นี่สินะ.....สิ่งที่เรียกว่า "เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #19 : วันฮาโลวีน

   หลังจากนั้นมา.......5 วัน
ฉันหายเป็นปกติแล้ว...จึงมาโรงเรียนได้......แต่ว่า....พอฉันเป็นอะไรไม่มีใครโทรมาถามเลยนะ
เจนพูดพลางทำหน้าเศร้า.........
 
"เจน!!!!"เสียงเพื่อนๆเรียกหา 

"จะ จ๋า?"เจนรับคำ

"ค่อยยังชั่ว..."ขวัญพูดพลางวิ่งมากอดฉันคนแรก....

"ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วงน่ะ"กอดตอบ

"แล้ว...?เป็นไงมั่ง?หายดีรึยัง?กินข้าวมั่งป่าว?"ขวัญยิงคำถามออกมาจากปาก....

"เป็นชุดเลยนะ ...แค่ก"เจนหันไปไอทางอื่นเพื่อไม้ให้เพื่อนติดเชื้อ....

"ก็แหมเป็นห่วงนี่นา....."

"ตอนนี้....แค่ก.....ไม่เป็น....แค่ก ไรแล้ว.... แค่ก.."พูดพลางจับแขนเพื่อนสนิทแน่น....

"....ไหวแน่นะเจน...?"ขวัญหันมาถามอย่างเป็นห่วง........

               หงึก หงึก เจนพยักหน้าทันควัน.........

ไม่ได้แกล้งทำเป็นไหวอยู่ใช่มั้ย......เจน....?


---พักกลางวัน---

  เสียงเฮฮาของทุกคนก็สนุกกันดี......แม้ว่าฉันจะไม่พูด.....ก็ไม่มีใครเอะใจ......
ตอนที่ฉันไม่มาก็ไม่มีใครสนใจฉันเลยซินะ.........อาจเพราะเหตุนี้ฉันถึง.....


---เลิกเรียน---
   จนถึงตอนนี้....ก็ไม่มีใครถาม.....รู้สึกโดดเดี่ยวจังเลย....ฉันเคยมีเพื่อนด้วยหรอ?
เพื่อนดีๆซักคนเนี่ยชาตินี้จะมีมั้ย!? อุตส่าห์ย้ายมาถึงที่นี่...ไม่มีดีเลยซักคน...
   

    เธอพูดพลางเตะอาคารปูนเก่าแก่ที่เธอเดินผ่านและคอยดูแลรักษามันทุกวัน......


"เอ๊ะ...?" เธอรู้สึกตัวขณะมีกลุ่มคนมอง   แล้วเจนจึงสลบไป.....



    "โหยย วันนี้วันฮาโลวีนล่ะต้องมีเรื่องน่ากลัวๆเกิดขึ้นแน่ๆ"

                 เสียงนี้กึกก้องอยู่ในหัว อยู่หลายครั้ง
   
การที่ฉันได้มาเจอเพื่อนที่นี่.....มันน่ากลัวซะยิ่งกว่า....อยู่คนเดียวในวันฮาโลวีนซะอีก.......
---------------------------จบ------------------------------------------------

ติดตามตอนต่อไป