How to...[baekdo ft,Chanyeol]

ลำดับตอนที่ #4 : (4)เสี้ยววินาที 40%+5% 555+

How To.....(4)


 

    ยืนมองอยู่ข้างเวทีเมื่อเห็นว่าอีกฝั่งนึงขึ้นไปเต้น เเบคฮยอนยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างเล็กทำหน้าขรึม โชว์สีหน้าการเเสดงอย่างเต็มเปี่ยมเพื่อให้ตรงกับอารมณ์เพลง เเต่ร่างโปร่งก็ยังนึกเอ็นดูคยองซูที่ต่อให้ทำตัวเเมนยังไงก็ยังดูน่ารักในสายตาเขาอยู่ดี เสียงสตาฟสั่งให้พวกเขาขึ้นเวทีเมื่อถึงเวลาเต้นรวมเเบคฮยอนรีบเดินไปยังเวทีใหญ่ทันที


   เต้นกันไปได้จะจบเพลง อยู่ดีๆไฟก็เกิดช็อตกระทันหัน เพลงดับเงียบสนิท ไฟเวทีมืดลง เสียงพูดคุยเเตกตื่นของคนที่อยู่ในงานดังขึ้นเซ็งเเซ่ เเบคฮยอนรู้สึกถึงเงาเคลื่อนไวที่รวดเร็วผ่านหน้าไปราวกับสายลมพัด มือเรียวเอื้อมไปจับเเขนเล็กไว้ข้างนึง อุณหภูมิที่เย็นชืดจากตัวคยองซูทำให้เเบคฮยอนรู้สึกใจไม่ดี

  
   
    "บะ...เเบค เจ็บ คยองซูเจ็บ"เสียงหวานที่พูดดังออกมาตามสายลมเเม้เเบคฮยอนจะมองไม่เห็นเเต่ก็รู้สึกได้ว่าตอนนี้คยองซูกำลังเเย่เเล้ว



   "คยองเป็นอะไร! เฮ้ตอบฉันหน่อยสิ"เเบคฮยอนถามเสียงรนๆพลางคว้าอีกฝ่ายมายืนอยู่ใกล้ๆ
เขารู้สึกว่าคนตัวเล็กสั่นสะท้านเเปลกๆ


   

พรึบ!




   ไฟในงานถูกเปิดขึ้น ทุกคนต่างสำรวจรอบๆกายตัวเองว่ามีใครได้รับบาดเจ็บอะไรหรือไม่ เเบคฮยอนกระพริบตาถี่เพื่อปรับสายตาก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าเสื้อนักศึกษาซึ่งเป็นชุดที่ใช้ใส่ในการเเสดงเเดงชุ่มไปด้วยเลือดของคยองซู



 "คยองซู!!!!"เเบคฮยอนเรียกชื่อร่างเล็กเสียงดังออกไมค์ที่เปิดอยู่เหล่าบรรดาเเฟนๆต่างกรีดร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าคยองซูล้มลงกลางพื้นเวที ตัวชุ่มไปด้วยเลือด



 "คยองซูอย่าหลับตาน่ะ อดทนไว้ลืมตาก่อน ห้ามหลับตาเข้าใจไหม"ซูโฮผู้เป็นลีดเดอร์รีบวิ่งมาดูเเล้วสั่งคยองซูด้วยน้ำเสียงร้อนรนร่างบางสั่นเทิ้มด้วยความกลัว จนเทาที่อยู่ข้างๆต้องกอดไว้



 "ฮึก..คยองซูได้ยินฉันไหม รอก่อนน่ะ รถพยาบาลกำลังจะมา"เเบคฮยอนร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนตัวเล็กซีดลงเรื่อยๆพร้อมกับเลือดที่เริ่มไหลออกมาเปรอะเปื้อนเวทีมากขึ้น ดวงตาที่เคยกลมโตใกล้จะปิดเข้าเเล้วทุกที



 "พี่สาบานว่าพี่จะจับคนที่ทำร้ายนายให้ได้คยองซู พี่จะเอามันให้ถึงที่สุด"เฉินจับมือซิ่วหมินไว้ให้ใจเย็นลงเมื่อเห็นว่าพี่ใหญ่ของวงอย่างมินซอกโกรธถึงขีดสุดเเล้ว ใบหน้าหวานที่ดูน่ารักกลับดูเกรี้ยวกราดอย่างน่ากลัว



 "อดทนหน่อยน่ะ คยองซูอย่าขยับมากน่ะ เลือดจะยิ่งไหล"ชานยอลพูดในขณะที่กดเสื้อสูทของตัวเองห้ามเลือด  เหงื่อผุดขึ้นเต็มไบหน้าสูง



 "มาเเล้ว ทางนี้ครับ!"เซฮุนวิ่งพาเจ้าหน้าที่ฉุกเฉินมาพร้อมกับพาร่างเล็กของคยองซูขึ้นไปบนเตียง  เอ็กโซทุกคนวิ่งตามกันไปทันที












  "พี่เลิกร้องไห้ได้เเล้วน่ะครับ มันทำให้ผมรู้สึกเศร้าไปด้วย ขอร้องเถอะน่ะครับ"เซฮุนพูดออกมาทั้งๆที่ตัวเองก็น้ำตาคลอเหมือนกัน เหล่าฮยองของเขาในตอนนี้ชั่งดูอ่อนเเอเหลือเกิน



 "เซฮุนพูดถูกพวกนายควรจะหยุดร้องไห้ได้เเล้ว ตอนนี้คยองซูถึงมือหมอเเล้ว เขาไม่ต้องการความเศร้าของพวกนายหรอกน่ะ ยิ้มกันหน่อยเหอะ ไปพักผ่อนกันเสียที เดี๋ยวทางนี้ฉันดูเเลเอง



  เมเนเจอร์ของวงเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ซึ่งมีเสื้อผ้าของพวกเมมเบอร์เเละอุปกรณ์ส่วนตัวอยู่ครบ เมมเบอร์ทุกคนต่างยืนรอดูอาการคยองซูอยู่หน้าห้องICU คริสพยักหน้ารับอย่างเหนื่อยๆ จริงอย่างที่เมเนเจอร์ฮยองพูดพวกเขาควรจะหยุดร้องเพราะคยองซูตื่นขึ้นมาคงจะเสียใจถ้าหากรู้ว่าพวกเขาเอาเเต่เป็นห่วงคยองซูจนลืมดูเเลตัวเอง เมมเบอร์บางคนลุกขึ้นยืนอย่างหมดเเรง เทาสะอื้นตัวโยนจนเลย์ต้องหันมาปลอบพร้อมกับพยุงน้องเล็กฝั่งเอ็มให้เดินไปด้วยกัน เมเนเจอร์คงจองโรงเเรมใกล้เเถวนี้ให้พวกเขาได้พักผ่อนกัน เพราะถ้าหากไปโรงเเรมที่ทางค่ายจัดเตรียมไว้ ใครจะมาคอยดูเเลคยองซู


 
 เมื่อเห็นฝั่งเอ็มลุกเดินไปกันหมดเเล้วซูโฮก็พาฝั่งเคลุกตามไปมั่งเเต่คนที่ยังนั่งนิ่งเหม่อลอยน้ำตาไหลพรากเเบบไม่มีเสียงอยู่นั้นกลับนั่งค้างไม่ลุก อยู่หน้าห้องICU



 "เเบคฮยอน...."ซูโฮเอ่ยเรียกชื่อเมนร้องอีกคนเบาๆ เขาไม่เคยเห็นใครร้องให้ได้น่าสงสารเท่าเเบคฮยอนมาก่อนเลย ชานยอลเดินกลับมาหาเเบคฮยอนก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆกัน



 "ฮยองกลับไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมกับเเบคฮยอนอยู่รออาการคยองซูเอง"ซูโฮพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะเขารู้ว่าตอนนี้เเบคฮยอนคงไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น เขาเดินโอบไหล่เซฮุนกับไคให้เดินไปด้วยกัน



 "ฉันเจ็บจังเลยชานยอล...ทำไมฉันไม่เคยปกป้องคยองซูได้เลยสักครั้ง"ชานยอลหันมามองเพื่อนร่วมวงด้วยความเข้าใจเขายกมือตบไหล่เเบคฮยอนที่สะท้านอยู่อย่างนั้นเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ



  "ฉันเชื่อว่าถ้าไฟไม่ดับนายจะช่วยคยองซูได้เเบคฮยอน นายเป็นเพื่อนเเละเป็นฮีโร่ที่ดีทีสุดสำหรับคยองซูเสมอ"พูดเองปาร์ค ชานยอลก็น้อยใจเอง คยองซูมักจะเห็นร่างโปร่งข้างๆเขามาก่อนเขาเสมอ ทั้งๆที่ทั้งสามคนต่างก็เป็นเพื่อนกัน ไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหนข้างๆของคยองซูต้องมีเเบคฮยอน ในขณะที่ข้างๆชานยอลกลับไม่มีใคร เขาไม่ได้น้อยใจที่คยองซุไม่ได้สนใจเขาเเต่เขาน้อยใจตนเองที่ทำยังไงก็ไม่เคยเข้าตาคยองซูซะที



 
 "ให้ตายเถอะมันทรมานชะมัด....ฮึก...เจ็บเเทบบ้า ตอนที่เห็นคยองซูล้มลงไปต่อหน้าต่อตาเเบบนั้น"ชานยอลทอดสายตาไปยังห้องICU อย่างเหม่อลอย เขาเพียงเเต่ตบบ่าเเบคฮยอนซ้ำๆพาลน้ตาก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว อย่าว่าเเต่เพียงเเบคฮยอนที่ทรมาน เขาก็ทรมานเหมือนกันเผลอๆจะมากกว่าเสียอีก ในเมื่อคนที่เขาเเอบรักถูกทำร้ายเเล้วล้มลงจมกองเลือดต่อหน้าต่อตาเขาเเทบอยากจะเอาเลือดในหัวตัวเองออกเสียให้ได้ มือที่เต็มไปด้วยเลือดของคยองซู เสื้อที่เต็มไปด้วยเลือดของคนที่ทั้งเเบคฮยอนเเละชานยอลรัก มันช่างเป็นความเจ็บปวดที่บรรยายออกมาไม่ถูกจริงๆ



 


 'โอ๊ะ! โอ....เรื่องนี้ชักจะสนุกเเล้วสิ   เสน่ห์เเรงจังเลยน๊าาาคยองซู  เลือดนายในวันนี้ กลิ่นหอมหวานชะมัด หึหึหึ'
 



5% 55555+





สองร่างทอดมองเพื่อนที่อยู่ในห้องพักฟื้นอย่างโล่งอก โล่งใจ ดีใจที่คยองซูปลอดภัย เนื่องจากบาดเเผลที่ถูกเเทงเฉียดกับตำเเหน่งปอดเเค่ไม่กี่เซ็นรอยเเทงทะลุซี่โครงไปได้ เลือดจึงออกในตัวคยองซูเยอะ ตอนที่ยืนฟังหมอพูดอยู่หน้าห้องผ่าตัดเเบคฮยอนก็เเทบลงไปร้องไห้เสียให้ได้


ชานยอลตบบ่าเเบคฮยอนเบาๆ ก่อนจะเอ่ยชวนให้เเบคฮยอนไปร้านสะดวกซื้อเป็นเพื่อเขา ร้องไห้กันจนไร้เรี่ยวเเรงทั้งคู่ข้าวปลาก่อนขึ้นเเสดงก็ยังไม่ได้กิน ถาหากฝืนตัวเองมากกว่านี้เขาทั้งคู่คงต้องเป็นฝ่ายเข้าโรงพยาบาลในวันต่อไป


เเบคฮยอนกับชานยอลนั่งกินข้าวกันเงียบ เพราะหมดเเรงจะพูดคุยเหนื่อยจนจะหลับคาจาน
ชานยอลกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความง่วง ในขณะที่เเบคฮยอนก็กำลังโทรศัพท์หาเมเนเจอร์เพื่อเเจ้งข่าวให้กับทางบริษัทเเละเมมเบอร์รับรู้ 


"ไปกันเถอะเเบคฮยอน รีบขึ้นไปอาบน้ำกัน"


"อืม"
















ไรต์เปล่ากวนตีนน่ะ5555
ไรต์หนื่อยๆว่ะ สมองไม่เเล่นเลยช่วงนี้
คอมก็ดันมีปัญหาอี ชีวิต 
ยังไม่ทันอัพ ข้อมูลเเม่งหายไปหลายรอบมาก
อัพสิบรอบเศษ
สุดท้าย หมดอารมณืเลยไม่อัพเเม่ง

ทำไมเวลาขยันคอมเเม่งชอบมีปัญหาว่ะ???55555+







 

CRY .q