คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : █ ▌Haunted House [CHANBAEK]
ชานยอล x แบคฮยอน
บ้านผีสิงเดอะซีรี่ย์.เชปวัน
เดอะชานแบค
ฟิคป่วงบาย.เคโระ'กบสีน้ำเงิน
Haunted House.
ภายในห้องสอบ นักเรียนชั้นมอปลายปีสามกำลังทำข้อสอบกันอย่างเงียบเชียบประหนึ่งนั่งกาข้อสอบอยู่ในป่าช้า....ถึงกับว่าถ้าตดออกมาเบาๆก็คงได้ยินเสียงกันทั้งห้อง แล้วก็เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเฉียบพลันเมื่อเสียงอาจารย์ยังสาวตะโกนประกาศเวลาที่เหลือในการทำข้อสอบ ห้านาที..ห้านาทีเท่านั้นก็จะตัดสินชีวิตเด็กทั้งห้องได้
กริ๊งงงง~ ตุบ!
“เสร็จแล้วโว้ยยยย!!”
“นักเรียนปาร์คชานยอล! กรุณาอยู่ในความสงบด้วยค่ะ!”
“โหยย อาจารย์ก็ผมทำเสร็จแล้วหนิ ผมไปแล้วนะ สวัสดีครับ”
‘ไปหาแบคฮยอนดีกว่า’
นึกขึ้นได้สองขายาวๆโก่งหน่อยๆก็พาร่างสูงเดินจากห้องไปอีกสามห้องถัดไปเพื่อไปหาเพื่อนหมาตัวเล็กของเขา ‘บยอนแบคฮยอน’ เพื่อนสนิทที่สุดของ ‘ปาร์คชานยอล’ ถึงแม้เขาจะอยู่กันคนล่ะห้องก็เหอะ
“หมากระเป๋า!!!” ตะโกนออกไปสุดเสียง...ปาร์คชานยอลตะโกนเรียกเพื่อนตัวเล็กของไปด้วยฉายาที่ช่างน่ารักเหลือเกิน หาได้สังเกตรอบข้างเลยว่าห้องศิลป์จีนของเพื่อนรักยังสอบไม่เสร็จด้วยซ้ำ และสิ่งที่ได้จากเพื่อนรักตัวเล็กอย่างแบคฮยอนก็คงเป็นการเงยหน้ามามองแวบนึงอย่างจิกๆประหนึ่งว่าจะด่าชานยอลทางสายตาว่า
‘แหกตาดูด้วยว่าชาวบ้านเขายังสอบอยู่ กูไม่รู้จักมึง’
ชิบหายล่ะ..
คำเดียวที่สมองน้อยๆของเขาจะคิดได้ตอนนี้ ยังไม่ทันได้จะได้ถอยทัพออกไปก็ถูกอาจารย์ป้าแก่ๆหน้าห้องตะโกนด่าเข้าจนได้
“นายเป็นใครห้ะ!มาทำอะไรในห้องสอบ มารยาทน่ะมีไหม? ไปยืนขาเดียวหน้าห้องเดี๋ยวนี้!!!”
คงเป็นกรรมของปาร์คชานยอลที่เกิดมาหูกางขาโก่งแล้วยังไม่รู้จักคิดก่อนทำ....
“กาง!ไปกลับบ้านได้แล้ว สอบเสร็จแล้ว” หมากระเป๋าเพื่อนรักก็เอาหนังสือภาษาจีนหนากับกระเป๋าเอกสารตีแขนผมแรงๆ เออ..ขอบคุณนะมึง - -
“เออๆ เอ้อ แบคพรุ่งนี้วันหยุดไปสวนสนุกกันป้ะ ?”
“ไปกับใครบ้างล่ะ”
“ก็พวกจงแด จงอินนั่นแหล่ะน่า ไปเถอะนะหมานะๆๆ กางอยากปลดปล่อย” คนตัวสูงกว่ากอดหมากระเป๋าตัวเล็กก่อนจะเอาหน้าถูไปถูมากับหัวเป็นการอ้อนเพื่อนตัวเล็กที่ต่างไซส์กันอย่างสุดๆ
“ถ้าผมไป ไม่ทราบว่าคุณชานอ้อยจะเลี้ยงผมใช่ไหมครับ”
“ตลอดอ่ะมึงอ่ะ ก็ได้เว้ยเดี๋ยวป๋าเลี้ยงน้องแบคเองครับ”
“ดีมากครับป๋า รบกวนพรุ่งนี้หารถมารับน้องแบคด้วยนะครับ” ว่าแล้วแบคฮยอนก็อดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มนิ่มๆก็เพื่อนตัวสูงด้วยความหมั่นไส้ ป๋าเป๋อไรเหล่า แต่ก็ดี มีคนเลี้ยงกินฟรีเที่ยวฟรีก็ดี J
“ได้ครับ เข้าบ้านไปเลยไปหมาเตี้ยเอ๊ย!”
______________________ Haunted House CHAP01___________________________
อ้วก!บอกได้ว่าแบคฮยอนอ้วกออกมาหมดแล้ว ข้าวเช้าข้าวเที่ยงที่เพิ่งได้กระเดือกลงไป…เสียดายนะ แต่ช่างมันเหอะ ตังค์ชานยอลมัน 555555 หันไปมองเพื่อนรักตาเหลือกที่กำลังโก่งคออ้วกอย่างเอาเป็นเอาตาย ก็ไม่อยากจะอวดหรอกว่าสภาพผมดูดีกว่ามันเยอะครับ...
ผมแบคฮยอนจะมารายงานการมาปล่อยผีกัน ณ สวนสนุกครับ พวกเราเดอะแก๊งค์ได้ทำการสิงสถิตสวนสนุกแห่งนี้ตั้งแต่เก้าโมงเช้า จนตอนนี้บ่ายโมงตรง เราก็ยังคนอ้วกมาราธอนกันอยู่แถวไวกิ้ง... จะโทษใครไม่ได้เลยนอกจากไอ้จงแดเพื่อนเกลอ ลากพวกเราเข้าไปเล่นนู่นนี่นั่น!! จนโก่งคออ้วกกันสนุกสนานกันอยู่นี่แหล่ะครับ
“เฮ้ย!แบค โด้อ้วกเสร็จหรือยัง ไปๆเข้าบ้านผีสิงกัน”
“เสร็จแล้วๆ ไปไหนนะ ?”
“บ้านผีสิง J ”
“อ๋อออ บ้านผีสิง ไปๆ” นึกว่าอะไร ถ้าเป็นเฮอริเคน รถไฟเหาะ ไวกิ้งนี่ผมไม่เอาแล้วจริงๆนะไม่ไหวๆ ที่แท้ก็บ้านผีสิงนี่เอง.....นี่ไงถึงแล้ว
เอ๊ะเดี๋ยว...บ้านผีสิง
ห้ะ! บ้านผีสิง
บ้านผีสิง!!!!!!!
“ไม่เอาเว้ย!! ไม่เข้าเด็ดขาด อันนี้ขอเหอะไม่เล่นไม่เอา” เข่าแทบจะทรุดตรงนั้น อีกนิดกำลังเข้าไปแล้ว เกิดมา ผมไม่เคยคิดจะลองดีเข้าไปไหนนั้นเลย! ไม่เอาอันนี้ยังไงก็ไม่ยอม!!
“โด้ แกก็ไม่อยากเข้าใช่ไหม แกก็กลัวใช่ไหม”
“เอ่อ...แบคเราไม่กลัวผีน่ะ -0- ”
“หมากระเป๋าเข้าไปเหอะน่า..ค่าบัตรก็จ่ายให้ อย่าเรื่องมาก” ไอ้ชานอ้อย...จะเดินมาจับไหล่เพื่ออะไร เฮ้ยๆอย่าดันเข้าไปนะ!!
“เฮ้ย เกิดมาแบคฮยอนคนนี้ไม่เคยคิดจะเข้าไปเลยนะ!”
“ก็ไม่ต้องคิดแล้วน่า...เข้าไปเลยเหอะ ไม่มีไรหรอกน่า”
‘ไอ้ชานอ้อย ไอ้เพื่อนเลว’
“นับหนึ่ง....” อะไรของชานยอลมัน ? ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ~ ยังไม่ทันได้สงสัยอะไรเท่าไหร่ ไอ้จงแดเพื่อนเกลอก็นับต่อ
“สอง”
“สาม!”
“ไอ้ชาน ไอ้โด้จับแบคเข้าไปเลย!”
เฮ้ยเดี๋ยว!นี่พวกคุณมึงเล่นงี้กันเลยเหรอ!!!! ไม่คิดจะให้ตั้งตัวกันเลยหรือไง พอนับสามจบสิ้นคำสั่งของไอ้คิมจงแด ชานอ้อยและคยองซูเพื่อนรักก็พุ่งเข้าชาร์จช่วยกันอุ้ม...อ่าอันที่จริงต้องพูดว่าชานยอลอุ้มจะถูกที่สุดอ่ะนะ ไอ้เตี้ยตาเหลือแค่ช่วยล็อกผมไว้ตอนแรกแค่นั้น = = ไม่พอไอ้คุณชานยอลสุดที่รักก็เอามือเค็มๆของมันมาอุดปากของผมอีก
“อึงอ่อยอู ไอ่อาววว อูไอ่อากเอ้า ไอ้อานออนไอ้เอวอ่อยอู!!!!” ผมทำได้แค่นั้นจริงๆ...แล้วมันก็ปล่อยผมลง แล้วเราก็เดินรวมกันเป็นกลุ่มก้อนอะไรสักอย่าง จงแดเดินนำตามด้วยชานยอล ผมกับคยองปิดท้าย ไม่ชอบเลย...มันมืดเกินไป หนาวอีกต่างหาก
และแล้วพวกเราเดอะแก๊งค์ก็เกิดปัญหาจนได้ เราไม่มีไฟฉาย!! พวกมันน่ะชิวๆ จงแดก็เดินร้องเพลง ชานยอลก็เดินอย่างสบายๆ ส่วนคยองซูก็เดินฟังเพลง แล้วผมล่ะ!! เดินกลัวอยู่คนเดียว แม่จ๋าแบคอยากกลับบ้านแล้ว!!
กึก กึก แฮ่!!
“กรี๊ดดดดด!!!” ครับ..ผมนี่แหล่ะกรี๊ด ผมจะไม่ทนผีชุดขาวผมยาวที่เดินมาจากประตูอีกข้างนึงทำผมหัวใจจะวายเอาให้ได้ ส่วนอิพวกนั้นน่ะเหรอ..เดินนำลิ่วไปไกลแล้ว คยองก็นานๆทีก็จะหันมาดูแลผมแบบตอนนี้...
“โอ๋ๆ แบคใจเย็น คยองอยู่นี่ไม่เอาไม่ร้องนะ”
“คยอง แบคกลัวพาแบคออกไปนะ TT”
“เอ๊ะนั่นไง จงอิน ชานยอลรอด้วยดิ”
“เฮ้ยทางแยกว่ะ เอาไงดี ? ซ้ายหรือขวา ?”
“เชื่อกูซ้าย! ขวาร้ายซ้ายดีเว้ยย”
“โอเค งั้นซ้าย!”
กรี๊ดดดดดด
มีนักศึกษาสาวๆกลุ่มใหญ่เดินมาตาหลังแล้วก็กรี๊ดกันอย่างบ้าคลั่ง พวกเธอไปเจออะไรบ้าง ฮืออ แม่ครับ แบคกลัว ทำไมเขาต้องกรี๊ดด้วย ตอนนี้ก็ได้แต่กรี๊ดแข่งกับสาวๆ น้ำตาก็คลอเบ้าแล้ว เฮ้ย!คยองหายไปไหน ฮืออ TT ผมกลัว..กลัวจริงๆ...ผมจะไม่เข้ามาอีกแล้ว สาบาน.....
มืด
หนาว
จะไปหนายยยย!!!!!!
“กรี๊ดดดด ฮือออออ คยองซู ชานยอล จงแดไปไหน แบคกลัวช่วยแบคด้วย” ผมต้องเดินคนเดียวมาสักพัก ตลอดทางผมได้แต่กรี๊ดจนรู้สึกเจ็บคอไปหมด น้ำตาก็ไหลออกมาตลอดเวลา ใครก็ได้ช่วยผมที
แต่สายตาผมก็ไปเห็นแผ่นหลังกว้างที่คุ้นเคยอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ตลอดทางเดินก็ยังคงมีซาวด์เอฟเฟกต์น่ากลัวดังเป็นระยะ ผมได้แต่กรีดร้องและร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง นึกโทษที่ตัวเองเกิดมาขาสั้น พยายามก้าวเดินตามแผ่นหลังนั้นไป...ผมจำได้นั่นชานยอล
“ชานยอล!ช่วยด้วย แบคกลัว TT ฮือ” ทันทีที่ผมเดินตามทันคนตัวสูงทัน ผมก็ปล่อยโฮอย่างหนักแล้วยังกอดคนตรงหน้าจากด้านหลังแน่น พูดซ้ำไปซ้ำมา ตอนนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมกลัวมากจริงๆ....ถ้ามันจะล้อผมก็ยอม ขอแค่อย่าทิ้งผมไปไหนอีก...
“กางอย่าทิ้งหมานะ ไม่เอา หมากลัว ช่วยหมาด้วย พาหมาออกไปที TT”
“กางไม่ทิ้งหมาไปไหนแล้ว กางอยู่นี่นะ อย่าร้องนะ โอ๋ๆ” มือใหญ่อันอบอุ่นเอามือของผมไปกุมเอาไว้ ลูบมันไปมาราวกับกำลังปลอบให้ผมหยุดร้อง ผมก็ได้ร้องไห้ต่อไป...แต่อย่างน้อยผมก็อุ่นใจที่มีชานยอลอยู่ด้วย ผมดีใจที่เขาอยู่ตรงนี้ มือของชานยอลแม่งโครตอบอุ่น...
‘แบคฮยอนดีใจที่มีชานยอลอยู่ตรงนี้’
ยิ่งเดินมาลึกแค่ไหน อากาศภายในบ้านผีสิงยิ่งเย็นเฉียบ...ความน่ากลัวของหุ่นผีต่างๆก็ยิ่งทวีความน่ากลัว น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด ผมไม่กล้าจะหันไปมองอะไร ยิ่งเดินก็ยิ่งมุดเข้าไปในเสื้อของชานยอล สิ่งเดียวที่ผมมองเห็นก็คงเป็นแผ่นหลังที่อบอุ่นของชานยอล... ตลอดทางชานยอลก็ยังคงกุมมือของผมและพาผมเดินออกไป
“แบคจะถึงทางออกแล้ว...ทางมันจะเป็นแยกได้ ต้องแยกกันก่อนนะ ระวังนะแบค”
“ไม่เอา ไม่แยกแล้ว แบคกลัว TT”
“แบคใจเย็น มันไม่มีอะไรแล้ว” เขาปล่อยมือแล้ว...เดินข้ามสะพานไปอีกฝั่งและยื่นมือเหมือนกับรอให้ผมเดินข้ามไปบ้าง พอผมกล่าวขึ้นไปบนสะพานมันก็สั่นเหมือนจะสูบให้ผมตกลงไป ผมกลัว....แต่ข้างหน้าของผมคือชานยอลที่กำลังยื่นมือรอให้ผมไปจับจึงได้แต่น้ำตาไหลออกมาเงียบๆแล้วเดินข้ามมันไป
ในที่สุดผมก็ออกมาได้..เจอคยองซูกับจงแดที่นั่งรออยู่ก่อน ทั้งสองคนรีบวิ่งมาดึงผมไปกอด แต่ผมยังคงจับมือกับชานยอล ชานยอลเองก็ยังไม่ปล่อยมือจากผม แม้ว่าคยองซูกับจงแดกำลังกอดผมพร้อมกับโยกตัวไปมาราวกับปลอบผมยังไงอย่างงั้น ขอโทษผมซ้ำไปซ้ำมา แถมยังเล่าให้ฟังอีกว่าพอชานยอลรู้ว่าผมหายไปก็แอบเดินสวนเข้าไปใหม่ทาง ทางออก ตอนแรกผมก็อยากจะโกรธพวกเขาอยู่นะแต่ว่า...พอเล่ามาแล้วก็โกรธไม่ลงได้แต่ยิ้มจนแก้มแทบปริ แม้คราบน้ำตาจะยังไม่หายไปน่ะนะ ก่อนจะบีบมือที่จับกันไว้ให้แน่นขึ้น แล้วขยับปากพูดโดยไม่มีเสียงใด J
‘ขอบคุณนะชานยอลของแบคฮยอน’
______________________________________________________________________________________
๑๐.๐๙.๕๖
ทอร์คทอร์ค สวัสดีฮะ คอลมีเคโระอาโชะอาเชะ
ป่วงล่ะสิ 555555555 ฟิคเรื่องแรกในชีวิต เละมาก เก๊าพึ่งมอสองแหล่ะ ขอโทษด้วยถ้าป่วง
อยากให้เม้น .___. เราจะได้รู้ว่าเราควรเขียนเชปทูป่าว รักจูบบบ
ความคิดเห็น