ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2:สาเหตุของการมา2
"อะไรนะคิไร! นี่ลูกว่ายังไงนะ!"เสียงของซาตานดังทั่วปราสาทด้วยความตกใจ
"ผมอยากลองไปดู"คิไรตอบ
"ลูกว่ายังไงนะ!"
"ผมจะไป"
"อีกทีซิ!"
"ผม จะ ไป "
"อี-"
"ตรูจะไปโว้ยยยย!"
"โอเคๆ ข้าเข้าใจ แต่เจ้าคิดยังไงที่จะไป"
"ก็ไม่มีอะไรมากนิพ่อ"คิไรทำปากจู๋เท้าสะเอว"ก็แค่....ไปหาประสบการณ์ใหม่ๆ......มั้ง"
"คำสุดท้ายได้ยินนะเฟ้ย"ขนาดตัวเล็กๆ(ย้ำว่าเล็กนะ)ยังจะได้ยินอีก
"ก็แหม ท่านพ่ออุตส่าห์ให้ลูกไป มีลูกคนไหนบ้างที่จะไม่ไป แถมอยู่แต่ในบ้าน(ปราสาท)มันน่าเบื่อออก"คิไรแสยะยิ้มชั่วร้าย
ขนาดจอมมารซาตานที่ได้ยินคำนี้ยังต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อกตูคิดผิดหรือคิดถูกฟะ ที่จะให้เจ้านี่ไป!!ซาตานคิดในใจอย่างหัวเสีย
"น้า~~~~ ท่านพ่อ ตั้งแต่เกิดมาข้ายังไม่เคยไปเหยียบแผ่นดินภายนอกเลย ข้าอยากจะลองออกไปดู"คิไรอ้อนวอน
"เฮ้อ"ซาตานถอนหายใจ"คิไร ลูกก็รู้ว่าเราเป็นปีศาจ ท้าขืนไปเหยียบแผ่นดินของชนเผ่าอื่น มีหวังได้บรรลัยเกิดสงครามแบบเมื่อ6000ปีก่อนแน่"
"ใครบอกว่าข้าอยากไปข้างนอกแบบนั้นล่ะ..."คิไรบอก"ไม่ได้จะไปไฝว้กับใครซะหน่อย แล้วอีกอย่างข้าก็สามารถปลอมตัวเข้าไปในถานะคนธรรมดาก็ได้อยู่นะ"ถึงจะไม่เข้าใจเด็กหนุ่มผู้มีอายุที่ดูจากภายนอกแล้วประมาณ13-14ปี ไอคิวประมาณ170พูด แต่รูปลักษณ์ภายนอกของเขาก็เหมือนมนุษย์จริงๆนั่นแหละ"แล้วจะให้ไปรึเปล่าล่ะท่านพ่อ"
"อึก"ซาตานถึงกับสะอึกไปเลย"ถึงข้าจะพูดว่าให้เจ้าไป แต่ตอนนี้เริ่มอยากเปลี่ยนใจแล้วล่ะ"
"เป็นถึงซาตานแท้ๆ หัดพูดให้หน้าเชื่อถือหน่อยสิ ต้องรักษาคำพูดด้วย"โดนสวนกลับมาด้วยคำพูดแรงๆประมาณนี้ทำให้ถูกต้อนจนจนมุม"น้า~~ท่านพ่อ"คิไรทำหน้าตาอ้อนวอน(อีกรอบ)พร้อมทำตาวิ้งๆเป็นประกายเเสงออร่าถ้าเจ้านี่ไป โรงเรียนนั้นได้ชิบหายแน่ๆ!
ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็โดนขัดซะก่อน"ท่านซาตานครับ คือว่าซุบซิบๆๆๆ"ซาตานเอนตัวลงมาฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
"อะแฮ่ม! เข้าใจแล้ว หลังจากคิดดีๆ ข้าให้เจ้าไปก็ได้"
"จริงหรอ!"คิไรดีใจนิดๆ
"แต่มีข้อแม้ว่า.."คิไรตั้งใจฟัง .....นิดนึง
"ต้องตั้งใจเรียน"
"โอเช!"
แน่เรอะ! น่าจะเป็นเสียงที่ดังมาจากใจของทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นยกเว้นคิไร
"ห้ามทำอะไรพิสดาร"
"อ่ะ"
"ห้ามถล่มโรงเรียน"
"อึ่ก"
"ห้ามเกรียน"
"......."
"ตกลงมั้ย?"
"ไม่อยากไปแล้วอ่ะ.."
"...."
"...."
"...."
"เจ้าพูดว่าอะไรนะ?"
"ข้าไม่อยากไปแล้ว"รู้สึกว่าสถานการจะไม่ค่อยดีแฮะ
"น่าเบื่อออก บอกไม่ให้ทำอะไรซะขนาดนี้ เบื่อตายชัก"
"แต่เจ้าบอกจะไป.."
"..."คิไรเหงื่อตก
"...."
"ข้าพูดหรอ?"
"เออดิ"
"จำผิดรึเปล่า?"
"ไม่ผิด"
"..."
"..."
"วันนี้รู้สึกปวดหัว ไปนอนหล่ะ บายนะ- อุ๊บ!"คิไรร้อง เมื่อถูกพวกลูกกระจ๊อกล็อกแขนและปิดปากไว้ตามคำสั่งของซาตาน
"อู้ๆๆ ทำอะไรข้าหน่ะ!"คิไรตะโกนโหวกเหวกโวยวายในขณะที่โดนล็อกแขนอยู่
"อะแฮ่ม! ฟังนะคิไร โรงเรียนน่ะนะ เขามีไว้ให้เรียน ไม่ใช่ให้ไปเกรียน และไม่ใช่ว่าเบื่อตอนไหนก็แวบหนีไปเฉยเลย มันลำบากคนอื่นรู้มั้ย? เพราะอย่างนั้น.."ซาตานแสยะยิ้มชั่วร้าย ทำเอาคิไรเกือบหน้าซีด
"ตั้งใจเรียนนะ คิ ไร"ท่าทางจะย้ำคำว่าคิไรมากเกินไปจนคิไรดิ้นเป็นปลาโดนน้ำร้อนลวก
"เฮ้ยๆๆๆๆ จะทำอะไรข้าหน่ะ หยุดน้าาาาาาา!!!!!!"
"ตู้ม!!!!!!!"แรงระเบิดนั้นสามารถระเบิดทั้งแถบให้เป็นโกโก้ครันซ์ได้ แถมไม่น่าเชื่อว่า จะถูกปลดปล่อยออกมาจากเด็กผู้ชายเพียงคนเดียว แต่ไม่นานนักเสียงนั้นก็หายไป พวกลูกกระจ๊อกต่างพากันเอาแขนบังตา แต่ด้วยบารมีของซาตานผู้เป็นเจ้านายได้กางบาเรียปีศาจไว้จึงรอด พอหันไปดูต้นตอของเเรงระเบิดก็พบว่า..
"คร่อกก z z z z "ได้หลับไปซะแล้ว ....ท่าจะหลับลึกด้วย
"เอาเถอะ ดูเหมือนว่าจะได้ผลนะ"ซาตานเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบ พลางมองดูเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับสนิทด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ
"เอ่อ.. ท่านครับ"ลูกกระจ๊อกหมายเลขหนึ่งยกมือขึ้นถาม"เมื่อตะกี้ หรือว่าท่านจะใช้.."
"อ๋อ ใช่แล้ว ข้าใช้เจ้านั่น ถึงจะไม่ค่อยอยากใช้ก็เถอะ"ซาตานตอบ
"เจ้านั่นที่ว่า มันคืออะไรหรือขอรับ"ลูกกระจ๊อกหมายเลขสองรู้สึกว่าจะไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวกับเขาสักเท่าไร ยกมือถาม"อืม.. จะว่ายังไงดีล่ะ มันก็คือ ข้าอัดพลังบางอย่างใส่ตัวคิไร"
"!! จริงหรือขอรับ!"
"ใช่นะสิ"
"แล้วพลังนั้น คืออะไรหรือขอรับ"
"จะว่ายังไงดีล่ะ พวกเจ้าก็ช่างซักไซ้ถามข้าเสียจริง ตั้งใจฟังล่ะกัน มันก็คือ.."ลูกกระจ๊อกตั้งใจฟัง
"มันคือ.."
"คือ"ลูกกระจ๊อกลากเสียงตาม
"คือ......"
"คือ.........."
"คือ................................."
"คืออะไรขอร้าบบบบบบบบบบบบบบ"
"โอเคๆ ข้าบอกก็ได้ ก็ธรรมดาอ่ะนะก็แค่.."
"......"
"พลังเวทย์ที่ผสมยาพิษชนิดที่ว่าโดนแล้วอาจจะล้มมังกรได้เป็น100ตัว"
"ไม่แค่แล้วขอร้าบบบบบ!!"
"ไม่หรอก สำหรับคิไรแล้ว โดนแค่นี้ไม่ตายหรอก"
"เอ่อ.."พวกลูกน้องพากันทำหน้าเอ๋อรับประทานกันเป็นแทบ
''เอาล่ะ พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ พวกเจ้า ไปจัดข้าวของเครื่องใช้ให้คิไรด้วย ส่วนเจ้า ไปเตรียมรถม้าด้วยล่ะ''ซาตานชี้นิ้วสั่งลูกกระจ๊อกปาวๆ
"ผมอยากลองไปดู"คิไรตอบ
"ลูกว่ายังไงนะ!"
"ผมจะไป"
"อีกทีซิ!"
"ผม จะ ไป "
"อี-"
"ตรูจะไปโว้ยยยย!"
"โอเคๆ ข้าเข้าใจ แต่เจ้าคิดยังไงที่จะไป"
"ก็ไม่มีอะไรมากนิพ่อ"คิไรทำปากจู๋เท้าสะเอว"ก็แค่....ไปหาประสบการณ์ใหม่ๆ......มั้ง"
"คำสุดท้ายได้ยินนะเฟ้ย"ขนาดตัวเล็กๆ(ย้ำว่าเล็กนะ)ยังจะได้ยินอีก
"ก็แหม ท่านพ่ออุตส่าห์ให้ลูกไป มีลูกคนไหนบ้างที่จะไม่ไป แถมอยู่แต่ในบ้าน(ปราสาท)มันน่าเบื่อออก"คิไรแสยะยิ้มชั่วร้าย
ขนาดจอมมารซาตานที่ได้ยินคำนี้ยังต้องกลืนน้ำลายดังเอื้อกตูคิดผิดหรือคิดถูกฟะ ที่จะให้เจ้านี่ไป!!ซาตานคิดในใจอย่างหัวเสีย
"น้า~~~~ ท่านพ่อ ตั้งแต่เกิดมาข้ายังไม่เคยไปเหยียบแผ่นดินภายนอกเลย ข้าอยากจะลองออกไปดู"คิไรอ้อนวอน
"เฮ้อ"ซาตานถอนหายใจ"คิไร ลูกก็รู้ว่าเราเป็นปีศาจ ท้าขืนไปเหยียบแผ่นดินของชนเผ่าอื่น มีหวังได้บรรลัยเกิดสงครามแบบเมื่อ6000ปีก่อนแน่"
"ใครบอกว่าข้าอยากไปข้างนอกแบบนั้นล่ะ..."คิไรบอก"ไม่ได้จะไปไฝว้กับใครซะหน่อย แล้วอีกอย่างข้าก็สามารถปลอมตัวเข้าไปในถานะคนธรรมดาก็ได้อยู่นะ"ถึงจะไม่เข้าใจเด็กหนุ่มผู้มีอายุที่ดูจากภายนอกแล้วประมาณ13-14ปี ไอคิวประมาณ170พูด แต่รูปลักษณ์ภายนอกของเขาก็เหมือนมนุษย์จริงๆนั่นแหละ"แล้วจะให้ไปรึเปล่าล่ะท่านพ่อ"
"อึก"ซาตานถึงกับสะอึกไปเลย"ถึงข้าจะพูดว่าให้เจ้าไป แต่ตอนนี้เริ่มอยากเปลี่ยนใจแล้วล่ะ"
"เป็นถึงซาตานแท้ๆ หัดพูดให้หน้าเชื่อถือหน่อยสิ ต้องรักษาคำพูดด้วย"โดนสวนกลับมาด้วยคำพูดแรงๆประมาณนี้ทำให้ถูกต้อนจนจนมุม"น้า~~ท่านพ่อ"คิไรทำหน้าตาอ้อนวอน(อีกรอบ)พร้อมทำตาวิ้งๆเป็นประกายเเสงออร่าถ้าเจ้านี่ไป โรงเรียนนั้นได้ชิบหายแน่ๆ!
ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็โดนขัดซะก่อน"ท่านซาตานครับ คือว่าซุบซิบๆๆๆ"ซาตานเอนตัวลงมาฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ
"อะแฮ่ม! เข้าใจแล้ว หลังจากคิดดีๆ ข้าให้เจ้าไปก็ได้"
"จริงหรอ!"คิไรดีใจนิดๆ
"แต่มีข้อแม้ว่า.."คิไรตั้งใจฟัง .....นิดนึง
"ต้องตั้งใจเรียน"
"โอเช!"
แน่เรอะ! น่าจะเป็นเสียงที่ดังมาจากใจของทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นยกเว้นคิไร
"ห้ามทำอะไรพิสดาร"
"อ่ะ"
"ห้ามถล่มโรงเรียน"
"อึ่ก"
"ห้ามเกรียน"
"......."
"ตกลงมั้ย?"
"ไม่อยากไปแล้วอ่ะ.."
"...."
"...."
"...."
"เจ้าพูดว่าอะไรนะ?"
"ข้าไม่อยากไปแล้ว"รู้สึกว่าสถานการจะไม่ค่อยดีแฮะ
"น่าเบื่อออก บอกไม่ให้ทำอะไรซะขนาดนี้ เบื่อตายชัก"
"แต่เจ้าบอกจะไป.."
"..."คิไรเหงื่อตก
"...."
"ข้าพูดหรอ?"
"เออดิ"
"จำผิดรึเปล่า?"
"ไม่ผิด"
"..."
"..."
"วันนี้รู้สึกปวดหัว ไปนอนหล่ะ บายนะ- อุ๊บ!"คิไรร้อง เมื่อถูกพวกลูกกระจ๊อกล็อกแขนและปิดปากไว้ตามคำสั่งของซาตาน
"อู้ๆๆ ทำอะไรข้าหน่ะ!"คิไรตะโกนโหวกเหวกโวยวายในขณะที่โดนล็อกแขนอยู่
"อะแฮ่ม! ฟังนะคิไร โรงเรียนน่ะนะ เขามีไว้ให้เรียน ไม่ใช่ให้ไปเกรียน และไม่ใช่ว่าเบื่อตอนไหนก็แวบหนีไปเฉยเลย มันลำบากคนอื่นรู้มั้ย? เพราะอย่างนั้น.."ซาตานแสยะยิ้มชั่วร้าย ทำเอาคิไรเกือบหน้าซีด
"ตั้งใจเรียนนะ คิ ไร"ท่าทางจะย้ำคำว่าคิไรมากเกินไปจนคิไรดิ้นเป็นปลาโดนน้ำร้อนลวก
"เฮ้ยๆๆๆๆ จะทำอะไรข้าหน่ะ หยุดน้าาาาาาา!!!!!!"
"ตู้ม!!!!!!!"แรงระเบิดนั้นสามารถระเบิดทั้งแถบให้เป็นโกโก้ครันซ์ได้ แถมไม่น่าเชื่อว่า จะถูกปลดปล่อยออกมาจากเด็กผู้ชายเพียงคนเดียว แต่ไม่นานนักเสียงนั้นก็หายไป พวกลูกกระจ๊อกต่างพากันเอาแขนบังตา แต่ด้วยบารมีของซาตานผู้เป็นเจ้านายได้กางบาเรียปีศาจไว้จึงรอด พอหันไปดูต้นตอของเเรงระเบิดก็พบว่า..
"คร่อกก z z z z "ได้หลับไปซะแล้ว ....ท่าจะหลับลึกด้วย
"เอาเถอะ ดูเหมือนว่าจะได้ผลนะ"ซาตานเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบ พลางมองดูเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับสนิทด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ
"เอ่อ.. ท่านครับ"ลูกกระจ๊อกหมายเลขหนึ่งยกมือขึ้นถาม"เมื่อตะกี้ หรือว่าท่านจะใช้.."
"อ๋อ ใช่แล้ว ข้าใช้เจ้านั่น ถึงจะไม่ค่อยอยากใช้ก็เถอะ"ซาตานตอบ
"เจ้านั่นที่ว่า มันคืออะไรหรือขอรับ"ลูกกระจ๊อกหมายเลขสองรู้สึกว่าจะไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวกับเขาสักเท่าไร ยกมือถาม"อืม.. จะว่ายังไงดีล่ะ มันก็คือ ข้าอัดพลังบางอย่างใส่ตัวคิไร"
"!! จริงหรือขอรับ!"
"ใช่นะสิ"
"แล้วพลังนั้น คืออะไรหรือขอรับ"
"จะว่ายังไงดีล่ะ พวกเจ้าก็ช่างซักไซ้ถามข้าเสียจริง ตั้งใจฟังล่ะกัน มันก็คือ.."ลูกกระจ๊อกตั้งใจฟัง
"มันคือ.."
"คือ"ลูกกระจ๊อกลากเสียงตาม
"คือ......"
"คือ.........."
"คือ................................."
"คืออะไรขอร้าบบบบบบบบบบบบบบ"
"โอเคๆ ข้าบอกก็ได้ ก็ธรรมดาอ่ะนะก็แค่.."
"......"
"พลังเวทย์ที่ผสมยาพิษชนิดที่ว่าโดนแล้วอาจจะล้มมังกรได้เป็น100ตัว"
"ไม่แค่แล้วขอร้าบบบบบ!!"
"ไม่หรอก สำหรับคิไรแล้ว โดนแค่นี้ไม่ตายหรอก"
"เอ่อ.."พวกลูกน้องพากันทำหน้าเอ๋อรับประทานกันเป็นแทบ
''เอาล่ะ พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ พวกเจ้า ไปจัดข้าวของเครื่องใช้ให้คิไรด้วย ส่วนเจ้า ไปเตรียมรถม้าด้วยล่ะ''ซาตานชี้นิ้วสั่งลูกกระจ๊อกปาวๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น