นี่สินะ.....สิ่งที่เรียกว่า "เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #10 : แขกรับเชิญในยามค่ำคืน

• Conversation started 30 พฤศจิกายน
•  

  30/11/2013 20:26

   

   

  เมื่อยามค่ำเจนก็นอนหลับแล้วตามปกติ แต่แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา

   

  
  

  โดนควงตาคู่น้อยอย่างจังทำให้ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาทั้งๆที่ง่วงจนอยากจะนอนต่อ

   

  
  

  แต่ว่ามีบางอย่างในห้องนอนของเธอผิดแปลกไปจากเดิมผ้าม่านสีน้ำตาลอ่อนปลิวไสวตามสายลมยามค่ำคืน

   

  
  

  ช่างน่าปลกใจจริงทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ฉันปิดหน้าต่างไปแล้วนี่.......แต่เมื่อเอื้อมมือจะปิดหน้าต่างเจ้าผมน้ำตาลตัวน้อยก็ต้องตกตะลึงเมื่อมี มือปริศนาคู่หนึ่งยื่นมาจากข้างหลังเพื่อปิดปากไม่ให้คนตรงหน้าส่งเสียง

   

  
  

  เมื่อเจาผมน้ำตาลน้อยยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาจับมือปริศนาคู่นั้น

   

  
  

  แต่มือปริศนารีบชักมือ ออกจากปากแล้วจับมือของอีกฝ่ายแทน

  
  

  มือปริศนาที่ดูใจเย็นไม่รีบร้อนเปลี่ยนผลันทันใด เมื่อจกจับกลายเป็นดึงมือมาอย่างแรงเพื่อให้เห็นว่า เธอคือใคร

   

  
  

  หัวหน้าห้องสุดเย็นชา

   

  
  

  โคบายาชิ เรียวโกะ.......

   

  
  

  เรียวโกะจัง...? ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้!?

   

  
  

  "ก็มาคอยตามเธอไง" ตอบอย่างเถรตรง

  
  

  .......เงิบเลย.......นี่ใจคอจะตามฉันทำไมเนี๊ย!? ฉันว่าฉันไม่ได้ทำอะไรให้เธอแค้นเคืองขนาดตามฆ่านะ แง้T^T

  
  

   

  
  

  "อะ......ทำไมมาตามฉันล่ะจ๊ะ?^^;"

   

  
  

  "ก็เรื่องเมื่อเช้าไง"

   

  
  

  "เอ๋?"

   

  
  

  "ที่เธอโดน....."

   

  
  

  ผมน้ำตาลน้อยรีบยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อนทันที

   

  
  

  "พอแล้วจ้าๆ จำได้แย้ว แต่อย่าพูดอีกไดมั้ย.......เราอาย.........(>///<;)"

   

  
  

  "อือ" (คิด//เราไม่เคยเจอใครที่น่าแกล้งขนาดนี้มาก่อนเลยนะ น่ารัก~~~~)

   

  
  

  เมื่อเห็นอย่างนั้นทำให้เจนโล่งใจ "เฮ้อ~~~~

   

  
  

  แล้ว...เ่อ่อ ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะ" อยู่ดีๆก็ขอบคุณฉันจำไม่ได้เลยนะว่าทำอะไรให้เธอต้องขอบคุณ

   

  
  

  "เรื่องอะไร?"

   

  
  

  "ที่คอยมาช่วยฉันอย่างนี้น่ะจ้ะ......"

   

  
  

  "........"ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ก็แอบคิดดีใจอยู่เล็กน้อย

   

  
  

  "แต่ว่าฉัน.....ทำให้เรียวโกะจังต้องลำบากรึเปล่า?"

   

  
  

  "!!!" ได้ยินอย่างนั้นจึงตกใจเล็กน้อย

  
  

  "ไม่ใช่นะ!!!! ที่ฉันมาทำอย่างนี้ก็เพราะฉันอยากทำของฉันเอง.......ไม่ใช่.......เรื่องที่เธอควรจะห่วงหรอกนะ" หลบหน้าอย่างอายๆ (คิด // ถ้าเธอเกิดกังวลเรื่องของฉันขึ้นมาแล้วฉันจะไปว่าใครเค้าได้เล่า)

  
  

  
  ....ท่ามกลางความเงียบที่เกิดขึ้นนั้น ไม่มีใครพูดทั้งสองเพียงแค่แอบสบตากันเท่านั้น บรรยากาศที่เหมือนจะดีแต่เพราะความเขินอายของทั้งคู่ จึงไม่รู้จะต่อยังไง
  "......แล้วเรียวโกะจัง......มาที่นี่เพราะแค่......ตามฉันหรอ?"
  "เปล่า......." (คิด//จะให้ฉันบอกเธอได้ไงว่าตามมาคอยปกป้องเธอจากไอเจ้างี่เง่าที่มันเคยจะปล้ำเธอ............จะบอกได้ไงว่าเพราะอารมณ์หงุดหงิดที่ไม่รู้สาเหตุมันทำให้ฉันมาที่นี่.......เพราะไม่อยากเสียเธอไป......ให้กับเจ้างี่เง่านั้น.....ก็เลย.....มาที่นี่ไง.......แต่ฉันบอกไม่ได้.......ความรู้สึกแบบนี้มัน.....อัดแน่นอยู่ในจิตใจ.......ฉันจะทนได้อีกนานแค่ไหนนะ....?) เรียวโกะเผลอทำหน้ากลุ้มใจออกมา
  
  "เรียวโกะจัง....? เป็นอะไรรึเปล่า?"ยกมือขึ้นมาสัมผัสหน้าของเพื่อนเธออย่างอ่อนโยน
  
  "ฉัน......" (คิด//ไม่ได้....! ยังไงก็บอกไม่ได้!!!)
  
  "ฉันทำให้เธอกังวลซินะ ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้าเกิดลำบากใจก็ไม่ต้องบอกก็ได้นะ(^_^)"
  
  "....เธอ.......อ่ออนโยนจังเลยนะ" เผลอพูดสิ่งที่คิดออกไป
  
  "อุ่ย.....โทษที"เมินหน้าหนี (คิด//วันนี้เป็นอะไรเนี่ยเรา......ทำไมไม่เหมือนกับเป็นตัวฉันเลย)

  
  

  "เรียวโกะจัง?" สาวน้อยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ทำได้แค่เพียงเรียกชื่ออีกฝ่ายเท่านั้น.......แล้วจะให้ยังไงดีล่ะ? คิดสิๆ! เพื่อนอาจจะเครียดมากไปก็ได้!!!! เราจะช่วยยังไงดี!? O_O;

  
  

  ระหว่างที่คิดอยู่นั้นก็ต้องชะงักทันทีเมื่อเห็นเพื่อนผมยาวของตนล้มพับไปอย่างไร้สาเหตุ ฉัน.....ตกใจมากจริงๆ.....จนเผลอ......ร้องไห้ออกมา....

  
  

  
  "เรียวโกะจางงงงงงง!!!!" ร้องเรียกชื่อโดยหวัง เพียงแค่ให้เพื่อนฟื้นขึ้นมาเท่านั้น เรียกซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า........ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก.........

  
  
  ----------------------------------------------------------------------------------------------------------

  
  

  ติดตามตอนต่อไป