ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : (1)สิ่งที่เกิดขึ้น 100%
How To....(1)
"น้องใหม่มาเเรงจริงๆเลยน๊าาา พวกนายเนี่ย"เสียงรุ่นพี่คนสวย ทิฟฟานี่เเห่งโซนยอชิเเดเอ่ยทักรุ่นน้องที่กำลังเดินผ่านอย่างยิ้มๆ ตาเรียวเล็กหยีลงดูสง่างาม ทำให้เหล่ารุ่นน้องถึงกับเขินไปตามๆกัน
เเหม.....ก็นั่นเป็นถึง โซนยอชิเเด เลยน่ะ
"เอาหล่ะรีบไปเปลี่ยนชุดกันได้เเล้ว วันนี้ไม่มีงานเเล้วไปพักผ่อนกันที่หอดีกว่า"เมเนเจอร์เดินมาบอกหนุ่มทั้งสิบสองที่กำลังพูดคุยกับรุ่นพี่ในค่ายทั้งชายนี่ เอฟเอ็ก โซนยอ
"ครับ"ลีดเดอร์ของวงซูโฮพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยก่อนจะ ส่งเสียงเรียกให้เมมเบอร์รีบไปเปลี่ยนชุดกลับหอ เด็กหนุ่มต่างโค้งลารุ่นพี่กันทีละคนสองคนก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องเเต่งตัว
เเต่คงไม่มีใครสังเกตอะไร ทิฟฟานี่ยิ้มหวานให้กับเมนร้องหลักของเอ็กโซเล็กน้อยก่อนจะโบยสายตาไปยังมือเรียวที่กุมมือเล็กของเสียงหลักอีกคนไว้ 'เเบคฮยอน'สะดุ้งก่อนจะเอามือมาเกาเเก้มเบาๆเเก้เขิน ในขณะที่'โด คยองซู'หันมามองหน้าเพื่อนตัวเองงๆ
เป็นบ้าอะไร? อยู่ดีๆก็ดึงมือออกเฉย....
เหล่าศิลปินเดินสวนกันไปมาต่างทักทายกันอย่างอารมณ์ดี ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง ต่างโค้งสวนกันไปมา โอบกอด หยอกล้อกัน เสียงหัวเราะดังไปทั่วบริเวณทางเดินของเหล่าศิลปิน เป็นเรื่องปรกติ
หลังคอนเสิร์ตของรายการเพลงชื่อดังจบลง เหล่าบรรดาศิลปินต่างมาเปลี่ยนเสื้อผ้ากันที่ด้านล่างเวที ทำให้มีการพบปะทักทายกัน ซึ่งน้องใหม่ไฟเเรงอย่างเอ็กโซก็คงไม่พลาดโอกาสนี้เช่นกัน
"ฮยองมีใครเห็นกระเป๋าของผมไหม?"เซฮุนมักเน่ของวงวิ่งวุ่นไปทั้วห้องเเต่งตัวของพวกเขาเนื่องจากหากระเป๋าของตนเองไม่เจอ เมมเบอร์ต่างส่ายหัวเป็นเชิงไม่รู้ โคดี้นูน่า เลิกคิ้วเป็นเชิงงุนงงวางมือจากการล้างเครื่องสำอางค์จากใบหน้าจงอินเเล้วเดินออกนอกห้องเเต่งตัวไป
"โอ เซฮุน นายลืมไว้ที่ไหนหรือเปล่า?"สักพักเมเนเจอร์ก็เข้ามาพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด โคดี้นูน่าเเละสตาฟต่างพากันเข้ามาหากระเป๋าของเซฮุน
"ไม่ได้ลืมครับ ตอนที่มาถึงผมก็วางไว้ตรงเก้าอี้ตัวนี้คู่กับหมวกของเเบคฮยอนฮยอง เเต่พอจบการเเสดงมันหายไป ทั้งที่ๆก่อนขึ้นเเสดงผมยังเอาโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาเล่นอยู่เลย"ทุกคนเริ่มมีสีหน้าวิตกขึ้นเรื่อยๆ พี่ใหญ่อย่างมินซอกวิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องเเต่งตัวอย่างรวดเร็ว
"ฮยอง!!!! เเย่เเล้ว!!! คยองซู กินน้ำส้มผสมปรอทลงไป!!! ตอนนี้อ้วกอยู่ในห้องน้ำครับ"ทุกคนลุกฮืออย่างตกใจทันที เเบคฮยอนกับชานยอลวิ่งออกไปก่อนคนเเรก ในขณะที่คริสโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล เมเนเจอร์เเละเมมเบอร์อีกไม่กี่คนวิ่งตามไปทันที
ภายในห้องน้ำชาย รุ่นพี่ต่างค่ายต่างพากันเเบกร่างคยองซูออกมาจากห้องน้ำเพราะตอนนี้ร่างเล็กสลบไปเเล้วเรียบร้อย ใบหน้าขาวที่ปกติมีเลือดฝาดกลับซีดลงอย่างหน้าตกใจ เสียงโหวกเหวกโวยวายดังไปหมด ชานยอลรับร่างของคยองซูขึ้นมาก่อนจะอุ้มไปยังทางออกซึ่งมีรถพยาบาลมาจอดรอรับเเล้ว เมนเจอร์ ซูโฮกับชานยอลขึ้นรถพยาบาลไปเพื่อนำร่างที่กำลังตกอยู่ในอันตรายส่งโรงพยาบาลทันที
เเบคฮยอนเดินหมดเเรงกลับมายังห้องเเต่งตัวอีกครั้ง ในห้องมีเมมเบอร์ที่นั่งรออยู่ด้วยความร้อนใจ อยากจะไปช่วยเเต่ถ้าคนยิ่งเยอะยิ่งเเตกตื่นคยองซูก็จะเเย่เอาได้ พอไปถึงเลย์เเละเฉินก็พุ่งเข้ามาหาเเบคฮยอนเพื่อถามไถ่ทันที
"เป็นไงเเบคฮยอน คยองซูเป็นยังไงบ้าง..ส่งขึ้นรถพยาบาลเเล้วใช่ไหม?"เเบคฮยอนพยักหน้าอย่างเหนื่อยๆก่อนจะทรุดตัวลงนั่งทันที ทุกคนมีใบหน้าตรึงเครียดไปหมด
"เซฮุน เจอกระเป๋าหรือยัง??"ลู่หานที่พึ่งกลับมาจากห้องของเหล่าบรรดารุ่นพี่เอ่ย ถามด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
"ยังครับ...ตอนนี้ผมไม่ห่วงอะไรกับกระเป๋าเเล้วหล่ะครับ ผมเป็นห่วงคยองซูฮยองมากกว่า ในกระเป๋านั้นมีเเค่ตังค์โทรศัพท์ mp3 ของไม่กี่อย่าง ไม่สำคัญเท่าไหร่ครับ บัตรเอทีเอ็มบัตรบัตรสำคัญๆผมไม่ได้พกมา"ทุกคนพยักหน้าอย่างโล่งใจ ของพวกนั้นหาใหม่ ซื้อใหม่ได้ เเต่คยองซู เมมเบอร์ในวงของพวกเขาหาใหม่ซื้อใหม่ไม่ได้
"ไม่ต้องกังวลหรอกน่ะเเบคฮยอนฮยอง คยองซูฮยองถึงมือหมอเเล้วผมเชื่อว่าเขาจะปลอดภัย"
เทาเดินมาบีบไหล่เเบคฮยอนเป็นเชิงให้กำลังใจในขณะที่ทุกคนเองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยเเม้จะไม่มีใครคลายความกังวลก็ตาม
"เฮ้!!!พวกนายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?? "ชายนี่ทั้งวงเปิดประตูเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากทราบข่าวว่ามีเมมเบอร์บางคนเข้าโรงพยาบาล
"พวกเราไม่เป็นอะไรมากครับเเค่ตกใจเเต่เซฮุนกับคยองซูเเย่หน่อย กระเป๋ามักเน่หาย คยองซูกินน้ำส้มผสมปรอทเข้าไปหมดสติไป"เเทมินยกมือขึ้นมาทาบอกอย่างตกใจ สักพักนึงโซนยอชิเเดเเททิซอก็เข้ามาอีกที
"รู้หรือเปล่าว่าฝีมือใคร??"คิมเเทยอนลีดเดอร์โซนยอเอ่ยถามขึ้น
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ จริงๆมันก็เกิดขึ้นบ่อยตอนของหายเเต่ส่วนใหญ่เป็นที่หอ พอย้ายหอใหม่ก้ไม่ค่อยมีเเล้วเเต่ไม่มีใครเป็นอะไร ครั้งนี้รุนเเรงมากจริงๆกับคยองซูยิ่งดื่มน้ำเข้าไปอย่างนี้"
คริสตอบก่อนจะยกมือขึ้นมากุมขมับอย่างเครียดๆ
"ออนนี่..เเบบนี้มันคล้ายๆฝีมือเเอนตี้เเฟนไม่ก็ซาเเซงเเฟนเลยน่ะค่ะ"มักเน่คนสวยเเห่งชาติซอฮยอนเอ่ยขึ้นอย่างสันนิธธานออกมา ทิฟฟานี่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"นี่มันยังไม่หมดยุคของซาเเซงกับเเอนตี้อีกหรอ?? ให้ตายสิ มันอันตรายมากเลยน่ะ"อนยูพูดออกมาก่อนจะเริ่มมีสีหน้าเครียดเเล้วเช่นกัน
"สมัยเราโดนก็ร้ายเเรงเอาเรื่องเหมือนกัน หลังจากนี้พวกเธอควรระวังตัวไว้น่ะ เพราะพวกเธอดังเเล้วเหมือนกัน"ทิฟฟานี่เอ่ยเตือนก็จะลารุ่นน้องกลับไปยังห้องเเต่งตังของตนเองพร้อมกับเเทยอนเเละซอฮยอน
"ฉันว่าเรื่องนี้ทางค่ายเราต้องเอาเรื่องเเน่ๆเลย เเต่คงประเจิดประเจ้อมากไม่ได้ เดี๋ยวพวกนายจะพลอยเสียภาพลักษณ์ไปด้วย เอาเป็นว่ายังไงก็ระวังให้มากขึ้นกว่านี้น่ะ"เอ็กโซพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณสำหรับคำเเนะนำของชายนี่ก่อนที่พวกเขาจะออกไป
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันได้เเล้วไป เตรียมตัวกลับหอได้เเล้ว"โคดี้นูน่ากับสไตลิสเดินเข้าห้องมาก่อนเมมเบอร์เอ็กโซที่เหลือจะเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างเครื่องสำอางค์ออกกัน
ตกดึกมา หอพักที่ปกติจะมีเสียงพูดคุยหยอกล้อกันกลับเงียบ สมาชิกบางคนขอตัวไปนอนเพราะเหนือย บางคนก็ดูหนัง เล่นเกม ฟังเพลง อยู่ในโลกส่วนตัวของเเต่ละคนไป เช่นเดียวกับเเบคฮยอนที่ออกมายืนรับลมอยู่ที่ระเบียงห้องพัก
"เมื่อไหร่ซูโฮฮยองกับไอชานจะกลับมาซะทีว่ะ.."ร่างโปร่งก้มลงซบกับเเขนตัวเองอย่างเหนื่อยล้า เขาเป็นห่วง โด คยองซูเเทบบ้าจนไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเเล้วในตอนนี้ อยากจะออกจากหอไปหาที่โรงพยาบาลให้รู้เเล้วรู้รอด เเต่ก็กลัวจะเป็นข่าวใหญ่อีก ทรมานจริงๆกับความรู้สึกที่ตีรวนจนอยากจะร้องไห้ออกมาในตัวเขาตอนนี้
ทำไมไม่เป็นเขาที่เป็นคนดื่มน้ำส้มนั้นเเทนน่ะ ทำไมไม่เป็นเขาที่ถูกขโมยกระเป๋าไป....
"มันไม่ใช่ความผิดนายหรอกน่ะเเบคฮยอน"จงเเดที่เดินออกมาที่ระเบียงเอ่ยขึ้นมาก่อนจะตบไหล่เพื่อนร่วมวงเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ เขารู้ดีว่าตอนนี้นั้นเเบคฮยอนผู้ร่าเริงสดใสเสียใจมากเเค่ไหน
"ฉันก็เเค่คิดว่าทำไมถึงไม่เป็นฉันที่ดื่มน้ำนั้นเข้าไปเเทนคยองซู"จงเเดถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะจับเเขนเพื่อนสนิทตัวเองขึ้นมาพลางลูบหลังกว้างนั้นเบาๆ
"ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์เเบบนี้ขึ้นหรอก"เเบคฮยอนยกมือขึ้นปิดใบหน้าของตัวเองเเล้วเริ่มร้องไห้ออกมาโดยมีจงเเดปลอบอยู่ข้างๆ
ถ้าเขาเป็นคยองซูเขาคงจะดีใจไม่น้อย ที่มีคนคอยรักคอยเป็นห่วงขนาดนี้
รีบหายไวๆน่ะคยองซูอ่าาาา......เพื่อนรักนายกำลังรอนายอยู่
เป็นศิลปินนี่ก็ลำบากเกิน
เจอเรื่องร้ายเกือบตลอดเวลาTT
เกิดเป็นคนธรรมดานี่เเหล่ะดีสุด
ไม่ร้องน่ะพี่เเบคเดี๋ยวน้องก็กลับมา
เป็นกำลังใจให้บยอนค่ะ เม้นท์ค่ะเม้นท์5555+
CRY
.q
เเหม.....ก็นั่นเป็นถึง โซนยอชิเเด เลยน่ะ
"เอาหล่ะรีบไปเปลี่ยนชุดกันได้เเล้ว วันนี้ไม่มีงานเเล้วไปพักผ่อนกันที่หอดีกว่า"เมเนเจอร์เดินมาบอกหนุ่มทั้งสิบสองที่กำลังพูดคุยกับรุ่นพี่ในค่ายทั้งชายนี่ เอฟเอ็ก โซนยอ
"ครับ"ลีดเดอร์ของวงซูโฮพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยก่อนจะ ส่งเสียงเรียกให้เมมเบอร์รีบไปเปลี่ยนชุดกลับหอ เด็กหนุ่มต่างโค้งลารุ่นพี่กันทีละคนสองคนก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องเเต่งตัว
เเต่คงไม่มีใครสังเกตอะไร ทิฟฟานี่ยิ้มหวานให้กับเมนร้องหลักของเอ็กโซเล็กน้อยก่อนจะโบยสายตาไปยังมือเรียวที่กุมมือเล็กของเสียงหลักอีกคนไว้ 'เเบคฮยอน'สะดุ้งก่อนจะเอามือมาเกาเเก้มเบาๆเเก้เขิน ในขณะที่'โด คยองซู'หันมามองหน้าเพื่อนตัวเองงๆ
เป็นบ้าอะไร? อยู่ดีๆก็ดึงมือออกเฉย....
เหล่าศิลปินเดินสวนกันไปมาต่างทักทายกันอย่างอารมณ์ดี ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง ต่างโค้งสวนกันไปมา โอบกอด หยอกล้อกัน เสียงหัวเราะดังไปทั่วบริเวณทางเดินของเหล่าศิลปิน เป็นเรื่องปรกติ
หลังคอนเสิร์ตของรายการเพลงชื่อดังจบลง เหล่าบรรดาศิลปินต่างมาเปลี่ยนเสื้อผ้ากันที่ด้านล่างเวที ทำให้มีการพบปะทักทายกัน ซึ่งน้องใหม่ไฟเเรงอย่างเอ็กโซก็คงไม่พลาดโอกาสนี้เช่นกัน
"ฮยองมีใครเห็นกระเป๋าของผมไหม?"เซฮุนมักเน่ของวงวิ่งวุ่นไปทั้วห้องเเต่งตัวของพวกเขาเนื่องจากหากระเป๋าของตนเองไม่เจอ เมมเบอร์ต่างส่ายหัวเป็นเชิงไม่รู้ โคดี้นูน่า เลิกคิ้วเป็นเชิงงุนงงวางมือจากการล้างเครื่องสำอางค์จากใบหน้าจงอินเเล้วเดินออกนอกห้องเเต่งตัวไป
"โอ เซฮุน นายลืมไว้ที่ไหนหรือเปล่า?"สักพักเมเนเจอร์ก็เข้ามาพร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียด โคดี้นูน่าเเละสตาฟต่างพากันเข้ามาหากระเป๋าของเซฮุน
"ไม่ได้ลืมครับ ตอนที่มาถึงผมก็วางไว้ตรงเก้าอี้ตัวนี้คู่กับหมวกของเเบคฮยอนฮยอง เเต่พอจบการเเสดงมันหายไป ทั้งที่ๆก่อนขึ้นเเสดงผมยังเอาโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาเล่นอยู่เลย"ทุกคนเริ่มมีสีหน้าวิตกขึ้นเรื่อยๆ พี่ใหญ่อย่างมินซอกวิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องเเต่งตัวอย่างรวดเร็ว
"ฮยอง!!!! เเย่เเล้ว!!! คยองซู กินน้ำส้มผสมปรอทลงไป!!! ตอนนี้อ้วกอยู่ในห้องน้ำครับ"ทุกคนลุกฮืออย่างตกใจทันที เเบคฮยอนกับชานยอลวิ่งออกไปก่อนคนเเรก ในขณะที่คริสโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล เมเนเจอร์เเละเมมเบอร์อีกไม่กี่คนวิ่งตามไปทันที
ภายในห้องน้ำชาย รุ่นพี่ต่างค่ายต่างพากันเเบกร่างคยองซูออกมาจากห้องน้ำเพราะตอนนี้ร่างเล็กสลบไปเเล้วเรียบร้อย ใบหน้าขาวที่ปกติมีเลือดฝาดกลับซีดลงอย่างหน้าตกใจ เสียงโหวกเหวกโวยวายดังไปหมด ชานยอลรับร่างของคยองซูขึ้นมาก่อนจะอุ้มไปยังทางออกซึ่งมีรถพยาบาลมาจอดรอรับเเล้ว เมนเจอร์ ซูโฮกับชานยอลขึ้นรถพยาบาลไปเพื่อนำร่างที่กำลังตกอยู่ในอันตรายส่งโรงพยาบาลทันที
เเบคฮยอนเดินหมดเเรงกลับมายังห้องเเต่งตัวอีกครั้ง ในห้องมีเมมเบอร์ที่นั่งรออยู่ด้วยความร้อนใจ อยากจะไปช่วยเเต่ถ้าคนยิ่งเยอะยิ่งเเตกตื่นคยองซูก็จะเเย่เอาได้ พอไปถึงเลย์เเละเฉินก็พุ่งเข้ามาหาเเบคฮยอนเพื่อถามไถ่ทันที
"เป็นไงเเบคฮยอน คยองซูเป็นยังไงบ้าง..ส่งขึ้นรถพยาบาลเเล้วใช่ไหม?"เเบคฮยอนพยักหน้าอย่างเหนื่อยๆก่อนจะทรุดตัวลงนั่งทันที ทุกคนมีใบหน้าตรึงเครียดไปหมด
"เซฮุน เจอกระเป๋าหรือยัง??"ลู่หานที่พึ่งกลับมาจากห้องของเหล่าบรรดารุ่นพี่เอ่ย ถามด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
"ยังครับ...ตอนนี้ผมไม่ห่วงอะไรกับกระเป๋าเเล้วหล่ะครับ ผมเป็นห่วงคยองซูฮยองมากกว่า ในกระเป๋านั้นมีเเค่ตังค์โทรศัพท์ mp3 ของไม่กี่อย่าง ไม่สำคัญเท่าไหร่ครับ บัตรเอทีเอ็มบัตรบัตรสำคัญๆผมไม่ได้พกมา"ทุกคนพยักหน้าอย่างโล่งใจ ของพวกนั้นหาใหม่ ซื้อใหม่ได้ เเต่คยองซู เมมเบอร์ในวงของพวกเขาหาใหม่ซื้อใหม่ไม่ได้
"ไม่ต้องกังวลหรอกน่ะเเบคฮยอนฮยอง คยองซูฮยองถึงมือหมอเเล้วผมเชื่อว่าเขาจะปลอดภัย"
เทาเดินมาบีบไหล่เเบคฮยอนเป็นเชิงให้กำลังใจในขณะที่ทุกคนเองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยเเม้จะไม่มีใครคลายความกังวลก็ตาม
"เฮ้!!!พวกนายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?? "ชายนี่ทั้งวงเปิดประตูเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากทราบข่าวว่ามีเมมเบอร์บางคนเข้าโรงพยาบาล
"พวกเราไม่เป็นอะไรมากครับเเค่ตกใจเเต่เซฮุนกับคยองซูเเย่หน่อย กระเป๋ามักเน่หาย คยองซูกินน้ำส้มผสมปรอทเข้าไปหมดสติไป"เเทมินยกมือขึ้นมาทาบอกอย่างตกใจ สักพักนึงโซนยอชิเเดเเททิซอก็เข้ามาอีกที
"รู้หรือเปล่าว่าฝีมือใคร??"คิมเเทยอนลีดเดอร์โซนยอเอ่ยถามขึ้น
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ จริงๆมันก็เกิดขึ้นบ่อยตอนของหายเเต่ส่วนใหญ่เป็นที่หอ พอย้ายหอใหม่ก้ไม่ค่อยมีเเล้วเเต่ไม่มีใครเป็นอะไร ครั้งนี้รุนเเรงมากจริงๆกับคยองซูยิ่งดื่มน้ำเข้าไปอย่างนี้"
คริสตอบก่อนจะยกมือขึ้นมากุมขมับอย่างเครียดๆ
"ออนนี่..เเบบนี้มันคล้ายๆฝีมือเเอนตี้เเฟนไม่ก็ซาเเซงเเฟนเลยน่ะค่ะ"มักเน่คนสวยเเห่งชาติซอฮยอนเอ่ยขึ้นอย่างสันนิธธานออกมา ทิฟฟานี่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
"นี่มันยังไม่หมดยุคของซาเเซงกับเเอนตี้อีกหรอ?? ให้ตายสิ มันอันตรายมากเลยน่ะ"อนยูพูดออกมาก่อนจะเริ่มมีสีหน้าเครียดเเล้วเช่นกัน
"สมัยเราโดนก็ร้ายเเรงเอาเรื่องเหมือนกัน หลังจากนี้พวกเธอควรระวังตัวไว้น่ะ เพราะพวกเธอดังเเล้วเหมือนกัน"ทิฟฟานี่เอ่ยเตือนก็จะลารุ่นน้องกลับไปยังห้องเเต่งตังของตนเองพร้อมกับเเทยอนเเละซอฮยอน
"ฉันว่าเรื่องนี้ทางค่ายเราต้องเอาเรื่องเเน่ๆเลย เเต่คงประเจิดประเจ้อมากไม่ได้ เดี๋ยวพวกนายจะพลอยเสียภาพลักษณ์ไปด้วย เอาเป็นว่ายังไงก็ระวังให้มากขึ้นกว่านี้น่ะ"เอ็กโซพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณสำหรับคำเเนะนำของชายนี่ก่อนที่พวกเขาจะออกไป
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันได้เเล้วไป เตรียมตัวกลับหอได้เเล้ว"โคดี้นูน่ากับสไตลิสเดินเข้าห้องมาก่อนเมมเบอร์เอ็กโซที่เหลือจะเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างเครื่องสำอางค์ออกกัน
ตกดึกมา หอพักที่ปกติจะมีเสียงพูดคุยหยอกล้อกันกลับเงียบ สมาชิกบางคนขอตัวไปนอนเพราะเหนือย บางคนก็ดูหนัง เล่นเกม ฟังเพลง อยู่ในโลกส่วนตัวของเเต่ละคนไป เช่นเดียวกับเเบคฮยอนที่ออกมายืนรับลมอยู่ที่ระเบียงห้องพัก
"เมื่อไหร่ซูโฮฮยองกับไอชานจะกลับมาซะทีว่ะ.."ร่างโปร่งก้มลงซบกับเเขนตัวเองอย่างเหนื่อยล้า เขาเป็นห่วง โด คยองซูเเทบบ้าจนไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเเล้วในตอนนี้ อยากจะออกจากหอไปหาที่โรงพยาบาลให้รู้เเล้วรู้รอด เเต่ก็กลัวจะเป็นข่าวใหญ่อีก ทรมานจริงๆกับความรู้สึกที่ตีรวนจนอยากจะร้องไห้ออกมาในตัวเขาตอนนี้
ทำไมไม่เป็นเขาที่เป็นคนดื่มน้ำส้มนั้นเเทนน่ะ ทำไมไม่เป็นเขาที่ถูกขโมยกระเป๋าไป....
"มันไม่ใช่ความผิดนายหรอกน่ะเเบคฮยอน"จงเเดที่เดินออกมาที่ระเบียงเอ่ยขึ้นมาก่อนจะตบไหล่เพื่อนร่วมวงเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ เขารู้ดีว่าตอนนี้นั้นเเบคฮยอนผู้ร่าเริงสดใสเสียใจมากเเค่ไหน
"ฉันก็เเค่คิดว่าทำไมถึงไม่เป็นฉันที่ดื่มน้ำนั้นเข้าไปเเทนคยองซู"จงเเดถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะจับเเขนเพื่อนสนิทตัวเองขึ้นมาพลางลูบหลังกว้างนั้นเบาๆ
"ไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์เเบบนี้ขึ้นหรอก"เเบคฮยอนยกมือขึ้นปิดใบหน้าของตัวเองเเล้วเริ่มร้องไห้ออกมาโดยมีจงเเดปลอบอยู่ข้างๆ
ถ้าเขาเป็นคยองซูเขาคงจะดีใจไม่น้อย ที่มีคนคอยรักคอยเป็นห่วงขนาดนี้
รีบหายไวๆน่ะคยองซูอ่าาาา......เพื่อนรักนายกำลังรอนายอยู่
เป็นศิลปินนี่ก็ลำบากเกิน
เจอเรื่องร้ายเกือบตลอดเวลาTT
เกิดเป็นคนธรรมดานี่เเหล่ะดีสุด
ไม่ร้องน่ะพี่เเบคเดี๋ยวน้องก็กลับมา
เป็นกำลังใจให้บยอนค่ะ เม้นท์ค่ะเม้นท์5555+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น