ล่าปมปริศนาฑูตมรณะ

ลำดับตอนที่ #1 : การเตือน

    ป่า ทางตอนเหนือสหรัฐ...

     ปัง!

     เสียงปืนลูกซองดังขึ้นท่ามกลางป่าทึบอันเงียบสงบยามคํ่าคืนอันไร้แสงจันทร์  

     \"โดนไหมวะ\"

     เสียงของหญิงสาววัยยี่สิบห้าถามขึ้นอย่างหวาดกลัว  แซนชายหนุ่มวัยใกล้เคียงกันในท่อนบนเปลือยเปล่าซึ่งเป็นคนยิงตอบว่า

     \"ไม่รู้...มันหายไปแล้ว\"  

     เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสิบนาทีก่อน.. แซนกับแม็กกี้ ทั้งสองเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยในวอชิงตัน   และมาพักผ่อนกันลำพังสองคนในช่วงวันหยุดยาว  ทั้งของตั้งแคมป์กลางป่าที่แวดล้อมไปด้วยธรรมชาติอันงดงาม  ทั้งสองกำลังจะมีความสุขภายในเต้นที่พัก  แต่แล้วจู่ ๆ มีแสงสว่างจ้าราวกับมีใครเอาดวงไฟใหญ่มาส่องที่เต้น  ทั้งสองตกใจ  ตะลึงไปชั่วครู่  ก่อนที่จะได้ยินเสียงประหลาด

     \"หวืดดด!!!!\"

     เสียงของมันชวนให้ขนลุกและน่าหวาดกลัว  แซนคว้าปืนลูกซองที่ติดตัวมา ก่อนจะออกจากเต็น  สิ่งที่กระทบตาของเขาเป็นแสงสว่างจ้า  มีเงาร่างของใครคนหนึ่งลอยอยู่เหนือแสงสว่าง เขากำลังบิน ดวงตาโตสีแดงส่องประกายประหลาด    ถ้าดูเพียงผ่าน ๆ จะนึกว่าคน  ที่สำคัญมันมีปีกที่เมื่อหุบลงจะดูเหมือนผ้าคลุม  และเดินมาใกล้เรื่อย ๆ

    \"ใครวะ!  

    \".......\"

    ไม่มีการตอบรับจากผู้มาเยือน  แซนจึงลั่นไก  

    บัดนี้แสงสว่างและคนลึกลับหายไปหลังจากการยิงไปหนึ่งนัด  แซนกวาดสายตาผ่านความมืดมองหาพร้อมกับก้าวเข้าไปยังจุดที่คนลบึกลับปรากฎตัว   แต่ไม่พบอะไร  แม็กกี้มองไปตามพื้นและเธอก็เห็นลอยบนต้นไม้  เป็นรูปเหมือนผีเสื้อที่มีลักษณะเหมือนคน  

    \"ดูนี่สิ!\"

    แซนหันมาตามเสียงบอก  เขาเห็นเช่นเดียวกัน  มันเป็นสัญญาลักษณ์ของอะไรสักอย่าง  แซนพูดอย่างหัวเสียสุด ๆ

    \"มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!\" .

   \"กลับที่พักกันเถอะ\" แม็กกี้ชวน  แซนหันมายิ้มก่อนจะอุ้มหญิงสาวเข้าไปในเต็น

   -------------------------------

    เช้าวันต่อมา...8.00 น.

    แซนกับแม็กกี้เดินผ่านกลางผู้คนที่มากมายที่สถานีรถไฟ  ทั้งสองหยอกล้อกันโดยไม่สนใจผู้ใด  ทั้งสองชื้อตั๋วเดินทางกลับวอชิงตัน  และเข้าไปนั่งที่ห้องโดยสาร  ทั้งสองลืมเรื่องที่เกิดขึ้นและหยอกล้อกัน  แม็กกี้เป็นคนชอบวาดภาพและเธอได้วาดภาพประหลาดไว้ในสมุดบันทึกในกระเป๋าเป้  เมื่อได้เวลารถไฟออก  ทั้งสองก็เพลิดเพลินกับการชมววิวสองข้างทางที่ลัดเลาะทะเลสาปอันสวยงาม  รถไฟวิ่งไปตามเส้นทางคู่ขนานโดยทีในบางครั้งก็มีรถไฟที่มุ่งหน้าไปก็สวนมา  เมื่อนั่งไปได้สักระยะ  เหตุการณ์ที่น่าเศร้าสลดก็เกิดขึ้น  จะด้วยเหตุใดไม่อาจทราบได้  รถไฟอีกขบวนที่มุ่งหน้าไปสถานีปลายทางกลับมาวิ่งทับเส้นทางกัน  คนขับพยายามเบรก แต่ไร้ผล...

   เอี้ยด!

   โครม!

  บรึ้ม!

  รถไฟสองขบวนประสานงากันเต็ม ๆ  ทั่วทั้งรถไฟสั่นสะเทือน  เปลวไฟลุกลามรวดเร็ว  ไม่มีทางหนีเสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่ว  ผู้คนต่างส่งเสียงร้องและพยายามเอาตัวรอด  แต่รถไฟควบคุมโดยระบบไฟฟ้า  ประตูจึงเปิดออกไม่ได้  ผู้คนต่างหนีเปลวไฟที่ลุกลามมากขึ้น  และไม่มีใครที่จะรอดชีวิตออกมาได้  แซนกับแม็กกี้ก็โดนไฟเผาตายในขบวนรถ  นับผู้เสียชีวิตได้  155  คน  สองขบวน  550 คน