นี่สินะ.....สิ่งที่เรียกว่า "เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #13 : การเปลี่ยนแปลง

แสงสว่างเล็ดลอดจากหน้าต่างไปกระทบกับตาทั้งสองของสาวผมสั้น เป็นนาฬิกาปลุกที่ดีได้ทุกเช้าจริงๆสิน่า

เมื่อกวาดสายตามองรอบๆก็ไม่พบสาวผมยาวที่น่าจะนอนอยู่ด้วยกัน

“อ้าว ไปไหนซะแล้วล่ะ?” เมื่อลุกออกจากเตียง เจนเห็นกระดาษบางอย่างที่อยู่บนโต๊ะ กระดาษใหม่ซะด้วย ใครเอามาวางไว้ตรงนี้นะ?� เมื่อเปิดอ่าน …..

ถึง เจน ฟลาเวอร์เลส

������ �ฉันเองโคบายาชิ เรียวโกะ เพื่อนของเธอ….เมื่อเช้าฉันได้รับสายจากที่ทำงานพิเศษน่ะ ว่ามีธุระด่วน….

อาจจะต้องไปจากเมืองนี้ซักพักนึงน่ะ ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกลา ……..

�

“ก็เรียวโกะจังเขียนจดหมายลาฉันแล้วนี่นา จะไม่ลาได้ยังไงกัน ^^” เจนยิ้มอย่างไร้เดียงสา

มาดูข้อความในจดหมายกันต่อ……

�ความจริงแล้ว……ฉันไม่ได้ทำงานพิเศษหรอกนะ……..แต่ฉัน………

เจนถึงกับอึ้งเมื่ออ่านประโยคต่อไป

ฉันเป็นนักฆ่าที่แฝงตัวเข้ามาในโรงเรียนเพื่อฆ่าเธอ………ถ้าอยากปลอดภัยก็จงอย่าตามหาฉัน และฉันขอตัดสัมพันธ์ที่เราเคยเป็นเพื่อนกันซะตั้งแต่ตอนนี้������� ลาก่อน…..เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน

ลงชื่อ����

โคบายชิ เรียวโกะ

เจนถึงกับทำจดหมายหล่นลงกับพื้น

…….อะไรกัน นี่ฉันเอานักฆ่ามาไว้ในบ้าน…..?

แถมยัง…….เป็นเพื่อนที่ฉัน…….ให้ความสำคัญ…..เทียบเท่ากับเพื่อนสนิทเลยทีเดียว

ทุกอย่างยังคงหยุดนิ่งราวกับมีคนมาหยุดมันเอาไว้

ไม่ได้เสียใจเลย…….ไม่ได้เสียใจซักหน่อย……แค่เสียเพื่อนไปคนเดียว……..ไม่เห็นต้อง………

เพื่อนมีอีกตั้งเยอะ…..เสียไปแค่คนเดียวไม่ตายหรอก………แล้วทำไมฉันถึง

ติ๋ง

ร้องไห้……ล่ะ? แม้เธอจะพูดคนเดียวแต่น้ำตาที่ไหลรินก็ยังไม่หยุด

“บ้าจัง ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ?”

เธอพูดด้วยความเสียใจอย่างมากต่างกับที่เธอพูดปลอบใจตัวเองไปเมื่อครู่ เและค่อยย่อตัวลงและร้องไห้ในท่ากอดเข่าตัวเอง

เศร้าไป……..ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา!!!! เอาละไปรร.ดีกว่า!!!!!

……..10นาทีต่อมา……..

เมื่อใส่ชุดนร.เสื้อกั๊กสีดำ แขนตุ๊กตาสีขาว �กระโปรงยาวไม่ถึงเข่าสีแดงคาดด้วยสีขาวเส้นเล็กๆ ถุงเท้าสีขาวยาวประมาณหัวเข่า

รองเท้านร.สีดำ� ลงมาทานทานอาหารเช้า เธอหยิบขนมปังเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย แต่มีบางอย่างแปลกไป คือปกติเธอจะลงมาทักทาย แต่นี่…ไม่มี ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“มีอะไรหรอคะ?” เจนเอ่ยถามเมื่อเห็นสายตาของทุกคนจดจ้องมองมาที่เธอ

“เปล่าจ้ะ …….”

“หรอคะ” เมื่อพูดจบก็ทานต่อโดยไม่สนใจใคร

จนกระทั่งทานเสร็จ

“หนูไปนะคะ^^” ถึงจะยิ้มแต่น้ำเสียงเธอไม่เหมือนเดิม ทุกคนในบ้านก็สงสัยแต่ยังไม่ทันจะถามอะไร สาวน้อยก็เดินออกไปจากบ้านซะแล้ว

�

แม้จะเดินออกมาจากบ้านจนจะถึงจุดหมายปลายทางแล้วก็ตาม แต่ในหัวเธอยังมีแต่เรื่องเมื่อเช้า …….จดหมาย………

นักฆ่า……..เพื่อที่ดีที่สุด………� ทั้งหมดน่ะ…..โกหกชัดๆ……ที่ผ่านมาไม่มีอะไรจริงซักอย่าง……..ใช่………ไม่มีเลยแม้แต่น้อย….

เมื่อเดินขึ้นมาถึงในห้องแล้ว……ห้องใหม่อย่างแท้จริง……..เพื่อนอย่างแท้จริง …..ที่อยู่ในห้องนี้…..ล้วนแต่เป็นความจริงทั้งนั้น

ไม่เหมือน………

“เจน”เสียงหนึ่งเอ่ยทัก

“จะ…จ๋า?^^” ยิ้มแบบแสร้งทำ

“ไม่เป็นไรรึเปล่า? เห็นนอนฟุบกับโต๊ะตั้งนานแล้ว ไม่สบายรึเปล่า?”

“เปล่าจ้ะ แค่ง่วงนิดหน่อยน่ะ เมื่อคืนนั่งอ่านหนังสือจนดึกน่ะจ้ะ” เธอพูดโกหกคำโตออกไป

“หรองั้นก็ระวังหน่อยแล้วกัน” แล้วก็เดินจากไป

…….หึ จะมาทำไมเกะกะเปล่าๆ ��

�( อุ่ยนางมารร้ายลอยมาแต่ไกล~~~//ไรเตอร์) (ว่าไงนะยัยคนแต่งติ๊งต๊อง?//ดาร์คเจน -� -+)

(เปล่า!!! ม่ายมีค่ะ!!!!//ไรเตอร์)

“นักเรียนทุกคนจ๊ะ…..ครูมีเรื่องจะประกาศให้ทราบ 2 เรื่องจ้ะ”

อะไรกันนะ?� (นางฟ้ากลับมาแล้ว เฮ้อ~~~~//ไรเตอร์ ^^;) (อาวไรเตอรืเป็นอะไรหรอคะ?//เจนคนเดิม^^?)

(เปล่าจ้ะ แค่ดีใจที่เธอกลับมา~~~~TT0TT//ไรเตอร์)

“วันนี้ ครูจะแจ้งว่า คุณ โคบายาชิ เรียวโกะ ได้ย้ายรร.ไปแล้วนะคะ”.

……เฮอะ รู้เป็นชาติแล้ว……(อ้าว!!? ดาร์คเจนคัมแบ็คอะเกน!!!?//ไรเตอร์ -0-;) ��

(ฉันจะมาบ่อยๆ…..มีปัญหามะ?=_=+//ดาร์คเจน)

(มะ…. ไม่มีค่า!! ด้วยเหตุนี้เจนที่น่ารักของพวกเราจะมีบุคลิกที่สองตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป//ไรท์เตอร์)

ติดตามตอนต่อไป