ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Love Donation บริจาคใจให้นายหน้าหวาน

    ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 :: นายหน้าหวาน [50%]

    • อัปเดตล่าสุด 11 เม.ย. 55


    ฉันเดินจนสังขารแทบพังมาหยุดอยู่หน้าอาคารเรียน เพราะกระเป๋าสองใบนี่มันหนักอย่างกับมีอิฐนับร้อยก้อนอยู่ในนั้น
    อาคารสีขาวสูง 5 ชั้น มีต้นไม้ห้อยอยู่บางจุด สวยจริงๆ *0*

    'ว่าแต่ว่า ฉันต้องไปรายงานตัวตรงไหนเนี่ย ?'
    ฉันหันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นจะมีป้ายบอกเลยว่าห้องฝ่ายทะเบียนอยู่ตรงไหน = =

    "นี่ นายน่ะ"
    ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงหวาน ที่หน้าก็หวานไม่แพ้เสียงตัวเอง
    เขายืนพิงกำแพงไขว่ขาอยู่ใกล้ๆทางเข้าอาคาร พลางมองหน้าฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

    "มีอะไรเหรอ?" ฉันถามกลับไป
    "นักเรียนใหม่เหรอ?" นายหน้าหวานถามด้วยน้ำเสียงเรียบอย่างกับจอ LCD พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
    "ใช่.. เอ้อ! นายพอจะรู้มั้ยว่าห้องฝ่ายทะเบียนอยู่ตรงไหน"
    "..ตามฉันมา"
    หมอนั่นดันตัวเองออกจากกำแพงก่อนจะเดินนำฉันเข้าไปในอาคาร จนไปหยุดอยู่หน้าห้องที่่มีป้ายไม้แขวนอยู่
    เีขียนว่า 'ห้องฝ่ายทะเบียน'

    "ขอบคุณ"
    "ไม่เป็นไร" เด็กหนุ่มเจ้าของใบหน้าหวานหันหลังเพื่อจะเดินออกจากอาคาร
    "เดี๋ยว!"
    ฉันตะโกนเรียก เขาหยุดเดิน แล้วเอี้ยวคอมาเล็กน้ิอย สงสัยจะขี้เกียจหันทั้งตัว = =
    "นายชื่่ออะไร..?"
    "..เร็น" เขาตอบสั้นๆและเดินต่อไป.. ฉันได้แต่มองตามหลังเขาด้วยสายตางงๆ ปนหื่น -/- (เกี่ยว?)
    แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาอ้อยอิ่ง ฉันควรจะเข้าไปรายงานตัวในฐานะนักเรียนใหม่ของนิวเอพสัน !!

    ก๊อกๆๆ !
    "เชิญครับ" สิ้นเสียงของชายที่อยู่ในห้อง ฉันก็เปิดประตูเข้าไปพบกับชายในชุดสูทอายุสัก 40 เห็นจะได้
    ฉันก้าวเข้ามาในห้องพลางก้มหัวเป็นเชิงเคารพก่อนจะปิดประตูแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงาน

    "นักเรียนใหม่ใช่ไหมหนู" ชายผู้น่าจะเป็นผอ.ถามด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร
    "ใช่ ค่..เอ่อ ครับ"
    "กรอกใบประวัตินี้ด้วยนะครับ" ผอ.ยื่นใบประวัติให้ ฉันอ่านผ่านๆตาก่อนจะลงมือขีดเขียนประวัติลงไป
    "เสร็จแล้วครับ"
    ฉันยื่นใบประวัติให้ ท่านหยิบไปอ่านสักครู่ก่อนจะเดินไปที่ชั้นหนังสือแล้วกลับมานั่งที่เดิมพร้อมกับแฟ้มหนาเตอะในมือ ผอ.เปิดแผ่นในแฟ้มไปมาอย่างชำนาญ จนกระทั่งเปิดเจอสิ่งที่ท่านหาอยู่

    "โรเซ่ใช่ไหม ห้องเรียนคือห้องสอง หอพักอยู่ห้องหนึ่งนะ"
    "ขอบคุณครับ" ฉันกล่าวขอบคุณพร้อมกับยิ้มให้ ก่อนจะทำความเคารพแล้วเดินออกจากห้องไป

    'ห้องสองงั้นเหรอ? ห้องเดียวกับคนที่ชนเราเมื่อเช้านี่..' ฉันคิดในใจ แต่แค่นึกถึงหน้าเขาก็ทำให้ฉันแทบบ้า > <
    แต่.. ทำไมฉันฟุ้งซ่านแบบนี้นะ. ตอนนี้ฉันเป็นผู้ชาย! ไม่ได้ๆ ไม่คิดอะไรทั้งนั้น! T T


    ฉันเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อที่จะมองหาห้องเรียนของตัวเอง
    ต่อไปนี้ชีวิตฉันจะออกมารูปแบบไหนกันนะ..
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×