ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ดาดฟ้า
ราวกับในนิยาย เวลานี้ในห้องมีนักเรียนใหม่ที่ น่ารัก , ร่างเริง ,ห้าว และ เย็นชา ครบเซ็ตตามที่ทุกคนอยากให้เป็น คุณอาเคมิ โฮมุระ ได้ที่นั่งหลังสุดของห้องซึ่งผมรู้สึกได้ว่าถูกเธอจ้องตลอดทั้งชั่วโมง ยามาโมโตะเองก็รู้สึกเหมือนกัน เพราะผมเห็นเขานั่งเหงื่อตกตลอดทั้งคาบเช้าเลย...
---ตอนพักเที่ยง---
"สึนะไปกินข้าวกัน! " ยามาโมโตะรีบวางหนังสือแล้วเดินเข้ามากอดคอผมทันที
"อ่า อืม...."
"หนอยแก! อย่ามาตีสนิทกับรุ่นที่10 นะเฟ้ย!!"โกคุเดระคุงพุ่งเข้ามาแล้วใช้มือดันหน้ายามาโมโตะออกไป
"พวกมาโดกะจังจะไปด้วยกันมั้ย?"ผมหันมาถามมาโดกะจังที่กำลังเก็บหนังสืออยู่
่"พวกเราไปด้วยได้หรอจ๊ะ?"มาโดกะจังทำตาโตแล้วถามผม
"ไปด้วยกันสิ ยิ่งคนเยอะๆยิ่งสนุก"ยามาโมโตะชวน
"ไปด้วยคนสิ"ซากุระ เคียวโกะจังเอ่ย
"อื้มๆ!! ไปด้วยกันนะ เคียวโกะจัง"มาโดกะจังหันมายิ้มกับเคียวโกะจัง "ขอเวลาแป๊บนึงนะจ๊ะ" มาโดกะจังเก็บหนังสือเสร็จแล้วเดินไปทางหลังห้อง
"โทษทีนะ เรื่องเมื่อเช้าน่ะ"เคียวโกะจังเอ่ยขอโทษขึ้นมาซะดื้อๆทำเอาผมกกับยามาโมโตะทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
"เอ๋?"ผมกับยามาโมโตะประสานเสียงกันด้วยความสงสัย
"เมื่อเช้ามัวแต่เขม่นกะไอเจ้านี้อยู่" เคียวโกะจังชี้มาทางโกคุเดระคุง "เลยลืมทักพวกนายเลยอะ"
"เรื่องนั้นเองหรอ?"
"แล้วใครใช้ใ้ห้มาเขม่นมิทราบ?! ถ้าเธอจะทักรุ่นที่10 ก็ทักไปสิ?! แต่ไม่ต้องไปยุ่งกับไอ้เจ้าบ้าเบสบอลเลยนะ!"โกคุเดระคุงบอกด้วยท่าทางโกรธๆและ เบือนหน้าหนี
"ถ้าทักก็ต้องทักให้หมดดิ!"เคียวโกะจังหันไปตอบโกคุเดระคุง "ฉันไม่ใช่นายซักหน่อยนี่"
"ก็แล้วแต่เธอแล้วกัน!!"โกคุเดจะคุงเหลืออดจนเดินออกไปก่อน "ผมรออยู่นอกห้องนะครับรุ่นที่10"เขาพูดกับผมแต่ไม่หันมาแล้วเดินออกนอกห้องไป
"สึนะ ยามาโมโตะ นายทนอยู่กับเจ้านั่นได้ไง? =_="เคียวโกะจังหันมาถามพวกผมที่ยืนมองหน้ากันอยู่
่"น่า เคียวโกะอย่าไปซีเรียสเลยน่า"ซายากะจังเข้ามากอดคอเคียวโกะจัง
"ยัยบ้าอย่างเธอไม่ต้องมาพูดเลย"เคียวโกะจังดันซายากะจังออกไป แล้วกลับมายืนในท่ากอดอก
"เคียวโกะใจร้ายอ่า! TToTT"ซายากะจังร้องไห้แล้วยกข้อศอกขึ้นมาวางพาดบนไหล่เคียวโกะจัง แต่รู้สึกมันไม่ได้ให้ความรู้สึกสงสารเลย(?)
"เอาคำพูดของมาโดกะมาพูด ก็ไม่ได้ทำให้ฉันสงสารขึ้นมาหรอกนะ"เคียวโกะจังเมิน...? "ยัยบ้า~!"แล้วหันมาแลบลิ้นใส่ซายากะจัง
"ฮึก! Y^Y"
"มาแล้วจ้า!"
"อ้าว มาโดกะจัง" หายไปนานจนผมแทบจะลืมอยู่แล้วนะเนี่ย!
"โฮมุระจังขอไปด้วยน่ะจ้ะ^_^" เอ๋ โฮมุระจังนี่ใครหรอคุันๆนะ?
"ก็มาโดกะขอทั้งทีนี่นา"คุณอาเคมิ โฮมุระ ยืนอยู่ข้างๆมาโดกะจัง เอ๋!? มาโดกะจังไม่กลัวเลยหรอ?!
"หืม~ นักเรียนใหม่อย่างเธอจะไปกับพวกเราด้วยเนี่ยนะ?"ซายากะจังพูดออกจะเยาะเย้ย
"มิกิ ซายากะ...รู้ไว้ซะว่าฉันไม่ได้อยากไปกับคุณหรอก"คุณอาเคมิ โฮมุระพูดเสร็จแล้วมองซายากะจัง
"เอ่อ ซายากะจังถ้าจะว่าโฮมุระจังเป็นนักเรียนใหม่ละก็นะ.."มาโดกะจังขัดขึ้น "พวกเราเองก็เป็นนักเรียนใหม่เหมือนกันนะ เพราะพวกเราก็เพิ่งย้ายมา"
"จริง...ด้วย...แฮะ" ซายากะจังพูดแล้วไปนั่งมุมมืด(?)
"ยัยบ้ายังไงก็เป็น ยัยบ้าอยู่วันยันค่ำ=_=" เคียวโกะจังทำหน้าเบื่อหน่าย แบบว่า <เจอจนเบื่อละ>"นี่...จะนั่งอีกนานมะ? ไม่หิวข้าวรึไง?"
"ช่างฉันเถอะ ฉันไม่---"
~โครก~
"มาเถอะน่า ถ้ามาละก็ฉันยอมไปนั่งดูเธอซ้อมเบสบอลเลยอะ!!"
"เคียวโกะ ขอบใจน้า~! ร้ากฝุดๆเบย~~>_<"ซายากะจังกระโดกอดคอเคียวโกะจัง
"ไม่รักไอ้เจ้าบ้าไวโอลินนั่นแล้วหรอ?"เคียวโกะจังถามหน้าตาย
"..."
ทันทีที่พูดถึง<ไอ้เจ้าบ้าไวโอลิน>ซายากะจังผู้ร่าเริงคนนั้นกลับเงียบกริบ ไร้วี่แววดีใจเมื่อครู่ไปเสียสนิท เคียวโกะจังหมายถึงใครกันนะ??? บรรยากาศ สนุกสนานเมื่อกี้หายวับไปกับตา
"ระ เราไปกินข้าวกันดีกว่าจ้ะ! เนอะซายากะจัง?"มาโดกะจังพูดขึ้นทำให้บรรยากาศกลับมาเป็นเหมือนเดิม
"ว่าแต่...ไปไหนกันดีล่ะ?"เคียวโกะจังถาม
"ดาดฟ้าสิ วิวสวยดีด้วย"ยามาโมโตะเสนอ
"โอเค งั้นไปกันโลด!!!"ซายากะจังควงแขนยามาโมโตะ "ไปกันดีกว่าเนอะ ยามาโมโตะ!"
"อะ อื้อ....-///- "ยามาโมโตะรับคำแล้วเดินออกไป ไม่รู้เมื่อกี้ผมตาฝาดรึเปล่า ผมเห็นยามาโมโตะหน้าแดงด้วยล่ะ~
"สึนะคุง พวกเราก็ไปกันเถอะจ้ะ^_^"มาโดกะจังพูดแล้วคว้ามือผมไปจับ
"อืม ^///^ "ผมตอบรับแล้วยอมให้มาโดกะจังดึงมือผมไป
---ด้านเคียวโกะ---
หลังจากที่ทุกคนเดินออกไปแล้วฉันก็แอบกลุ้มใจเล็กๆที่ไม่มีคนมายืนเป็นคู่กับใครเขามั่ง...ช่างปะไร!! ไม่มีใครสนเราอยู่แล้ว อากาศก็ดีๆดันมาทำให้อารมณ์เสียแต่เช้าเลย เพราะเจ้าโกคุเดระแท้ๆ! คนอารมณ์ดีๆ...นี่เรา....น้อยใจหรอ? คะ คะ คะ คนอย่างฉันไม่น้อยใจหรอกน่า!!!
แหม โกคุเดระก็มีสิ่งที่เขาอยากจะทำเหมือนกัน!! เอาเหอะ!!! ไปกินข้าวดีกว่า!! ฉันเลยเดินมาที่ประตูแล้วสิ่งที่ฉันไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองนั่นก็คือ!!
"โกคุเดระ!!?" ไอ้เจ้าโกคุเดระยืนอยู่หน้าห้อง หรือว่า....รอเรารึเปล่า? มะ มะ ไม่มีทางหรอกน่า! คงจะรอไปพร้อมสึนะ สินะ..?
"ทำไมนายถึง..!?"
"กว่าจะออกมา" โกคุเดระยืนมอง "นึกว่าชาตินี้จะไม่ออกมาซะละ - - "
"นี่นายรอฉันหรอ?"ฉันนี่ก็ปากไปก่อนสมอง! ไม่มีทางที่เจ้านี้จะรอฉันอยู่แล้ว! แต่จะว่าไปสึนะ ก็ไปพร้อมมาโดกะแล้วนี่ "สึนะไปตั้งนานแล้วนา"
"ก็ฉันไม่ได้รอรุ่นที่ 10 นี่"เขาเปลี่ยนมาอยู่ในท่ากอดอกแทน "รอเธออยู่เนี่ย - -"
เจ้านี่พูดแค่นี้แท้ๆ....ทำไมเราถึง..ดีใจกันล่ะ??? นะ นั่นสินะ เพื่อนกัน.....แค่รอกัน มันก็ปกตินี่? ไม่เห็นมีอะไรต้องตื่นเต้นซักหน่อย! ใจเย็นไว้เคียวโกะ! บะ บางทีเจ้านี้อาจจะไม่ได้ทำเพื่อเราก็ได้...!!!
"คนมาไม่ครบเดี๋ยวรุ่นที่ 10 จะเป็นห่วง" อา แบบนี้สินะ เพื่อสึนะจริงๆด้วย =_=
"ระ ระ หรอ~? งั้นไปกันเหอะ!!!" ฉันทำท่าจะเดินไปโดยชูกำปั้นไปข้างหน้าและอีกมือก็ชูไปด้านหลัง
"นี่เธอ...เป็นไรเนี่ย?"โกคุเดระถามจากด้านหลังแล้วเอื้อมมือมาหาฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรนักหรอก ฉันเดินต่อไป แต่ว่ามือมัน..!
หมับ~
มือของเราสองคนจับกันเต็มๆ.....พวกเราสองคนนิ่งสนิทกันไปราวๆ3นาที ทะ ทะ ทะ ทำไงดี!? ขอโทษสิ!! ต้องขอโทษสิ!! ใช่มันก็แค่บังเอิญ! แค่บังเอิญใจตรงกัน เอ๊ย! ไม่ใช่!! มันบังเอิญว่าเราเอามือไปทัเดียวกันต่างหาก!! ละ ละ แล้วทำไมตูต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย~!!? หน้าร้อนวูบเลยอะ!!
"ทะ ทะ โทษที" ฉันชักมือกลับมา "ฉันมัวแต่มองข้างหน้าน่ะก็เลย......( -//////-)" แล้วลูบมือข้างที่เพิ่งแตะกันเมื่อกี้ไปพลางๆ
"อะ ฉะ ฉะ ฉันด้วยแหละ" โกคุเดระดึงมือกลับเช่นกัน "ไปกันได้แล้ว!!! -////-" เจ้าโกคุเดระเปลี่ยนเป็นคนที่เดินนำแทน ว่าแต่หมอนั่นก็หน้าแดง? มะ ไม่ใช่หรอก สงสัยไม่สบายล่ะมั้ง?!
"อะ เอ้า! กินซะ!! มัวแต่รอฉันจนหิวใช่มั้ยล่ะ!?" ฉันยื่นขนมถุงให้ "มิน่าล่ะถึงได้หน้าแดง หิวจนเลือดขึ้นหน้าเลยหน้าแดงใช่มะ?"ฉันหันไปทางโกคุเดระ แต่เจ้านั่นจ้องหน้าฉันแล้วดูตกใจเมื่อฉันหันไปมอง
"หะ เห็นที่ฉันหน้าแดงด้วยหรอ...?"โกคุเดระยกแขนขึ้นมาปิดหน้า
"แหงล่ะ ชัดซะขนาดนั้นนี่นะ"
"...."
"โฮ่ย! ไปเหอะ เดี๋ยวไม่ได้กินข้าวกันพอดี!"ฉันเดินนำไป
"เดี๋ยวสิ ซากุระ!!"แล้วโกคุเดระก็วิ่งตามฉันมา
---ด้านโกคุ---
ทำไม....ฉันถึงรู้สึกแปลกๆล่ะ? ยัยนั่นเป็นบุคคลอันตรายนะ...! บางทีเมื่อกี้อาจจะแกล้งทำให้ตายใจก็ได้...! ถ้างั้นแล้วความรู้สึกเมื่อกี้.....มันอะไรกัน..? ทำไมเราถึงหน้าแดง??? ทำไมเราต้องอายด้วย??? ทำไม.....หัวใจเรามันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย...? ความรู้สึกนี้มันอะไรกันน่ะ...หรือว่าเราจะ...
---ด้านสึนะ---
ณ ดาดฟ้า
ลมเย็นๆพัดผ่านร่างของพวกเรา 7 คน เมื่อวานพวกเรายังยืนอยู่ที่นี่ แค่3 คนเอง...ไม่นึกว่าเพียงแค่วันเดียวจะได้เพื่อนมาเพิ่มเยอะขนาดนี้.... รวมทั้งท้องห้าที่สดใสนี่ด้วย ทำให้นึกถึงตอนที่พวกเราต้องต่อสู้ มันก็เหมือนกับลมมาวูบเดียวแล้วยังชวนให้คิดถึงอีกต่างหาก
"ว้าว~ วิวสวยจังเลย~ เหมือนที่โรงเรียนของพวกเราเลย~^_^" มาโดกะจังวิ่งเล่นไปบนดาดาฟ้า แล้วจึงยิ้ม
"นั่นสินะ" หวา คุณอาเคมิ โฮมุระ มาอยู่ข้างหลังผมแล้วรับคำมาโดกะจัง มาข้างหลังบ่อยๆผมก็กลัวนะครับ!!?
"ที่โรงเรียนของมาโดกะจังก็มีสถานที่ๆดูท้องฟ้าสวยๆแบบนี้เหมือนกันหรอ?" ผมถามมาโดกะจังที่มายืนอยู่ข้างๆ
"ท้องฟ้าน่ะกว้างใหญ่นะ บางทีพวกเราอาจจะมองดูท้องฟ้าผืนเดัยวกันก็ได้นะ^_^"
"เพราะว่าท้องฟ้าน่ะ.."คุณอาเคมิ โฮมุระ เกริ่นขึ้น...
"ไม่ว่ายังไง..." มาโดกะจังพูดต่อ
"ก็จะยังคงสดใสเช่นเดิม x2"มาโดกะจัง และคุณอาเคมิ โฮมุระ ประสานเสียงกัน และหันมายิ้มด้วยกัน แปลกแฮะคุณอาเคมิ โฮมุระ ที่ไม่ค่อยพูดยังยิ้ม ด้วยเลย..
"พวกเธอสองคนดูสนิทกันจังนะ" ยามาโมโตะที่เพิ่งเดินขึ้นมาถามขึ้นทำให้สองเพื่อนสนิทหันมายิ้มแล้วตอบว่า
"ก็โฮมุระจัง เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันเลยนี่จ๊ะ^_^"
"...." คุณอาเคมิ โฮมุระไม่พูดอะไร เธอแค่ยิ้มบางๆให้กับมาโดกะจัง รอยยิ้มในตอนนั้นทำให้ผมรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร...ดูเป็นคนอ่อนโยนซะด้วยซ้ำ
"ท้องฟ้าตอนกลางวันนี้มันสดใสดีจังน้า~"ซายากะจังเดินตามยามาโมโตะขึ้นมา
"โฮ่ยๆ มันก็เหมือนที่โรงเรียนของเราไม่ใช่รึไง~?"เคียวโกะจังตะโกนตามหลัง
"แล้วเธอคิดว่ามันสวยมั้ยล่ะ?"ซายากะจังวิ่งมาถามเคียวโกะจังใกล้ๆ
".....ก็สวยดีอะ..."เคียวโกะจังพูดเบาๆ
"แหม แล้วพูดซะยังกับเกลียดงั้นแหละ" ซายากะจังใช้นิ้วจิ้มแก้มของเคียวโกะจังเพื่อให้อายเล่นๆ
"อะ อะ อะไรเล่า!! "เคียวโกะจังหันหน้าหนีเพื่อปิดใบหน้าแดงระเรื่อ
"เหอะ ตัวเองก็พอกันแหละน่า!" โกคุเดระคุงเดินตามหลังเคียวโกะจังมา "แล้วทำมาว่าฉัน"
"พวกคุณขึ้นมาทำอะไรกันที่นี่?"เสียงเรียบเย็นเอ่ยขึ้น เหมือนเสียงมันใกล้ๆหูผมนะ....
"นึกว่าใครที่ไหน นายเองหรอ ฮิบาริ เคียวยะ?" คุณอาเคมิ โฮมุระ พูดแล้วหันหน้ามาทางผม เดี๋ยวหรือว่า!?
"ไง ซาวาดะ สึนะโยชิ" คุณฮิบาริเขาเอ่ยทักผมจากด้านหลัง เอ๊ะ!? ทักผมเนี่ยนะ!?
"คะ ครับ" ผมตอบรับด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ แม้ว่าในการต่อสู้ที่ผ่านๆมาคุณฮิบาริมาช่วย แต่ว่าผมยังรู้สึกไม่ค่อยชินอยู่ดีแหละ..
"อย่ามารบกวนการนอนของผมได้มั้ย?"คุณฮิบาริจ้องไปที่คุณอาเคมิ โฮมุระ
"ที่นี่มันดาดฟ้า ไม่ใช่ที่นอนซักหน่อย" คุณอาเคมิ โฮมุระ เดินมาหาคุณฮิบาริแล้วจ้องตอบ
"หืม หาเรื่องกันหรอ?"คุณฮิบาริเตรียมทอนฟา
"ฉันไม่อยากจะต่อสู้กับคุณหรอกนะ"คุณอาเคมิ โฮมุระที่ประจันหน้ากับคุณฮิบาริอยู่ตัดสินใจเมิน โดยการหันหลังกลับแต่...คุณฮิบาริพุ่งเข้าใส่
"โฮมุระจัง..!"มาโดกะจังพยายามจะตะฏกนบอกให้หันกลับไปมอง
เคร้ง!
คุณฮิบาริตั้งใจจะซัดเธอด้วยทอนฟา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเธอใช้ปินกันทอนฟาไว้ได้ และคุณอาเคมิ โฮมุระ เปลี่ยนไปอยู่ในชุดสาวน้อยเวทย์มนตร์แทน ทุกคนรู้สึกได้ที่ว่าทั้งสองคนเอาจริง
"ว้าว แปลงร่างได้ด้วยหรอ?"คุณฮิบาริพูด แล้วจึงถอยอกมาเล็กน้อย
"ปกติฉันก็ไม่ค่อยจะยุ่งหรอกนะ แต่ถ้าอีกฝ่ายมาหาเรื่องก่อนฉันก็จะไม่เว้น!"
"จะสู้กันแล้วล่ะ!!?"ผมเอ่ย
"พวกเราจะหยุดกันยังไงดีล่ะ สึนะคุง?!" มาโดกะจังถามผม แล้วเราจะตอบยังไงดีล่ะ!?
"โอ๊ะ จะสู้กันหรอ?"ยามาโมโตะพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ ยามาโมโตะ!! เค้าจะสู้กันนา!!
"ลุยไปอย่าให้เสียชื่อรุ่นที่10 นะเฟ้ย ฮิบาริ!!" เป็นครั้งแรกที่โกคุเดระคุงเชียร์คุณฮิบาริ! ว่าแต่ผมเกี่ยวไรด้วยเนี่ย =_=
"โฮมุระจะสู้แล้วแฮะ!" ซายากะจังเดินเข้ามาด้วยความสนใจ
"ลุยเลยๆ!!" เคียวโกะจังยืนเชียร์ สรุปแล้วมัแค่ผมกับมาโดกะจังใช่มั้ยที่คิดจะหยุดเนี่ย...?
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น