นี่สินะ.....สิ่งที่เรียกว่า "เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #18 : ความอ่อนแอ

� � � �หลังจากนำสาวน้อยที่ตัวร้อนจี๋กลับมาบ้านแล้ว.....
ก็ให้เจ้าตัวเล็กได้นอนพัก.....จะได้หายไวๆ........ที่นี่ไม่มีใครเล่นมุขอีกแล้วในเมื่อตัวสำคัญในบ้านเกิดเป็นไข้ขึ้นมาซะนี่......แต่ถึงแม้จะเป็นไข้ยังไง....เธอก็ยังนอนพักอยู่บนโซฟาชั้นล่างแทนที่จะมานอนข้างบน เธออ้างว่า"อากาศจะได้ถ่ายเท ไม่งั้นได้เฉาเป็นต้นไม้ตายแน่เลย^^;"


.......พูดถึงไม่สบาย......ทำให้นึกถึงวันก่อนที่เพื่อนเธอจะย้ายโรงเีรียนไป....ตอนนั้นเรียวโกะจัง...
ไม่สบายนี่......แล้วฉันก็.....เป็นคนที่ดูแล.....ตลอด......ไม่ห่างไปไหน.....คอยจับมือไว้.....เพื่อไม่ให้รู้สึกโดดเดี่ยว...เรียวโกะจังตอนนี้เธอสบายดีมั้ย?�เรียนเป็นไงบ้าง? ยังชอบอยู่คนเดียวรึเปล่า?
ขอบอกไว้เลยว่าเรียวโกะจัง....ไม่ได้อยู่คนเดียว....อย่าทำเป็นเศร้าอยู่คนเดียวนะไม่ว่าเธอจะอยู่ไหน.....เราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่เสมอ.....ฉันไม่ทิ่งเธอแน่นอน.....เพราะงั้น....ต้องกลับมาหาฉันนะ.... ทั้งที่เป็นอย่างนั้น....แล้วเราจะร้องไห้ทำไมล่ะ.....?

� � � �น้ำตาเริ่มเ่อ่อล้นจากดวงตาที่เคยสีเขียวใสสะอาดบัดนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด...ฉันนี่....แย่จัง.....ร้องไห้แบบนี้ถ้าเรียวโกะจังมาเห็นต้องทุกข์แน่ๆ....
เพราะงั้นฉันจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นแน่นอน! � คนเรานี่ก็ต้องมีช่วงเวลาแบบนี้ทุกคนแหละเนอะ
ถ้าเปรียบกับเราในตอนนี้ก็คงจะเป็น "พายุฝน" ที่กำลังตกอยู่ในใจ พูดเรื่องนี้กับใครก็ไม่ได้....
เพราะถ้าพูดแล้วเราจะทำให้เขาเสียใจ......


� � � �ฉันต้องเข้มแข็งเพื่อทุกคน!!! เพราะงั้นจะไม่ให้ใครเห็นน้ำตาแห่งความโศกเศร้าของฉันเด็ดขาด.....เราต้องก้าวต่อไป......เพราะถ้ามี"พายุฝน" ก็ต้องมี "ฟ้าหลังฝน" อย่างแน่นอนฉันมั่นใจ......ฉันจะไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว.....เพราะถ้าไว้ใจแล้วทำพวกเขาเจ็บละก็......ฉันจะไม่ทำ....

� � � �ว่าเข้าไปนั่น....ฉันเองเคยเจอเรื่องเลวร้าย.....มาแล้วหลายครั้ง....ต้องผ่านมันไป....เพราะฉันจะรอเธอ....วัรที่เธอกลับมาหาฉัน.....เรียวโกะจัง.......

� � � �สายลมพัดผ้าม่านจึงทำให้สาวน้อยที่นอนหันไปทางหน้าต่างตื่นด้วยความรู้สึกแปลกๆ
เมื่อลุกขึ้นนั่ง....เธอพบจดหมายอยู่บนหน้าตักของเธอ.....และเมื่อเปิดอ่าน......


� � � �"ถึงเจน ฟลาเวอร์เลส
� � � � � � � � � � � � � � � � � � � ฉัน......คือคนที่เคยจะฆ่าเธอ......."่

� � � �เมื่ออ่านถึงประโยคนี้ทำให้เธอเหวอเล็กน้อย....ก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆว่า
"แหม เรียวโกะจังละก็...เล่นมุขแปลกจังเลยนะ^^" เธอยิ้มแบบฝืนๆ ใจจริงเธอรู้แล้วว่าเพื่อนเธอพูดความจริง...�แต่เธอไม่อยากยอมรับก็เท่านั้นเอง.....

� � � � "ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันสบายดีมั้ยก็ดีละนะ อย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นหวัดงอมแงมเพราะแค่เปลี่ยนฤดูหรอก เธอคงมีความสุขมากละซินะที่ได้อยู่กับเพื่อน"


"มันจะสนุกกว่านี้นะ...ถ้าเรียวโกะจังอยู่ด้วยละก็....-^_^-"เธอยิ้มอีกครั้งไม่ใช่เพราะความปลื้มปิติหรอกนะ แต่เพราะเธอกลั้นน้ำตาไม่ไหวตังหาก....

� � � � �"แต่อยู่ทางนี้ฉันเองก็ไม่ได้เหงาแล้วนะ ฉันมีเพื่อนใหม่ๆอีกเพียบเลย.....
เพราะงั้นเธอเองก็อย่าอยู่คนเดียวละยัยซื่อผมสั้น"
�
� � � � � "จ้าๆ^^" เราอยากให้เขาเขามีความสุขนี่?แล้วทำไมถึงรู้สึก........

"ปล.หายหวัดเร็วๆล่ะเดี๋ยวห้องจะกลายเป็นป่าช้าไปถ้าไม่มีเธอ อย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงละ
มันน่ารำคาญ�"�


� � � � � รู้สึกจะเน้นประโยคสุดท้ายจังเลยนะ^^ ทำให้เป็นห่วงขอโทษนะ.....
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว....ที่ฉันร้สึกเศร้า....ก็เพราะฉันเอาแต่ให้คนอื่นมีความสุข.....ส่วนตัวเองแบกรับความทุกเอาไว้......มันเป็นแบบนี้เองซินะ.......ฉันถึงได้.....รู้สึกเหงา....แบบนี้........

-------------------------------------------จบ---------------------------------------

ติดตามตอนต่อไป