ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter-4 First Class
Chapter-4 First Class
Author: Ruri,Rinrin
Pairing:3318<Sasagawa Ryouhe x Hibari Kyoya>
Rate: PG-13
Warning: Yaoi
เคยสงสัยกันบ้างไหม? โลกหลังความตายเป็นยังไง? พญามัจจุราชมีจริงหรือเปล่า? ยมทูตหน้าตาเป็นอย่างไร? บางที ซาซางาวะ เรียวเฮ น่าจะให้คำตอบได้... แต่ก็..บางทีน่ะนะ เพราะสมองเยี่ยงปลาทองแบบนี้ที่จำได้แต่เรื่องมวยนั่น อาจจะจำเรื่องตอนที่โดนซัดลงไปนอนไม่ได้ ถ้าเกิดลองรื้อฟื้นความหลังล่ะก็ สามารถสรุปใจความได้ว่า เจ้าสุดหูรูดสารภาพรักกับ(นาง)พญาทอนฟาแห่งนามิโมริ แล้วต่อยหน้าเขาแบบเต็มเหนี่ยว จนทำเอาแม่คุณน็อตหลุดกระทืบสุดหูรูดคุงแหลกเป็นกุ้งแห้งป่นในน้ำพริกกะปิ ซะอย่างงั้น ไม่รู้จะสงสารคนที่นอนแบ็บอยู่กับพื้นดีไหม..
มันบ้าหรือมันโง่ว่ะเนี่ย!!!
เมื่อเหลือบมองเสี้ยวหน้าสวยๆ ของประธานกรรมการระเบียบ ก็บอกไม่ถูกว่าควรจะรู้สึกยังไง เกิดมาไม่เคยเห็นพี่ท่านจะมีรอยขีดข่วนแต่วันนี้กลับมือรอยช้ำเป็นจ้ำที่ใบหน้าบนผิวขาวๆ แต่ไม่ต้องเดาก็คงรู้ว่าพี่ท่านฉุนกึกล่ะนะ บรรยากาศมาคุหฤหรรษ์ แบบนี้...ควรจะตั้งใจเรียนใช่ไหม..?
.
.
.
.
กริ๊ง~!!!!!!!!!!
เสียงออดยามพักเที่ยงดังวังเวงแว่วมาเหล่าดังเรียนรู้สึกดังภูตผีที่ถูกปลดปล่อยเลยทีเดียว นักเรียนหลายคนบิดซ้ายบิดขวาไล่ความปวดเมื่อยจากการเข้าญาณเฝ้าพระอินทร์ออกไป บางคนวิ่งไปกินข้าว บางคนเดินมาคุยกับเพื่อน ส่วนใครบางคนที่นอนอยู่บนพื้นก็ยังอยู่ที่เดิม...แล้วตกลงว่า.. ตายรึยังนะ?
ฮิบาริ เคียวยะ หลับตาลงเพื่อหลีกหนีจากความเคร่งเครียดบนกระดานสีดำ นิ้วเรียวคว้าโครงแว่นสีเงินแล้วดึงออกมาจากจมูกได้รูปของตน นิ้วของมืออีกข้างบีบสันจมูกของตัวเอง คลายความปวดเมื่อยเล็กน้อย นัยน์ตาสีนิลคู่งามเปรยตามองเจ้าคนที่นอนอยู่บนพื้น..
ล้มไม่ลุก..
หรือว่าตายไปแล้วกันแน่?
ริมฝีปากสีสดเหยียดออกน้อยๆ เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ ร่างเพรียวบางลุกขึ้นเดินไปหาเจ้าสุดหูรูดที่นอนอยู่กับพื้น ก่อนย่อเข่าลงมือเรียวคว้าไปที่ผมสีเงินๆ จิกขึ้นมาจ้องมองใบหน้าโง่ๆ ของคนที่นอนตาย ลมหายใจของคนตรงหน้าผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ บอกว่าไอ้หมอนี่ยังไม่ตาย ดวงตาสีนิลเพ่งพินิจใบหน้าของเจ้าคนสุดหูรูด ใบหน้านั้นดูดีไม่น้อย ถ้าไม่ติดผิวที่หยาบกร้านจากการฝึกซ้อม แล้วก็คราบน้ำลายที่ติดอยู่ที่ปากนั่นน่ะ
แกหลับใช่ไหม!!!?!?!
แขนเรียวกระชากร่างนั้นขึ้นมาจากพื้นห้องเรียน แขนกำยำของเรียวเฮห้อยต่องแต่งเหมือนตุ๊กตาไล่ฝน น้ำลายยืดย้อยน่ารังเกียจพิกล แต่เท่าที่ดูแล้วเจ้าตัวน่าจะกำลัง...เออ..อยู่ในห้วงฝันกระมั้ง..
“งืมๆ..เคียวโกะ พี่ขออีก 5 นาที..”
นั่นปะไร!
หึ...ชั้นจะปลุกแกเองเจ้าสัตว์กินพืชสายพันธุ์สุดหูรูด...(?)
ริมฝีปากบางขยับยิ้มเย็น... ก่อนเหวี่ยงร่างนั้นใส่ผนังห้องเรียนเสียเต็มแรง..
โครม!!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!! เคียวโกะพี่ขอโทษ!!!!!!!!!!!!!!”
..เรียวเฮ..น้องสาวเอ็งโหดขนาดนี้เลยเหรอ...
“อืม..งืมๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงครางงึมงำน่าตบของเจ้าสุดหูรูดยังไม่จบ มือเพรียวที่จิกหัวเงินๆ นั่นดึงใบหน้าง่วงหน้าของเรียวเฮขึ้นมาดูอีกที หน้าผากของบุคคลสุดหูรูดนั้นมีรอยช้ำสีม่วงๆ เลือดซิบๆ ที่คาดว่าจะปูดโปนออกมาในไม่ช้า คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันน้อยๆ ก่อนริมฝีปากบางจะเหยียดยิ้มเย็นยะเยือกออกมาอีกครั้ง..
ถ้าเกิดแกไม่อยากตื่นตอนนี้..ก็อย่าตื่นขึ้นมาอีกเลย!!
โป๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!
...............
“ฟังก์ชั่นตรีโกณมิติ เรียกเป็นภาษาอังกฤษว่า ‘Trigonometric function’ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาสามเหลี่ยมและปรากฏการลักษณะในคาบ และนิยามด้วยอัตราส่วนสองข้างของสามเหลี่ยมมุมฉากหรืออัตราส่วนพิกัดของจุดบนวงกลมหนึ่งหน่วย อาจเป็นรูปนิยายทั่วไปเช่น อนุกรมอนันต์ มี หลักๆ อยู่ด้วยกัน 6 ฟังก์ชั่น คือ ไซน์ โคไซน์ แทนเจนต์ ซีแคน โคซีแคน โคแทนเจนต์ ง่ายๆ สั้นๆ แค่นี้ นายเข้าใจไหม?”เสียงหวานพร่ำอธิบายก่อนจะถามตบท้ายราวกับเป็นเรื่องที่เข้าใจง่ายๆ สมองทึบหนาระดับนี้น่ะเหรอจะเข้าใจ นัยน์ตาสีนิลปาดมองคนที่นั่งทำหน้าเอ๋อ น้ำลายยืดราวเด็กปัญญาอ่อน มันก็เป็นคนดึงดันให้เขามาสอนเองแท้ๆ..
หรือเมื่อกี้เขาปลุกมันรุนแรงไป?
พูดถึงการปลุกเมื่อครู่ของคุณประธานกรรมการคุณกฎน่ะหรือ...เดาได้เลยว่าคนที่พบเห็นเหตุการณ์นั้นไม่มีใครอยากให้พี่ท่านมาช่วยปลุกแน่นอน เมื่อครู่นี้กว่าคุณสุดหูรูดจะตื่น กำแพงโรงเรียนก็เป็นรอยเลือดลากราวคดีฆาตกรรมอำพรางเสียแล้ว อีกทั้งความถี่ของการโขกกำแพงนั่นอาจทำได้ถึงขนาดที่กินเนสบุ๊คต้องบันทึกไว้...ถ้าพูดกันซื่อๆ ในฐานะมนุษย์แล้วล่ะก็..ไอ้สุดหูรูดนี่มันยังมีชีวิตอยู่ได้มันเกินคนเมพขริงๆ!! เพราะถ้าเป็นคนธรรมดานั้นไซร้ไม่แคล้วสมองไหลกันไปข้าง ไตไม่แลบออกมาให้มันรู้ไป!!!
เจ้าสัตว์กินพืชสายพันธุ์สุดหูรูดขมวดคิ้วเข้าหากันพลางทำสีหน้าปั้นยาก กับคำอธิบายยาวเหยียดที่คนตรงหน้าย้ำว่า สั้นๆ ง่ายๆ.. ฮิบาริ เคียวยะมองคนสมองช้าอย่างขัดใจ..
ไม่หน้าตบปากรับคำไอ้สัตว์กินพืชสุดหูรูดนี่มาเลย...
“ชั้นถามว่า เข้า-ใจ-ไหม?..”เสียงหวานเย็นยะเยียบถามเน้นย้ำที่ละคำ เจ้าสุดหูรูด หันมามองแบบมึนๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่รู้เรื่อง..
“ไม่เข้าใจแบบสุดหูรูด!”เสียงตอบรับจากลูกศิษย์ไร้หัวคิดทำเอาคนเป็นอาจาร์ยคิ้วกระตุกยิก นิ้วเรียวที่ถือกระดาษบีบเข้าหากันดังกร๊อบเหมือนอยากจะฆ่าคนเต็มแก่ ฮิบาริกัดฟันแน่ก่อนพยายามใจเย็นอธิบายซ้ำอีกรอบ ดวงตาฉายแววอำมหิตระริกพิกล จนน่าสงสัยว่าการสอนครั้งอีกอาจมีการนองเลือดเป็นแน่
“เข้าใจไหม...”หลังจากอธิบายซ้ำจากการวนลูปในบรรทัดด้านบน ฮิบาริ เคียวยะก็ถามในประโยคเดิมอีกครั้ง เจ้าคนสุดหูรูดเกาหัวแกรกๆ เหมือนคนที่ผมเป็นรังแค พลางพยักหน้าเร็วๆ เหมือนกับว่าเข้าใจแล้ว...
แต่หน้าแกมันบอกว่าไม่เข้าใจสักนิด เจ้าสัตว์กินพืชงี่เง่า!!!!
“งั้นแกเขียนสรุปสิ”ร่างบางว่าพลางยื่นกระดาษกับดินสอให้ เจ้าสัตว์กินพืชงี่เง่าที่ว่า เรียวเฮรับมาก่อนเขียนยุกยิกลงบนกระดาษ แล้วส่งกลับแบบไม่ถึงนาที..
คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนรับสิ่งที่เจ้าลูกศิษย์เขียนมาอ่าน..
‘XXXXXXX...’
มือเพรียวกำกระดาษในมือแน่น นัยน์ตาสีนิลจ้องมันราวกับโกรธแค้นมากับภพสามชาติ! ถ้าเกิดเป็นการ์ตูนแฟนตาซีกระดาษนี่ต้องไหม้เป็นผุผงอย่างแน่นอน
แกเขียนภาษาอะไรมาให้ชั้นอ่าน!!
เขียนสั้นๆ มันก็พอเดาได้ว่าเอามาแต่หัวข้อ แต่ลายมือนี่มัน....ถ้าไม่ติดว่าเขาอยู่ด้วยตอนที่มันเขียนอยู่เมื่อครู่ เขาคงจะคิดว่า มันใช้กีบเท้าหลังของมันเขียน!
“กะ...”
“เก่งมากแบบสุดหูรูดเลยใช่ไหมล่ะ!!! อย่างชั้นน่ะถ้าต้องใจมันต้องสุดหูรูดอยู่แล้ว!!!!”เรียวเฮพูดเข้าข้างตัวเองพลางหัวเราะอย่างสุดหูรูด แบบถ่อมตัวซะไม่มีโดยหารู้ไม่ว่าภัยกำลังจะถึงตัวนะนั่น..
“กะ...แกไปหัดเขียนหนังสือมาใหม่เลยไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
-TBC-
ตอน 4 เสร็จแล้ว..เย้~//นอนตาย
ดูเมะตอนที่ 183 ไม่อยากจะบอกว่าเค้าจิ้นAll18..
แต่น้องฮิถูกเรียวเฮเดินตามตื้อขอความรักล่ะ..อรั้ย..//โดนตบกลิ้ง
ตอนนี้ความจริงตั้งเรทไว้ที่G
แต่ต้องหมุนเข็มค่ะ มันมีฉากความรุนแรงXD
มีใครอยากทำตามบ้างค่ะ ถ่ายรูปมาให้ดูด้วย//โดนตบ
P.s.เมะนี่มันแข็งขริงๆ เซ็งเป็ดแต่ก็ชอบเซอร์วิส!//โดนเตะกระเด็นออกนอกบทความ
Author: Ruri,Rinrin
Pairing:3318<Sasagawa Ryouhe x Hibari Kyoya>
Rate: PG-13
Warning: Yaoi
เคยสงสัยกันบ้างไหม? โลกหลังความตายเป็นยังไง? พญามัจจุราชมีจริงหรือเปล่า? ยมทูตหน้าตาเป็นอย่างไร? บางที ซาซางาวะ เรียวเฮ น่าจะให้คำตอบได้... แต่ก็..บางทีน่ะนะ เพราะสมองเยี่ยงปลาทองแบบนี้ที่จำได้แต่เรื่องมวยนั่น อาจจะจำเรื่องตอนที่โดนซัดลงไปนอนไม่ได้ ถ้าเกิดลองรื้อฟื้นความหลังล่ะก็ สามารถสรุปใจความได้ว่า เจ้าสุดหูรูดสารภาพรักกับ(นาง)พญาทอนฟาแห่งนามิโมริ แล้วต่อยหน้าเขาแบบเต็มเหนี่ยว จนทำเอาแม่คุณน็อตหลุดกระทืบสุดหูรูดคุงแหลกเป็นกุ้งแห้งป่นในน้ำพริกกะปิ ซะอย่างงั้น ไม่รู้จะสงสารคนที่นอนแบ็บอยู่กับพื้นดีไหม..
มันบ้าหรือมันโง่ว่ะเนี่ย!!!
เมื่อเหลือบมองเสี้ยวหน้าสวยๆ ของประธานกรรมการระเบียบ ก็บอกไม่ถูกว่าควรจะรู้สึกยังไง เกิดมาไม่เคยเห็นพี่ท่านจะมีรอยขีดข่วนแต่วันนี้กลับมือรอยช้ำเป็นจ้ำที่ใบหน้าบนผิวขาวๆ แต่ไม่ต้องเดาก็คงรู้ว่าพี่ท่านฉุนกึกล่ะนะ บรรยากาศมาคุหฤหรรษ์ แบบนี้...ควรจะตั้งใจเรียนใช่ไหม..?
.
.
.
.
กริ๊ง~!!!!!!!!!!
เสียงออดยามพักเที่ยงดังวังเวงแว่วมาเหล่าดังเรียนรู้สึกดังภูตผีที่ถูกปลดปล่อยเลยทีเดียว นักเรียนหลายคนบิดซ้ายบิดขวาไล่ความปวดเมื่อยจากการเข้าญาณเฝ้าพระอินทร์ออกไป บางคนวิ่งไปกินข้าว บางคนเดินมาคุยกับเพื่อน ส่วนใครบางคนที่นอนอยู่บนพื้นก็ยังอยู่ที่เดิม...แล้วตกลงว่า.. ตายรึยังนะ?
ฮิบาริ เคียวยะ หลับตาลงเพื่อหลีกหนีจากความเคร่งเครียดบนกระดานสีดำ นิ้วเรียวคว้าโครงแว่นสีเงินแล้วดึงออกมาจากจมูกได้รูปของตน นิ้วของมืออีกข้างบีบสันจมูกของตัวเอง คลายความปวดเมื่อยเล็กน้อย นัยน์ตาสีนิลคู่งามเปรยตามองเจ้าคนที่นอนอยู่บนพื้น..
ล้มไม่ลุก..
หรือว่าตายไปแล้วกันแน่?
ริมฝีปากสีสดเหยียดออกน้อยๆ เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ ร่างเพรียวบางลุกขึ้นเดินไปหาเจ้าสุดหูรูดที่นอนอยู่กับพื้น ก่อนย่อเข่าลงมือเรียวคว้าไปที่ผมสีเงินๆ จิกขึ้นมาจ้องมองใบหน้าโง่ๆ ของคนที่นอนตาย ลมหายใจของคนตรงหน้าผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ บอกว่าไอ้หมอนี่ยังไม่ตาย ดวงตาสีนิลเพ่งพินิจใบหน้าของเจ้าคนสุดหูรูด ใบหน้านั้นดูดีไม่น้อย ถ้าไม่ติดผิวที่หยาบกร้านจากการฝึกซ้อม แล้วก็คราบน้ำลายที่ติดอยู่ที่ปากนั่นน่ะ
แกหลับใช่ไหม!!!?!?!
แขนเรียวกระชากร่างนั้นขึ้นมาจากพื้นห้องเรียน แขนกำยำของเรียวเฮห้อยต่องแต่งเหมือนตุ๊กตาไล่ฝน น้ำลายยืดย้อยน่ารังเกียจพิกล แต่เท่าที่ดูแล้วเจ้าตัวน่าจะกำลัง...เออ..อยู่ในห้วงฝันกระมั้ง..
“งืมๆ..เคียวโกะ พี่ขออีก 5 นาที..”
นั่นปะไร!
หึ...ชั้นจะปลุกแกเองเจ้าสัตว์กินพืชสายพันธุ์สุดหูรูด...(?)
ริมฝีปากบางขยับยิ้มเย็น... ก่อนเหวี่ยงร่างนั้นใส่ผนังห้องเรียนเสียเต็มแรง..
โครม!!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!! เคียวโกะพี่ขอโทษ!!!!!!!!!!!!!!”
..เรียวเฮ..น้องสาวเอ็งโหดขนาดนี้เลยเหรอ...
“อืม..งืมๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงครางงึมงำน่าตบของเจ้าสุดหูรูดยังไม่จบ มือเพรียวที่จิกหัวเงินๆ นั่นดึงใบหน้าง่วงหน้าของเรียวเฮขึ้นมาดูอีกที หน้าผากของบุคคลสุดหูรูดนั้นมีรอยช้ำสีม่วงๆ เลือดซิบๆ ที่คาดว่าจะปูดโปนออกมาในไม่ช้า คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันน้อยๆ ก่อนริมฝีปากบางจะเหยียดยิ้มเย็นยะเยือกออกมาอีกครั้ง..
ถ้าเกิดแกไม่อยากตื่นตอนนี้..ก็อย่าตื่นขึ้นมาอีกเลย!!
โป๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!
...............
“ฟังก์ชั่นตรีโกณมิติ เรียกเป็นภาษาอังกฤษว่า ‘Trigonometric function’ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาสามเหลี่ยมและปรากฏการลักษณะในคาบ และนิยามด้วยอัตราส่วนสองข้างของสามเหลี่ยมมุมฉากหรืออัตราส่วนพิกัดของจุดบนวงกลมหนึ่งหน่วย อาจเป็นรูปนิยายทั่วไปเช่น อนุกรมอนันต์ มี หลักๆ อยู่ด้วยกัน 6 ฟังก์ชั่น คือ ไซน์ โคไซน์ แทนเจนต์ ซีแคน โคซีแคน โคแทนเจนต์ ง่ายๆ สั้นๆ แค่นี้ นายเข้าใจไหม?”เสียงหวานพร่ำอธิบายก่อนจะถามตบท้ายราวกับเป็นเรื่องที่เข้าใจง่ายๆ สมองทึบหนาระดับนี้น่ะเหรอจะเข้าใจ นัยน์ตาสีนิลปาดมองคนที่นั่งทำหน้าเอ๋อ น้ำลายยืดราวเด็กปัญญาอ่อน มันก็เป็นคนดึงดันให้เขามาสอนเองแท้ๆ..
หรือเมื่อกี้เขาปลุกมันรุนแรงไป?
พูดถึงการปลุกเมื่อครู่ของคุณประธานกรรมการคุณกฎน่ะหรือ...เดาได้เลยว่าคนที่พบเห็นเหตุการณ์นั้นไม่มีใครอยากให้พี่ท่านมาช่วยปลุกแน่นอน เมื่อครู่นี้กว่าคุณสุดหูรูดจะตื่น กำแพงโรงเรียนก็เป็นรอยเลือดลากราวคดีฆาตกรรมอำพรางเสียแล้ว อีกทั้งความถี่ของการโขกกำแพงนั่นอาจทำได้ถึงขนาดที่กินเนสบุ๊คต้องบันทึกไว้...ถ้าพูดกันซื่อๆ ในฐานะมนุษย์แล้วล่ะก็..ไอ้สุดหูรูดนี่มันยังมีชีวิตอยู่ได้มันเกินคนเมพขริงๆ!! เพราะถ้าเป็นคนธรรมดานั้นไซร้ไม่แคล้วสมองไหลกันไปข้าง ไตไม่แลบออกมาให้มันรู้ไป!!!
เจ้าสัตว์กินพืชสายพันธุ์สุดหูรูดขมวดคิ้วเข้าหากันพลางทำสีหน้าปั้นยาก กับคำอธิบายยาวเหยียดที่คนตรงหน้าย้ำว่า สั้นๆ ง่ายๆ.. ฮิบาริ เคียวยะมองคนสมองช้าอย่างขัดใจ..
ไม่หน้าตบปากรับคำไอ้สัตว์กินพืชสุดหูรูดนี่มาเลย...
“ชั้นถามว่า เข้า-ใจ-ไหม?..”เสียงหวานเย็นยะเยียบถามเน้นย้ำที่ละคำ เจ้าสุดหูรูด หันมามองแบบมึนๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่รู้เรื่อง..
“ไม่เข้าใจแบบสุดหูรูด!”เสียงตอบรับจากลูกศิษย์ไร้หัวคิดทำเอาคนเป็นอาจาร์ยคิ้วกระตุกยิก นิ้วเรียวที่ถือกระดาษบีบเข้าหากันดังกร๊อบเหมือนอยากจะฆ่าคนเต็มแก่ ฮิบาริกัดฟันแน่ก่อนพยายามใจเย็นอธิบายซ้ำอีกรอบ ดวงตาฉายแววอำมหิตระริกพิกล จนน่าสงสัยว่าการสอนครั้งอีกอาจมีการนองเลือดเป็นแน่
“เข้าใจไหม...”หลังจากอธิบายซ้ำจากการวนลูปในบรรทัดด้านบน ฮิบาริ เคียวยะก็ถามในประโยคเดิมอีกครั้ง เจ้าคนสุดหูรูดเกาหัวแกรกๆ เหมือนคนที่ผมเป็นรังแค พลางพยักหน้าเร็วๆ เหมือนกับว่าเข้าใจแล้ว...
แต่หน้าแกมันบอกว่าไม่เข้าใจสักนิด เจ้าสัตว์กินพืชงี่เง่า!!!!
“งั้นแกเขียนสรุปสิ”ร่างบางว่าพลางยื่นกระดาษกับดินสอให้ เจ้าสัตว์กินพืชงี่เง่าที่ว่า เรียวเฮรับมาก่อนเขียนยุกยิกลงบนกระดาษ แล้วส่งกลับแบบไม่ถึงนาที..
คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนรับสิ่งที่เจ้าลูกศิษย์เขียนมาอ่าน..
‘XXXXXXX...’
มือเพรียวกำกระดาษในมือแน่น นัยน์ตาสีนิลจ้องมันราวกับโกรธแค้นมากับภพสามชาติ! ถ้าเกิดเป็นการ์ตูนแฟนตาซีกระดาษนี่ต้องไหม้เป็นผุผงอย่างแน่นอน
แกเขียนภาษาอะไรมาให้ชั้นอ่าน!!
เขียนสั้นๆ มันก็พอเดาได้ว่าเอามาแต่หัวข้อ แต่ลายมือนี่มัน....ถ้าไม่ติดว่าเขาอยู่ด้วยตอนที่มันเขียนอยู่เมื่อครู่ เขาคงจะคิดว่า มันใช้กีบเท้าหลังของมันเขียน!
“กะ...”
“เก่งมากแบบสุดหูรูดเลยใช่ไหมล่ะ!!! อย่างชั้นน่ะถ้าต้องใจมันต้องสุดหูรูดอยู่แล้ว!!!!”เรียวเฮพูดเข้าข้างตัวเองพลางหัวเราะอย่างสุดหูรูด แบบถ่อมตัวซะไม่มีโดยหารู้ไม่ว่าภัยกำลังจะถึงตัวนะนั่น..
“กะ...แกไปหัดเขียนหนังสือมาใหม่เลยไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
-TBC-
ตอน 4 เสร็จแล้ว..เย้~//นอนตาย
ดูเมะตอนที่ 183 ไม่อยากจะบอกว่าเค้าจิ้นAll18..
แต่น้องฮิถูกเรียวเฮเดินตามตื้อขอความรักล่ะ..อรั้ย..//โดนตบกลิ้ง
ตอนนี้ความจริงตั้งเรทไว้ที่G
แต่ต้องหมุนเข็มค่ะ มันมีฉากความรุนแรงXD
มีใครอยากทำตามบ้างค่ะ ถ่ายรูปมาให้ดูด้วย//โดนตบ
P.s.เมะนี่มันแข็งขริงๆ เซ็งเป็ดแต่ก็ชอบเซอร์วิส!//โดนเตะกระเด็นออกนอกบทความ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น