ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : การต่อสู้
บรรยากาศระหว่างบุคคลสองคนเงียบสงัด ทั้งสองจ้องมองกันและกัน และคุณฮิบาริเป็นฝ่่ายบุกก่อนโดยการพุ่งเข้าหาคุณอาเคมิ แต่คุณอาเคมิแว่บ ไปอยู่หลังคุณฮิบาริ เมื่อไหร่ไม่รู้ แล้วยิงปืนใส่คุณฮิบาริ แต่ไม่เป็นผล คุณฮิบาริหลบได้แล้วกะจะใช้ทอนฟาจัดการกับคุณอาเคมิ แต่ว่า...
ปัง!
ปัง!
ปัง!
คุณอาเคมิยิงปืนเฉียดหัวของคุณฮิบาริไปเพียงนิดเดียวเท่านั้นแล้วเดินเอาปินเข้าไปจ่อหัว ถ้าลั่นไกละก็...หัวของคุณฮิบาริกระจุยแน่ๆ ความเงียบปกคลุมบรรยากาศรอบๆทั้งสองคนนั้นอีกครั้ง จนกระทั่งคุณอาเคมิถอยออกมาแล้วเอ่ย "บอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันไม่อยากจะสู้กับคุณ" เธอจึงเดิน ออกมา แต่ก็ถูกสกัดเท้าให้ล้มโดยฝ่ายตรงข้าม "ฮิบาริ เคียวยะ นี่คุณ!?" เธอถูกขึ้นคร่อมโดยอีกฝ่่าย ตอนนี้เธอขยับไม่ได้
"หึ ทำได้แค่นี้เองหรอ ยัยสัตว์กินพืช?"คุณฮิบาริใช้ทอนฟากดลงที่คอของคุณอาเคมิ
"นี่ ฉัน....แพ้หรอเนี่ย...?" คุณอาเคมิหันหน้าไปทางอื่น
"คราวนี้ผมจะออมมือให้แล้วกัน"คุณฮิบาริวางทอนฟาลง ทำให้ผมโล่งใจขึ้นเยอะเลย "แต่ผม..จะชกแทนนะ" เดี๋ยว!? ผมนึกว่าท่านจะเลิกสู้แล้วซะอีกนะ!?
หมับ!!
สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อมีคนเข้ามาขัดขวางการต่อสู้ของพวกเขาทั้งสองคน คุณฮิบาริถูกหยุดด้วยแส้ปริศนา และเมื่อหันไปมองก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..... คุณดีโน่นี่เอง...!?
"คุณดีโน่!?"
"เจ้าม้าพยศ" คุณฮิบาริพูดแล้วหันมามองอย่างไม่สบอารมณ์ "มายุ่งทำไม?" คุณฮิบาริหยิบทอนฟาขึ้นมาแล้วพูด "นี่มันเรื่องของผมกับยัยนี่"
"แต่ฉันคงทนมองนายทำร้ายผู้หญิงไร้ทางสู้ไม่ได้หรอกนะ" ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบอสของคาบัคเลโนยิ้มอย่างมีชัย เพราะรู้ว่าลูกศิษย์ไม่กล้าขัดแน่ๆ...แต่คงไม่ใช่กับฮิบาริ เคียวยะ
"อย่ามาขวางผม!" ไม่ทันไรคุณฮิบาริคว้าทอนฟาสองอันแล้วพุ่งตรงไปทางคุณดีโน่แล้ว!! ทำไงดั!?
"ดะ เดี๋ยวสิ เคียวยะ!!" คุณดีโน่ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าจะหนีหรือยืนคุยต่อดี โอย อย่ามีใครตายเลยน้า~(ตายเลยเรอะ//คิด)
"เดี๋ยวฉันจัดการเอง" ร่างบางของคุณอาเคมิเข้ามากันคุณดีโน่ไว้
เพียงชั่วพริบตาที่คุณฮิบาริวิ่งผ่านคุณอาเคมิไปร่างของคุณฮิบาริก็ล้มลงทำให้พวกผมงงไปตามๆกันนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะ!? พวกผมนิ่งไปพักนึง ก่อนจะกรูกันเข้าไปดูคุณฮิบาริ "คะ คุณฮิบาริครับ!? เป็นไงบ้างครับ!!?" ผมเขย่าร่างของคุณฮิบาริ
"แค่สลบไปเฉยๆน่ะ" คุณดีโน่มองอย่างโล่งใจที่แค่สลบไป แต่ถึงยังไงมันก็แรงไปอยู่ดีนั่นแหละ..
"ยะ ยัยอาเคมิทำเกินไปแล้วเฟ้ย!"โกคุเดระคุงเอ่ย หลังจากที่ยืนมองอยู่นาน แล้วหันมาพูดใส่คุณอาเคมิ
"นะ นั่นสินะ ^_^; " ยามาโมโตะพูดอย่างหน่ายๆ
แต่หลังจากที่พวกเรามุงกันอยู่นานคุณอาเคมิเดินแทรกเข้ามากลางวงนั่นทำให้โกคุเดระคุงไม่สบอารมณ์อย่างแรง "เฮ้ย นี่เธอ!" เขาเดินมาแล้วกระชาก คอเสื้อของคุณอาเคมิ "ทำเจ้าบ้านี่เป็นแบบนี้แล้วยังจะมาซ้ำอีกรึไง!!?" คุณอาเคมิปัดมือโกคุเดระคุงออกแล้วไม่สนใจพยายามจะดึงร่างของคุณฮิบาริขึ้น มาบนบ่า แต่เอ๊ะ...ท่าทางแบบนั้นไม่เหมือนคนจะมาทำร้ายซ้ำเลยนะ
"ก็เพราะฉันเป็นคนทำ" คุณอาเคมิแบกคุณฮิบาริขึ้นบ่า "ก็เลยต้องรับผิดชอบโดยการพาไปห้องพยาบาลไงล่ะ"แล้วหันมามองโกคเดระคุง
"ฝะ ฝากด้วยละ อาเคมิ!" คุณดีโน่ตะโกนบอก
"คุณน่ะมีลูกศิษย์แบบนี้ก็ลำบากนะ" คุณอาเคมิพูดแล้วเดินออกไป แต่ก็พบกับอีกสองคนที่เพิ่งมา
"คุณอาเคมิ!" คุณมามิที่เพิ่งขึ้นมาเอ่ยเรียก
"....โทโมเอะ มามิ" คุณอาเคมิเอ่ยเรียกผู้มาใหม่ ผมสังเกตุเห็นว่าคุณอาเคมิตาเบิกกว้างไปครู่นึงแล้วจึงปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิม "เพิ่งมาหรอ?"
"สุดขั้ว~!!" คุณพี่ชายเดินตามขึ้นมา
"ลูกศิษย์สู้ทั้งทีมาสายจังนะ" คุณอาเคมิเดินผ่านคุณมามิไป "ไม่เป็นห่วงลูกศิษย์เลยบ้างเลยรึไง?"
"เอ๊ะ...?"
"มามิ!! เธออยู่โรงเรียนนี้ด้วยหรอ!?"คุณดีโน่รีบเดิน(แทบจะวิ่ง)มาหาคุณมามิ
ิ"คะ ค่ะ.." คุณมามิเอ่ยด้วยใบหน้าที่เปื้อนสีแดงเล็กน้อย
"โทโมเอะน่ะเจ๋งสุดขั้วเลยนะ!! เรียนก็เก่ง กีฬาก็ที่หนึ่ง อยากได้มาอยู่ชมรมมวยแบบสุดขั้วเลย~!"
"คงไม่ละนะคะ ^_^; "
"คุณมามิอยู่ชั้นเดียวกับคุณพี่ชาย ก็หมายความว่า...คุณมามิอยู่ม.3หรอครับ?" ผมถาม
"จ้ะ ^_^" คุณมามิหันมายิ้มกับผม
"คุณมามิดูเป็นผู้ใหญ่เหมือนอยู่ซักม.5เลยนะครับ" ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ
"ฉันคงไม่แก่ขนาดนั้นหรอกนะจ๊ะ"
"อ่า ฮะๆ ^_^;; "
"ว่าแต่ คุณโกคุเดระ กับคุณยามาโมโตะ ดูสนิทกันจังเลยนะจ๊ะ"
"555 งั้นหรอครับ คุณมามิ? / หา? ไม่จรงซักนิดเลยนะ โทโมเอะ!! " ยามาโมโตะกับโกคุเดระพูดประสานเสียงกันแค่ความหมายมันไม่ได้ไปในทาง เดียวกันเล๊ย~
"ผมว่าทางซายากะจังกับเคียวโกะจังเค้ามากกว่าที่ดูสนิทกันน่ะ" ผมเปลี่ยนเรื่องบ้าง
"ฮะๆ สึนะเค้าว่างั้นแหละเนอะเคียวโกะ? / กับยัยบ้านี่เนี่ยนะ!? สึนะนายให้ฉันตายดีกว่าสนิทกับยัยนี่นน่ะ!!?" ทางนี้ก็พอกัน...=_=
"ว่าแต่พวกเราไปเรียนกันเถอะนะเดี๋ยวจะสายเอา" ยามาโมโตะพูดขึ้น ทำให้ผมยกมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกา ใกล้จะเข้าคาบบ่ายแล้วนี่นา!
"งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะจ้ะ!" มาโดกะจังเอ่ยชวนแล้ววิ่งลงไป
"รอด้วยสิ มาโดกะจัง!!" ผมพูดแล้ววิ่งตาม
.....ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างวิ่งตามลงมาด้วยควารีบร้อนเช่นกัน....
"โฮ่ยๆ ไปกันสองคนเลยนะ สึนะ มาโดกะ!!!" ซายากะจังวิ่งตามลงมา
"โอ๊ะ เล่นวิ่งไล่จับกันหรอ~ ^_^" ยามาโมโตะพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆเหมิอนทุกที
"ดะ เดี๋ยวสิ ซายากะ!!! " เคียวโกะตะโกนตามพลางวิ่งลงไปด้วย
"คะ คอยกันด้วยสิ ซากุระ!!" โกคุเดระคุงวิ่งตามเคียวโกะจังลงไป
---ห้องพยาบาล---
หลังจากที่ฉันทำฮิบาริ เคียวยะ สลบลงไปแล้วฉันก็เลย รับผิดชอบโดยการพามาที่ห้องพยาบาล...แต่ว่านะ...ทำไมนายถึงตัวหนักขนาดนี้ล่ะเนี่ย ? - - ;
ดีนะ ที่ฉันมาถึงห้องพยาบาลแล้วน่ะ ฉันเคยอุ้มมาโดกะแล้วนะ อุ้มจนโดนคนแซวว่า แอบชอบมาโดกะมั่งล่ะ... ฉวยโอกาสมั่งล่ะ.... แต่บอกไว้เลยว่าฉันไม่ได้
คิดอยากจะแตะนายเลย แม้แต่น้อยนะ ฮิบาริ เคียวยะ !!!
"เฮ้อ.." โฮมุระถอนหายใจเล็กๆ "ครั้งแรกเลยนะที่ฉันอุ้มผู้ชายมาที่ห้องพยาบาลเนี่ย.." แล้วจึงวางร่างของฮิบาริลงบนเตียงช้าๆ เพื่อไม่ให้อักฝ่านสะดุ้งตื่น
ได้ยินมาจากซาวาดะ สึนะโยชิว่าที่ห้องพยาบาลมีบุรุษพยาบาลโรคจิตที่ชอบรักษาแต่ผู้หญิงน่ะนะ...แต่สงสัยคงไม่อยู่ล่ะมั้ง? โฮมุระคิดพลางเดิน ไปหายา(?) มียาอะไรที่ช่วยทำให้ฟื้นเร็วๆบ้างมั้ยนะ? ....ไม่มีหรอก... เฮ้อสงสัยฉันนี้คงงี่เง่าไปกันใหญ่แล้ว ตัวเราเองก็อยู่โรงพยาบาลมาครึ่งปียังไม่มี
ยาแก้โรคหัวใจเลย แล้วยาที่ทำให้ฟื้นเร็วๆมันจะไปมีได้ยังไง?
"ห้องพยาบาลที่โรงเรียนนี้น่ะ ไม่ค่อยต่างจากมิตากิฮาระเลยนะ" โฮมุระทิ้งตัวนั่งบนเตียงแล้วจัดแจงห่มผ้าให้ฮิบาริ พลางเล่าให้คนที่หลับอยู่ฟังไปด้วย "ตัวคนเดียวมันไม่ดีหรอกนะ ฮิบาริ เคียวยะ" โฮมุระเผลอลูบแก้มของฮิบาริ
"!!" เมื่อรู้สึกตัวโฮมุระจึงชักมือออกอย่างตกใจ
"นี่เรา...เป็นอะไรไปนะ?" แล้วจึงลูบมือนั้นด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อย โฮมุระมองใบหน้าของฮิบาริแล้วจึงไปสะดุดกับบาดแผลที่อยู่บนหน้า "คุณบาดเจ็บ.."
---Hibari's Part--
เมื่อผมตื่นขึ้นภายในห้องพยาบาลนี่ ทำให้ผมงงเล็กน้อย..อ๋อ จริงสินะ ตอนนั้นผมโดนยัยสัตว์กินพืชนั่น... ผมต้องไปจัดการ....!!!
"!!" เมื่อผมจะลุกขึ้นจากเตียง มีอะไรบางอย่างทับขาของผมทำให้ผมลุกไม่ได้ ไม่ใช่ใครที่ไหน...
"อาเคมิ โฮมุระ" ร่างของเด็กผู้หญิงที่ทำผมสลบเมื่อกี้กำลังนอนหลับอยู่บนขาขอผม (ที่มีผ้าห่มอยู่นะอย่าคิดลึก//ไรท์)
"มาเฝ้าผมอย่างนั้นหรอ..." ผมลูบหัวเธอ ทั้งๆที่ไม่น่าจะเป็นคนที่ห่วงคนอื่นได้เลยนะ คุณน่ะ
"อย่าอยู่ตัวคนเดียวนะ.." ร่างของสาวน้อยเอ่ยอย่างงัวเงีย ละเมอล่ะสิ....
"อย่าทำอะไรให้ตัวเองเจ็บตัวอีกเลย..." นั่นทำให้ผมรู้สึกได้ว่ามีแผลอยู่ที่หน้า จริงสิ ผมต้องทำแผล... เอ๊ะ? พลาสเตอร์งั้นหรอ? "คุณทำให้ผม..สินะ?"
"อืม....." ร่างเล็กกว่ารับคำเล็กน้อย ทั้งๆที่ผมไม่ได้ขอแท้ๆ....."ขอบคุณนะ" ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว...
---นอกห้องพยาบาล---
"ดูเหมือนพวกเราจะมาผิดจังหวะนะจ๊ะ..."ร่างเล็กผู้มีโบว์สีแดงเป็นริบบิ้นที่แอบฟังอยู่นานก็เอ่ยขึ้น ก็แน่ละ แอบฟังอยู่นานแล้วนี่นา~
"นั่นสินะ ว่าแต่มาโดกะจัง ทำไมถึงสนิทกับคุณอาเคมิล่ะ? "ผมเอ่ยถามอีกฝ่่ายที่นั่งอยู่ข้างกัน
"ทำไมน่ะหรอจ๊ะ? อืม ..... " มาโดกะจังคิดอยู่พักนึง "จำไม่ได้แล้วละจ้า"
"แบบว่าอยู่ๆก็สนิทกันจนจำไม่ได้ว่าสนิทตอนไหน แบบนี้หรอ?"
"เปล่าๆ เอ๊ะ...ทำไมฉันถึง..."
"มะ มาโดกะจัง?" ผมวางมือบนไหล่มาโดกะจัง ที่จู่ๆก็ยกมือขึ้นมากุมหัว
"สึนะคุง ขอโทษนะ ! ขอตัวก่อนละ!!!" มาโดกะจังลุกพรวดขึ้น แล้วก็เดินอย่างไวหายลับไปจากทางเดิน
"....เอ๊ะ??" ผมยื่นมือหวังจะคว้ามือไว้ แต่ไม่ทัน...
TBC .
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น