คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Crayon You :: Intro
Crazy On • You
InTro
CRAZY…ก็แค่คำคำหนึ่ง…แต่ไม่ได้บ่งบอกความหมายของมันเสมอไป…
Why so Serios?
Get your crayon , Get your crayon , Get your crayon
I’m going crazy…CRAZY ON YOU
เช้าวันใหม่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เด็กหนุ่มขาไม่ยาวมากไม่สั้นมาก(?) กำลังเดินเตี้ยไปตามแนวรั้วบ้านในซอยเล็กๆ ที่ถัดจากหน้าหมู่บ้านมาสองซอย ขาสาวยาวๆ อย่างเร่งรีบพลางยกนาฬิกาที่ข้อมือซ้ายขึ้นดูเป็นระยะ
“เฮ่ย นี่อย่าบอกนะว่ายังไม่ตื่นอีกแล้ว” เด็กหนุ่มสบถเบาๆ หัวเสีย แล้วรีบจ้ำเอาๆ เดินกึ่งวิ่งไป
จนไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้านรั้วสีขาวเตี้ยๆ หลังหนึ่ง
โครม!!
“เฮ้ยๆ” เด็กหนุ่มไม่เกรงใจอะไรใดๆ ทั้งสิ้น ปีนขึ้นรั้วแล้วกระโดดเข้าไปในบ้าน รีบวิ่งไปเปิดประตูบ้านเลื่อนออก พอดีกับที่อีกร่างวิ่งเข้ามาหน้าแทบจะชนเข้าที่ปากของเขา
“จงฮยอนนน!”
“เฮ้ยๆ!”
โครม!!
แล้วก็ได้ยินเสียงนี้เป็นรอบที่สองของวัน…มันคือเชี่ยไรครับลีจินกิ จะวิ่งมานอนทับกูทำไม
“จินกิ…เล่นเชี่ยไรเนี่ย?” จงฮยอนครางหงิง พลางจะลุกขึ้น แต่ก็โดนมือขาวตะปบหน้านอนกลับไป เอามือออกริมฝีปากจุ้บไปเบาๆกับริมฝีปากอีกคน จนคราวนี้ไม่ต้องพึ่งมือเล็กให้ตะปบอีก จงฮยอนเอนหัวกลับลงไปนอนกับพื้นจนหัวด้านหลังกระแทกลงกับพื้นเสียงดัง เอามือกุมหน้าจนจินกิลุกออกจากตัวแล้วถึงดิ้นพล่านๆ ได้
โอ๊ย…เมื่อไหร่ไอเด็กเวรนี่จะเลิกทักทายกูแบบนี้ครับ? มึงไม่ใช่ลิ้นเลยล่ะ
“จินกิ…วันหลังให้มินโฮสอนใช้ลิ้นซะนะ เด็กเวรเอ๊ย…” คำหลังถูกเก็บไว้ด้วยเสียงที่เบาลงเพื่อไม่ให้คนที่ได้ชื่อว่าเด็กเวรนั้นเอาไปฟ้องผู้ปกครองอย่างชเวมินโฮ
ไม่แปลกและทุกคนก็ไม่ต้องสงสัยหากจะเรียกลีจินกิที่ยิ้มร่าอยู่ตรงนี้ว่าเด็กและเรียกชเวมินโฮที่อยู่หลืบซอกไหนของบ้านก็ไม่รู้ว่าผู้ปกครอง - -
ถึงแม้ว่าในตอนนี้ที่อายุของจินกิเกือบจะสิบเก้าบริบูรณ์แล้ว (โคตรจะเป็นเรื่องจริง) แต่ทว่าอารมณ์ ความรู้สึก การรับรู้ หรือสมองรับการประมวลผล รวมถึงการแสดงออกกลับยังคงเปรียบได้เป็นแค่เพียงอายุของเด็กอายุเพียงแค่อนุบาลเท่านั้น…
มันเป็นสิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นข้อด้อยของจินกิก็ว่าได้ แม้ว่าระดับความรู้ที่ได้รับมาจากการสั่งสอนของผู้ปกครองนั้นจะสามารถทำให้จินกิเรียนดีมาได้จนถึงตอนนี้ก็ตาม
ส่วนผู้ปกครอง…
ก็ไม่ต้องสงสัยทำไมต้องเรียกว่าผู้ปกครอง เพราะนอกจากความเป็นผู้ใหญ่มากๆ อยู่แล้วของเจ้าตัว ความรู้ความสามารถ บลาๆๆ และอย่างเดียวที่บอกได้เสมอ เพราะมันปรากฏอยู่บนหน้า…ความเหี่ยว…
“ลิ้นงั้นหรอ?...จงฮยอนใช้เป็นล่ะสิ…สอนจินกิบ้างนะ ^__^”
“จินกิ…ขอร้องอย่าโปรยความหื่นได้มั้ย”
“เฮะๆ ก็จงฮยอนบอกนี่ ~ ง่า~ ไปหามินโฮ หามินโฮ สวย…สวย”
“สวย? สวยเนี่ยนะ? เฮ้ยๆ สวยเชี่ยไรจินกิ” จินกิยิ้มแป้น คิมจงฮยอนอยากจะหาสากหนักๆมาเฉาะฟันมันซักที ถามก็ช่วยตอบ ไม่ใช่จะเอาแต่ดึงแต่ดึงแบบนี้ ซักวันเขาคงโดนลากไปข่มขืนแน่ๆ…
พอร่างเล็กลากเพื่อนร่างบึกขึ้นมาถึงข้างบนได้ ก็เปิดประตูเข้าไปข้างในห้องหนึ่งที่ไม่ไกลจากบันไดขั้นสุดท้ายนัก เปิดประตูเข้าไปก็เห็นใครคนหนึ่งนั่งหันหลังให้
“จินกิ…”
“มินโฮ~ จงฮยอนมารับแล้วแน่ะ~ ไปเรียน เรียนกัน~”
“ทำอะไรกับมินโฮน่ะจินกิ?” จงฮยอนหันกลับไปยังร่างเล็กอีกครั้ง เจ้าตัวก็ทำแค่ยิ้มแป้นแล้นดังเดิม หากแต่แรงสั่นจากร่างสูงที่นั่งอยู่อีกฝั่งของเตียง ไม่ทำให้เขาวางใจได้นัก จงฮยอนยกมือขึ้นกดลงไปบนผมนุ่ม แล้วค่อยๆ เดินไปหาร่างสูงอีกคน
“นี่~ มินโฮ~ หันมาให้จงฮยอนดูสิ สวยออกนะจินกิว่า~”
“อย่าล้อเล่นน่าจินกิ…” เมื่อเสียงใสบอก มินโฮหันกลับมาอย่างลืมตัว ทันทีที่หันกลับมาก็เผชิญหน้าเข้ากับคิมจงฮยอนพอดิบพอดี จงฮยอนนิ่งค้าง ตะลึงงัน…นี่มัน…
ชเวมินโฮหรือปีศาจกบคืนชีพจากอาชีพกลางคืนเมื่อชาติที่แล้ววะครับ…
“เชี่ย…ให้โลกตกใส่หัวกูเลยสิ…” มินโฮพึมพำกับตัวเองพลางเอามือกุมหน้า
“ชเวมินโฮ…มึงไปทำอะไรมาวะ? อย่าบอกนะ…”
“กูแค่บอกจินกิว่า…เปิดเทอมแล้วนะ มินโฮต้องไปแบบหล่อๆ สิ เชี่ยเอ๊ย…จินกิจัดการให้กูเรียบร้อย…”
“เออ…แล้วกูก็คิดว่ามึงโคตรของความหล่อเลยว่ะ…หล่อสะพรึงอ่ะมึง” มินโฮสะบัดมือไล่ๆ ให้จงฮยอนรอไปก่อน ส่วนตัวเองรีบเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา จงฮยอนถอนหายใจตามหลังเพื่อนตัวสูง แล้วหันกลับมายังอีกคนที่ยังคงทำหน้าใสซื่อ
“งื่อ~ เป็นไงจงฮยอน? สวยเนอะ?”
“เออ…แล้วก็วางลิปสติกนั่นลงซะ ไปหาซื้อมาจากไหนวะถามจริง”
เพราะลิปสติกในมือนั่นถูกบรรจงลงไปอยู่กลางปาก แป้งเด็กโคโดโมที่วางอยู่หน้ากระจกก็ถูกโบ้ะลงไปซะหนาบนใบหน้าหล่อคมนั่นจนกลายเป็นนักแสดงงิ้วจำเป็น แถวยังไอขนตาเรียงเป็นแพยาวนั่นอีกถามจริงๆ ว่าใช้สีเทียนวาดหรือเอาขนไม้กวาดมาแปะกันแน่
หน้าขาวนั่นเหมือนกบตัวหนึ่งที่ตกลงไปในถังแป้งน่ะ -____-‘
แต่ปากแดงๆ นั่นเหมือนก่อนตกลงไปในถังแล้วปากมันไปกระแทกขอบถังเลือดออก =___=’
โถ กูละสงสารเมิงเชรงๆ…ชะเรมินห่าวว์
คิมจงฮยอนถอนหายใจอีกครั้งแล้วพาจินกินั่งลงที่เตียง โดยที่อีกฝ่ายหยิบเอาของเล่นของตัวเองมานั่งเล่นแทนลิปสติกเมื่อครู่ จงฮยอนเอามือวางลงบนหัวจินกิเบาๆ
จินกิมองผู้มอบสัมผัสนั่นแล้วก็ยิ้มอีก ก่อนจะหันกลับไปเล่นตุ้กตาในมือต่อ
นานแล้วที่ไม่ได้เจอกันหลังจากปิดเทอมไป เพราะจงฮยอนที่ต้องมาปลุกมินโฮทุกเช้าก็ไม่จำเป็น มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่ได้ออกไปเที่ยว ถึงอย่างนั้นใช่ว่าบ่อยครั้งที่มินโฮยอมให้จินกิออกไปด้วย เพราะกลัวจะไปมีเรื่อง
“เฮะ~ โบโบ น้องกระต่ายย” จินกิว่าพลางจุ้บตุ้กตากระต่ายสีชมพูของขวัญวันเกิดปีที่แล้วจากจงฮยอนอย่างอารมณ์ดี
ถ้านึกย้อนไป…
เมื่อประมาณหลายปีก่อน ถ้านับก็คงซะเกือบๆ…สามสี่ปีที่แล้วได้ล่ะมั้ง ที่มินโฮกับเขาไปเที่ยวกันกลางคืนประสาพวกเพลย์บอยและพวกชอบเที่ยวไปเรื่อย จินกิก็โทรมา… ในตอนนั้นถึงแม้ว่าจินกิกับมินโฮและจงฮยอนจะรู้จักและเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว แต่ในตอนนั้นจินกิยังปกติดีทุกอย่าง…ทั้งร่างกาย…แล้วก็จิตใจ
เพราะต้องเสียพ่อกับแม่ไปอย่างไร้สาเหตุ ศพของทั้งคู่ถูกพบอยู่ภายในบ้านเพียงแค่เวลาที่เพิ่งเห็นหน้ากันก่อนไปเรียนในตอนเช้า แต่กลับมาพวกท่านกลับนอนหมดลมหายใจอยู่กลางสวนดอกไม้ของบ้าน…
จนตอนนี้ใครเป็นคนทำไม่มีใครรู้และไม่มีใครสามารถตามจับคนร้ายได้ คดีหมดอายุความไปและจินกิก็กลายเป็นเด็กที่เสียสติ ต้องเข้าไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลอยู่เกือบปี…
จินกิไว้ใจมินโฮและจงฮยอนที่สุด โดยเฉพาะมินโฮที่จินกิไม่ได้แค่ไว้ใจแต่รักมากต่างหาก…
“ไปหาพ่อกับแม่ใช่มั้ยจินกิ?”
“อ่า…พ่อกับแม่…ใช่แล้ว~ วันนี้จงฮยอนกับมินโฮพาจินกิไปหาอัปป้ากับออมม่า”
“อืม…รอเลิกเรียนแล้วจะกลับมารับนะ” จงฮยอนยิ้มบาง ลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ พร้อมๆ กับที่มินโฮเดินออกมาจากห้องน้ำ จงฮยอนรีบเก็บสายตาเป็นห่วงเป็นใยนั่นให้มิดชิดแล้วหันไปมองด้วยหางตาใส่มินโฮ
“เป็นไงมึง? ล้างหน้าสนุกเลยสิ”
“ไปแล้วหรอ?” จินกิเงยหน้าจากตุ้กตาขึ้นมาถาม
“อืม…ไปแล้ว รอป้าจางมานะ อย่าเปิดประตูให้ใครนอกจากป้าจางกับพี่จุนนะ”
“รับทราบ~” จินกิทำท่าตะแบ้ะแบบตำรวจรับคำเรียบร้อย มินโฮยิ้ม เดินไปแขวนผ้าขนหนูเก็บเรียบร้อยก็เดินกลับมาหาจินกิและจงฮยอนที่ยืนรอเตรียมออกจากห้องอยู่
“ไม่ต้องออกไปส่งหรอก”
“โบโบ มินโฮ~ ฮิ~” ร่างเล็กหยุดยืนอยู่หน้าร่างสูง พลางเขย่งตัวขึ้นไปเล็กน้อย
“ฮ่ะๆ อืมๆ โบโบ…” มินโฮยิ้ม ก้มลงไปจุ้บเบาๆ ที่ริมฝีปากบาง จินกิยิ้มแป้นแล้วโบกมือให้ทั้งสองคน…
“มึง ให้จินกิมาอยู่บ้านกูบ้างเอามั้ย? มึงดูเหนื่อยๆ นะ?”
“เหอะ เปล่าอ่ะ กูคงถูหน้าเยอะไปหน้ากูเลยซีด” จงฮยอนสัมผัสได้ถึงอาการ…เงิบ
“ไอเชี่ย เออๆ กวนตีนกูเหลือเกินนะ -___-”
“เออ จงฮยอน…กูว่าจะบอกมึงแล้ว…แต่กูลืมว่ะ”
“อะไร?”
“พรุ่งนี้…จินกิจะเริ่มเรียนเป็นวันแรก”
งั้นกูว่ามันจะสมควรอย่างยิ่งนะมินโฮ...
ถ้ามึงจะส่งลีจินกิไปเรียนโยธาไม่ก็เตรียมอนุบาลไปเลย....
“พรุ่งนี้เริ่มเรียนวันแรกแล้วมินมิน…” เสียงใสพูดเสียงเบาราวกับกำลังกระซิบบอกให้รู้กันเพียงแค่ตนเองกับกระต่ายน้อย
“เรียนวันแรก…” เด็กน้อยเดินไปยังตุ้กตาตัวอื่นที่ถูกวางอยู่เกลื่อนห้องราวกับเป็นห้องของเด็กคนหนึ่ง ที่พ่อกับแม่ซื้อให้เพื่อคอยให้ความสนุกสนาน ใช่…จินกิสนุกกับมันมาก…
สนุกทุกครั้งนั่นแหละ…
แควก…
มือเล็กจับตุ้กตาตัวใหญ่บีบแน่น ก่อนที่เล็บจะจิกเข้าไปจนเกิดเป็นรอยขาดเล็ก ก่อนที่มันใหญ่ขึ้นเมื่อจินกิใช้อีกมีหนึ่งฉีกไปรอบคอของมัน จนหัวของตุ้กตาตัวใหญ่ร่วงลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น
นุ่นภายในตัวตุ้กตาถูกดึงออกมากำมือหนึ่ง ตุ้กตาไม้ใกล้มือถูกยัดใส่เข้าไปภายในแทนแล้วจินกิก็ยัดนุ่นกำเดิมกลับไป…
หายไปอีกหนึ่ง…
ทำไมล่ะ…
มันไม่สนุกงั้นหรอ?
ก่อนจบอินโทรมาดูตุ้กตากระต่ายตัวโปรดของจินกิกันฮะ :3
หนูมินมิน~
To Be Continue :3
Thx Theme CRY .q
ความคิดเห็น