คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : กลับแล้วนะ
อนที่
19 ลับแล้วนะ
“ทำไมาบวมแบบนั้น”
อเฮเินมาับหน้าน้อยๆ
อโวอนให้เยึ้น เพื่อะไ้มอัๆ
เ้าพึ่สอบเสร็และมารอโวอนที่ห้อสภาับ้นล้า.....ร่าสูๆ
อนาวาเินมาหยุอยู่หน้าห้อส่วนัว
ปรายามอนาบวมที่ไม่พูไม่า ลอทาที่เินลับมา...
“แทน
ันมีอะไระุย้วย” นาวาพูเสียเรียบนิ่
“อืม!!” ทอแทนพยัหน้า สีหน้านาวาูไ้ว่ามันเป็นเรื่อให่พอสมวร....
“้นล้า
นายพาพวเ้าลับห้อเลย็ไ้นะ”
้นล้าพยัหน้า็ิเอาไว้อย่านั้นแหละ
หลัาลับมาถึห้อ......โวอนน้อย็ไม่ยอมพูอะไร
ปิป้อเียบอยู่นเียว เป็นอเฮที่ัวลใ อยารู้ว่ามันเิอะไรึ้นันแน่
“เ้าไม่เป็นอะไรหรอ”
้นล้าพึ่วาสายาทอแทนที่รู้เรื่อแล้ว
“ันไม่ิอย่านั้นนะ”
อเฮส่ายหน้า “อยารู้ัว่าเิอะไรึ้น”
“ันะเล่าให้ฟั
แ่นาย้อฟัอย่าใเย็นนะ” ้นล้าับแนอเฮ เ้าไม่อยาให้อเฮหัวร้อนและหุนหัน
ำพูอโวอนที่ทอแทนบอ
มันทำให้รู้ว่ามิรภาพอาะสิ้นสุลในเร็ววัน...แ่เ้าไม่อยาให้มันเป็นแบบนั้น
“ันะ่ามัน”
เป็นไปามา
อเฮลุึ้นำหมัแน่น.....วาร้าวุัน
นั้นน้อสุที่รัเลยนะ ประบประหมรัั่วใ
แล้วมีไอ้เลวที่ไหนไม่รู้มาทำั่วๆ
แบบนี้อี.....โวอนที่น่ารัสใส....ะรู้สึยัไ
“ใเย็นๆ
นะ”
“นาย้อัารให้ัน”
อเฮหันมาหา้นล้า
“ันะทำไม่้อห่วว่าันะปล่อยให้มันลอยนวล”
้นล้าพยัหน้าให้ำมั่นอย่าหนัแน่น
“โวอนอัน
....ะ้อใแ่ไหน” อเฮทรุัวลนั่
“น้อนายเ้มแ็
เ้าไม่เป็นอะไรหรอ นายอย่าัวลมาไปเลย” ้นล้าปลอบใ
“อีอย่านาวาพูแล้ว
ว่าะไม่มีวันเิเรื่อแบบนี้อีในมหาลัย”
อเฮพยัหน้า....สีหน้าูเบาใล.....
“พรุ่นี้ไปถ่ายรูปไหม
พาไป” ้นล้าวนุย หาทาทำให้อเฮรู้สึี
“อิู่อน”
“สวยนะ
ถ้าถ่ายีๆ ะพาไปาย้วย” ้นล้าเสนอไอเีย พอพูเรื่อถ่ายภาพ
อเฮ็ูมีีวิีวาทันที
“ายันเหรอ”
อเฮหันมาถามหน้าาย
“บ้า!! ายภาพ....นายมีนเียวันะายไ้ยัไ”
เป็นำพูมีวามนัยที่ทำให้อเฮหน้าแ
“ันเ้าไปูโวอน่อนนะ”
อาารเินมันปิไม่มิริๆ
เพราะรอยบุ๋ม้าแ้มมันบอ ยิ่ลึเท่าไหร่็ยิ่เินมาเท่านั้น
้นล้าอมยิ้ม....อบที่สุ...นมีลัยิ้มนนี้...
“สวัสีฮะ”
โวอนะโหน้าเ้ามาในห้อ ทำไมเียบั...ถอนหายใ เหุาร์เมื่อวานยัใอยู่เลย...ลืมไม่ลริๆ
ผู้ายัวให่ 3 น ท่าทาุาม ยะแยไม่หาย รู้สึไม่ปลอภัย
เิมาไม่เยเอ...มันทำให้วามิเปลี่ยน พรุ่นี้เ้าะเินทาลับเาหลี
บาที....โวอนอาะิใหม่สำหรับารลับมาเรียนที่นี่
“อ้าวโวอน...ทำไมแนเป็นแบบนั้น”
บอลลูนอุทาน
มอแนที่มีรอยผื่นแๆ ึ้นนมอเห็นั
“แพ้ฮะ”
โวอนอบเท่านั้นแหละ ไม่ำเป็น้อบอใรๆ ว่าัวเอแพ้ารแะ้อัวานอื่น
“วันนี้ะทำอะไรีละ”
บอลลูนเินไปหยิบารามาย
“เลียร์เอสารที่ประุมเมื่อวานฮะ...อะไรเหรอฮะ”
โวอนโนลามานั่
บอลลูน่อยใ้สำลีุบยาน้ำในวสีน้ำาล แล้วทาลบนแน ป่ายนึ้นสีาว.....
“มัน่วยทำอะไรฮะ”
“แ้อาารเป็นผื่นบนผิวหนั”
บอลลูนอธิบาย ปิฝาว
“ไปไหนันหม”
ใบหน้าาวใสมอไปรอบๆ ห้อ ูเียบเินไป
“อยู่ลาสนาม”
บอลลูนเินเอาวยาไปเ็บ
“ไปทำอะไรัน”
โวอนหยิบล่อเมื่อวานมารื้อูว่ามีอะไรบ้าที่้อทำ
“ไม่รู้สิ!!! ัน้อถามนายรึเปล่าว่าเิอะไรึ้น” บอลลูนถาม สัเใบหน้าน้อยๆ
ูเปลี่ยนไป
“โอ๊ย!! ะโหันไปไหน แ่นี้เ้า็ลัวนหัวหหมแล้ว”
เสียเพรล้าเินเ้ามาพร้อมับโวยวายเสียั
“มีอะไรัน
ันพึ่มา” เสี่เินามหลัมาวาระเป๋า....ูยัไม่รู้เรื่ออะไร
“นาวานะสิ
ลโทษใรไม่รู้ วิ่มาเป็นั่วโมแล้ว” เพรล้าี้ไปที่สนาม
“อย่าบอนะ...ว่าับมาไ้ั้แ่เมื่อวาน”
บอลลูนทำาโ....
“อืม!! เห็นว่านะ
ให้ผูุ้มวานหาั้แ่เมื่อวาน....” เพรล้าพยัหน้า
“ไปูไหม”
บอลลูนหันไป่วยโวอน
ที่แนสอ้าาวโพลนไป้วยเนื้อยาารามาย
“ผม้อไป้วยเหรอ”
โวอนเยหน้าถามแบบ
ๆ ารออาห้อไปเมื่อวานไม่ีเลย
วันนี้เ้าไม่อยาะไปไหนเลย อยู่ในนี้ปลอภัยที่สุ
“ไปสิ...ไปูว่าทำโทษยัไ”
บอลลูนไม่สนใอาารส่ายหน้าไปมา้วย้ำ ลาแนโวอนให้เินามไป นมาถึหน้าสนามฟุบอล....ร่าสูให่อน 3 นุ้นา ยืนหล่อให้สาวๆ ที่เินผ่านไปมาเหลียวหันลับมามอ
ถ้าเป็นเวลาปิ มีนเ้ามาุย แ่สีหน้าอนให่ที่สุนิ่เย เย็นา
ไม่น่าเ้ามาสนทนาในอนนี้เลย
นาวาแ่หันมามอแล้วเินออไป
เหลือทอแทนับ้นล้า....ับเสียะโนะไม่ทำอีแล้ว” ัไปทั่วสนาม
โยมี้นล้าและผูุ้มยืนอยู่เป็นุๆ อยมอไม่ให้หยุพั
“
3 นนั้น”
โวอนเินรเ้ามาหาทอแทน.....ร่าสูอนเมื่อวานวิ่ผ่านหน้าไป้วยสภาพอิโรย...เหมือนนใล้าย....ทอแทนมอนาฬิา
“ใ่นที่ทำร้ายนายรึเปล่า”
ใบหน้ามเ้ม หล่อแบบนผิวสอทีหันมาถาม
“ฮะ!!” โวอนพยัหน้ามอามหลั 3 นนั้นไป
“ทำไมามไ้เร็วนานี้เลยเหรอฮะ”
“็
ผบ. สั่ ั้แ่เมื่อวาน ถ้าามไม่เอ พามาไม่ไ้็อาะโนเล่นั้แ่หัวหน้าผูุ้มลไปนถึลุ่มเรียน็เป็นไ้”
“ผมยัวัเสียอยู่เลย”
โวอนพึมพำ ใ่ว่าทำแบบนี้แล้วมันะรู้สึึ้นมาะเมื่อไหร่
“นายอาะใลัว
มอมหาลัยมีสิ่เลวร้าย่อนอยู่ ัน็พอเ้าใ”
ทอแทนพยัหน้า...มอใบหน้าาวใส...ทีู่ไม่สใสเหมือนทุที
“พรุ่นี้..ผมะลับเาหลี”
“้นล้าบอแล้ว....นาย..ะลับมาไหม”
ทอแทนถามแทนอีนที่พึ่เินออไป นาวาไม่พูอะไร
แ่ในใทอแทนิว่าเ้ารู้นะ...ว่านาวาอยาให้โวอนลับมา
“ผมอิู่อนนะฮะ”
โวอนบออย่านไม่แน่ใ
“ประเทศไทยมีสิ่สวยาม
และน่าเรียนรู้อีเยอะ ถ้าเป็นไปไ้ันอยาให้นายลับมา”
โวอนยิ้มับวามหวัี
และมิรไมรีอทอแทน....เทวาอโวอน.....แล้ว..อมมารไปไหน..อยารู้ั
“เ้าไปไหนฮะ”
ไม่้อเอ่ยื่อ
ทอแทน็รู้ว่าเ็เาหลีหน้าหวานหมายถึใร
“ะเ้าบริษัทไปแล้ว
วันนี้แ่แวะมาูว่าัารันไ้รึเปล่า”
“ทำไมไม่เรียนาวาว่าพี่”
ทอแทนเอียอถามอย่าสสัยใร่รู้ โวอนื้อ็ริ แ่ับ้นล้าและเ้า โวอน็ยอมเรียพี่แบบีๆ
แล้วทำไมนาวา....โวอนถึไม่ยอมเรียพี่็ไม่รู้
“เินฮะ”
สารภาพามรมันนี่แหละ...ไหนๆ โวอน็ะลับเาหลีแล้ว...อาะ......
“โวอนเนียะนะเิน”
ทอแทนหัวเราะในลำอ นใบหน้าเรียวสวยย่นมู หน้าแ
“เินริๆ
ฮะ...ไม่ไ้พูเล่น”
“ทำไมละ”
ทอแทน็อยารู้เหุผลอีนะแหละ
“บาทีพูไม่ีเอาไว้
ทำัวให้เ้าุว่ามาลอ เถียอี่าหา พอะให้พูีๆ มัน็เิน”
“หัพูสิ
นาวาเอ็นูนายนะ เห็นแบบนั้น ุแบบนั้น นาวา่วยนายอล นาย็รู้นิ”
โวอนพยัหน้า
็เพราะรู้เลยละอายในี่ไ
“มีนาวาเป็นพี่อีสันไม่เป็นไรมั้”
ทอแทนแว
“ผมมีพี่แทนับพี่้นล้าแล้ว”
โวอนยิ้มอ่อนๆ
“555 เ้าใพู แ่อย่าลืมว่าใรให่สุนะ”
โวอนเาผมนยุ่
รู้สึอายในวามโ๊ะอัวเอ วันนั้นทั้วัน
โวอนทำานที่ทอแทนสอนให้ไป้วยแล้ว็อยมอหาว่านาวาะเ้ามาไหม ร่าสูๆ
ทีุ่้นา หน้าหล่อๆ หยิ่ ๆ เย็นา ทำเสียุลอเวลา ทำเอาโวอนุ้นินไปะแล้ว
เพราะเอันลอสออาทิย์ที่มาอยู่ประเทศไทย
“วันนี้ไม่มาหรอ
ไม่้อมอหา” บอลลูนพูเสียเรียบไม่มอหน้า
“ใ่!! นาวารำานอบ่อเรื่อ สร้าแ่ปัหา มีเรื่อไม่เว้นแ่ละวัน
โยเพาะเรื่อผู้าย” เสี่สะบัหน้าเิอนพูเสร็
ไม่อบหน้าโวอนเรื่ออะไร็ไม่รู้ยัยนนี้
“พี่เสี่
พูเินไปไหม” บอลลูนหันไป่อว่า
“หึ!
เ้า้าไปเถอะ ระวัพี่นาวาะโนแย่”
“เลิล้อเล่นันไ้แล้ว”
้นล้าพูัเสียั
ไม่อบให้เอาโวอนไปโยเี่ยว้วยับศึิหัสวาทอสอพี่น้อนี่
“โวอน!! อเฮมารออยู่้านอ ไปิน้าวัน พี่เลี้ย่อนลับ” ้นล้าแะแน
่วยเ็บานอีแร.....
“นายะลับไปไหน”
บอลลูนทำหน้าไม่เ้าใ ึแนาวๆ เอาไว้ ไอ้เ็นี่ผิวเนียนมือยัะผู้หิ
“ผมะลับเาหลี
พรุ่นี้ฮะ” โวอนบอ แ่ามเวลา็ืนนี้นี่แหละ
“็ไหนบอะเรียนที่นี้”
“ผมไป่อนนะฮะ”
โวอน้มหัวับท
ันหลั้นล้าเบาๆ ให้เินออไป ไม่ยอมอบำถามอบอลลูนที่มีสีหน้าไม่เ้าใ....แ่็ยิ้มให้บอให้โวอนเินทาปลอภัย
“ทำไมไม่อบว่าะลับมาเรียนไหม”
้นล้าสสัย หลัาที่มาถึร้านอาหารแล้ว
“ถ้านายไม่ลับมา....อเฮ็ะ....”
้นล้าไม่อยาะิเลย....
“ถ้าไม่ไ้มา...็ิ่อันเหมือน็ไ้นิ”
อเฮปลอบใเสียเบา ลัวน้อเสียใอี ถ้าิอยาะลับมา
“ไม่เอา!! ันอยาุย..อยาเอ อยาเห็นหน้า อยาไปรับไปส่นิ...”
้นล้าพูเสียั ทำท่าอน.....อนไม่เออาารมันไม่หนัแบบนี้ แ่อนนี้เอแล้ว
ไ้อยู่ใล้ันแล้ว....้นล้าะลแ
“อะ..อื้ม”
โวอนระแอม
นี่เ้านึว่าอยู่ันสอนรึไ ูท่า้นล้าไม่อยาำอบอเ้าแล้วละ
อยาไ้ออเฮมาว่า
“ถ้าผมไม่ลับ...พี่ลับมา็ไ้ พี่สอบไ้แล้วนิ” โวอนแ้ปัหาให้”
“ไม่เอา”
อเฮอบลับอย่ารวเร็ว
“อเฮ”
เหมือนวามฝันอ้นล้าล่มสลาย....เสียเรียื่อโอรว
“เฮ้ย!! อแวะ”อเฮถอนหายใ
“นาย้อลับมานะ”้นล้าถือโอาสับมือ
“บอผมหรือบอใร”
โวอนพูแทรึ้นมา เพราะอเฮหน้าแ เมินไปัอินเ้าปา
“ทัู้่นะแหละ”
้นล้าทำหน้าาอ้อนวอนโวอน
นี่หัวหน้าผูุ้มใ่ไหม ทอแทนเยบอ
“ผมอิู่อนไ้ไหม
ผมว่าเมือไทยไม่เหมาะสมับผม” โวอนพูรอีแล้ว
“นายพึ่มาอยู่แ่สออาทิย์เอนะ”
้นล้าแย้
“5555 แ่เมื่อวานผมเอเรื่อแย่มา” โวอนบ่น
“เฮ้อ!! ในสัม็มีนที่ีและไม่ี
แ่นายะัสินนทั้หมผ่านแ่นไม่ี่นไม่ไ้
มันไม่ยุิธรรม” ้นล้าสอนอย่าหวัี....
“รับผม”
โวอนพยัหน้า....เ้าใสิ่ที่้นล้าพู
“้นล้า”
อเฮเรีย
“รับ”
้นล้าหันไปานรับทันที ทำาหวานใส่อี
“พูเพราะั”
“ทำไมพึ่รู้”
โวอนทำหน้าเบื่อหน่าย.....
“พี่ะีบันอีนานไหม
ผมะไ้ลับ่อน”
“พูอะไรโวอน
ใรีบใร” อเฮหันมาทำเสียแ็ใส่
ไม่ยอมรับ...ทั้ๆ ที่หน้าแอออย่านั้น
“ไม่รู้สิ”
โวอนหันไปินอัวเอไม่สนใละ....เิีบันไปเลย
“เี๋ยวันไปส่
แล้วเลยพาพี่นายไปเินเล่นไ้ไหม” ้นล้าทำเหมือนออนุาโวอน
“ะเอาไปทำอะไร็ามสบายเลยรับ”
โวอนอบวนๆ
“โวอน”
อเฮเรียเสียุ “ห่วันบ้านะ”
“ไหนพี่บอว่าโแล้วไ
ไปเถอะ....ผม้อลับแล้ว พี่แทนรอแย่”
“ห่วไอ้แทนรอ
หรือลัวใรันแน่” ้นล้าัอ......โวอนแล้ทำเป็นไม่ไ้ยิน เินนำหน้าไป่อน
“โวอน
นี่่า้า นาวาฝาเอาไว้ให้”
โวอนรับอสีาวมาแบบไม่เปิู
ใอะไม่มาให้เห็นหน้า ุย ถามไถ่ันเลยหรือไ
“ทำไมไม่เอามาให้เอ”
“ยุ่นะสิ ลัวลืมเลยโทรมาสั่เอาไว้”
ทอแทนแ้ัวให้เพื่อน แ่ยุ่ริๆ ไม่ไ้โหเลย
“ั้น็ฝาอบุ้วยนะฮะ...ผมบินืนนี้แหละ”
โวอนพยัหน้าเ้าใ ะอยาเอเ้าหรือไม่...ใระไปรู้ในาวาไ้เล่า
“อ้าวไหนบอพรุ่นี้”
ทอแทน็ใเหมือนัน....เพราะนาวาบอว่าะไปส่
“ี
1.30 น. ไม่รู้มันวันไหน”
“อ้อ”
ทอแทนพยัหน้าเ้าใบาทีนไทยบาน็ยัหลวันเลย
“ผมไปนะฮะ”
โวอนยมือไหว้ โบมือให้
“แล้วเอันนะโวอน”
ทอแทนลูบผมนิ่ม
ๆ ไ้รับรอยยิ้มสว่าไสวส่มาให้ ทอแทนรู้สึเสียายถ้ามันะหายไปเลย
ไ้แ่บ่นอยู่ในใ ที่ทำไ้ือโบมือลา
ผ่านไปนระทั่เย็น....บอลลูน็เินเ้ามาเพียลำพั
ไม่รู้ว่าไปไหนมา......หรืออาะแวะมาหานาวาอี็ไ้...ทอแทนิว่านะ
“พี่แทนิโวอนแย่เลย”
ทอแทนหันมามอนพู......บอลลูนไม่ไ้ยิ้มหรือแสอารม์เหมือนำพูสันิ
“ใ่!!” อบแบบไม่ไ้ประ
แ่ทำเอาอีนนิ่วหน้า.....
“เสียายถ้าเ้าไม่ลับมา้วยรึเปล่า”
“หลายอย่า...โวอนน่ารั
ใรเห็น็อที่ะเอ็นูไม่ไ้” ทอแทนพยัหน้า อมยิ้ม....มอนถามแบบนี้เรียว่าหึรึเปล่า หน้าอั....
“รวมถึพี่้วยเหรอ”
บอลลูนถามไม่มอหน้า เพราะรู้ว่าแววาะบออะไรหลายๆ อย่าับทอแทน
“ใ่!! พี่้วย” ทอแทนยัไม่ทันอบ ้นล้า็เปิประูเ้ามาแบบรีบๆ แถมอบแทนอี่าหา
ฟัำถามรึเปล่า ็ไม่รู้
“ลับมาแล้วเหรอ”
“อืม!! ไปหานาวาเถอะ วันนี้ไม่เห็นหน้า ิถึวะ” ้นล้าวน
“ไปสิ....”
ทอแทนอบรับำวน หันมาหาบอลลูนที่ยัรอำอบ “พี่ไปนะ”
“รู้สึัวให้ไวนะน้อ
ไม่ั้นะเสียใทีหลั อย่าหาว่าพี่ไม่เือน”
ใบหน้าอ่อนใสมอามร่าสูอ้นล้าับทอแทนไป
มุ่นิ้วไม่เ้าใในำพูอ้นล้า รำพึับัวเอ
รู้สึัว......รู้สึัวเรื่ออะไรวะ
19.00 น. โวอนมาเินเล่นที่ห้าใล้ๆ ับที่พั เพื่อ่าเวลา่อนะลับเาหลี
้นล้ามาส่บอว่าะไปหานาวา....ไม่รู้เ้ามีเรื่ออะไรัน....ส่วนอเฮอเ็บอให้เรียบร้อยอยู่ที่ห้อ
“อโทษรับ”
มัวแ่มอระเป๋าเลยนับสาวสวยนหนึ่เ้าอย่าั....้วยอารามรีบร้อนหิสาวนนั้นพยัหน้ารับำอโทษและวิ่าไปอย่ารวเร็ว
“ุๆๆ
ุรับ ุลืมระเป๋าเิน”
โวอนว้าระเป๋าสีมพูแบรนัวิ่าม
มีแ่นมอน้อลฝีเท้าล....เสียุบิบผู้ายหน้าหวานับระเป๋าสะพายสีมพู อายน้อเอาระเป๋าบัหน้า....
“อยู่นั่นไ”
สายาเหลือบมอเ้าไปในร้านเรื่อเพรพอี
สาวสวยนนั้นำลัยื่นนิ้วนาที่มีแหวนเพรให้ับผู้ายอีนหนึู่
หน้าโรุ้นเลย...นาวา!!
“พี่สาวรับ”
โวอนเรียพนัานหน้าร้านที่ใล้ที่สุ
“่วยเอาระเป๋านี้
ืนให้ผู้หิุสีาวนั้น้วยรับ...เธอทำหล่นเอาไว้”
โวอนมอนแน่ใว่าพนัานส่ระเป๋าืนให้ถึมือแล้ว
เ้าถึเินออมา ูนที่หายไปทั้วัน
ำลัมีวามสุ บอใร่อใรว่ามีธุระ ...นี่อาะเป็นธุระสำัอนาวา็เป็นไ้ พาผู้หิมาูแหวนเพร
โวอนิว่าเ้าวระลับห้อไปเรียมัวน่าะีว่า
“เอไหม”
นาวาถามหลัาที่าระเ าิผู้น้อเินลับมาภายในร้านเรื่อเพร
“ไม่เอะ
น้อพนัานบอว่าเป็นเ็ผู้าย หน้าาออะสวยๆ มาบอให้เอามาให้แล้ว็รีบออไป”
“แล้วมีอะไรหายไปไหม”
นาวามุ่นิ้วถาม่อ....
“อรบทุอย่าะ
อยาอบุเ้าั” าระเทำหน้าเสียาย
“่ามันเถอะ...ถือว่าเราโีมาๆ
เลยนะ”
“พี่นาวาไปเถอะะ
นัเพื่อนไว้ไม่ใ่เหรอ
พี่พษ์ใล้ะมาถึแล้ว” าระเไล่แบบยิ้มๆ ให้ับลูพี่ลูน้อสุหล่อ
แ่เินมา้วย็โนเ้าใผิไปเยอะละ
เริ้หม.....
“โอเ!! พี่ไปนะ” นาวาลุึ้นยืน
“อย่าลืมไปานหมั้นะะ”
าระเเือน
“ไม่ลืม...พี่ไปแน่ๆ”
าระเเป็นลูพี่ลูน้อ
ที่มาโผล่ที่นี้ไ้ เพราะแม่สั่ให้นาวาพามา แฟนาระเรถเสียระหว่าทา
นาวาเลยใ้เวลา่วพัารประุมมาเพื่อารนี้โยเพาะ ร่าสูเินลับเ้ามาในห้อทำาน
ทอแทนับ้นล้านั่รออยู่แล้ว....วันนี้น่าะไปื่มัน่อ
เพราะ้นล้าบอว่าเศร้าเหลือเิน และนาวา็รู้ว่ามันเรื่ออะไร.....
23.00 น. ทอแทนมอเพื่อนที่ยืนทออารม์ มอูแสไฟอเมือรุยาม่ำืน ึๆ
แบบนี้ รถสัรไปมานเห็นแสไฟวิ่ไปมา.....้นล้าออไปั้แ่ 4 ทุ่มไ้
เ้าับนาวาเลยหาอะไรื่มรอ้นล้าลับมา่อนถึะไป่อ......
“ป่านนี้
อยู่ที่สนามบินแล้ว” นาวาพึมพำออมา เหมือนเผลอพูออมานเียว
“นึว่าะไม่สนใะแล้วสิ”
ทอแทนมอใบหน้าเรียบเยอนาวา ไร้อารม์ แ่มีอารม์เป็นนูยา
้อเ้าใถึะรู้ว่าอารม์ไหน
“ทำไม้อสนใ ันะไปบัับเ้าไ้ยัไ
ถ้าเ้าไม่อยาะลับมา” นาวายแ้วเหล้าึ้นื่ม...ภาพโวอนร้อไห้วันนั้นยัิา
หัวสมอิว่ามันไม่ผิถ้าโวอนะลัวับารมาอยู่ที่นี้...และเ้าไม่อยาะยอมรับว่ารู้สึ...ทั้ๆ
ที่ไม่วระรู้สึ....วันนี้เลยปล่อยให้ัวเอยุ่อย่าหาเวลาไม่ไ้...เพื่อที่ะไม่้อรู้สึว่า้อยื้อโวอนเอาไว้
“อันนี้อะไร”
ทอแทนถาม เพราะมาหยุยืนที่โ๊ะทำานนาวา
“อะไร”
นาวาไม่หันลับมามอ้วย้ำ
“นี่ไ”ทอแทนี้ที่อสีน้ำาล
ยัยเลาัวีเอามาวาให้นาวาเปิอีแล้ว.....ทั้ๆ ที่เ็บใส่ลิ้นัลอ....
“อวัอุป้าอันา” นาวามอแล้ว็ไม่สนใ
“แม่อเลิฟ
เลิฟนะเหรอ” ทอแทนยัพอะำไ้
“ใ่!! เ้าให้มาเมื่อปีที่แล้ว”
“โอ้โห้!! นานแล้วนะ ทำไมนายยัไม่เปิ” ทอแทนทำเสียเหมือนเหลือเื่อ....อะไรที่นาวาไม่สนใ
นาวา็ะไม่ทำอะไรทั้นั้น
“มัน็เป็นพวโปสาร์นะแหละ....ไม่้อสนใหรอ”
นาวาปัวามไร้สาระออไป
“ถ้ามันเป็นโปสาร์ริๆ
ทำไม้อใส่อปิผนึมิินานี้ละ” ทอแทนั้้อสัเ
“ไม่รู้สิ”
นาวาหันมามอ ส่ายหน้า
“ั้น!! ันเปิให้นะ” ทอแทนอยารู้ว่า้าในืออะไร
“เอาสิ”
นาวาพยัหน้า
หันไปเปิโทรศัพท์เพื่อูว่ามี้อวามสำัอะไรรึเปล่า ผ่านไป 5
นาที นาวาหันมามอทอแทนที่เียบไป สีหน้าแปล ท่าทาสสัย
ออมออบนโ๊ะที่วาอยู่ระัระาย
“มีอะไร????” นาวามุ่นิ้วอย่าสสัยแ่ไม่ยับัว
“นี่ใ่รูปเลิฟ
เลิฟรึเปล่า” ทอแทนถามอย่าไม่แน่ใ
“็ใ่!! ลูายนเียวนิ” นาวายัไม่ระแะระายอี ยัมอไป้านออย่าใลอย
“ุป้าอยาให้ันำเ้าไ้ถ้า้อเอัน”
“เหรอ!! ถ้าเป็นเลิฟ เลิฟ
ทำไมในอมีแ่รูปโวอนเ็มไปหมเลย ุป้าอันารู้ัโวอน้วยเหรอ
มีั้แ่วัยรุ่นนถึปัุบัน .....แล้ว...”
ความคิดเห็น