Fate/zero เซเบอร์ กิลกาเมช แลนเซอร์

ลำดับตอนที่ #1 : กิลกาเมชป่วนร้านอาหาร

            เป็นเช้าที่อากาศสดใสอีกวัน พนักงานในร้านเฌอแตมกำลังทำความสะอาดร้านเพื่อต้อนรับวันใหม่ หลังกวาดพื้นและเช็ดถูจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เซเบอร์ก็เริ่มยกเก้าอี้ที่คว่ำอยู่บนโต๊ะลงมา เธอมาทำงานได้สองอาทิตย์แล้ว เนื่องจากต้องการหาเงินมาช่วยเหลือค่าใช้จ่ายครอบครับของเจ้านาย แม้ชิโร่จะคัดค้าน แต่เซเบอร์ก็ดึงดันมาทำงานให้ได้ ตอนยกเก้าอี้ลงนั้น ขาของเธอถอยไปเหยียบพื้นที่ยังไม่แห้ง ทำให้เสียหลัก ในขณะที่เซเบอร์กำลังจะล้มลง มือของใครบางคนก็เข้ามาจับเก้าอี้ไว้ ใช้แผ่นอกหนารับร่างบางที่เซไปข้างหลัง

            เซเบอร์หันไปมองด้วยความตกใจ “ละแลนเซอร์” แก้มของเธอเป็นสีแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย “ขอบคุณที่ช่วยนะ”

            “ไม่เป็นไร” แลนเซอร์ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เขายกเก้าอี้วางลงบนพื้น “ให้ฉันช่วยยกนะ”

            “เตรียมของในครัวเสร็จแล้วเหรอ” เซเบอร์ถาม อา...ช่างเป็นผู้ชายที่นิสัยดีอะไรอย่างนี้

            “อือ” แลนเซอร์ตอบขณะยกเก้าอี้ลงพื้นอย่างขยันขันแข็ง

            แลนเซอร์ทำงานเป็นพ่อครัวที่ร้านอาหารแห่งนี้ เพราะเจ้านายของเขาสั่งให้ไปหาเงิน ที่จริงคืออยากหาเรื่องแกล้งแลนเซอร์ เซเบอร์เจอเขาโดยบังเอิญตอนสมัครงาน ทั้งสองจึงตกลงว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับระหว่างกันและกัน แต่แล้วคืนวันอันเงียบสงบก็ถูกทำลายลงด้วยลูกค้าจอมป่วน

            ประตูร้านถูกเปิดออกอย่างแรง กระดิ่งที่แขวนอยู่ข้างบนส่งเสียงดังสนั่น ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาแต่ดูหลงตัวเองเดินเข้ามาในร้าน เขาสวมเสื้อโค้ดสีขาวที่มีขนสัตว์ตรงปกเสื้อ ผมสีทองเสยไปด้านหลังทำให้เขาดูกวนประสาท

            “กะกิลกาเมส!” เซเบอร์เบิกตาโพลง อ้าปากค้างด้วยความตกใจ ยืนถือถาดอาหารค้างไว้เหมือนถูกสาปให้เป็นหิน

            “ใส่ชุดเมดแล้วดูน่ารักดีนี่” กิลยกมือขึ้นแตะคาง “น่าจะใส่กระโปรงสั้นกว่านี้สักหน่อย เซอร์วิสกกน.ให้แฟนๆได้ดูบ้าง รับรองคะแนนนิยมพุ่งกระชุด อ้อ! ใส่ถุงน่องแบบมีสายรัดด้วยจะยิ่งดีมากเลย” เขายิ้มกรุ้มกริ่ม

            “นายมาที่นี่ได้ยังไงกัน!?” เซเบอร์ตรงไปกระชากคอเสื้อกิล แต่ชายหนุ่มกลับทำหน้าไม่สะทกสะท้าน ดูจะชอบใจได้วยซ้ำที่เธอลงไม้ลงมือกับเขา

            “ทำอะไรน่ะ นั่นลูกค้านะ” เจ้าของร้านรีบเข้ามาห้าม “ปล่อยมือสิ ยืนบื้ออะไรอยู่ได้”

เซเบอร์ปล่อยมือทันที “ขอโทษค่ะ” เธอโค้งให้เจ้าของร้าน

“เชิญทางนี้ครับ” เจ้าของร้านรีบพากิลไปที่โต๊ะด้วยท่าทางสอพลอ เขาเลื่อนเก้าอี้ให้ กิลนั่งลง วางท่าราวกับตัวเองเป็นพระราชา(จะว่าไป เขาเป็นราชาจริงๆนี่นา)

เซเบอร์ส่งเมนูให้กิล “รับอะไรดีคะ” เธอถามด้วยเสียงที่บ่งชัดว่าไม่ต้อนรับ

“ตกอับขนาดต้องมาทำงานเป็นสาวเสริฟเลยเหรอ” กิลลากเสียงถาม “เป็นถึงราชาแท้ๆ แต่กลับต้องมาทำงานของคนรับใช้ ช่างน่าเวทนาจริงๆ ฮ่า ฮ่า อ่า”

“นายเองก็คนรับใช้เหมือนกันไม่ใช่หรือไง” เซอเบอร์แย้ง นึกอยากเตะก้นหมดนี่ออกไปจากร้านจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกค้าล่ะก็ ไม่ได้มานั่งน่าสลอน เก็กท่าแบบนี้แน่

“ห๊ะ ฉันเป็นเจ้านายของโทคิโอมิต่างหาก หมอนั่นคิดผิดอย่างแรงที่เรียกฉันมา” กิลโน้มตัวไปข้างหน้า ยกแขนขึ้นท้าวคาง “เดือดร้อนเรื่องเงินงั้นรึ ฉันช่วยได้นา”

กิลมองเซเบอร์ด้วยตาเป็นประกายเหมือนเธอเป็นสมบัติล้ำค่า แต่หญิงสาวกับรู้สึกสะอิดสะเอียน เหมือนถูกลวนลามด้วยสายตา

“ช่วยยังไงมิทราบ” เธอถามประชด นึกสงสัยว่าหมอนี่รู้ได้ยังไงว่าเธอทำงานในร้านนี้

“เธอก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอว่าฉันอยากได้อะไรจากเธอ สมบัติของผู้หญิงน่ะ” กิลยิ้มตาหยี เหมือนมีหูกับหางโผล่มา เซเบอร์หน้าแดงเพราะโกรธจัด

“จะกินอะไรก็รีบๆสั่งมา!” เธอพูดเสียงห้วน

“เอามาทุกอย่างในเมนูนั่นแหละ”

“จะบ้าหรือไง ทำอย่างกับนายกินหมด” เซเบอร์ถามกลับอย่างเดือดดาล

“กินไม่หมดแล้วจะทำไม ฉันมีเงินจ่ายซะอย่าง” กิลตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“โว๊ย คนอย่างนายนี่มันน่าฆ่าให้ตายจริงๆ รู้มั้ยว่าทรัพยากรธรรมชาติน่ะมีจำกัด คนเอธิโอเปียแทบไม่มีจะกิน แต่นายกลับกินทิ้งกินขว้าง ไม่มีสามัญสำนึกบ้างหรือไงฮะ”

“แล้วไง คนพวกนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับฉันซะหน่อย ฉันเป็นพระราชานะ ทุกอย่างเป็นของฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ ทำไมต้องสนใจด้วย”

เซเบอร์อยากกระโจนเข้าไปบีบคอกิลเหลือเกิน เธอกำมือแน่นจนสั่น ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครที่เอาแต่ใจ พูดไม่รู้เรื่องแบบนี้มาก่อน แต่จำเป็นต้องอดทนไว้ เย็นไว้ เซเบอร์ จะมีเรื่องกับลูกค้าไม่ได้ วันนี้ทนไปก่อน แล้วค่อยเล่นงานทีหลัง

“ได้โปรดเลือกมาซักอย่างเถอะค่ะ” เซเบอร์ใช้ไม้อ่อนเข้าว่า พยายามข่มใจเต็มที่

กิลเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ แต่แล้วก็ยิ้มออกมา “เป็นสาวเสริฟนี่ลำบากเนอะ ถึงไม่ชอบลูกค้าแต่มีเรื่องด้วยไม่ได้ ดีล่ะ ฉันจะแกล้งเธอให้เยอะๆเลย”

“นี่นาย!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” กิลหัวเราะชั่วร้ายในแบบของเขา

“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ” แลนเซอร์ที่โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ถามขึ้น น้ำเสียงของเขาเลียบเฉย แต่แฝงความอำมหิตข้างใน “เซเบอร์เธอไปทำงานอื่นเถอะ ทางนี้ฉันจะรับมือเอง”

แลนเซอร์มาช่วยฉันอย่างนั้นหรือ เซเบอร์มองแลนเซอร์อย่างปราบปลื้ม

กิลเหล่มองแลนเซอร์ในชุดพ่อครัวด้วยสายตาดูแคลน “นายก็ตกอับกะเขาด้วยเหรอ เจ้าพวกนี้ไม่ไหวเลย ต้องหัดเอาอย่างราชากิลกาเมชผู้นี้เสียบ้าง”

“ฉันยอมตายดีกว่าเป็นเหมือนนาย” เซเบอร์ประชด

“จะรับอะไรดีครับ ถ้ามีอะไรสงสัยในเมนู ผมจะช่วยอธิบายให้” แลนเซอร์ถามต่อด้วยเสียงเย็นชา

เห็นหน้าหมอนี่แล้วเซ็งชะมัด อุตส่าห์ได้มาแกล้งเซเบอร์แล้วแท้ๆแต่ดันมีมารผจญ กิลบ่นในใจ

“เลือกให้ฉันทีสิเซเบอร์ เอาอาหารที่เธอชอบ” กิลพูดอย่างตัดรำคาญ

“งั้นเอาหอยทากฝรั่งเศสละกันนะ” เซเบอร์จดชื่ออาหารลงในกระดาษ

กิลถลึงตามองเซอเบอร์ “หอยทาก!? เธอจะให้พระราชากินหอยทากเนี่ยนะ”

“ก็นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้ฉันเลือกให้” เซเบอร์ยิ้มกวนประสาท “ทำให้สุดฝีมือนะแลนเซอร์”

“ได้เลย” แลนเซอร์ตอบรับแล้วเดินเข้าครัวไป

“คิดว่าจะแกล้งฉันได้งั้นหรือ” กิลลากเสียงเหยีด

เซอเบอร์จ้องหน้าหาเรื่องแทนคำตอบ

กิลหยิบแก้วน้ำขึ้นมา แล้วเทลงบนพื้น “ว้า ฉันนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ ดันทำน้ำหกซะได้”

“เช็ดสิ” เขาพยักเพยิดใส่เซเบอร์

“นายตั้งใจทำน้ำหกเพื่อแกล้งฉันใช่มั้ย”

“เปล่าสักหน่อย”

ถึงกิลจะบอกว่าเปล่า แต่เซเบอร์รู้ดีว่าหมอนี่ตั้งใจทำเพื่อแกล้งเธอ

“เช็ดซะสิ” เขาเร่ง เซเบอร์จำใจต้องเดินไปหยิบผ้ามาเช็ด ระหว่างที่เธอก้มลงไปเช็ดน้ำที่หกลงบนพื้น กิลก็แอบมองก้นงามๆของเธอไปด้วย นอกจากได้แกล้งแล้วยังได้อาหารตาอีกต่างหาก เขาก็ใช้เท้าเกี่ยวกระโปรงของเธอขึ้นมา เซเบอร์ได้ยินเสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์

“อีตาลามกเอ๊ย” เธอฉวยแก้วน้ำมาสาดใส่หน้ากิล คนถูกสาดถึงกับหน้าเหวอ น้ำทำให้ผมที่เซทมาอย่างดี ตกลงมาปรกหน้า สารรูปเหมือนลูกหมาตกน้ำ

“นี่เธอตั้งใจใช่มั้ย!?” กิลถามอย่างขุ่นเคือง ไม่เคยมีใครลบหลู่เกียรติของเขาแบบนี้มาก่อน

“ป่าวนะคะ มือมันลื่น” เซเบอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะยื่นผ้าขี้ริ้วไปเช็ดหน้ากิล เธอขยี้ผมผมของเขาจนยุ่งไปหมด เมื่อตั้งตัวได้ กิลก็จับข้อมือของเซเบอร์ไว้ บีบแน่นจนเธอเจ็บ เขามองหญิงสาวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เซเบอร์จ้องกลับอย่างไม่กลัวเกรง

กิลดึงเซเบอร์เข้ามาใกล้ เขาใช้มือประครองหน้าเธอไว้ ก่อนก้มลงจูบอย่างถือวิสาสะ เซเบอร์พยายามขัดขืน แต่กลับถูกลิ้นของชายหนุ่มสอดใส่เข้ามาในปาก กิลดื่มด่ำความหวานจากเรียวปากของเซเบอร์ โดยไม่สนใจสายตาของคนที่อยู่ในร้านอาหาร เมื่อลิ้มรสจนเป็นที่พอใจแล้วจึงปล่อยมือ เซเบอร์ตบหน้าเขาฉาดใหญ่ แล้วรีบลุกหนีทันที เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาอาฆาตแค้น แต่หัวใจกลับเต้นตึกตึกไม่เป็นจังหวะ ร่างกายรู้สึกปั่นป่วนไปหมด เขาทำให้เธอต้องอับอายต่อหน้าผู้คน บัญชีแค้นนี้ยังไงก็ต้องชำระ กิลไม่โกรธแม้แต่น้อย กลับยิ้มออกมาอย่างพอใจ เขาหยิบแบ็งค์หนึ่งปึกออกมาวางบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืน

“นี่คือค่าอาหาร” เขาเชิดหน้าขึ้น เหล่ตามองเซเบอร์อย่างดูแคลน “ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน แต่แผนการกลั่นแกล้งเธอยังไม่หมดเท่านี้หรอกนะ” พูดจบเขาก็เดินออกจากร้านอาหารไป ด้วยท่าทางเชิดๆ คนรวยซะอย่าง ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด