ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    นี่สินะ.....สิ่งที่เรียกว่า "เพื่อน"

    ลำดับตอนที่ #20 : ความสัมพันธ์

    • อัปเดตล่าสุด 31 ธ.ค. 56


    � � � �---พักกลางวัน---
    วันนี้.....ฉันรู้สึกเสียใจที่สุด.... บางที......ฉันอาจไม่ควรมาอยู่ในโรงเรียนนี้เลยก็ได้
    ถามว่าทำไมน่ะหรอ...? ก็เพราะ.......ย้อนไปตอนเช้า.....



    � � � � �วันนี้เป็นวันที่ฉันดีใจที่สุด....เพราะไม่สบายจึงทำให้หยุดเรียนและไม่ได้เจอหน้าเพื่อนๆเลย...
    แต่หายแล้วล่ะ.....เพราะแค่เจอเพื่อน.....ฉันก็ดีขึ้น^^

    � � � � � �
    � � � � � �แต่แล้ว......เมื่อได้คุยกับดี.....ทำให้ฉันรู้สึกแย่ลง......
    "เจนมาหาเราหน่อยสิ...." เสียงดีที่ฟังแล้วดูเย็นชาเอ่ยขึ้น.....

    "อืม....มีอะไรหรอ?"ฉันเดินตามมาอย่างที่เพื่อนบอก

    "เจน....เธออยากให้พวกเราเป็นแบบโรงเีรยนเก่าที่เธอย้ายมามั้ย?" สิ้นเสียงนั้นทำให้เจนแข็งเป็นหินเลยที่เดียว.....เรื่องเก่าๆนั่น.....เอามาพูดทำไม??

    "ไม่ ทำไมล่ะ?"เจนยังคงทำเสียงอ่อนโยนเช่นเดิม

    "ก็เจนโทรไปบอกแม่เรื่องที่คนในห้องเสียงดังใช่มั้ยล่ะ?"ดีพูดอย่างไม่สบอารมณ์

    "ไม่ใช่ แล้วดีไปเอาเรื่องแบบนี้มาจากไหน?"เสียงเจนค่อยๆเปลี่ยนเป็นเยนชาอย่างเห็นได้ชัด

    "ทำไมเจนทำอย่างนี้ล่ะ? ไม่สงสารเพื่อนๆในห้องมั่งหรอ? "
    � � � � � � � � �
    � � � � � � � � � � ดีพูดรัวเป็นชุดทั้งๆที่มาถามเองตอบไปแล้ว แล้วไม่ฟัง......จะมาถามเพื่ออะไร?
    แล้วที่สำคัญนะรู้สึกว่าไม่ใช่แค่มาถามแล้วละ...อย่างนี้มันหาเรื่องมากกว่า......อ๋อ....ไปฟังมาจากพวกหลังห้องละซินะ.....แน่ละ ชอบนินทาแบบนี้มีรึจะไม่นินทาเรา.....

    "ถ้าดีพูดเองเออเองแบบนี้แล้วจะมาถามเราำทำไม....?"เจนเริ่มพูดเย็นชากลับ....

    "งั้นเจนก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง.....สิ"ดีพูดเปลี่ยนน้ำเสียงกระทันหัน จึงทำให้เจนกลับกลายเป็นคนอ่่อนโยนเช่นเดิม

    "คือว่านะ...." แล้วเจนก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อน(?)ฟัง........ในขณะที่เล่านั้น....ป่าน.....เดียร์
    ซีน.....ก็เดินเข้ามาฟัง....

    "งั้นเรื่องนั้น.....คนที่ผิดก็คือ เจนน่ะสิ....." เจนชะงักเมื่อซีนซึ่งเป็นเพื่อนของตัวเองเชื่อคนอื่นมากกว่าตน
    ทั้งๆที่ตอนเข้ามาเธอเล่าเรื่องนี้จนหมด....เพื่อไม่ให้ทุกคนมาเจอแบบเธอ แต่ไม่มีใครฟัง....

    � � �ฉัีนก็เหมือนคนบ้าเลยนะสิ......เอาแต่พูดๆ.....เเล้วเพื่อนไม่ฟัง....ทั้งที่ต้นเทอม....ดีก็มีปัญหากับโจทย์เก่าของเธอพอดี.....เธอเลยเผลอเชื่อใจ.....เล่าทุกเรื่อง.....ทำผิดซ้ำรอย...
    เพราะมองว่า"เพื่อนที่นี่ไม่เหมือนที่เก่า..." � จึงรักน้อยกว่าเดิม.....แต่ด้วยความที่เป็นคนอ่อนโยนเธอจึงสงสารเพื่อนบ่อยๆ.....

    � � � �"แล้วเจนจะเอาเรื่องทั้งหมดไปฟ้องแม่ทำไม?ขนาดเราโดนว่าเรายังไม่เอาไปบอกยายเราเลย....."ดีพูดด้วยความรู้สึกอวดดีซึ่งเจนก็รับรู้ได้....

    � � � � "แล้วถ้ามึงโดนว่าแรงๆจนทนไม่ได้มั่งละไอดี?" เจนยังไม่ทันพูดก็โดนโบ้(แฟนของเดียร์) ซึ่งนั่งฟังตั้งกะต้นจนจบ แย้งแทน.......
    � � � ��
    � � � � "....แล้วตอนที่โพสต์ท่าถ่ายรูปเมื่อกี้ด้วย..."ดีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาซ้ำแล้วซ้ำเล่า.....
    นึกว่าตัวเองทำได้อยู่คนเดียวรึไงกัน? อย่าให้ฉันคุมตัวเองไม่อยู่มั่งละกัน....

    � � � � "มันทำไมรึไง?"ป่านแย้งแทนอีกครั้ง....ขอโทษนะ....ที่ต้องให้มาทำแทนฉันแบบนี้...
    แต่ก็ขอบคุณนะ....

    � � � � "ก็มันทำท่านี้แล้วมันบอกว่า' มันเท่ดี' �"อะไรนะ.....เมื่อกี้เรียกฉันว่า"มัน"อย่างนั้นรึ?
    ทั้งๆที่ฉันอุตส่าห์คุมตัวเองตั้งนาน.....แต่ก็พูดยั่วโมโหอยู่ได้น่ารำคาญชะมัด.....


    � � � � �"ก็เรื่องของเจนเค้านี่แล้วมึงไปยุ่งไรด้วย?"ป่านเถียงแทน

    � � � � �"...."ดีเห็นว่าจนมุมจึงเดินออกจากวงสนทนาไป....

    ------------
    � � � � � หลังจากนั้นฉันก็เดินออกมา....เพื่อไปหยิบรองเท้าที่อยู่ในตู้รองเท้าหน้าห้อง.....
    จริงๆ.....ก็กะเดินคนเดียวอะนะ.....แต่ว่า พอเห็นเบลล์ที่อยู่คนเดียว.....กับครีมที่ไปกินข้าวด้วยกันแล้ว....ทำให้คิดว่า น่าอิจฉาไม่น้อย....เพราะฉันเอง.....ก็ไม่อยากอยู่ในกลุ่มที่ชอบนินทาคนอื่นแบบนี้เช่นกัน.....จึงเดินตามไป แต่ก็โดนเจ้าเพื่อนชวนหาเรื่องคนเดิมเดินมาขวาง

    � � � � �"เจน อย่ามาเดินตามเรา" ดีพูด เหอะ....ยังกับตัวเองน่าตามนักแหละนินทาคนอื่นไปวันๆ......ทำเพื่อนผิดใจกันไม่รู้กี่คน....บรรยากาศที่เคยมีเสียงผู้คน...บัดนี้เหลือเพียงความเงียบ.........แต่เปล่าเลย.....เพื่อนคนอื่น....คอยแอบดูสถานการณ์อยู่ .......ไม่ห่างไปไหน...
    มีซีนที่ยืนรอดีอยู่หน้าห้อง.........

    � � � � � "หึ....เปล่าหรอก...เราแค่จะไปซื้อข้าวน่ะ จะให้เราไปซื้อข้าวที่ร้านขายน้ำดื่มรึไง^^?"
    สิ้นสุดเสียงนั้นเพื่อนๆที่แอบดูอยู่พากันอึ้งไปตามๆกัน.... �พากันมองหน้าเลิ่กลั่ก�
    ้เพราะ เจนที่ยื่นอยู่ตรงนั้นราวกับเป็นตัวปลอม.....เพราะปกติจะเรียบร้อย น่่ารัก และมีรอยยิ้มอยู่บนใหน้าเสมอ....จึงเชื่อยากว่าเพื่อสาวที่น่ารักคนนั้้นจะเย็นชาได้ถึงขนาดนี้



    � � � � �รอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัวนั่น.....ทำดี และซีนอึ้ง และรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นทันที....


    � � ��


    � � �
    -----------------------จบ----------------------------------------
    � � � � � � ติดตามตอนต่อไป...


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×