คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Episode 9
Episode 9
ยอแหายไปท่ามลาวามมึนอแบมแบม ั้แ่ืนนั้นที่ยอแให้เาไปหาที่ห้อนอน แ่ยอแลับไม่เปิประูออมา ั้แ่อนนั้นแบมแบม็ิ่อยอแไม่ไ้อีเลย นเ้าวันนี้ที่้อมาโรเรียน แบมแบมยัไม่เอยอแ
“ยูยอม เห็นยอแบ้ามั้ย”
“ไม่นิ ทำไมเหรอ”
“ยอแหายไป”
“ลับบ้านมั้ เห็นบ่นๆอยาลับบ้านไม่ใ่เหรอ”
“เหรอ แ่ันโทรหาไม่ิเลย”
“ปิเรื่อมั้ นายไม่้อัวลหรอนา หมอนั่นไม่ใ่เ็ประถมแล้วนะ”
“อือๆ” แบมแบมทรุัวนั่ลบนเ้าอี้เมื่อเห็นว่าถึเวลาเรียนแล้ว ภายในหัวยััวลเรื่อยอแ แ่เหมือนเพื่อนนอื่นๆลับไม่ไ้สนใอะไร รวมทั้ยูยอมเอ้วย
“ยูยอมทำไมไม่มีใรสัเเลยละว่ายอแหายไป”
“เป็นเรื่อธรรมาอที่นี่ ่อให้นายหายไป็ไม่มีใรสนใอยู่ี”
“แม้แ่นายับยอแเหรอ”
“...เฮ้ย! ิมานาเี๋ยวยอแ็ลับมา รอูวันันทร์ ถ้าวันันทร์หมอนั่นยัไม่มา่อยไปถามอาารย์”
“อือๆ” แบมแบมพยายาม่อับารเรียนนหมวัน แม้ว่าริๆเาไม่ไ้มีสมาธิับารเรียนเลยเพราะเป็นห่วยอแ ไม่รู้ว่ายอแหายไปไหน ิ่อไม่ไ้ แบมแบมบันทึเนื้อหาที่เรียนวันนี้เ็บไว้ให้ยอแ ่อนะลับมาหอพัในเวลาเย็น วันนี้เป็นศุร์ นัเรียนะลับบ้านันทุวันศุร์ แ่เป็นปิที่แบมแบมะ้ออยู่หอ ึ่มาร์เอ็ไม่ไ้ลับบ้านเหมือนัน แบมแบมมอแผ่นหลัมาร์ที่ำลันอนหลับอยู่บนเียนอนในุนัเรียน
“ะยืน้ออีนานมั้ย”
“ใร้อัน”
“ั้นเหรอ ฮึบ!” มาร์ลืมาแล้วันัวเอึ้นมาาเีย สายามอรไปยัรุ่นน้อแบมแบมที่ยืนอยู่ไม่ห่าาอบเียอเาเท่าไหร่
“นายไม่ลับบ้านเหรอ ... เมือไทยหน่ะ”
“ไม่อ่ะ ่าเรื่อแพ ่อยลับอนปิเทอม แล้วนายไม่ลับเหรอ”
“ไม่มีบ้านให้ลับ” มาร์พูบ็ล้มัวลนอนามเิม ่อนะว้าหนัสือเล่มหนาปานลาว้าไปยัแบมแบม
“ปั่!”
“ย๊า! ทำอะไรอนายเนี่ย” แบมแบมหลบหนัสือที่มาร์ปามาเือบโนหน้าไ้อย่าหวุหวิ ่อนที่ะโวยวายไปพร้อมับหยิบหนัสือึ้นมาู
‘Travel in Seoul’ แบมแบมพลิหน้าระาษเพื่อูภายในเล่มหนัสือ ในนั้นมีสถานที่ท่อเที่ยวในเมือโลมามายที่แบมแบมยัไม่เยไป สายาเาสนใทุสิ่ที่เห็น ทั้ร้านอาหาร สวนสาธาระ แม่น้ำฮัน หรือสวนสนุ สำหรับแบมแบมทุอย่าูน่าสนใ
“พรุ่นี้ 8 โมออเินทา”
“ว่าไนะ”
“พรุ่นี้ 8 โมเ้าออเินทา นายไม่ไ้ลับบ้านนิ”
“นายมาวนันไปเที่ยวเหรอ”
“...อือ” มาร์พลิัวพร้อมึผ้าห่มเพื่อลุมัวเอนมิ ป้อันไม่ให้แบมแบมเห็นใบหน้าที่เ้มัเพราะวามเินอาย แบมแบมยิ้มอย่าีใเมื่อรุ้ว่าัวเอะไ้ไปเที่ยว เาเปิหนัสือไปหน้า่าๆ พร้อมมาร์สัลัษ์สถานที่ที่อยาไปเอาไว้ ่อนะหันมามอมาร์แล้วยิ้มน้อยๆ ถึแม้ว่าสำหรับแบมแบมมาร์ะูเป็นนที่เ้าใยา หลายบุลิ แ่็เป็นนีนหนึ่
แบมแบมรอเวลาเ้านนอนไม่หลับ วามีใที่ะไ้ไปเที่ยว เหมือนว่าะไม่ใ่ทั้หมอวามื่นเ้นที่เารู้สึ แ่เา็บอไม่ไ้ว่าเป็นเพราะอะไรึทำให้เานอนไม่หลับทั้ืนเ่นนั้น
แบมแบมบรรเลือเสื้อผ้าุทีู่ีที่สุ เาเลือเสื้อสเวเอร์สีเลือหมูู่ับาเายาวสีำ พร้อมรอเท้าสีาว มาร์เินออมาาห้อน้ำในุผ้านหนูผืนเียวและผมที่เปียื้น เาเ็ผมัวเอลวๆ ่อนะแะผ้านหนูออแล้วโยนลบนหัวแบมแบม
“เฮ้ย! อะไรอนายเนี่ย ย๊า!!”
“อ่ะ ันโป้นะ อยาูม่ะ”
“โริรึไ ใระอยาู อยาะอ้ว”
“ริเหรอ” มาร์เินเ้าไปทา้านหลัแบมแบมแล้วระิบาหูแบมแบมเบาๆ
แบมแบมรู้สึใสั่นอย่าบอไม่ถู ่อนะหันัวลับมาเผิหน้าับมาร์ มาร์ใทันทีเมื่อแบมแบมหันมา เพราะอนนี้ร่ามาร์เปลือยเปล่าอย่าปาเาพูริๆ แบมแบมเอ็ูใมาไม่แ่าัน ทั้ที่เป็นผู้าย้วยัน แ่แบมแบมลับรู้สึเิลอย่าบอไม่ถู สายาแบมแบมเลื่อน่ำล้านล่าอย่าไม่ั้ใ
มาร์ับาแบมแบมเบาๆ ให้เยึ้นมอหน้าอเา
“ไหนบอไม่อยาูไ” มาร์ยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ ่อนะับัวแบมแบมให้หันหลัไป และัวเา็ัแแ่ัว้วยเสื้อยืสีำับาเยีนเท่ๆ พร้อมรอเท้าผ้าใบสีาวแบบล้ายๆับอแบมแบม
“เสร็แล้ว หันมาไ้แล้ว” แบมแบม่อยๆหันมา ้วยวามรู้สึที่ยัไม่เป็นปิเท่าไหร่นั
“เอ่อ...ไปันเลยมั้ย”
“อือ อยาไปไหน่อน”
“ันอยาไปสวนสนุ”
“สวนสนุเนี่ยนะ”
“อือ”
“โอเๆ” มาร์เินนำแบมแบมลมา้านล่าหอ บริเวที่รถอเาออยู่ มาร์ปลล็อรถแล้วี้ให้แบมแบมึ้นไปบนรถ
“นายะับรถไปเหรอ เรายัอายุไม่ถึ..”
“ผลั่ ... ปึ” มาร์ผลัแบมแบมเ้าไปในรถแล้วปิประูรถ่อนะเินไปนั่ฝั่นับ
“าเ็มั้วย”
“อ๋อ...อือ” แบมแบมาเ็มันิรภัยอย่ารีบร้อน ่อนที่มาร์ะพุ่รถออไปอย่าเร็ว มาร์ับรถอย่าอารม์ี แบมแบมาแผนที่ออ พยายามบอทามาร์ แ่มาร์ลับไม่ฟัเาเลย
“ย๊า! มาร์ทำไมนายไม่ไปามที่ันบอเนี่ย”
“เ็บไปเลย ไอ้แผนที่นายอ่ะ ันรู้ทาีนา” มาร์เร่วามเร็วรถทำให้แบมแบม้อนั่ัวเร็ ไม่นานทั้มาร์และแบมแบม็มาถึสวนสนุ ึ่ในเวลานี้ยัเ้าอยู่ทำให้นไม่เยอะเท่าไหร่
“ว้าว ให่ัเลย เฮ้ย! รถไฟเหอะ มาร์ไปเล่นัน”
“ไม่เอาอ่ะ”
“ลัวเหรออออออออ”
“...หึ ันเหรอะลัว” มาร์เินุ่มๆ ไปื้อบัรเรื่อเล่นทันที แบมแบมยิ้มริ่มให้ับัวเอ เาั้ใะทำให้มาร์สิแให้ไ้ เอาืนเรื่อเมื่อเ้าที่ทำให้เา้อหน้าแ
“เอาไปอนาย”
“ั้นไปันเลย”
ทั้สอนเินไปึ้นรถไฟเหาะ มาร์และแบมแบมเลือที่นั่อนหน้าสุอเรื่อเล่น รถไฟ่อยๆ เลื่อนัวออไป้าๆ มาร์ยันิ่ แบมแบมแอบลอบมอพร้อมยิ้มน้อยๆออมา มาร์เลือบามามอ แบมแบมรีบหันหน้าหนี เรียมพร้อมสำหรับวามสนุที่เาไม่าิว่าะเินว่าที่เาาไว้มา
“อ๊า ย๊า ไม่เอาแล้ววววววววววววววววววววว อ๊า ือออออออออออออ ฮือออออออออออออออออ
อ๊า”
ว่า 10 นาทีที่อยู่บนรถไฟเหาะ ่าเป็น่วีวิที่ยาลำบาอเ็น้อยแบมแบมเหลือเิน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใรนะที่บออยาึ้นหนัหนา”
“หึ มาร์ ... โอ๊ยยยยยย”
“เอาไปยาม อ่ะ น้ำ ินะะไ้หายมึนหัว” มาร์ส่ยามและน้ำให้แบมแบมทั้ยัพยายามพัให้แบมแบมหายปวหัว
“ราวนี้ เ้าอันนั้น” แบมแบมี้ไปยับ้านผีสิ มาร์ลืนน้ำลายลออึให่ แบมแบมสีหน้าแ่มื่นทันทีที่เห็นว่ามาร์สีหน้าไม่่อยี
“นาย แน่ใเหรอ”
“ใ่ ทำไม ลัวเหรอ”
“เออๆ เอา็เอา” มาร์เินไปื้อั๋วเ้าบ้านผีสิ พร้อมระิบระาบับนายนิหน่อย่อนเินมาหาแบมแบม
“นายุยอะไรับเ้าอ่ะ”
“เปล่านิ ทำไม หึเหรอ”
“บ้าเหรอ” แบมแบมลุึ้นึั๋วไปแล้วรีบเินนำหน้ามาร์ มาร์วิ่ามไป้านหลั
ทั้สอนเ้าไปในบ้านผีสิ บรรยาาศภายในสลัวนแทบมออะไรไม่เห็น แบมแบมเป็นนี้ลัว แ่เพราะพอเห็นว่ามาร์สีหน้าถอสี เลยัสินใเ้ามา
“แบมแบม ันลัว”
“โอ๋ๆ ไม่้อลัว ฮ่าฮ่าฮ่า”
มาร์อแบมเ้า้าหลั แบมแบมแล้วโอ๋มาร์แล้วหัวเราะใส่ แบมแบมยัเินไป้าหน้าทั้ที่ลัวสุีวิ
‘แอ แฮ่!’
“อ๊า”
“หมับ!”
แบมแบมใผีที่โผล่ออมาาประูนหันไปอมาร์อย่าแร มาร์อแบมแบมไว้แน่นโยไม่พูอะไร
.....
แบมแบมรีบผละออเมื่อรู้ัวว่าอมาร์อยู่ แ่มาร์ยัึแบมแบมเอาไว้ เาอแบมแบมไว้นิ่ ่อนะรวบรวมวามล้าพูบาอย่าออไป
“แบมแบม นายมันประหลา นายทำให้ันเหมือนเป็นบ้า ันโมโหทุรั้ที่นายอยู่ับใร เล่นับใร หรือแม้แ่มอใร”
“อะไรอนายเนี่ย ปล่อยัน ันอึอั”
“ไม่ปล่อย ันอึอัยิ่ว่านายอี นายมันใร้าย อบทำให้ันใสั่นอยู่เรื่อย”
“อะ..ไร อนาย”
มาร์ปล่อยแบมแบมออ ่อนะับไหล่แบมแบมเอาไว้
“แบมแบม ันอบนาย”
“...”
มาร์รู้สึอบุวามมืที่่วยอำพราแ้มอเาที่ำลัแระเรื่อ แบมแบมไ้แ่้อมอใบหน้าที่ไม่่อยัรหน้า หัวใอแบมแบมเ้นแรนแทบะทะลุออมา
“อะไรอนายเนี่ย ประหลานริๆเลย” แบมแบมสะบัมือมาร์ออ แล้วเินออไปทาประู แ่เาลืมไปว่าำลัอยู่ในบ้านผีสิ ห่อผ้าสีาวปนสีแหล่นลรหน้าแบมแบม
“อ๊า” แบมแบมวิ่อย่าเร็วโผเ้าอมาร์ที่ำลัึมอยู่ที่เิม
‘หมับ’
“อ๊า ไม่เอาแล้ว ฮือออ มาร์พาออไปหน่อย ไม่เอาแล้ว ันลัว”
“เอ่อ..อือๆ” มาร์รีบพาแบมแบมออไป้านอ แม้แบมแบมะยัปิาอยู่ที่เา็ยัลัวและในที่สุมาร์และแบมแบม็ออมา้านนอไ้ แบมแบมรู้สึเหมือนใะระเบิไม่ใ่เพราะวามใในบ้านผีสิ แ่เพราะัวอแบมแบมอยู่ในอ้อมอมาร์ และแบมแบมเอ็อเอวมาร์ไว้แน่น
“ีึ้นยั”
“อือ”
มาร์ุเ่าผูเือรอเท้าให้แบมแบมที่ำลันั่้มหน้าุอยู่บนเ้าอี้ยาว ่อนะมานั่้าๆแบมแบม
“เอ่อ...นายะว่าไ”
“เรื่ออะไร”
“็ที่ันบอ”
“เอ่อ... ันเหนื่อยแล้วลับเหอะ”
“แ่ว่า”
“ันะลับ”
“โอเ ลับ็ลับ”
แบมแบมเินนำหน้าไปที่รถ ทั้สอมุ่หน้าลับหอพั ารเที่ยววันนี้หมเร็วว่าที่ิ
“นายบับันไ้มั้ย แบมแบม”
“พูอะไรอนาย นายอบันอนไหน”
“ะไปรู้เหรอ รู้อีที ็อบแล้ว”
“ัน ัน”
“ลอบับันไ้มั้ย”
“...”
“ไม่อบถือว่าล”
“เฮ้ย! อะไรเล่า” แบมแบมหันไปมอหน้ามาร์ุนๆ แ่ริๆแล้วใอแบมแบมอนนี้เ้นไม่เป็นัหวะ แบมแบมไม่พร้อมะบใร แ่เา็ไม่ไ้อยาปิเสธมาร์
“นายเป็นแฟนันแล้ว ั้แ่อนนี้”
“... o////o...”
มาร์ยิ้มอย่าอารม์ี ส่วนแบมแบม็ไ้แ่้มหน้าุ นหน้าแทบะิับเ้าอี้ มือ็แะแะเปิไปทั่ว
“เฮ้ย ปืน มาร์ ปืน”
“ใอะไร เ็บไว้เหมือนเิมเลย”
“แ่”
“เออน่า บอให้ปิไว้เหมือนเิมไเลา”
แบมแบมเ็บทุอย่าไว้อย่าเิม ในใ็สสัยว่าทำไมนัเรียนมัธยมปลายอย่ามาร์ ถึมีปืนไ้ แล้วูเาไม่ใับอาวุธอันรายอย่านี้เลย ทั้ผี็ไม่ลัว รถไฟเหาะเา็ไม่ลัว
“นาย เยลัวอะไรบ้ามั้ยมาร์”
“ลัวนายไ แบมแบม”
“นายะมาลัวอะไรัน”
“ลัวนายะหายไป”
“...”
แบมแบมยิ่้มหน้าุว่าเิม นถึโรเรียน ในใไ้แ่ิว่า ิถูรึเปล่าที่ไม่ปิเสธมาร์ไป แล้ว่อานี้เาับมาร์ะเป็นอย่าไร มาร์เอ แม้ในใยัลัวหลายๆอย่า แ่เาั้ใไว้แล้วว่าะ้อปป้อแบมแบมให้ไ้้วยีวิอเาไม่ว่าะเิอะไรึ้น็าม
ความคิดเห็น