คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : แนวร่วมของแฟมิลี่
“คุณฮิบาริ มุคุโร่ อันตราย!!”ทั้งสองร่างหันกลับไปมองแต่ว่าร่างกายของพวกเขากลับแข้งทื่อจนขยับไม่ได้…
เปรี้ยง!
ปัง!
เคร้ง!
ตูม!
บรึ้ม!
ตรงหน้าพวกผมได้ปรากฏร่างของสาวน้อยอายุรุ่นราวคราวเดียวกันแต่งชุดที่เหมือนคอสเพลย์แต่ละคนต่างมีอาวุธตัวกันอยู่ ในตอนนี้ได้มีริบบิ้นสีเหลืองล้อมรอบพวกผมไว้ สิ้นเสียงระเบิดเขตอาคมประหลาดพวกนั้นก็หายไป เด็กพวกนั้นกลับมาอยู่ในชุกนักเรียนที่มีโบว์สีแดงอันใหญ่อยู่บริเวณอก ชุดแบบนี้…ไม่ได้อยู่ในเมืองนามิโมริแหงๆ….
“พวกคุณมาช่วยพวกเรา…”
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยจ๊ะ!?”เด็กผู้หญิงผมสีชมพูไว้ผมทรงทวินเทลรัดด้วยโบว์สีแดงสองข้างกระโดกอดผม…เดี๋ยว…กอดเนี่ยนะ!!
“นี่เธอ! ถอยห่างจากรุ่นที่10 เดี๋ยวนี้นะ!”อย่างที่คิดโกคุเดระคุงเข้ามากันผมพร้อมด้วยระเบิดในมือ
“มาโดกะ ถอยออกมาก่อนเถอะ”อ๊ะ! ทางนั้นเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนแบบเดียวกัน แต่คนนี้รู้สึกท่าทางจะนักเลงว่า..เข้ามากันเด็กคนนั้นออกจากผม งานนี้จะรอดกันมั้ยเนี่ย!? ><
“555 ทะเลาะกันอีกแล้วหรอ?^^”ยามาโมโตะหัวเราะออกมาเบาๆ….
“ฮะๆ เคียวโกะ ไปหาเรื่องเค้าอีกแล้วหรอ?”เด็กผู้หญิงผมสั้นสีฟ้าผู้มีกิ๊บสีเหลืองติดอยู่บริเวณหลังหูของทางนั้นเอ่ยบ้าง
“พอได้แล้วมั้ง?”เสียงครูพิเศษที่คุ้นเคยเอ่ย แต่ไร้วี่แววเจ้าตัว ผมเองก็พยายามมองหาบ้างแต่ว่า…
ปั้ก!!
ดูๆมันทักทายผม! เจ้ารีบอร์นมันกระโดดถีบผม ข้างเดียวยังพอว่านี่กระโดดขาคู่เลยครับท่าน! แล้วมันก็มานั่งอยู่บนหัวผมต่อ…= = แหมอุตส่าห์ให้ใช้บริการฟรีนั่งบนหัวฟรีๆแล้วยังโดนได้ทุกวันนะฉัน TT^TT
“รีบอร์น!”
“ทักทายกันได้กันได้เหมาะจริงๆเลยนะพวกนาย เด็กพวกนี้อุตส่าห์มาช่วยในฐานะ<แนวร่วมของแฟมิลี่>แท้ๆนะ”
“งั้นก็หมายความว่า…”
“ใช่ พวกนี้คือพวกเดียวกับเรามาจาก <มาโฮโชโจ แฟมิลี่ >ไงล่ะ”
“เอ่อ…ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย..ฉันชื่อคานาเมะ มาโดกะ เรียกมาโดกะเฉยๆก็ได้นะ ^^” เด็กผู้หญิงผมสีชมพูกล่าวพลางจับมือผม….น่ารักจังเลย…-////-
“ส่วนผมซาวาดะ สึนะโยชิ เรียกสึนะก็ได้นะครับ^///^”ผมเอ่ยด้วยสีหน้าแดงๆ
“ฉันยามาโมโตะ ทาเคชิ^^”ยามาโมโตะพูดพลางยิ้มแย้มแจ่มใส
“ฉัน มิกิ ซายาก^^ ฝากตัวด้วยน้า~” เด็กผู้หญิงคนผมสั้นสีฟ้าเอ่ยพลางยิ้ม แล้วเดินเข้ามาชนมือทักทายกับยามาโมโตะ
“ชักจะถูกชะตาแล้วสิ” ยามาโมโตะคิด
“ฉัน โกคุเดระ ฮายาโตะ”โกคุเดระมองเด็กผู้หญิงทางนั้นด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรและจ้องไปเต็มๆ
“เฮอะ! ฉัน ซากุระ เคียวโกะ ”เด็กผู้หญิงคนที่ไว้หางม้าสีแดงเอ่ย และทำท่าจะหยิบบางอย่างออกมาจากด้านหลัง
“!!”
“อะไรของนาย?”เด็กคนนั้นหยิบขนมออกมาจากด้านหลังและทำหน้าคิ้วขมวดเมื่อเห็นโกคุเดระมอง
“เอ้า! ไม่กินรึไง?” เคียวโกะจังยื่นขนมให้โกคุเดระคุง แต่โกคุเดระคุงกลับมองอยู่เฉยๆ
“นี่เธอ….คงไม่ได้ใส่ยาพิษในนี้ใช่มั้ย?”โกคุเดระคุงเอ่ยถาม
“ฉันจะทำเรื่องพรรค์นั้นไปทำไม?”เคียวโกะจังพูดพลางมองหน้าโกคุเดระแล้วยิ้ม
“ยัยนี่…” โกคุเดระคิด
“กินมะ?” แล้วเคียวโกะจึงยื่นขนมให้พลางคาบป็อกกี้ไว้ในปาก
“อะ เอาก็ได้…”โกคุเดระหยิบป็อกกี้ออกมาหนึ่งอันแล้วจึงกินอย่างสบายใจ
“ฉันอาเคมิ โฮมุระ ” เด็กผู้หญิงผมสีดำประมาณเอวคนนึงก้าวออกมาแล้วเดินมาหาคุณฮิบาริ “ยินดีที่ได้รู้จัก” แล้วมองคุณฮิบาริด้วยสายตานิ่งๆ
“ผมไม่มีธุระจะต้องมาสุมหัวกับพวกคุณ” คุณฮิบาริดูจะไม่สนใจเลยแล้วกำลังจะหันกลับ
“ตามใจละกันนายหัวเป็ด”คุณอาเคมิ โฮมุระทำท่าจะหันกลับแต่พูดขึ้นซะก่อน คุณฮิบาริถึงกับหันมาทำหน้าไม่สบอารมณ์
“โฮมุระจางงง~~ พูดอะไรออกไปน่ะ กะ เกิดทางนั้นเขาโกรธขึ้นมาจะทำไงล่ะ? >_<”มาโดกะจังวิ่งเข้ามาห้ามด้วยการดึงแขนเสื้อของคุณอาเคมิ โฮมุระ
“คะ คุณฮิบาริ อย่ามีเรื่องกันเลยนะครับ!” ผมเข้าไปห้ามคุณฮิบาริ….เขาจะซัดเราไหมหว่า….
“…”บรรยากาศความเครียดมาเยือนแล้วไง!! ตายแหงเรา… “เป็นความคิดที่ดีนี่เจ้าสัตว์กินพืช” เขาเก็บทอนฟาลง เอ๊ะ ผมตาฝาดรึเปล่า!?
“อะ…คะ ครับ ^^;? ”
“หรือนายจะสู้แทน?” คุณฮิบาริหันมาถามผม
“มะ มิกล้าครับ..”
“งั้นหรอ?”ฮิบาริกระตุกยิ้มเล็กน้อยแล้วจึงปรับสีหน้ามาเย็นชาเหมือนเดิม
“นายควรทำตามที่บอสนายสั่งนะ ฮิบาริ เคียวยะ”
“!!”
“เจ้าฮิบาริยังไม่ได้บอกชื่อเลยนี่นาแล้วทำไมยัยนั่นถึง”โกคุเดระคุงพูดบ้าง
“จากนี้พวกนายได้สนุกแน่” รีบอร์นยิ้มอย่างมีเลศนัย
TBC.
ความคิดเห็น