คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เขตอาคมประหลาด (บทนำ)
กาลครั้งหนึ่ง…น๊าน….นาน มาแล้ว (โดนสกายคิ๊ก//ไรท์) ในเมืองนามิโมริอันแสนจะสงบสุข(?) ได้มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง นามว่า ซาวาดะ สึนะโยชิ ซึ่งแสนจะห่วย เรื่องเรียนก็งั้นๆ… กีฬายิ่งไม่ได้เรื่องเข้าไปใหญ่ และได้พบกับ อัลโกบาเลโน่ รีบอร์น ซึ่งมาเป็นครูพิเศษให้กับเขา ชีวิตของเขาจึงได้เปลี่ยนเรื่อยๆ…ได้ฝึกฝนเพื่อเติบโตขึ้น….ได้ผ่านการสู้รบกับ วาเรีย และ กับเบียคุรัน….เรื่องราวหลังจากนั้น…จะเป็นอย่างไรนะ?
---นามิโมริ---
“สายแล้วๆๆๆๆๆ!!!” หนุ่มร่างบางเจ้าของผมสีน้ำตาลฟูฟ่อง “ซาวาดะ สึนะโยชิ” กำลังรีบวิ่งไปโรงเรียนด้วยความรีบจึงวิ่งออกมาจากบ้านโดยไม่ได้ทานอาหารเช้า แต่โชคยังดีที่คว้าขนมปังและรีบกินจนหมดไปแล้ว ว่าแต่….ทำไมปากมันยังไวกว่าขาสองข้างของผมเลยล่ะเนี่ย! กินหมดก่อนถึงโรงเรียน อีก!=_=;
“ทำไงดีๆๆ!? ขืนเข้าโรงเรียนช้าละก็…!”
“รุ่นที่10 / สึนะ !!” สองเสียงที่คุ้นเคยตะโกนเรียกจากข้างหลัง
“โกคุเดระคุง! ยามาโมโตะ!”
อย่างที่คาดไว้เมื่อหันหลังกลับไปก็พบเพื่อนๆคนสนิท(?)ทั้งสองวิ่งตามมาซึ่งดูจากท่าทีแล้วก็คงจะสายเหมือนกับเราแน่ๆ เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิน่า! ทำไมวันนึ้พวกเราดวงซวยอย่างนี้นะ!
“อ้าว สึนะก็สายเหมือนกันหรอ?” ยามาโมโตะ ทาเคชิ ซึ่งวิ่งตามมาติดๆ ร่างสูงผู้ชื่นชอบเบสบอลเป็นชีวิตจิตใจ ขนาดพกไม้เบสบอลติดตัวไว้ตลอดเวลาเอ่ยถามด้วยสีหน้าร่าเริง
“เอ่อ…”
“วิ่งมาด้วยกันขนาดนี้รุ่นที่10 คงไม่สายหรอกมั้งเจ้าบ้า!!!!”
เวลาผ่านไปไวเหมือนในนิยาย~ ตอนนี้เป็นช่วงพักเที่ยง สึนะกำลังจะลุกขึ้นออกจากโต๊ะเพื่อไปหาอะไรกิน พอเงยหน้าขึ้นก็เจอกับเกลอทั้งสองพอดี
“ไปกินข้าวเที่ยงกันสึนะ^^”
“ฉันมาก่อนนะเฟ้ย!! รุ่นที่10 ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกครับ!”
“อ่า ฮะ ฮะ ^^;” สึนะหัวเราะอย่างหน่ายๆก่อนที่จะเดินขึ้นไปดาดฟ้าพร้อมกับเพื่อนๆ
---ดาดฟ้า---
ลมนี่….ทำให้พวกผมนึกถึงความหลัง…ที่ต้องต่อสู้ในครั้งผ่านๆมา….แต่ว่าคราวนี้สงบแล้ว ทั้งเรื่อง วาเรีย และ มิลฟีโอเล่
จากนี้ไปเรื่องราวของพวกเรามีแต่ความสุขที่กำลังจะเริ่มและไม่มีจะจบสิ้น
“คิดอะไรอยู่หรอสึนะ?” ยามาโมโตะที่ยืนอยู่ข้างๆผม เอ่ยถาม
“คิดถึง…ตอนแรกๆที่พวกเราเจอกันน่ะ”
“ฮะๆนั่นสินะ ตอนนั้นน่ะสึนะสุดยอดมากเลยนะ^^”
“แน่นอนอยู่แล้วล่ะเฟ้ย! ไม่ว่าเมื่อไหร่รุ่นที่10 ก็สุดยอดเสมออยู่แล้วล่ะ!!”
“แต่ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นโกคุเดระคุงเป็นคนที่จะมาฆ่าเรานี่นะ = =” สึนะคิดในใจเบาๆ
“ไม่ต้องคิดถึงหรอก เพราะเดี๋ยวจะมีเรื่องราวใหม่ๆให้พวกนายได้เจอแน่ ” ทารกนาม <รีบอร์น> อัลโกบาเลโน่แห่งอรุณเอ่ย พลางยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เอ๋~ คราวนี้จะมีอะไรอีกหรอรีบอร์น!?”
“รอดูหลังจากนี้ก็แล้วกัน…ไม่นาน….” รีบอร์นเอ่ย
“หลังจากนี้….” ยามาโมโตะพูดแล้วมองท้องฟ้า
“ไม่นาน…หรอครับ คุณรีบอร์น?” โกคุเดระเอ่ยทบทวนอย่างสงสัย
ทั้งสามคนหันมามองจุดเดียวกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ทั้งสามตั้งใจจะมองรีบอร์น แต่ตอนนี้กลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย
จึงมองตากันอย่างหวาดๆ
“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง” ผมพูดแล้วจึงนั่งลงทานข้าวต่อ
“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่?” ร่างสูงผู้ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน ทำให้ทั้งสามร่างต้องชะงัก เมื่อผู้มาเยือนดูจะไม่สบอารมณ์กับการกระทำของพวกเราสักเท่าไหร่
“คะ คุณฮิบาริ…!” ผมเอ่ยอย่างหวาดๆ
“ฮิบาริแกมาทำไม!?” โกคุเดระคุงรีบเข้ามาบังผมไว้และเตรียมระเบิดไว้ในมือ
“ไม่เอาน่า ฮิบาริอุตส่าห์หมดเรื่องหมดราวแล้วทั้งที” ยามาโมโตะรีบปราม
“งั้นคุณจะมาสู้แทนมั้ยล่ะ?” ฮิบาริชูทอนฟาเป็นสัญญาณว่าพวกผมใกล้ตายแล้ว…?
“ไง ฮิบาริ” รีบอร์นออกมาให้เห็นอีกรอบ
“ไงเจ้าหนู” ฮิบาริหันมาทักรีบอร์น
“เย็นนี้นายก็มาด้วยสิ?”
“ถ้าสุมหัวละก็ผมขอผ่านนะ” ฮิบาริพูดกับรีบอร์นจนพวกผมสามคนกลายเป็นผู้ถูกลืม…?
“ไม่หรอก” รีบอร์นยิ้ม “นายจะได้ทดสอบฝีมือนายด้วยเลยไง”
“งั้นหรอ? ถ้าเจ้าหนูพูดขนาดนั้นละก็ผมจะไปก็ได้นะ”ฮิบาริเก็บทอนฟาแล้วก็เดินจากไป
“แบบนี้ก็ง่ายไปนะ = =” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆย้ำ! เบาๆนะ!
“ง่ายๆก็ดีแล้วนี่ หรือนายจะไปสู้กับฮิบาริเองล่ะ สึนะ?” แต่เจ้ารีบอร์นก็ยังได้ยินผมอยู่ดี…. - -
“แต่ว่าอยากให้ตอนเย็นไวๆจังเลยเนอะครับ รุ่นที่10”โกคุเดระคุงหันมายิ้มกับผม
“นั่นสินะ! ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าหนูจะหาอะไรให้พวกเราเล่นอีก^^”ยามาโมโตะพูดพลางกอดคอผมกับโกคุเดระคุง
“ใครใช้ให้แกมากอดคอรุ่นที่10 แบบนี้ฟะ!!”โกคุเดระแย้งขึ้นทันที
“แหม เอาน่าๆ^^”
---ตอนเย็น---
ตอนนี้พวกสึนะกำลังยืนอยู่ทางกลับบ้านที่ไม่น่ามีใครที่รีบอร์นนัดให้มา…ว่าแต่เจ้ารีบอร์นมันอยู่ไหนฟะ? = =
“เท่านี้ก็มากันแล้วครบสินะ?” ยามาโมโตะเอ่ย
“ถ้ารวมเราสามคนแล้ว…..”
“สุดขั้ว~!!!” ซาซางาวะ เรียวเฮ ตะโกนจากด้านหลังจึงทำให้พวกสึนะต้องหันไปมอง
“คะ คุณพี่ชาย….” สึนะยิ้มอย่างหน่ายๆแต่ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจที่พวกเขามากันดีนะ(?)
“คุณแรมโบ้ก็มา!” เจ้าวัวแรมโบ้ผู้น่ารัก(?)พูดทั้งที่นั่งอยู่บนหัวเรียวเฮ พลางชูอมยิ้มอย่างสบายใจ(?)
“คุฟุฟุ….พวกคุณเองก็ถูกอัลโกบาเลโน่เรียกมาเหมือนกันงั้นหรอครับ?” โรคุโด มุคุโร่ เจ้าของผมสีน้ำเงินทรงสัปปะรดเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะสงสัยพอๆกับพวกเรา
“……!!” และคนสุดท้ายที่ไม่นึกว่าจะมา ฮิบาริ เคียวยะ เดินมาด้วยความเงียบงันพร้อมทอนฟาในมือ แต่เมื่อเห็นมุคุโร่ก็แทบจะเปิดฉากสู้กันทันที โดยไม่สนใครทั้งนั้น
“คุฟุฟุ ไม่นึกว่าคุณจะมานะครับ ฮิบาริ เคียวยะ” ร่างสูงผู้ไว้ผมทรงสัปปะรดเอ่ยด้วยท่าทีไม่ขัดข้อง แต่เตรียมตรีศูรไว้พร้อม(?)
“อ่า คุณฮิบาริ มุคุโร่ ยะ อย่าเพิ่ง---”
ยังไม่ทันที่สึนะจะพูดจบอยู่ดีๆก็เกิดเขตอาคมอะไรบางอย่างที่ทำให้รอบๆเปลี่ยนไป….จนไม่เหมือนที่ๆเคยอยู่… สัตว์รูปร่างหน้าตาประหลาด ที่ดูเหมือนไม่ได้มาดี ค่อยๆล้อมพวกเขาไว้และใกล้เข้ามา ฟันของพวกมันขยับขึ้นและลง จนกระทั่งเริ่มแหลมขึ้น สึนะยืนแข็งจนทำอะไรไม่ถูกทุกคนที่อยู่ตรงนั้นแทบจะแข็ง ยกเว้นเพียงสองคน….
ฮิบาริ เคียวยะ พุ่งเข้าใส่สัตว์ประหลาดนั้นอย่างไม่เกรงกลัว เค้ารัวทอนฟาใส่สัตว์ประหลาดพวกนั้นไม่ยั้ง จนตัวประหลาดพวกนั้นถอยออกห่าง “หึ! ก็แค่ฝูงสัตว์กินพืช”
โรคุโด มุคุโร่ เดินไปหาตัวประหลาดพวกนั้นช้าๆ และใช้ตรีศูรฟันเจ้าพวกนั้นจนขาดกระจุย “คึหึๆ มีแค่นี้เองหรอครับ?”
ขณะที่ทุกคนกำลังจะดีใจ ก็ต้องตกตลึงเพราะเจ้าตัววประหลาดเมื่อกี้พวกมันกลับมารวมตัวกันเหมือนเดิม! ตัวที่ถูกฆ่าไปแล้วก็กลับมาเคลื่อนไหวได้ดังเคย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณฮิบาริครับ!! ข้างหลัง!!” สึนะรีบตะโกนบอกฮิบาริที่เดินอยู่อย่างสบายๆโดยที่ข้างหลังมีสัตว์ประหลาดพวกนั้นอ้าปากรองาบเขาแย่แล้ว
“ท่านมุคุโร่!!!” เสียงสาวน้อยผู้มีผ้าปิดตาสีดำคาด ไว้ผมทรงสัปปะรดร้องเรียก
ฮิบาริกับมุคุโร่หันกลับไปมองข้างหลังพร้อมกัน…..แต่ทำอะไรตอนนี้คงไม่ได้แล้วเพราะมันใกล้ตัวพวกเขามาก….
TBC.
ความคิดเห็น