คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode1
“แม่ฮะ ผมไปแล้วนะฮะ”
เสียแ้วๆ อเ็หนุ่มวัย 17 ที่ำลัย่าเท้า้าวออาบ้าน
“เี๋ยวแบม รอ่อนลูลืมล่อ้าว” เสียินยอผู้เป็นแม่ะโนไล่หลัมา
แบมแบมหันลับไปรับ้าวล่อมา่อนะระับระเป๋าให้เ้าที่แล้วเินทอน่อออาบ้านไป
เาเินไปามทาเินเล็ๆ แบมแบมเิมาในหมู่บ้านเล็ๆ รอบรัวเล็ๆ ที่มีพ่อ แม่
และเา
เบี
พ่ออแบมแบมปัุบันเปิร้านอาหารเล็ๆ ับแม่ินยอ เป็นรอบรัวเล็ๆ
ที่แสนอบอุ่นและมีวามสุ แบมแบมะเินเท้าไปโรเรียนที่อยู่ไม่ไลาบ้านในทุวัน
วันไหนโีเออามาร์ แบม็มัะไ้ิรถไปลที่โรเรียนเสมอ
อามาร์เป็นเ้าอที่ินบริเวนี้ทั้หม ยเว้นที่อโรเรียน และฝั่ที่ิับโรเรียน
“ปี้น!” เสียแรรถัเบื้อหลัแบมแบม เาสะุ้ใ
เมื่อหันไปมอ็เห็นรถสปอร์าวันามทีุ่้นเย
รถ่อยๆเลื่อนัวมาอ้าแบมแบม้าๆ ระ้านนับ่อยๆ เลื่อนล
โผล่ให้เห็นใบหน้าหล่อราวเทพบุรส่ยิ้มให้ับแบมแบม ายผิวาวสะอาในุเิ้าว
ปลระุมลมาสอเม็เผยให้เห็นผิวที่ล้ามเนื้อที่แ็แร่อย่ภายใน
“ึ้นมาเร็วแบมแบม ถ้าไม่อยาเิน”
“รออยู่เลยฮะอา ิว่าวันนี้ผมะสายแล้วไม่ทันรถอาอี ฮ่าฮ่าฮ่า” แบมแบมเินไปึ้นรถยัเบาะ้าน้านับ
รถ่อยๆ ออัวอย่า้าๆ
“เป็นไบ้า เรื่อเรียน”
“สบายๆฮะ ผมอ่ะเรียนเ่ อา็รู้”
“เ่เหลือเินนะเราัวแ่นี้ ว่าแ่อายุเท่าไหร่แล้ว”
“17 ฮะ เี๋ยว็ 18 แล้วปีนี้ผมะบารศึษาแล้วนะฮะ
วันบารศึษาอาะมามั้ยรับ”
“้อไปสิ พลาไ้เหรอ อามีอวัะให้้วย” มาร์ยิ้มให้แบมแบมอย่าอบอุ่น ่อนะรู้ัวรถ็มาออยู่หน้าโรเรียนเรียบร้อยแล้ว
แบมแบมลารถแล้วไม่ลืมที่ะโ้อบุมาร์อีรั้
มาร์มอแบมแบมอย่าสุสายา่อนะับรถออไป
“อานเิมมาส่อีแล้วเหรอแบมแบม”
เสียยอแเพื่อนสนิทอแบมแบมพูึ้นเมื่อเห็นว่าแบมแบมลมาารถันุ้นา
“อือ อามาร์ผ่านมาพอี”
“ันไม่เยเห็นเ้าลารถเลยนะ เป็นอา ั้น็เป็นน้อพ่อนายสินะ”
“เปล่าะหน่อย”
“เอ้า็เห็นเรียอา ทำไมไม่เห็นเยบอว่าไม่ไ้เป็นาิันอ่ะ”
ยอแหน้ายู่ทันทีเมื่อพูบ
“นายไม่เยถามแล้วะให้ันพูเพื่ออะไร”
“แล้วลเ้าเป็นใรันแน่อ่ะ แล้วรู้ัันไ้ไอ่ะ”
“เ้าเป็นนที่อยู่้าบ้าน ริๆ ็อายุห่าับเราแ่ 5 ปี
แ่ันเรียอาแ่เ็นิแล้วอ่ะ”
“อ๋อ ทำไมเ้า้อรับส่นายลอ หรือเ้าิอะไรับนาย”
“ะบ้ารึไ เพ้อนะยอแ โน่นเฮียมาแล้ว ไปหาแฟนนายไป”
แบมแบมบุ้ยปาไปทาหนุ่มีนหน้าาหล่อเหลาที่ำลัเินรมาทาเาทั้สอน
แบมแบมยิ้มให้่อนะอัวออมา่อน
แบมแบมเินเ้ามาในห้อเรียนที่แสนวุ่นวาย
“แบมแบมอ่า วันนี้ันทำเ้มา ลอิมหน่อยไ้มั้ยอ่า”
“เอาสิีมิน โหวววว สีหน้าินั”
แบมแบมยิ้มแป้น ทำเอาเหล่าเ็สาวในห้อละลายไปับวามน่ารัอหนุ่มน้อยนนี้
“อ๊าาาาา รอยยิ้มนี้ี่อใันริๆ เลยให้ายเถอะ แบมแบมอ่า
เป็ยแฟนับันเถอะ” เสียมิน
สาวสวยแสนสใสประำห้อพูึ้นมา
“ย๊า! นี่เธอลืมเหล็อพวเราแล้วเหรอ ห้ามใรอแบมแบมเป็นแฟน” เสียีมินะโนใส่มินทันที
แบมแบมไ้แ่ยิ้มและหัวเราะไปับหิสาวเหล่านั้น
“พลั่!”
“โอ๊ะ!”
เ็หนุ่มผมสีัเินนแบมแบมอย่าั นทำให้เ้ในมือร่วลไป
“เฮ้ย! ยูยอม ไม่ิะอโทษหน่อยเหรอ”
แบมแบมะโนไล่หลัเพื่อนร่วมห้อออไป
ยูยอมนโนเรียไม่หันมามอแม้แ่นิ ่อนะนั่ลบนเ้าอื้อัวเอโยไม่สนใอะไร
“อย่าเลยแบมแบม”
ีมินรีบห้ามแบมแบมไว้เมื่อเห็นว่าแบมแบมะเ้าไปหายูยอม
“ทำไมหละ เธออุส่าห์ทำมา”
“แ่ว่า…เี๋ยวนายะเ็บัวอีนะ”
“ันไม่สนหรอ” แบมแบมพูบเินเ้าไปหายูยอมทันที
“เมื่อี้ที่ันพูไม่ไ้ยินเหรอ”
“อย่ามายุ่ับันไอ้เี้ย”
“มึว่าูเหรอ”
แบมแบมถีบโ๊ะใส่ยูยอมทันทีที่ไ้ยินำว่า “ไอ้เี้ย”
“ไปไลๆ ันไม่อยารัแลูหมาแบบนาย”
“มึสิหมา”
“ผั่วะ”
เสียหมัระทบหน้าอย่าั หน้าอยูยอมหันามแรหมั เ้าผ่อนลมหายใ
่อนะลุึ้นเ็มวามสูแล้วถีบแบมแบมออไปอย่าแร
ร่าแบมแบมนับโ๊ะ้านหลันล้มลไป
แบมแบมยันัวเอึ้นพุัว่อยไปที่หน้ายูยอม
ยูยอมหลบไ้แล้วสวนหมัเ้าเ็มหน้าแบมแบมนเลือปา แบมแบมถีบเ้าลาท้อยูยอมนยูยอมทรุล
่อนะพุ่หมัเ้าไปอีรั้โนหน้ายูยอม
ยูยอมเหวี่ยหมัลับเ้าใส่แบมแบมนแบมแบมร่วลไป
“เฮ้ย! พวแ หยุเียวนี้”
เสียอาารย์ปาร์ฝ่ายปรอรีบเ้ามาแยทั้สอออาัน
สภาพอแบมแบมูเลวร้ายว่าอย่าเห็นไ้ั เพราะนาัวที่เสียเปรียบทำให้้อเ็บนานี้
อาารย์ปาร์ึัวทั้สอนไปยัห้อพั เพื่อำระวามท่ามลาสายาอนัเรียนั้น
ปี 3 ที่เ้ามามุูันมามาย
“พวแทะเลาะันอีแล้ว ยูยอมแเพิ่ลับมาาบ้าน
มาถึ็มีเรื่อเลยเหรอ ส่วนนายแบมแบม
ันี้เียทะเลาะับแม่นายแล้วนะ เรื่อราว่อนันยัหูาไม่หายเลย”
“ผมไม่ไ้เริ่ม่อนสัหน่อย ไอ้ยูมันเริ่ม่อน่าหา”
“หุบปาเลย ใระเริ่ม่อนไม่สำั
แ่ถือว่ามีเรื่อันผิทั้สอฝ่าย ันะลโทษพวแโยให้พวแเป็นบัี้ัน”
“หา!” แบมแบมร้อเสียหลทันทีเมื่อไ้ยิน
ยูยอมหันมามอหน้าอาารย์ปาร์่อนะลุึ้นอย่ารวเร็ว
“ผมไม่เอาเ็า” ยูยอมปิเสธเสียแ็
“ผม็เหมือนัน เรื่ออะไร้ออยู่ับไอ้หมอนี่้วย”
“ถ้าไม่ทำ ็ออ เลือ ยูยอมนายไม่อยาให้พ่อมาโรเรียนไม่ใ่เหรอ
ส่วนนายแบมแบม นายอยาให้แม่นายเสียใรึไ”
ทั้สอนหลบา่ำพร้อมัน ่อนะยอมรับะารรมอัวเอ
อาารย์ปาร์นำเือไหมพรมเส้นหนามาสวมให้ับ้อมือทั้สอน
“อะไรรับเนี่ยอาารย์” เสียแบมแบมโวยวายเมื่อถูับสวมเือ
“ไม่้อโวยวาย อยามีเรื่อันีนั ันะมัแสอนิันอย่านี้ที่โรเรียนเป็นเวลา
3 เือน”
“3 เือน‼”
ทั้สอนพูออมาพร้อมันทันที
“ใ่ รับะารรม อพวแไปะ ลับห้อไปไ้แล้ว”
อาารย์ปาร์ไล่ให้ทั้สอลับห้อไปโยที่้อมัเือไหมพรมสีมพู๋าไว้ที่้อมือ
“เพราะมึเลยยูยอม”
“ไม่้อมาโทษ ใรเ้ามา่อย่อนละ”
“ะเอาเหรอ”
“เฮ้ย‼‼‼‼‼‼!” เสียอาารย์ปาร์ัมา้านหลั
เมื่อทั้สอำลัะทะเลาะันอีรั้
“ให้รบ 3 เือน่อนถอะ”
แบมแบมบ่นมุบมิบ พร้อมทั้พยายามสะบัมือออายูยอม
แ่็ทำไม่ไ้เพราะเือถูมัไว้้วยัน….
….อีสามเือน่อานี้ มันะเป็นอย่าไรันนะ
ความคิดเห็น