Executional เมนูอาหารวันนี้<ยำNaruto+Reborn+One piece+บลีช>

ลำดับตอนที่ #5 : พรากผู้เฒ่า

ตอนที่4

ณ สวนสาธารณะ...

สระน้ำใหญ่ในสวนสาธารณะทำให้สวนดูรมรื่น

มันจึงเป็นทำเลที่เป็นที่นิยมสำหรับมานั่งพัก ผ่อนคลายอารมณ์

สระน้ำยามเย็นสะท้อนแสงพระอาทิตย์ยามเย็นเป็นประกายสีทองระยิบระยับงามจับตา

ทำให้ทุกคนที่ได้พบเห็นอดรู้สึกทอดถอนใจให้กับความงามของมันไม่ได้

หากแต่ความงามดังกล่าวไม่ได้อยู่ในหัวเด็กสาวหูกระต่าย

ที่กำลังกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอดอยู่กลางสระน้ำเลย!!

ไม่ไหวแล้ว จะจมแล้ว จะจมแล้ว!!!!

ชั้นต้องมาตายแบบนี้เหรอเนี่ย!!!!

แม่...หนูจะไปหาแม่แล้วนะ

มะ...ไม่ได้เราต้องสู้ อีกนิดเดียวก็จะถึงฝั่งแล้ว

ร่างของเด็กสาวหนักอึ้ง

มือของเด็กสาวพยายามตะเกียดตะกายตัวเองไว้บนผืนน้ำ

ขาขยับไม่ได้ราวกับมีผีพรายมาฉุดไว้

พ่อค่ะ...หนู...หนู...

หวืด...

ร่างของเด็กสาวอยู่ๆก็เบาหวิวอย่างประหลาด

ร่างทั้งร่างลอยขึ้นมาเหมือนปาฏิหาริย์

เธอลอยเคว้งอยู่กลางอากาศอย่างไม่น่าเชื่อก่อนค่อยๆ หมุน..

ประสบพบหน้ากับคนที่เธอไม่ได้เคยได้คิดถึงเลยสักเสี้ยววินาที..

แครอท... มือของเขาหิ้วคอเสื้อของเธอไว้

ตาของแครอทเบิกขึ้นน้อยๆ เมื่อมองเห็นว่าคนที่ตนช่วยคือใคร..

ตุบ!!!!

แครอทปล่อยร่างกระต่ายที่เปียกมะล่อกมะแล่กอย่างไม่ไยดี

ก่อนจะเดินจ้ำหันหลังจากไปแบบไม่มีการหันกลับมามอง

มือของแครอทเช็ดกางเกงราวกับแขยงร่างบาง...

วันนี้...หมอนี่ช่วยชีวิตชั้นไว้ด้วยล่ะ...

.............

ณ ที่ทำการGMเกมNU กระต่ายน้อยเดินเข้ามาในช่วงเย็นซึ่งเป็นเวลาเลิกงานของพนักงาน...

“เธอมาทำไมน่ะ”โฮลี่ ออเดอร์ร้องออกมาพลางกอดอกราวกับเป็นเจ้าของสวน

ที่เห็นกระต่ายเข้ามาทำลับๆ ล่อๆ ในสวนของตัวเอง

“มารับแฟน”คำตอบสั้นๆ ของกระต่าย ทำเอาเจ้าของสวนสะดุ้ง

“ที่นี่เนี่ยนะ...ใครจะเป็นแฟนเธอ”

ไม่ทันไรกระต่ายก็เห็นแครอทที่ปลูกไว้ในสวน

ก็กระโดดคว้าหมับ เจ้าของสวนมองตาค้าง

“นี่ไง”วิริยาว่าพลางกระชับแขนของชายหนุ่มที่ตนเกาะอยู่แน่น

“เฮ้ยน้อยเมียกูO[]O!!!”

“ใครแฟนเธอ ยัยปิศาจกระต่าย!!!”แครอทสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของกระต่ายน้อย

วิริยายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนกระโดดขึ้นไปหอมแก้มแครอทแบบจู่โจม

โดยไม่ทันที่GMคนอื่นๆจะทันได้ไหวตัวกระต่ายน้อยก็ลากแครอทออกจากสวนไป

“O_O”<<<<ใบหน้าพืชผักในสวนและเจ้าของสวนทุกคนที่เห็นกระต่ายลากแครอทไปกิน

.............

เจ้าแครอทโดนยัยเด็กกระต่ายนั่นลากไปกิน จะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย...

วิศนะคิดขณะขับรถกลับบ้านโดยมีแผนว่าจะไปกระทืบกานดาเนื่องด้วยข้อหา ชนะกู...

เปรี๊ยง!

เสียงฟ้าผ่าลงมาพร้อมเม็ดฝนที่เริ่มโปรยปราย

วิศนะขับรถผ่านปราสาทที่มืดทะมึนหลังหนึ่ง

บรรยากาศช่างเป็นใจดูละม้ายคล้ายปราสาทผีสิง ฝูงค้างคาวบินกรูกันออกมาเหมือนหนังผีที่เขาเคยดู...

ปราสาทแดร็กคิวล่ารึไงฟ่ะ...

เปรี้ยง!!

หนูพริกคิด ไม่ทันไรฟ้าก็ผ่าลงมาอีกเปรี๊ยงลงใส่ต้นไม้สูงใหญ่

ต้นไม้ดังกล่าวลุกติดไฟพรึบ

ก่อนจะล้มลงมาทับกระโปร่งหน้ารถของวิศนะ!!

โครม!

แล้วกรูจะไปต่อไงเนี่ย!!!...

วิศนะกระแทกประตูรถอย่างอารมณ์เสีย มองกระโปรงรถ

ที่มีต้นไม้ใหญ่ทับพร้อมกับไฟลุกท่วม....

“เวรแล้ว ทำไงล่ะเนี่ย”วิศนะบ่นพึมพำซึ่ง

ตาก็มองรถเจ้ากรรมที่อุส่าห์เก็บหอมรอบริบซื้อมาด้วยตนเอง

แกรก...แกรก...

เสียงลูกกรงเหล็กของปราสาทเปิดออกอย่างช้าๆ

ท่ามกลางสายฝน วิศนะสะดุ้งก่อนหันไปมอง


ร่างเล็กๆ ในเสื้อกันฝนสีดำกำลังถือตะเกียง เดินมาทางเขา

วิศนะถอนใจเฮือกใหญ่...

นึกว่าเจอผีแล้วกรู...

ร่างเล็กนั่นยกตะเกียงขึ้นมาทำให้วิศนะมองเห็นใบหน้าชัดขึ้น

ใบหน้าของนางพญาแห่งกองกำลังต่อต้านGM...

“อ้าว...ชิลลี..รถเสียเหรอ”มัจฉาพูดเสียงยานคางตามองที่รถของวิศนะ

ก่อนจะหันกลับมามองวิศนะอย่างมีเล่ห์นัยน์

“เออ!!”GMหนุ่มกระแทกเสียงตอบอย่างอารมณ์เสีย

//จะกลับไปกระทืบไอ้กานดาหน่อย เสียเวลาชีวิตเลยตู..//

“ว้า...น่าสงสารจัง”มัจฉาแสยะยิ้ม

“ค้างบ้านชั้นไหม..”

“บ้านเธอเหรอ..”วิศนะทวนขณะหันกลับไปมองปราสาท...

เปรี๊ยง!

ฝูงค้างคาวบินร่อนอยู่ทั่วฟ้า ปราสาทสีดำทะมึนชวนนึกถึงหนังผีตะหงิดๆ

บรรยากาศดูเปียกชื้นไม่ว่าจะมองยังไง มันก็คือปราสาทที่มีผีสิงอยู่ร้อยเปอร์เซ็นต์...

“ไม่ดีกว่ามั้ง..”วิศนะตอบ มัจฉายิ้มละไมแล้วมองไปรอบๆ

“แถวนี้ไม่มีบ้านใครแล้วน้า...อีกอย่างเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง..”มัจฉากล่าว

วิศนะมองไปรอบๆ ...

ทำไมมันมีแต่ป่าว่ะ...กุว่ากุอยู่ภาคกลางประเทศไทยนะ...

บรู๊วววว~!!



“- _,-”<<<มัจฉา

“อะ...ก็ได้ๆ”วิศนะตอบอย่างจำใจ เพราะเขายังไม่อยากตกเป็นอาหาร(มนุษย์)หมาป่าที่นี่..

..............

แสงไฟสลัวดูน่ากลัวตะหงิดๆ เทียบไขโบราณที่ทำให้เหมือนว่าเขาหลุดไปยุโรปยุคกลางเสียมากกว่า

ที่จะเป็นประเทศไทยในสมัยรัตนโกสินทร์ พ.ศ.2552

มัจฉายิ้มแสยะขณะมองวิศนะที่กำลังตื่นตาตื่นใจกับคอร์เล็ทชั่นผีสิงในห้องอาหารของเธอ

ชุดเกราะยุคอัศวินที่ดูน่ายำเกรงวางไว้รอบห้อง ราวกับเป็นห้องจัดแสดงเสียมากกว่าจะเป็นห้องอาหาร

พรมสีแดงฉานเหมือนกับเลือดปูไว้ที่พื้น โคมไฟแสงสลัว วอลเปเปอร์แบบบุผนัง...ไม่ว่ายังไง

ก็ดูไม่ออกว่าที่นี่คือภาคกลางของประเทศไทย

“หาว~ อุ๊บ!!!”

ตุบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!

โครม!!!!!!

“อ้าว...พี่ดีโน่ตื่นแล้วเหรอ”มัจฉาพูดพลางชะเง้อมองไปดู

ใครบางคนที่ที่ร่วงหล่นตกบันไดลงมาจากชั้น 2

วิศนะมองตาม พบชายหนุ่มชาวยุโรป นอนกองอยู่บริเวณเชิงบันได

“งาย...”ดีโน่ว่าพลางลุกขึ้นมา

“น้องเขยพี่เหรอนี่..”

โครม!!

ดีโน่ลุกพรวดพราดขึ้นมาแต่ไม่วายสะดุดขาตัวเองทำให้หน้าคม่ำอีกรอบ

“ไม่ใช่เว้ย อย่างยัยนี่นะเหรอ!?”วิศนะร้องโวยวายทั้งๆที่ใบหน้าเริ่มมีสีแดงเรื่อ

ดีโน่ยันกายลุกขึ้นมาพลางมองวิศนะก่อนมองหน้ามัจฉา

“เหมือนเคียวยะเลยเนอะ”

“นั่นสิค่ะ”มัจฉาพยักหน้าเห็นด้วยกับดีโน่

พอวิศนะได้ยินก็ขมวดคิ้ว..

“เดี๋ยวๆ ใครกันน่ะ เคียวยะ”

“แฟนพี่เขาไง”มัจฉาตอบพลางยิ้มกริ่ม

“แต่ชั้นว่าเคียวยะน่ารักกว่านี้^^”ดีโน่ว่าอย่างเข้าข้างแฟนตัวเอง...เคียวยะมันน่าจะชื่อผู้ชายนี่หว่า..

วิศนะคิดในใจแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการสงสัยออกมา

“งั้นเหรอค่ะ”มัจฉาหัวเราะคิกก่อนหันกลับไปมองหน้าวิศนะ

“อ่อ ใช่ลืมแนะนำตัวไป ชั้นพี่ชายของมัจฉานะ ดีโน่ บอสรุ่น10 ของคาบัลโรเน่แฟมิลี่”

“งั้นชั้นก็ขอแนะนำตัวอีกทีแล้วกัน ชั้น มัจฉา คาบัลโรเน่...เป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ดีโน่”

“แล้วก็เป็นผู้พิทักษ์อัสนีของชั้นด้วย”

ว่าแล้วดีโน่ก็กอดคอมัจฉาอย่างสนิทสนมก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจว่า

“มัจฉาไม่เห็นต้องพูดว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องเลยนี่...ยังไงสำหรับพี่เราก็เหมือนพี่น้องกันแท้ๆ ละ”

“เออ...แล้วพี่เธอ...คนประเทศอะไรเหรอ”

“อิตาลีน่ะ”มัจฉาตอบก่อนหันไปถามดีโน่

“แล้วเรื่องพวกแฟมิลี่เล็กๆ ที่มาคอยตอดเราที่ประเทศญี่ปุ่นน่ะ ไปถึงไหนแล้วค่ะพี่”

“เจี๋ยนไปหมดแล้วล่ะ”ดีโน่ตอบพลางหยอกล้อกับมัจฉาราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา

...เจี๋ยนงั้นเหรอ...

“ออ ใช่เดี๋ยวให้คนเตรียมอาหารให้พี่กับเคียวยะด้วยนะ”ดีโน่ว่าพลางลุกขึ้นยืน

“พี่เคียวยะเขาจะไม่ลงมากินอะไรเหรอค่ะ”

“เขาเหนื่อยอยู่น่ะ”สองพี่น้องคุยกันอย่างมีเล่ห์นัยน์

“เออ...แฟมิลี่นี่...หมายถึงอะไรเหรอ..”

“มาเฟียไงล่ะ..”มัจฉาพูดพลางยิ้มกริ่ม..

........

กลางดึกคืนนั้นวิศนะก็แยกไปนอนยังห้องๆหนึ่งภายในตัวปราสาทที่มัจฉาให้คนไปจัดไว้ให้

หากแต่ระหว่างที่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นั้นเองก็มีใครบางคนย่องเข้ามาในห้องนอนของเขา...

ยิ่งกว่านั้นร่างบางนั้นยังเลยเทิดมาถึงเตียงที่เขากำลังนอนอยู่ด้วย!!

“เฮ้ย! เธอจะทำอะไรน่ะ!”วิศนะร้องโวยวายเพราะโดนมัจฉา...คร่อม..

“ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่..”มัจฉาว่าพลางกดร่างของวิศนะลงบนเตียงอย่างง่ายดาย

มือข้างหนึ่งรวบข้อมือของวิศนะไว้

น่าแปลกร่างเล็กๆ ของเด็กอายุ 14 สามารถกดร่างของผู้ใหญ่วัยทำงานได้อย่างง่ายดาย

อาจเป็นเพราะ เธอคือผู้พิทักษ์อัสนีของคาบัลโรเน่ล่ะมั้ง

“เธอต้องการอะไรกันแน่!!!”หนูพริกดิ้นคลุกๆ พยายามเอาตัวรอดจากแรงกดของหนูปลา

มือเล็กๆ ของมัจฉา ข้างที่ไม่ได้ใช้ตรึงข้อมือของวิศนะไว้

ลูบไปตามเสื้อของวิศนะ ร่างสูงตกใจทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่นึกว่า

แรงของตนจะไม่สามารถสู้เด็กสาววัยเพียง14ปีได้

มือเรียวของมัจฉาสะกิดเข็มขัด แล้วเอานิ้วเล็ก สอดเข้าไประหว่างเข็มขัดกับกางเกง

“ทายซิ”มัจฉายิ้มกริ่มแล้วดึงเข็มขัดของวิศนะออกก่อนวิศนะจะใช้แรงเฮือกสุดท้าย

ผลักมัจฉาออกไป แล้วกระโดดลงจากเตียงเตรียมลี้ภัย

ฉึก!!!

ดาบเล่มโตแทงทะลุเสื้อวิศนะทะลุติดกำแพงเฉียดคอหอยไปเล็กน้อย...

“ชอบรุนแรงก็ไม่บอก..”มัจฉาเงยหน้าขึ้นมามองวิศนะที่ถูกตรึงไว้กับที่..

มัจฉาใช้มือลูบไล้ใบหน้าของวิศนะอย่างแผล่วเบาก่อนริมฝีปากบางจะ

ขบลงที่ต้นคอของวิศนะราวกับจะหยอกล้อ

“ชั้นน่ะ...ไม่ได้มีแค่จัสตินเรย์นะ...”

“นายต้องเป็นของชั้นชิลลี”