คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Crayon you :: Chapter 1
Crazy On • You
Chapter 1 – New Friend
ตามทางเดินที่เดิมตรงไป นอกจากทางเดินที่มีปูนปูเป็นทางเดินให้เดินได้เท่านั้น นอกนั้นก็มีเพียงต้นหญ้าที่สั้นกุดอยู่เต็มพื้น ก้อนหินและดอกไม้…ก้อนหินซึ่งเป็นแผ่นหินอ่อนสลักชื่อของผุ้ล่วงลับไว้…และดอกไม้ที่นำมาวางไว้ด้านหน้า…
สามร่างเดินไปตามทางจนไปถึงใกล้กับใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง แล้วหยุดลง ร่างเล็กที่ยืนนิ่งคั่นระหว่างคนสองคนกำลังเล่นกับตุ้กตาในมือด้วยรอยยิ้ม อาจจะยังไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่าเดินมาถึงจุดหมายแล้ว
“ผมพาจินกิมาเยี่ยมครับ…” ร่างสูงที่สุดในกลุ่มสามคนยิ้มกับแผ่นหินซึ่งสลักชื่อคนสองคนไว้คู่กัน ซึ่งนามสกุลเดียวกันกับคนตัวเล็กข้างกาย ค่อยๆ คุกเข่าลงแล้ววางดอกไม้สีขาวทั้งสองช่อในมือลงหน้าหลุมศพทั้งสองคน
“ขอโทษด้วยนะครับ…ที่เราทำให้จินกิ…”
“คิม จงฮยอน…มึงรู้ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูดนะ” มินโฮเงยหน้าขึ้นบอกเตือนเพื่อน จงฮยอนถอนหายใจพยักหน้าเบาๆ แล้วหันไปหาคนข้างๆ แทน
“จินกิ…พามาหาพ่อกับแม่แล้วนะ” มือหนาลูบผมสีน้ำตาลเบาๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มละออกมาจากตุ้กตาในมือเพียงชั่ววูบ ร่างเล็กกลับไปเล่นตุ้กตาเหมือนเดิม และยังคงยิ้ม
“อัปป้า ออมม่า…จินกิพาน้องมินมินมาหา…คิก”
“จินกิ…” มือเล็กที่ยื่นตุ้กตาตัวเล็กไปตรงหน้าค่อยๆ ลดลง เด็กน้อยก้มหน้าลง ทั้งสามคนนิ่งเงียบ รอบตัวมีเพียงเสียงลมที่กำลังพัดผ่านไปเบาๆ จงฮยอนถอนหายใจอีกครั้ง หันกลับไปยังหลุมศพอีกครั้งแล้วโค้งตัวลง
“ขอโทษด้วยครับ…”
หมับ…
มือเล็กคว้าเข้าที่เสื้อคลุมนักเรียนสีดำด้านหลังของจงฮยอน จงฮยอนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากการค้อมตัวเมื่อครู่ มืออีกข้างไม่ได้ปล่อยตุ้กตาลงยังคงกอดไว้ที่แขน แต่มือทั้งสองข้างจับเสื้อจงฮยอนไว้แน่น…
และมันก็เป็นอีกครั้ง…ที่น้ำตาค่อยๆ หยดลงมา…
เป็นอีกครั้งที่มันไม่สามารถห้ามได้…
จินกิไม่เคยเลยซักครั้งที่จะห้ามมันได้ ทุกครั้งที่มาหาพ่อกับแม่…ทั้งๆ ที่พ่อกับแม่บอกให้เข้มแข็งนี่นา
เข้มแข็งไม่ได้ก็เพราะไม่มีพ่อกับแม่แล้วต่างหาก…
“จงฮยอน…มินโฮ…” จงฮยอนเงียบ มินโฮเงียบ ทั้งสองคนไม่ได้ปลอบ ไม่ได้หันกลับมา พวกเขาแค่อยากให้จินกิเข้มแข็งและสามารถยืนได้ด้วยตัวเอง แม้ว่ามันจะยากแค่ไหน แต่จินกิเองก็ต้องทำให้ได้ ทั้งในเวลานี้และเวลาที่…ไม่มีพวกเขาอยู่ข้างๆ แล้วก็ตาม
“ฮือ…หันมานะ…หันกลับมา…” จินกิดึงเสื้อจงฮยอนและเขย่ามันแรงขึ้น จงฮยอนกับมินโฮก็ยังคงยืนยันที่จะไม่หันกลับไป…เพราะพวกเขาไม่เคยทำ…
“จงฮยอน…จงฮยอน…”
ร่างหนาหลับตาลง แต่แรงเขย่าจากด้านหลังก็ยังไม่หยุดลงเหมือนทุกครั้งที่จินกิต้องเหนื่อยและหยุดร้องไห้แค่นั้น แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิม…ทำไมล่ะ…
“พอแล้ว…พอแล้ว…” ในที่สุดก็ทนไม่ไหวจนต้องหันกลับมา ดึงร่างเล็กเข้าไปกอดไว้แน่น ร่างสูงที่นั่งนิ่งค่อยๆ ยืนขึ้น
“พอแล้วจินกิ…กลับบ้านกันนะ…ไม่มีอะไรทั้งนั้น…”
คนตัวเล็กในอ้อมกอดหอบหนักๆ ให้ได้ยิน จนจงฮยอนแทบจะใจเสียไปซะตรงนี้ มินโฮเดินมาวางมือลงบนไหล่เพื่อนสนิท
“กลับเถอะ…”
แต่นี่เป็นครั้งแรก…ที่จงฮยอนหันกลับมา…
“มึงไม่ควรผิดสัญญานะ…” หลังจากกลับมาจากการเยี่ยมเยือนหลุมศพ ซึ่งจะทำเป็นประจำ และทุกครั้งที่จินกิร้องไห้ ทั้งจงฮยอนและมินโฮสัญญาไว้ต่อหน้าหลุมศพในวันแรกที่ไปหาพวกท่าน…ว่าจะไม่หันกลับไปเด็ดขาด
ตอนนี้จินกิเหนื่อยมากจนหลับไป มินโฮพาร่างเล็กขึ้นหลังไม่อยากจะให้ตื่นตอนนี้ ก่อนเดินเข้าบ้านก็หันกลับมาหาจงฮยอนที่เป็นคนขับรถมาส่ง
“กูว่า…”
“……”
“จินกิจะรู้สึกโดดเดี่ยวมากกว่าเข้มแข็ง”
“กูไม่รู้…”
“ชเว มินโฮ…”
“กลับบ้านเหอะ ดึกแล้ว…เจอกันพรุ่งนี้” มินโฮไม่รอให้จงฮยอนตอบอะไร เดินพาจินกิรวมถึงตัวเองเข้าบ้านไป ปล่อยไว้เพียงร่างของจงฮยอนที่ยังคงยืนอยู่อย่างนั้น…
จนเมื่อเวลาผ่านไปซักครู่ก็จำต้องกลับไป…
แกร้ก…
ร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้องมืดสนิทที่ถูกเปิดเครื่องปรับอากาศให้เย็นสบายไว้ตลอดเวลา เพื่อเวลาจินกิอยู่ที่บ้านและเวลากลับมาหลังจากไปไหน ก็จะได้นอนหลับได้สบายเลย เดินไปและค่อยหย่อนตัวลงบนเตียง พาร่างเล็กบนหลังนอนราบลงบนเตียง จัดการห่มผ้าให้เรียบร้อย มือหนาลูบผมคนที่กำลังอยู่ในความฝันเบาๆ แล้วเดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่ง ขึ้นบนเตียงแผ่วเบา สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มเดียวกัน รั้งร่างเล็กมานอนใกล้ๆ กอดแนบอก…
ร่างสูงถอนหายใจ หลับตาลง
“มินโฮ…” จินกิกำลังอยู่ในความฝัน…จินกิกำลังยิ้ม…
เขาอยู่ในความฝันนั้นด้วยงั้นหรอ…
มือเล็กคว้าตวัดมาด้านหลังกำเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่น ขณะที่ลมหายใจยังสม่ำเสมอ ร่างหนาประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ บนผมสีอ่อนหอม
“จินกิ…”
เช้าวันรุ่งขึ้น…
“มินโฮ~ ไปกันรึยัง~”
“นี่ๆ ใจเย็นๆ สิ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”
“จินกิไม่ได้รีบ มินโฮช้าต่างหากก เร็วเข้า” คนตัวเล็กยู่ปากพลางเดินเข้าไปจับมือคนที่กำลังรีบเร่งใส่รองเท้าอยู่ แต่ยังไม่ทันได้ใส่เสร็จก็โดนดึงออกไปจนต้องร้องเสียงดัง
“เฮ้ๆ นี่จินกิ!”
“ห้องนี้ ห้องนี้ >____<” จินกิทำหน้าตื่นเต้นแล้วชี้ไปยังป้ายด้านบนของห้องตรงหน้าที่เขียนไว้ว่า…ห้อง O (#ห้องเชี่ยไรฟะ..)
“จินกิ…แน่ใจหรอว่าเรียนได้?” ที่เขาถามไม่ใช่แค่เพราะว่าเป็นห่วง แต่เพราะว่ามินโฮเองไม่ได้รับอนุญาตให้ย้ายห้องมาอยู่กับจินกิ และเด็กที่เข้ามากลางเทอมแบบนี้ก็ไม่มีสิทธิ์ในการเลือกห้องด้วยเหมือนกัน
“เรียน? ใช่~ จินกิเรียนได้~ ^^~”
“จินกิ…”
“เข้าห้องง มินโฮไปส่ง นะๆ” จินกิว่าพลางดึงมินโฮเข้าห้อง
ครืด…
ทันทีที่เข้ามาในห้องห้องที่เคยเต็มไปด้วยเสียงคุยซ่อกแซ่กกันจนดังทะลุออกไปด้านนอกก็เงียบลง ทั้งสองคนที่คนหนึ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับอีกคนที่ยังคงคิดไม่ตกกับเรื่องการเรียนของอีกคนก็กลายเป็นเป้านิ่งของสายตาคนทั้งห้องไปโดยปริยาย…
แซ่ด แซ่ด…
แต่ไม่นานก็เลิกสนใจ
งั้นตอนแรกมึงจะหันกันมาทำเห้อะไรครับ =_______=’
ร่างสูงเดินไปที่แท่นหน้าห้อง พร้อมกับจูงมือจินกิไปด้วย จินกิที่เอาแต่ยิ้มหวานกับตุ้กตาในมือก็เล่นจนไม่ได้สนใจอีกเหมือนกัน…คือ…
ใครก็ได้สนใจชเวมินโฮซักนิด…
ปึ้ง!
มินโฮวางหนังสือเล่มหนาของตนที่ถือติดตัวมาให้เกิดเสียงขึ้นพอที่จะทำให้ทั้งห้องเงียบและหันมามองได้ ยกมือขึ้นกระแอมไอเบาๆ แล้วพูดเสียงดังฟังชัด
“ช่วยเงียบด้วยครับ เด็กพิเศษทั้งหลาย”
“เห้ยๆ ประธาน วันนี้คงจะไม่มาบอกเราให้ฝากเลี้ยงลูกหรอกใช่มั้ย? พาใครมาด้วยน่ะ อย่าทำอย่างงี้นะเว้ย”
เฮ้ย แล้วหน้ากูแก่ขนาดมีลูกได้ขนาดนั้นเลยหรอวะ =_____= ขอโทษ กูยังไม่ยี่สิบบริบูรณ์เลย
“เงียบซะ ช่วยนั่งที่ด้วย ฉันจะแนะนำน้องชายฉัน”
“น้องชายงั้นหรอ? เหอะ…หน้าอย่างกับพ่อลาหน้าเหี่ยวกับลูกกระต่ายน้อยน่ารักน่ะนะ” หลังประโยคนั้นจบก็ตามกันมาด้วยเสียงโห่วี้ดว้ายกันยกใหญ่
ไม่แปลกหรอก…ที่ห้องนี้จะเป็นห้องที่แยกออกมาและรวมไว้แต่เด็กพิเศษ…
ก็มีตั้งแต่เด็กเรียนแย่ถึงขั้นตกต่ำ เด็กบ้าบิ่นชอบหาเรื่องทะเลาะไปวันๆ เด็กก้าวร้าวติดยา เด็กมีปัญหากับสมองและสติปัญญา ไปจนถึงเด็กที่มีปัญหาและชอบแยกตัวออกจากสังคม
“ลี แทมิน ช่วยเอาขาลงจากโต้ะด้วย” เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อซึ่งนั่งอยู่แถวกลางของห้องค่อนไปขวามือที่นั่งชิดหน้าต่าง หลับตาและมีหูฟังค้างอยู่ที่หู ลืมตาขึ้น และมองมินโฮด้วยสายตานิ่งชา ก่อนจะยักไหล่ เอาขาทั้งสองข้างลงจากโต้ะ แต่เปลี่ยนไปเท้าคางกับโต้ะมองหน้ามินโฮและจินกิที่อยู่หน้าห้องแทน
ดีจริงๆ เพิ่งจะเอาเท้าไปวางบนโต้ะ ก็เอาหน้าไปถูซะแล้ว - -
นี่ก็คงเป็นตัวอย่างนึงของเด็กชอบแยกตัวออกจากสังคมล่ะมั้ง…
“แทมิน~”
“อย่ามาเรียกชื่อฉัน” แทมินขมวดคิ้วแล้วตอกกลับ
“เงียบได้แล้ว ทุกคน…วันนี้ผมจะมาแนะนำเพื่อนใหม่ให้กับทุกคนได้รู้จัก นี่ลีจินกิ อายุเท่ากับทุกคน จะมาเริ่มเรียนด้วยตั้งแต่วันนี้ ขอให้ให้คำแนะนำด้วย”
“เด็กมีปัญหางั้นหรอ? ไหนประธานเป็นคนเพอร์เฟ็กต์ไม่ใช่หรอ?”
“จินกิเป็นเพื่อนผม”
“เด็กเก็บงั้นหรอ?”
“ลีแทมิน…ผมบอกให้นายอ้าปากพูดแล้วงั้นหรอ?”
“ฉันหมายถึงเก็บมาเลี้ยงมาอยู่ด้วยน่ะ เหอะ ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษด้วยครับท่านประธาน”
“เหอะ…นายก็พูดได้แค่นี้ใช่มั้ยล่ะ? ก็ทำได้แค่กัดคนอื่นไปวันๆ สังคมไม่เข้า เรียนก็ไม่เรียน ไม่สุงสิงกับใคร แต่ก็ทำนิสัยแย่เรี่ยราดไปทั่ว” แทมินเลิกคิ้ว ถึงกับต้องเอาหูฟังออกคล้องคอออกมาเพื่อฟังให้ชัดเจนว่ามินโฮพูดอะไร
“ว่าไงนะ?”
“เปล่า ผมพูดอะไรงั้นหรอ? นายควรจะฟังเพลงต่อนะ…” มินโฮยิ้ม แทมินก็ทำได้แค่ใส่หูฟังคืน เพราะถ้ามีเรื่องอีกคราวนี้เขาได้โดนไล่ออกเป็นแน่ อย่างน้อยก็ไม่อยากให้แม่ต้องเสียใจอีก…
“จินกิ…อยู่ได้นะ…มินโฮต้องไปเข้าเรียนแล้ว” มินโฮหันไปหาคนข้างๆ ก้มลงบอกคนที่กำลังยิ้มกับตุ้กตาในมือ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานแล้วพยักหน้ารัวๆ
“ทำเป็นห่วงกันอยู่ด้ายย อาจารย์ป้าจะเล่นแล้วนะครับบ เข้าเรียนสายน่ะ วู้วววว”
“ผมบอกให้พูดแล้วงั้นหรอ?” สายตาดุดันถูกส่งมาเล่นเอาหุบปากกันแทบไม่ทัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะยอมหุบปากไปเพราะคำสั่งหรอกนะ ก็แค่อยากจะกวนส้น…เท่านั้นล่ะมั้ง
“ไปก่อนนะ”
“อื้อๆ บ๊ายบายมินโฮ โบโบ~” จินกิเขย่งขึ้นเล็กน้อย มินโฮก็ก้มลงไปจุมพิตเบาๆ ตามปกติ แค่ปกติ…มันไม่ได้มีซาวน์เอฟเฟกต์งี่เง่าเสริมเข้ามาเท่านั้นเอง…
“ขอเตือนว่าอย่ายุ่งกับน้องชายผม ถ้าแตะแม้แต่ปลายก้อยล่ะก็…เรื่องนี้ไม่ได้ถึงแค่ฝ่ายปกครอง ผมจะเล่นให้ถึงบรรพบุรุษ…” มินโฮทิ้งท้ายไว้ หันกลับไปหาจินกิแล้วยีผมสีน้ำตาลนั่นเบาๆ รีบขอตัวออกไปก่อนที่จะได้โดนอาจารย์ป้าเล่นเข้าอย่างนั้นจริงๆ
หลังจากมินโฮออกไปทั้งห้องก็กลับมากลายเป็นสนามน้ำลายอีกครั้ง จินกิยู่ปากเล็กๆ กวาดตามองไปรอบห้องเพื่อหาที่นั่งว่าง จินกิยิ้มทันทีที่มองเห็นที่หนึ่งว่างอยู่ กระชับสายกระเป๋าสปอนจ์บ็อบ(!) ของจนเองแล้วเดินตรงไปยังโต้ะนั้น
“จินกินั่งนี่นะ~” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเด็กตัวน้อยที่เดินเข้ามาพูดอย่างขี้เล่น เหอะ…
หน้ามันเข้ากันมากเลยนะทำแบบนั้น…
“อยากนั่งก็เชิญ…ถ้านายไม่กลัวพวกที่นั่งฝั่งนั้นน่ะนะ”
“อ้าว แล้วถ้าจินกิกลัวล่ะ? กลัวๆ”
“ถ้ากลัวทางเดียวที่ดีที่สุดก็ออกไปจากที่นี่ซะ” แทมินยังไม่มองหน้าจินกิอีกกดไอพอดเปลี่ยนเพลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้อารมณ์เสียจากคำด่าจากประธานนักเรียนคนเมื่อกี้คนไม่มีอารมณ์จะฟังเพลงอะไรทั้งนั้น…
“บู่ๆ นายโกหก ออกไปจากที่นี่ไม่ได้ โดดเรียนเป็นเด็กไม่ดี”
“บ้าจริงๆ…” จินกิยังคงยิ้ม อาจจะเพราะไม่ได้ยินหรืออาจจะได้ยินแต่ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรก็ตาม หย่อนตัวลงนั่งแล้วหันข้างมาทางแทมินนั่ง
“นี่~ จินกิไม่รู้จักนาย~ นายชื่ออะไร?”
“ทำไม? ฉันต้องบอกนายด้วยงั้นหรอ?”
“แทมินนี่~”
“ใครให้ในเรียกอย่างนั้นกันฮะ?”
“มินโฮเรียกนายว่าลีแทมินนี่นา ไม่ดีเลย นายอายุน้อยกว่ามินโฮต้องเรียกมินโฮว่าพี่ มินโฮต้องเรียกนายว่าแทมินอา~ เนอะ~”
“ชิ…กะมาปล่อยให้ฉันดูแลล่ะสิ…ไอ้ประธานเฮงซวย” แทมินพึมพำกับตัวเอง ถอนหายใจแรงๆ เพิ่มเสียงเพลงจนเกือบสุด เพื่อตัดขาดกับโลกภายนอก ยกขาสองข้างขึ้นวางบนโต้ะเรียนเหมือนเดิม สองมือประคองท้ายทอยตัวเองหลับตาลง
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
“อ้ะ! ทำไมล่ะ! ทำไม! ทำไมล่ะแทมินน!”
“……” อีกฝ่ายนิ่ง ดูเหมือนจะเข้าสู่โลกส่วนตัวของตนเองไปเรียบร้อยแล้ว จินกิอมลมแก้มป่องแล้วหันกลับเข้าหาโต้ะตัวเอง หยิบเอาสมุดวาดรูปกับกล่องดินสอออกมาจากกระเป๋า
“แทมินไม่สนใจจินกิเลย…” จินกิหายฟึดฟัดอย่างเด็กอารมณ์เสีย น้ำตาคลอขึ้นมาทันทีที่โดนเมินแบบนี้
ไม่ใช่เพราะจินกิไม่มีใครและโดนมินโฮกับจงฮยอนตามใจจนเคยตัว…
ไม่ใช่เพราะจินกิเป็นเด็กดื้อ อยากเรียกร้องความสนใจ…
ไม่ใช่เพราะจินกิไม่มีใคร…
แต่เพราะจินกิไม่ชอบให้ใครไม่สนใจ ไม่ชอบให้ใครเมินแบบนี้ ไม่ชอบให้ใครเงียบใส่ ไม่ชอบให้ใครหันหลังให้…
ทำไมทุกคนต้องไม่สนใจ…และหันหลังให้จินกิด้วย…
ทำไมทุกคนต้องไม่รักจินกิด้วย…
ครืด…ครืด…
กระดาษสีขาวทั้งหน้าตอนนี้ถูกละเลงเต็มไปด้วยสีดำเข้มจากดินสอไม้ในมือสองแท่งที่จินกิถือมันไว้ในมือเดียวละเลงลงไปจนเละไปทั้งหน้า เริ่มกดเข้มขึ้นจนใกล้ทะลุขาดออกไปอีกหน้า
“โถ เด็กน้อย โดนเมินงั้นหรอเนี่ย?” เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่เดินมาหยุดข้างๆ โต้ะของจินกิพร้อมกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง ดึงดินสอแท่งหนึ่งออกมาจากมือของจินกิ แล้วควงไปมา
“อ้ะ เอาคืนมานะ นั่นของจินกินะ ของจินกิ” ร่างเล็กยืนขึ้นจะคว้าดินสอคืน แต่อีกคนก็ชูดินสอแท่งนั้นขึ้นจนสุดแขน จินกิกระโดดเหยงๆ จะเอาคืนให้ได้
“เอาคืนมาน้า นั่นของจินกินะ!” กลิ่นหอมอ่อนๆ กระทบเข้าที่ปลายจมูก ประสาทรับรู้ได้ แทบคลั่ง ไม่คิดว่าเด็กตัวเล็กแค่นี้จะมีแรงดึงดูดมหาศาลขนาดนี้…
“มีอะไรมาแลกคืนมั้ยล่ะ?” เมื่อเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ คนที่ใกล้เข้าสู่นิทราก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง มองไปยังโต้ะข้างๆ ที่เคยเงียบสงบเมื่อไม่นานนี้ แล้วถอนหายใจ
“งื้อ~ เอาคืนมานะ~~”
“พอได้แล้ว…”
“เอาคืนมาน้า!”
“โอ๊ย!”
เคร้ง…
ดินสอในมือที่เหลืออีกแท่งถูกขว้างออกไปโดนเข้าใกล้ส่วนสำคัญที่สุดอย่างดวงตาทันที ยังดีที่เพียงแค่เฉียดเข้าที่ใกล้หางตาเท่านั้น พร้อมๆ กับที่แทมินรีบมาแยกทั้งสองคนออกจากกัน ตัวเองรีบเข้ามากันจินกิไว้
“ฉันบอกให้พอรึเปล่า? พอได้แล้วแทคยอน!”
“แทมิน นายไม่เห็นเด็กนั่นทำกับฉันหรือไง!!”
“นายทำเขาก่อนรึเปล่า ถ้าคืนไปตั้งแต่แรกก็ไม่เกิดเรื่องหรอก ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูไอ้ประธานนั่นได้มีนักเรียนหายจากห้องนี้ไม่ใช่น้อยแน่…”
“โธ่เว้ย! นายก็อย่าปล่อยให้ไอ้เด็กบ้านั่นมาเข้าใกล้ฉันก็แล้วกัน!!”
“นายก็อย่าเข้าใกล้มันก็พอไม่ใช่หรือไง?”
“เออ! รู้แล้วน่า!!” แทคยอนขว้างดินสอทิ้งลงกับพื้นอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินกลับไปนั่งที่ของตนเอง ไม่วายสงสายตาอาฆาตกลับมาให้อีก
“ยังไม่ตายใช่มั้ย?”
“มินมิน…”
“นี่…” เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ได้สนใจคำถามของตนนัก หันกลับมาเห็นจินกิกำลังกอดตุ้กตากระต่ายไว้แน่นแนบอก แทมินมองตามจินกิที่ไม่มีท่าทีกลัวเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าจะโดนแกล้งซะขนาดนี้จนแทบจะโดนเล่นเข้าให้ แต่ว่าก็ไม่ได้กลัวจนตัวสั่น…
ดวงตา สีหน้า ร่างกายนิ่ง…
ริมฝีปากกำลังยกยิ้ม…
ฟุ่บ!
แทมินสะดุ้ง เหมือนกำลังถูกจ้องมองจากอะไรบางอย่าง…อะไรน่ะ…
ตุ้กตา…?
ราวกับตุ้กตาในมือจินกิเหมือนจะสื่อความหมายอะไรบางอย่างได้…ไม่สิ…เหมือนกับตุ้กตาตัวนั้นกำลังจ้องมองและคอยปกป้องจินกิตลอดเวลาอย่างนั้นแหละ…
มันคืออะไรกัน…
“อะไรนะ…ฆ่าให้หมดเลยหรอ?”
“จินกิ…”
“อะ!...”
“เป็นอะไรน่ะ?” อยู่ๆ จินกิก็ร้องออกมาเบาๆ สองมือกุมหัวไว้แน่น แทมินย่อตัวลงนั่งตรงหน้าคนตัวเล็ก พยายามจะช่วยว่าหากเกิดอะไรขึ้น
“มินมิน…อย่าพูดแบบนั้นสิ…”
“……”
“มันไม่ดี…”
“นี่…”
เด็กคนนี้...
ก่อนจบตอนที่ 1 มาดูหูฟังอันโปรดของแทมินกันฮะ :3 #หูฟังก็ไม่เว้น..
To Be Continue :3
ความคิดเห็น