นี่สินะ.....สิ่งที่เรียกว่า "เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #25 : ต่อให้ไม่มีเพื่อน...ฉันก็อยู่ได้

ตั้งแต่ที่ในห้องเริ่มมีการนินทาเกิดขึ้น...
ทุกคนในห้องก็ยังทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนที่รู้มีแต่คนที่อยุ่ในเหตุการณ์เท่านั้น...
คือ เฟิร์น ป่าน ซีน ดี โดยเฉพาะเดีย เจ้าเพื่อนสนิทผู้หยิ่งยโสที่ริอาจไปมีแฟนในวัยเรียน
ฉันรู้สึกขอโทษกับเพื่อนๆที่เค้าเคยเตือนฉันจริงๆถ้าตอนนั้นฉันรับฟังฉันคงไม่ต้องมาเจอแบบนี้
ไม่น่าไว้ใจเพื่อนนิสัยแบบเดียกับดีเลย...ทำไมฉันถึงเคยไว้ใจน่ะหรือก็เพราะ...


เช้าวันหนึ่งของการเริ่มเรียนม.1 วันแรก.....
เมื่อเดินเข้าห้องไป......ฉันก็ถูกจับมือจากด้านหลัง.....ตอนนั้นทุกอย่างในหัวฉันเบลอไปหมดไม่ได้คิดอะไร แต่ที่รู้ๆอย่างนึงก็คือเสียงนี้คุ้นมากๆเธอจึงหันไปมอง
"เจนเก่งภาษาอังกฤษสินะ! ดีเลยงั้นเราขอนั่งด้วย!"เสียงเดียเพื่อนซึ่งเจอกันตอนปฐมนิเทศ
หวา..ได้เพื่อนตั้งแต่วันแรกเลยหรอเรา...
"เอ๋? อื้อได้สิ^^"
ตั้งแต่นั้นมาเราก็นั่งด้วยกันตลอด......จนวันนึง....
"อะเก็บอย่างลบให้เราหน่อยได้มั้ย?"ฉันถามนักเรียนหญิงที่นั่งข้างหลังและดูน่าจะเก็บได้สะดวกกว่าฉัน...
"ได้สิ"แล้วเธอก็เก็บมันขึ้นมาให้ฉัน
"ว่าแต่เธอมีเพื่อนรึยัง?ชื่ออะไรล่ะเธอน่ะ?"เดียที่นั่งข้างฉันเอ่ยถามเพื่อนซึ่งนั่งอยู่เบื้องหลัง
"...ซีน..."เธอส่ายหน้าอย่างอายๆและตอบเบามากๆ
"งั้นเธอก็มาอยู่กลุ่มเดียวกับเราสิ"เดียเอ่ยชวนอย่างมั่นใจ และดูเหมือนรู้ด้วยว่าต่อให้เดียไม่พูดฉันก็จะพูด....แหมเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจจริงๆนะ

� � � � �หลังจากนั้นมาพวกเราก็พูดคุยและไปไหนมาไหนด้วยกันสามคนเสมอ
ซีนเป็นคนตลก แต่ถ้ากับเพื่อนสนิทแล้วจะยิงรั่วหาที่ติไม่ได้(?)ฉันที่เงียบ..และคอยเสริมเวลาพูด เดียที่คอยรับและยิงมุกกลับมา....ฉันอยากอยู่กับพวกเธอไปนานๆจังเลย ทุกๆสิ่งหลังจากนี้
จะต้องดีมากขึ้นแน่ๆ
� � � � �จนกระทั่งวันนึง.....ที่อยู่ดีๆซีนก็ตีตัวออกห่างจากกลุ่มและดูเหมือนว่าซีนกับเดียจะทะเลาะกันด้วยสาเหตุบางอย่างซึ่งฉันเองก็ไม่รู้และเปลี่ยนไปอยู่กับเบลล์แทน.....ก็ไม่รู้หรอกนะว่าซีนมีอะไรกับเดียถึงได้ไม่พูดไม่จากันแบบนี้......แต่ว่าถ้าซีนอยากไปก็เรื่องของเค้า....เราไม่มีสิทธิ์ไปบังคับให้เค้ากลับมา...เมื่อได้คิดฉันก็รู้สึกดีใจอย่างประหลาดว่า"ดีแล้วที่ซีนไม่ได้อยู่กลุ่มนี้อีก"
แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังอยู่กลุ่มนี้ต่อไป.....
� � � � � �ความใจดีของฉันที่เคยมีให้เพื่อน...กลายเป็นย้อนเข้าหาฉันเอง.....
ฉันที่เคยใจดีเกินไป...จนทำอะไรที่ไม่ควรทำให้....
ตอนนี้ฉันยังคงถูกใช้ราวกับไม่ใช่เพื่อนกัน...คราวนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมซีนถึงได้ออกจากกลุ่มนี้ไป

� � � � � � แต่หลังจากนั้นไม่นานซีนก็ออกจากกลุ่มของเบลล์ไป....ด้วยสาเหตุปริศนาเช่นกัน...
ไม่เข้าใจเลยซีนเป็นคนตลกแท้ๆ...ทำไมถึงอยู่ในกลุ่มไหนไม่ได้เลย...?หรือจะเป็นเหมือนกับที่ย้ายออกจากกลุ่มเดียไป...? ซีนถูก.....เบลลใช้จนทนไม่ได้? เลยต้องออกมา...?

� � � � � � แต่เวลาอยู่ในกลุ่มฉันก็รู้สึกเหมือนว่าแันอยู่เหนือกว่าซีน......แต่ไม่ใช่ซักหน่อย....เราเป็นเพื่อนกันนะ.....เรารู้สึกแบบนั้นก็จริง.....แต่เราไม่เคยพูดออกไป.....ไม่เคยบอกซีนว่า...
กลุ่มที่เธอหนีไปยังมีคนที่อยากเป้นเพื่อนกับเธอจริงๆอยู่นะ.....

� � � � � �วันเวลาที่เคยมีแต่รอยยิ้ม....ที่เคยคิดว่าอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป....ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว...ราวกับว่าหัวใจของฉันเริ่มมีรอยร้าวเกิดขึ้นแล้ว.....

� � � � � �ทุกๆวันผ่านไปอย่างไร้ประโยชน์..."...ไม่มีเพื่อนที่ดีเลยซักคน........."
เพราะความรู้สึกที่ไร้เดียงสาของเธอ....ถูกทำให้แปดเปื้อนโดยเพื่อนที่เธอรัก......ไม่มีอะไรน่าเจ็บปวดเท่านี้อีกแล้ว....เธอจึงเริ่มคิดจะเปลี่ยนตัวเองนิดหน่อย....
� � � � � �แต่ทุกอย่างต้องชะงัก...เพราะได้เห็นเบลล์ตะหวาด"ดี"เด็กผู้ชายในห้องที่ถูกรังเกียจไม่มีเพื่อนผู้ชายคนไหนคุยด้วย..เบลล์ตะโกนว่าดีเสียงดังจนดีร้องไห้..และตอนนั้นคนที่เดินเข้าไปปลอบดีคือ ซีน โดยที่มีเพื่อนคนอื่นยืนมองดูด้วยสายตารังเกียจ อะไรกัน...แค่ไม่ชอบก็ไม่เห็นจะต้องว่าแรงแบบนั้นเลยนี่นา....ฉันเองก็ไม่กล้าเดินเข้าไป....เพราะเบลล์วึ่งยืนอยู่ข้างหน้าฉัน....ตะโกนอย่างไม่ยั้ง....ราวกับฝนห่าใหญ่ที่กำลังตกอยู่นอกหน้าต่างโรงเกษตรฯ แต่ในตอนนั้นทุกคนเงียบแล้วจดจ้องไปเพียงที่สองคนกลางวง
� � � � � � หลังจากที่ไม่มีใครเห็นแล้ว....ฉันก็แอบไปนั่งคุยกับกลุ่มซีนและดี ตอนนั้นแม้แต่เดียก็พลอยเกลียดซีนและดีไปดวย...ในห้องมีแค่ฉันคนเดียวที่เมื่อตอนนั้นสงสารดีกีบซีนมากๆ
� � � � � �เย็นวันนั้นเดียก็ถามไถ่เรื่องดี.....กับฉัน....ฉันก็ตอบไปว่า"ก็เฉยๆนะ"
ตรงข้ามกับอีกฝ่ายที่ไม่พอใจอย่างมากที่ฉันไปคุยกับดี เดียจึงสั่งว่าต่อไปนี้ห้ามฉันไปยุ่งกับดีอีก.....อะไร....เพื่อนมันบังคับกันไม่ได้หรอก....พอฉันไปอยู่กับกลุ่มดีนานๆเข้าเดียก็ตามมา
และกลายเป็นสนิทกับกลุ่มนี้....จนตอนนี้ฉันโดนสามคนนี้นินทา....ทุกเรื่องที่ฉันเคยบอก.....
ทุกเรื่องที่บอกกับพวกเค้า.....แต่คงเรียกนินทาก็ไม่เชิง เพราะว่า ว่าต่อหน้าฉันเสร็จ...ยังหันไปซุบซิบกันอีก....แล้วมองมาทางฉัน...แบบนี้ไม่ให้เรียกนินทาแล้วจะอะไรกันละ?
� � � � � หลังจากนั้นฉัน....ไม่อยากจะเป็นคนอ่อนโยนให้คนอื่นหลอกอีกแล้ว.....อยากจะแข็งกร้าว.....น่าเกรงขาม....ไม่อยากจะเชื่อใจใครโดยไม่มีอะไรตอบแทนอีกแล้ว....ฉันน่ะ.....อยากจะเลือกรักในคนที่เค้ารักและใส่ใจในตัวฉันอย่างแท้จริง....
แต่ระหว่างรอคนๆนั้น......ฉันคงจะเป็น"ผู้โดดเดี่ยว"�

� � � � �ที่ต่างจากเดิมคือ.....ต่อให้ไม่มีเพื่อนฉันก็อยู่ได้......

TBC.