจากเรือนแต่กลับรู้สึกเจ็บมากและไม่สามารถออกจากประตูที่นี่ไปได้ ผมเห็นอินุงามิวิ่งออกไป เขาค้างอยู่ที่ต้นไม้ขนาดใหญ่ไม่ไกลออกไปนัก เขาดูทรมาน และพอผมเรียกชื่อเขา เขาก็หันกลับมา ตาทั้งสองข้างวาบวับด้วยน้ำตา
“เฮ้” ผมร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเขาพุ่งเข้ามาหา และกัดเข้าที่ขาผมอีกครั้ง ผมตกใจและเจ็บจนเผลอเอามือไปผลักเขา และมือของผมติดไฟ ไฟลุกพรึ่บที่หัวของอินุงามิ เขาพยายามจะไม่ส่งเสียงทั้งๆที่มันคงจะเจ็บปวดมาก
“อินุงามิ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” ผมรีบปลอบเขา และคุมสติตัวเอง ผมยื่นมือออกไปแตะที่ไฟนั่น มันค่อยๆดับลง และผมตั้งใจมากในการรักษาแผลไฟไหม้ให้
สุนัขตัวโตขู่คำราม ผมเห็นความหวาดกลัวในตาของเขา เหมือนเขาพยายามต่อสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็นและเขาเจ็บปวด เขาตัวหดลง ไม่ได้ใหญ่จนเกินจริงอีกแล้ว เขาหดตัวเท่าสุนัขพันธุ์ใหญ่ทั่วๆไป แต่อักขระสีแดงยังคงสว่างวาบบนหน้าผากเขา ผมเริ่มจะเข้าใจแล้ว เขากำลังพยายามขัดคำสั่งของเจ้านายตัวเองหรือเปล่า ? แต่เท่าที่ผมรู้มา อินุงามิเป็นสัตว์ที่มีพลังมาก โหดร้าย ป่าเถื่อนและควบคุมยาก มีหลายคดีที่อินุงามิฆ่าเจ้าของตัวเองแล้วออกอาละวาด จึงไม่ใช่สัตว์เทพที่แนะนำให้ใช้กับชิคิงามิ แต่เขาไม่เหมือนที่ผมรู้มา เขาพยายามอย่างมากที่จะไม่เข้ามาทำร้ายผม ผมใช้เวลาคิดไม่นานก็เข้าไปกอดสุนัขตัวโตเอาไว้ แม้ว่าเขาจะร้องแล้วกัดเข้าที่ไหล่ผมอย่างแรงจนเนื้อแทบหลุดติดออกไป เล็บยาวๆขูดลากไปทั้งแขนจนได้เลือด ผมเจ็บจนตัวกระตุก แต่ผมรู้ว่าผมช่วยเขาได้ ต้องได้สิ !
ผมหลับตาลง ทำอย่างที่เรียวเมย์เคยสอน ให้เย็นที่มือ เย็นที่มือ .. ให้คิดว่าผมอยากจะช่วยเขาให้พ้นจากความทรมาน ให้เขาหายเจ็บ เหมือนเสียงของเรียวเมย์กระซิบอยู่ที่ข้างหู มันแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผมวิ่งหนีจากเขา แต่ทำไมความคิดถึงได้ถาโถมเข้าใส่จนใจสั่น ผมอยากให้เขาอยู่ตรงนี้ บอกว่าผมควรจะทำยังไง
“ฉันจะช่วยนาย จะช่วยนายนะ ไม่ต้องกลัว” ผมกระซิบข้างหูเขา ลูบหัวสุนัขที่หวาดกลัวไปมา ชั่ววินาทีที่ผมสบตากับเขา เหมือนผมเห็นตัวเองในนั้น ความหวั่นไหว หวาดกลัวและความอ้างว้าง ผมไม่รู้ว่าทำไมผมจึงอยากช่วยเขา
แต่มันไม่สำเร็จ เมื่อผู้หญิงใจร้ายคนเดิมเดินกลับมาแล้ว เธอถลึงตาแล้วพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“อินุงามิ ! นี่แกขัดคำสั่งฉัน ! อยากตายมากนักใช่ไหม” เสียงร้องของผู้หญิงคนเดิมตวาดขึ้น เธอร่ายมนตร์อะไรบางอย่าง ตัวของสุนัขในอ้อมกอดสั่นกระตุก ผมมองเธออย่างตกใจ ก่อนจะกอดเขาแน่นขึ้น
“ทำไมหน้านายไม่มีแผลล่ะ”เธอหันมาเจอผมเข้า แล้วอุทานอย่างตกใจผมไม่ตอบแต่พยายามดึงอินุงามิออกจากความเจ็บปวดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่เธอเข้ามากระชากตัวอินุงามิออก ถึงเธอจะหน้าตาดี แต่ข้างในช่างแตกต่าง
ความโกรธเริ่มคุกกรุ่นในใจเมื่อเห็นเธอร่ายมนตร์ลงโทษสัตว์เลี้ยงของตัวเองอย่างโหดร้าย ผมห้ามไม่ได้จริงๆที่จะโกรธ ในเมื่อแววตาของสุนัขตัวโตราวกับวิงวอนขอให้ช่วย ไฟจากตัวผมลุกโหมเหมือนทุกครั้ง ข้างในกายของผมเจ็บปวดเช่นเดิม แต่ผมไม่คิดจะสนใจ ผมเดินฝ่ามนตร์อะไรบางอย่างที่ครอบเรือนเอาไว้ไม่ให้ผมออก ถึงมันจะเจ็บเหมือนถูกไฟช็อต เนื้อผมมีกลิ่นไหม้จากอาคมรุนแรง แต่ผมก็เดินออกมาได้ เธอเริ่มหันหน้ามามองผมอย่างตกใจเมื่อผมก้าวไปหาเธอ ถึงตัวผมจะสั่นไปหมด แต่ผมก็กระชากเธอออกจากอินุงามิ ไฟจากตัวผมลุกลามออกไปทั่วทุกที่ ติดต้นไม้ บ้าน และตัวของผู้หญิงคนนั้น
“กรี๊ดดด มันจะเผาศาลแล้ว หยุดมัน” เธอกรีดร้องเสียงดังสนั่น พร้อมทั้งดึงชิคิงามิออกมา เธอค่อนข้างจะมีผีมืออยู่พอตัว เมื่อเรียกสัตว์เทพที่เป็นน้ำออกมาดับไฟผมไปได้ และนักพรตชุดดำกรูออกมาร่ายมนตร์ใส่ผมอย่างรวดเร็ว
“อย่าประมาท น้องชายของมันก็เคยฆ่าคนของเราไปแล้วด้วยตัวคนเดียว ร่ายมนตร์ต้องห้ามทุกบทใส่มัน โดยเฉพาะสมอง !” ใครคนหนึ่งสั่งออกมา
ฉับพลันผมทรุดลงกับพื้น ความเจ็บปวดมันมหาศาลกว่าก่อนหน้านี้มาก เหมือนทุกคนท่องมนตร์โจมตีผมทุกส่วน โดยเฉพาะหัวที่เจ็บจนตื้อ ไฟในตัวผมมอดดับอย่างรวดเร็วเพราะผมไม่รู้สึกอะไรนอกจากเจ็บจนอธิบายไม่ได้ ผมกัดฟัน มองพวกเขาที่รุมเข้ามา ผมไม่เคยอยากทำร้ายใคร และผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำร้ายผมกันขนาดนี้ ผมพยายามทนต่อความทรมานแสนสาหัสที่พุ่งเข้ามาในหัว ราวกับโดนอะไรบีบสมองเอาไว้ ความทรงจำทุกอย่างพุ่งไปมาไม่หยุด ผมแทบมองไม่เห็นภาพความเป็นจริงตรงหน้า ผมจึงได้แต่รวบรวมความร้อนเอาไว้ในมือ ทั่วทั้งตัว แล้วแผ่มันออกไปทุกทิศทางอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“อ๊ากก” เสียงร้องทรมาน และมนตร์ที่หยุดลง ทำให้ผมกลับมามองเห็น แต่ทันทีที่เห็นภาพ ชายคนหนึ่งพุ่งมาหาผมพร้อมทั้งดาบในมือ ผมหลบอย่างหวุดหวิดแต่โดนบาดเอาที่ไหล่
“ฆ่ามัน ฆ่ามันเลย ! ไม่ต้องเก็บเอาไว้แล้ว เดี๋ยวน้องมันค่อยจัดการ”
เมื่อได้ยินแน่ชัดว่าเป้าหมายที่แท้จริงคือไคริ และพวกเขาจะไม่ปล่อยผมเอาไว้อีกต่อไป ความโกรธของผมขึ้นถึงขีดสุด โกรธจนเหมือนตัวจะระเบิด ดาบพุ่งเข้าหาผมอีกครั้ง แต่ไฟในมือผมก่อตัวเป็นรูปร่าง และผมจับต้องได้ มันยืดยาวออกมาเป็นดาบในมือก่อนที่ผมจะใช้ปัดดาบตรงหน้าออก
“อย่าคิดจะแตะต้องน้องชายของผม !” ผมแทงดาบในมือเขาไปหาคนตรงหน้า ไฟลุกจากดาบเข้าด้านในของตัวเขา และเผาเขามอดไหม้เป็นจุลชั่วพริบตา เหลือเพียงเถ้าถ่านในอากาศ ด้านในตัวผมเจ็บจนลุกขึ้นไม่ได้อีกต่อไป แม้ผมจะตกใจมากที่ตัวเองสามารถทำได้ถึงขนาดนี้ แต่ความหวาดกลัวก็เข้าแทรก เมื่อผมเพิ่งฆ่าคน ฆ่าคนอย่างง่ายดายเหมือนกระพริบตา และผมได้ทำมันลงไปแล้ว แม้ผมจะพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองขนาดไหน มันก็แตกกระเจิง ผมสับสนและอยากหยุดทุกอย่างซะ แม้ว่าพวกเขาจะรุมเข้ามา ไม่สนใจผมที่ไม่อาจลุกขึ้นยืนเพื่อต่อสู้ ผมกัดฟัน ไม่สนใจทุกความเจ็บปวดที่ทวีคูณขึ้นทุกวินาที เจ็บหน้าอกราวกับโดนแทง หายใจติดขัด ตาผมพร่าเลือน เหมือนก่อนหน้าที่ผมจะสลบไป แม้ว่ามันจะเคยเกิดขึ้นกี่ครั้ง ความเจ็บปวดก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เคยชินได้เลย
“อินุงามิ !!!” เสียงร้องของหญิงสาวที่ตกใจอย่างมาก ทำให้ผมหันไปตามเสียง สุนัขตัวโตทะยานมมาหาผม เขาเอาตัวเข้าขวางคมดาบและถูกแทงเสียเอง
“นาย ..” ผมร้องออกไปอย่างอ่อนแรง ผมไม่แน่ใจว่าถ้าหากผมรักษาตัวเองก่อน สุนัขตรงหน้าจะตายเพราะการถูกแทงหรือไม่ ผมจึงเลือกที่จะช่วยเขาก่อนช่วยตัวผมเอง ผมแตะที่หลังของเขา รักษาอย่างรวดเร็วเท่าที่จะทำได้
“ฆ่ามัน อินุงามิ ใครใช้ให้ปกป้องมัน นายเป็นลูกน้องฉันนะ !” เธอแผดเสียง แต่แล้วทุกคนก็ต้องตกใจ ร่างกายของเขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เมื่อขาหลังของเขากลายเป็นขาที่เหมือนมนุษย์ แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ และใบหน้าของมนุษย์ประกอบกับดวงตาที่คล้ายกับสัตว์ป่า คล้ายกับเรียวเมย์ ดวงตาของเขามันคล้ายมากจนผมเผลอตาฝาดเห็นเป็นเรียวเมย์ไปเสียได้ เขากลายร่างแล้วดึงดาบที่แทงตัวเองอยู่ออก เพราะพลังของผมทำให้แผลสมานในทันที แต่ตัวผมเองกำลังแย่ เขาหันมาช้อนตัวผมขึ้นจากพื้นด้วยมือข้างเดียว เล็บยาวแหลมคมนั่นสะบัดเอาคมดาบที่หันเข้าหาผมออก คนพวกนั้นชะงักกับสิ่งที่เห็น
“กลับมานี่นะ นี่เป็นคำสั่ง !” เธอตวาดเสียงดังลั่น เริ่มท่องมนตร์
“คำสั่งของเธอ มันไม่ได้ผลอะไรอีกแล้ว” เสียงทุ้มต่ำตวาดกลับออกไป อินุงามิแสยะยิ้มก่อนจะพึมพำมนตร์บางอย่าง ผมตัวสั่น อินุงามิกลายร่างเป็นคนได้ด้วยงั้นเหรอ ? มนตร์ของเผ่าพันธุ์นี้ค่อนข้างรุนแรง ยิ่งเขากลายร่างมันยิ่งทรงพลังมากขึ้น เมื่อสายประคำในมือของหญิงสาวแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ พร้อมรอยกรงเล็บที่บาดทั่วตัวของเธอ กรงเล็บสุนัข? มันบาดทุกคนรอบข้างพร้อมๆกันโดยที่เขาไม่ได้ขยับตัวไปไหน ร่างกายผมเริ่มกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้
“เฮ้ ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะช่วยคุณเอง” เขาก้มหน้าลงมา ก่อนจะอุ้มผมกระโจนออกจากศาลเจ้า
“เรียวเมย์” ผมครางเรียกชื่อเขา แม้จะรู้ว่าไม่ใช่ แต่ผมตาลายไปหมดแล้ว ผมกอดเขาแน่น ความหวาดกลัวและสับสนเกาะกินในหัวใจ ผมไม่รับรู้อะไรแล้วนอกจากกอดเขาเอาไว้ให้แน่น และสิ่งที่ได้รับกลับมาคืออ้อมกอด ผมสะอื้นออกมา ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมต้องการอ้อมกอดมากเท่านี้ ไม่เคยมีครั้งไหนในชีวิตที่ผมสับสนจนไม่อาจแน่ใจว่าผมกำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน ภาพความรุนแรงไม่กี่ชั่วโมงก่อนย้อนไปมา ภาพของผู้ชายที่ถูกไฟเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านด้วยฝีมือผม
ผมมันก็แค่ปีศาจ .. ไม่ได้เป็นเทวดาอะไรอย่างที่เขาพูดเลย .. ไม่เลย
“คุณจะปลอดภัย ไว้ใจผมนะ” เสียงของเขาเหมือนเหมือนห่างไกลออกไป ไว้ใจ? ผมควรจะไว้ใจใครดีล่ะ ในเมื่อตัวผมเอง ผมยังควบคุมไม่ได้เลย
------------------------------------------------------------------------------------------
つづく
โอ้โห นาโอะจังก็อาละวาดยับเยินไม่แพ้ตอนไคริ แต่โดนทรมานสาหัสกว่ากันมาก
เจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีกเพราะร่างกายรักษาบาดแผลได้ แต่ถึงอย่างนั้น ตอนที่ถูกทำร้ายก็เจ็บปางตายเหมือนกัน
ส่วนตอนนี้เรียวเมย์โดนแย่งซีนซะแล้วทำยังไงดีล่ะ น้องหมากลายร่างแล้ว หึหึ
so hunter >> นาโอะจังผู้ไม่มีวันตาย 555 แทงแล้วฟื้นแทงแล้วฟื้น แต่มีคนมาทำคะแนนแทนเรียวเมย์ซะแล้ว
NamKudos >> นี่โฟกัสพี่ยักษ์มาตลอด ขนาดมานิดเดียวนะตอนที่แล้ว 555
Yong Hong >> ตอนนี้เรียวเมย์อาจจะน่าห่วงมากกว่า TOT
Kauwyeah >> แมวน้อยผ่านโลกมาเยอะค่ะ ฮา
อีกาสีขาว , เป็ดตอน >> จิ้งจอกหายไปไหนแล้วไม่รู้ 55
โหล่วโล้ >> พี่ยักษ์อาจจะไม่ แน่น้องแมวให้จนหมดตัวแล้วค่ะ ฮือ
thifu:') >> น้องแมวยังได้เจ็บอีกหลายดอกนะ... ฮือ
Yokai >> น้องหมามาวินมากตอนนี้ ส่วนนาโอะจังเผามั่วซั่วไปหมดเลย
=_=!!!KwAnZ@ >> มาแล้ววว
.blurr >> เอ้าตบเลยค่ะ 5555
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นี่มันข้อหาทรมานกักขังหน่วงเหนี่ยวชัดๆ! ตระกูลทำอะไรโจ้งแจ้งไปปะ อ่านๆไปเราก็เกือบลืมไปเลยนะเนี่ยว่านี่มันยุคสมัยใหม่แล้ว
อย่างตอนแรกๆที่ไคริมา ยังไม่อยากเชื่อว่ามีพวกปีศาจอยู่เลยนิ เพราะงั้นตระกูลบ้าๆนี่เอาคนมาทรมาน ก็น่าจะโดนกฏหมายเล่นงานได้ งานนี้ถ้าเป็นคดี ได้เสียหายทั้งตระกูลของจริงแน่นอน ดีกว่ามานั่งไล่เก็บไล่ฆ่าทีละคน - -
มีพลังฆ่าได้แต่ก็ไม่ฆ่าเพราะชอบอ่อนไหวแบบนี้ ก็น่าจะเล่นงานด้วยวิธีอื่นไป
อย่าลืมนึกถึงตอนตัวเองต้องสูญเสียมั้งเลย ดูเขาทำกับตัวเองซะก่อน รุมกันจะฆ่าแบบนั้นยังมีหน้าไปสงสานอีกฝ่ายอีก มันคือการป้องกันตัว คิดไว้ๆ!
ก็เข้าใจว่าป่วยแต่ช้าไปมั๊ยฮะ!
จากสงสารจะหมั่นไส้ใหม่ล่ะนะ
เดี๋ยวก็หันไปเชียร์อินุงามิจังซะเลยนี่
รีบไปทำคำแนนเดี๋ยวนี้เลยนะ
ปล.เอาพี่ยักออกมาบ่อยๆนะค่ะ 555