นี่สินะ.....สิ่งที่เรียกว่า "เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #6 : เมื่อเคราะห์ร้ายมาเยือน

เมื่อฉันกำลังจะหันหลังวิ่งหนีบุคคลอันตรายที่ฉันเองก็ไม่ได้สังเกตว่ามาอยู่ที่ห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไร

แต่ฉันก็ถูกหยุดด้วยมืออันแข็งแกร่งของอีกฝ่าย จะทำไงดี?

“ขะ…..ขอโทษค่ะ!!!! ฉันไม่ได้ระวัง………” เสียงหวานๆที่ปกติจะเป็นเสน่ห์ของเธอถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นคนกล้าๆกลัวๆเพราะบรรยากาศที่แสนจะอึกอัดนี่….

“ชนฉันขนาดนี้แล้วจะให้ปล่อยกลับไปง่ายๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นรึไง?”

พูดขู่ให้กลัวยังไม่พอ……..ยังจะผลักฉันล้มลงไปนอนอยู่บนม้านั่งอีกรหรอจ๊ะ…….?

หลังจากที่เป็นแบบที่เค้าต้องการแล้ว…….ยังขึ้นคร่อมฉันอีก……

หนำซ้ำมือยังถูกล็อคไว้ด้วยมือเพียวข้างเดียวของเค้า

รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน………..

“อะไรกันๆ ก็ไม่เห็นจะยากเลยนี่นา วิธีจัดการกับคนน่ารักๆอย่างเธอเนี่ย”

“ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่านายน่ะกำลังคิดจะทำอะไรต่อหรอกนะ แต่ว่าหยุดคิดซะเถอะนะ? ”

ขอร้องละ……..หยุดเถอะ………. ไม่อยากให้ใครมาเห็นฉันในสภาพแบบนี้

“หึ” เสียงอีกฝ่ายยิ้มเจ้าเล่ห์

อะไรอีกละ? มันน่าขำตรงไหนกัน?

“ตัวเองจนมุมอยู่แท้ๆยังกล้าพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไรได้อีกนะ”

ก็ฉัน………ไม่อยากให้เพื่อนๆต้องเข้าใจฉันผิดน่ะสิ ……..ไม่สิ……..เรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอยู่ได้ถึงตอนนั้นรึเปล่า

“ถ้ารู้สถานะของตัวเองได้ซะ ก็ทำตัวให้เงียบๆหน่อย……ฉันไม่อยากให้ใครมารบกวน”

พอพูดจบได้ไม่ทันไรก็ ยื่นหน้าเข้ามาคลอเคลียส่วนลำคอขาวบริสุทธิ์ของสาน้อยผู้ไม่รู้อะไรเป็นอะไรแล้วละตอนนี้……..

“หยุดเถอะนะ มันไม่ดีหรอก อ๊าาาา ”สาวน้อยร้องเสียงหลงเมื่อถูกอีฝ่ายสัมผัสไปที่ด้านข้างของลำคอซึ่งเป็นจุดอ่อนของเธอ

น้ำตาค่อยๆไหลรินจากดวงตาสีเขียวสดใสของเธอ ซึ่งตออนนี้ไม่สดใสเอาซะเลย ลงสู่แก้มสีชมพูอ่อนๆ

“เฮอะ ไม่ว่าจะดูกี่ทีๆก็ยังน่ารักเหมือนเดิม” เสียงทุ้มต่ำพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยที่ตังเองอยู่เหนือกว่า

“ขะ…… ขอร้องละ…….อย่าทำ…….แบบนี้เลย……..นะ?” พูดพลางน้ำตาเริ่มไหล

”เธอเป็นของฉันแล้ว……..ไม่มีสิทธิ์ที่จะโต้แย้ง! และฉันจะทำยังไงกับของๆฉันก็ได้…..”

“ตะ แต่ว่าถ้าเกิดมีคนรู้เข้านายจะต้องอับอายขายหน้านะ ที่มาแบบนี้น่ะ”

“ฉันไม่สนถ้าเกิดฉันได้ครอบครองใครสักคนเป็นของๆฉันเอง!!!!!!”

“แต่ว่า……ถ้าเธอทำฉันละก็……มันจะหมดสนุกนะ?”

“หา?”เสียงอีกฝ่ายอุทานอย่างสงสัย

“ก็ถ้าทำแบบนี้ต่อไป…….นายอาจจะเบื่อฉันก็ได้นี่ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นฉัน……ก็เสียใจน่ะสิ?”

อีกฝ่ายเงียบไปพักใหญ่ เดาได้เลยว่ากำลังใช้ความคิดอยู่

ขอร้องละ…….

“อืมมม ก็จริงอย่างที่เธอพูด”

เฮ้อ ค่อยโล่งใจหน่อย _ _;

“แต่ว่าฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอกนะ จำไว้ อย่าไปยุ่งกับใครอื่นนอกจากฉันอีก…….ถ้าไม่อย่างนั้นละก็เธอเจอหนักแน่”

“อะ….. อื้อ….. จ้ะ”

“ถ้างั้นไว้เจอกันใหม่นะ ที่~~~~~รัก~~~  ”

พูดพลางยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้ม

เฮ้อ แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าถูกไซร้ไปตามคอล่ะนะ

“ไม่ไปเรียนในห้องหรอ?”

“ไม่ละ ขอโดดแล้วกัน”

อ่า มิน่าละเราถึงไม่เห็นคนๆนี้ในห้อง =_=

“เอาละเข้าไปเรียนในห้องดีกว่า!!!!!” พูดอย่างสบายใจแล้วก็กำลังจะเดินเข้าห้องเรียน

“สบายใจจริงนะ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังครางเสียงไม่เสียงอยู่แท้ๆ”เสียงคนที่ไม่น่าจะไปอยู่ตรงนั้นได้……….

โคบายาชิ เรียวโกะซัง ………

“เอ๊ะ?”เสียงสาวน้อยที่เพิ่งสบายใจได้ไม่นานก็ต้องมาเจอกับคลื่นละลอกใหม่อีกแล้ว

-------------------------------จบ-----------------------------------------------