คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : พานพบ-วอดก้ามาตินี่!!!!
ตอนที่4
"เฮ้ยๆฉันยังไม่ได้แต่งงาน จะตายแล้วเหรอเนี่ย โอย~~น่ากลัว "นินจาผู้พี่แกล้งร้องเสียงหลงทำเป็นกลัวอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาซาคอนที่มีหัวติดอยู่กับที่ต้นแขนซ้ายของคนขี้เล่น โกรธจนควันออกหู
"มาๆพี่ผมจัดการให้"นินจาผู้น้องเมื่อเห็นพี่ตัวเองเล่นก็เริ่มเล่นด้วยโดยการถกแขนเสื้อชึ้นทำท่าเหมือนจะชำแหละคางคกหรือพิสูจน์ซากกบอะไรบางอย่างทำเอาซาคอนที่โกรธจัดจะแย่อยู่แล้วแทบจะระเบิดตัวเองเพราะฉนวนที่เรียกว่าความโกรธ
//แดนหมอกสวรรค์!!!//ทายูยะเห็นท่าไม่ดีเพราะท่าซาคอนโกรธก็อาจเข้าทาง2พี่น้องนั้นได้ จึงรีบหยิบปี่ญี่ปุ่นของตนมาเล่นเพลงซึ่งเป็นไม้เด็ดใหม่ทันที ทำนองเพลงปี่ของทายูยะมีพลังทางเสียง ซึ่งสามารถทำให้คนฟังประสาทหลอนได้ ที่เธอไม่คิดกลัวว่าเพื่อนในกลุ่มเธอจะโดนคาถาจากเสียงเพลงนี้ของเธอไปด้วยนั้นก็เพราะคาถานี้จะใช้ไม่ได้ผลกับผู้ที่มีจักระเท่าเทียมหรือสูงกว่าผู้ใช้คาถา
ซึ่งหมายความว่านินจาโอโตะทั้ง5มีจักระมากมายพอที่พวกเขาจะมั่นใจว่านินจาธรรมดาทั่วไปไม่มีทางเทียบได้
เสียงเพลงทำนองเย็นชืดแต่พลิ้วไหวบอกได้ถึงความยากของเพลง ท่วงทำนองที่สอดรับกันได้อย่างลงตัวอาจทำให้ผู้ฟังทั้งหลายเคลิบเคลิ้มไปกับบทเพลงได้ถ้าไม่มีเหตุการณ์ต่อไปนี้เกิดชึ้น
หมอกสีขาวบางตาเริ่มจับตัวในบรรยากาศของป่าเขา เสียงสัตว์ป่าน้อยใหญ่หรือใบไม้หายไปอย่างน่าใจหาย
บรรยากาศที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันทำให้นินจาทั้งคู่รู้ตัวว่าเจอกับคาถาล่วงตาเข้าให้แล้ว
//คลาย//นินจาทั้งคู่ผสานอินแล้วร้องออกมาพร้อมกัน
"....."บรรยากาศของหมอกสีขาวและโลกที่ไร้เสียงยังคงอยู่
"เฮ้ย!!! คลายๆๆๆๆๆ ไมคลายไม่ได้ฟะ"ไม่ว่าจะคลายคาถากี่ครั้งสภาพอากาศที่โดนเสียงเพลงของทายูยะสร้างขึ้นก็ไม่อาจหายไป
"หึๆ...พวกนายไม่รอดแล้วละ..ฉันจะค่อยๆเปลี่ยนเซลล์ในตัวนายให้กลายเป็นเซลล์ของฉัน...ฉันจะกลืนร่างของนายไง555+"ซาคอนที่อยู่ที่แขนนินจาผู้พี่หัวเราะออกมาหลังจากบอกแผนการฆ่าที่แสนเลือดเย็น
"พี่หมอกนี่มัน..."นินจาคนน้องหันมาพูดกับพี่ชาย
"ใช่...มันไม่ได้มีไว้แค่อำพรางตัวพวกมันหรอกนะ...มันดูดจักระ"นินจาผู้พี่ตอบขณะรู้สึกได้ถึงจักระที่ค่อยๆลดลงทีละน้อย
//รู้ตัวแล้วเหรอ//ทายูยะนึกในใจขณะเล่นเพลงของเธอต่อ
"งั้นอุดหู"พี่ชายซึ่งมีความสุขุมกว่ารีบสั่งการน้องชาย
//หึๆ..ไม่มีประโยชร์หรอก~~//ทายูยะเมื่อเห็นการกระทำของ2นินจาก็อดนึกขำไม่ได้ถึงความคิดของนินจาผู้พี่
2พี่น้องยกมือชึ้นมาทำท่าอุดหูทั้ง2ข้าง หวังรอดพ้นจากเสียงนรกที่ชื่อคาถาอ้างสวรรค์แต่ความจริงจะพาพวกเขาไปลงนรกมากกว่า ตอนแรกพวกเขาก็คิดว่านรกหรือสรรรค์ก็ตายเหมือนกัน มีค่าเท่ากัน
แต่ท่าทางพวกโอโตะนินคงไม่ให้พวกเขาได้ตายสบายๆแบบชึ้นสรรค์เป็นแน่แท้ นี่เองทำให้พวกเขารู้ครั้งแรกว่าตายสบายคือขึ้นสวรรค์ ตายศพไม่สวยหรือตายแบบทรมานคือลงนรก...
เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อไปตามท่วงทำนองเย็นชืด มันเหมือนสามารถแทรกซึมผ่านขุมขนทะลุเข้าไปหาโสตประสาทที่หูพวกเขาได้โดยตรงโดยไม่ต้องผ่านใบหูซึ่งทั้ง2มือทั้ง2ข้างอุดอยู่
"ง่า~ไม่เห็นได้ผลเลยงะ"
น้องชายหันมาบอกพี่ชายพร้อมเอามือที่ใช้อุดหูทั้ง2ข้างลงเป็นจังหวะเดียวกับที่คิโดมารุซึ่งอยู่บนต้นไม้ไม่ไกลจากนินจาทั้ง2ลงมือ
//ความรุนแรง100%ความแม่นยำ100%....ยิง//
เฟี้ยว
เสียงลูกธนูขนาดยักษ์ดังแหวกอากาศออกมา
//เสียงนี่...//
ปั๊ก
นินจาผมดำเมื่อได้ยินเสียงก็รีบหันหลังไปใช้สันมือฟาดลงกลางลำธนูให้มันหักครึ่งพร้อมกับที่เบี่ยงตัวหลบจากวิถีลูกธนู
สวบ
อูคอนที่ควรจะนอนตายไปแล้วลุกชึ้นมาแล้วง้างคันธนูแล้วยิงใส่นินจาผมดำในระยะเผาขน
ลูกธนูขนาดใหญ่เท่าอันแรกเสียบเข้าที่กลางหน้าอกของนินจาผมดำ
"ความแม่นยำ300%ความรุนแรง300%"อูคอนพูดขึ้นขณะถือคันธนูด้ามใหญ่ไว้ที่มือขวาแล้วแปรสภาพเป็น
คิโดมารุที่ใช้ใยแมงมุมเหล็กเคลือบตัวเองเกือบทั้งตัวเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองได้รับความบาดเจ็บจากคาถาสายฟ้าของนินจาผมดำ เขาอยู่ในสภาะที่2ที่ค่อนข้างเหมือนแมงมุมเข้าไปทุกที ดวงตาของเขาไม่ใช้ดวงตาของมนุษย์หากแต่เป็นดวงตาของสัตว์นักล่าอย่างแมงมุมที่รอให้เหยื่อมาติดใยก่อนลงมือสังหารด้วยความเงียบกริบ
"คิซาตะ!!!!"นินจาผมทองเรียกชื่อน้องชายออกมาครั้งแรกด้วยความตกใจ
พรึ่บ~
ร่างของนินจาผมดำผู้น้องที่ชื่อคิซาตะล้มลงจมกองเลือดของตัวเองที่ออกมาจากบาดแผลขนาดใหญ่และทางปากโดยที่ลูกธนูที่ทำจากใยเหล็กของคิโดมารุยังคงเสียบคาร่างของเขาอยู่ โดยที่คิโดมารุคนแรกที่เป็นตัวหลอกล่อได้หายไปแล้ว ซึ่งมันก็คงมาจากคาถาแยกเงาของคิโดมารุเป็นแน่
"ไม่เป็นไร...เดี๋ยวแกก็จะได้ตามน้องสุดที่รักของแกไปแล้วละ.."อูคอนซึ่งอยู่ในสภาวะที่2ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาเหมือนพี่ชายฝาแฝดซาคอนของตนในสภาะที่2ไม่ผิดเพี้ยนดังขึ้นข้างหลังนินจาผมทอง
"ตายซะ"ซาคอนกู่ร้องแล้วเริ่มกำจัดเซลล์ของนินจาผู้พี่ให้เป็นของตัวเอง
"อ๊ากกกกกกก"
............................................
โต๊ะวงกลมสีขาวทำด้วยไม้ ตรงกลางโต๊ะมีลวดลายต่างๆนับ10ลาย โต๊ะเหล่านี้กระจัดกระจายไปทั่ว
ลานกว้างซึ่งรายล้อมไปด้วยพันธุ์ไม้นานาพันธุ์ ริมลานกว้างนี้จะมีร้านขายอาหารและเครื่องดื่มนานาชนิดที่ทางโรงเรียนได้จัดให้ ลานนี้มีทางถนนเข้าออกด้วยกันถึง4ทิศ ทิศใต้เป็นที่พักของเหล่าอาจารย์ ทิศตะวันออกเป็นอาคารเรียน ทิศตะวันตกเป็นห้องของหมวดวิชาต่างๆ
ทิศเหนือคือ สนามฟุตบอลและประตูโรงเรียนซึ่งขณะนี้กำลังมีกลุ่มคนกำลังเดินมาตามทาง
"ดีจังเลยวุ้ย อาจารย์เป็นที่ปรึกษาห้องเราก็เลยได้ปล่อยก่อนห้องอื่น โรงอาหารจะได้โล่งๆ"
เบนพูดออกมาเสียงดัง
//ต่อให้มีคนนายก็ไม่เดือดร้อนนี่หว่า แซงตลอด...//หลายคนคิดขึ้นมาพร้อมกัน
"มาๆพวกเราแนะนำเองฟาย~"บลูเมื่อถึงเวลาพักเที่ยงก็รี่มาหาฟายพร้อมเพื่อนของเธอในกลุ่มแล้วอาสาจะแนะนำร้านขายอาหารให้
"เออ.....ก็ดี"ฟายลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ก็ตกลงแทบจะในทันทีเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังจนน่าขำของบลูและท่าทางของบัตเตอร์ที่ยกมือซ้ายขึ้นมาแตะริมฝีปากแล้วหัวเราะคิกๆขณะเดียวกันเธอก็มองเพื่อนของเธอด้วยสายตาขบขันน้อยๆภาพและท่าทางของเธอทำให้ฟายรู้สึกว่าที่ท้องของเขาเกิดการกระตุกของอะไรสักอย่าง
เมื่อลูกทัวร์ตกปากรับคำเจ้าของทัวร์ก็จับลูกทัวร์ลากไปรอบลานเพื่อแนะนำร้านอาหาร
"ที่นี่มีร้ายขายน้ำอยู่ร้านเดียวที่เหลือจะเป็นตู้ขายน้ำ"บลูทำการแนะนำร้านที่มีชายหญิงที่ท่าทางเป็นสามีภรรยากำลังกำลังช่วยกันทำงาน ภรรยาจัดเตรียมเครื่องปั่นที่ใช้ทำน้ำปั่น สามียกน้ำแข็งมาจากโรงเก็บของด้านหลัง
หน้าร้านเป็นขวดแก้วขนาดใหญ่หลาย10ใบบรรจุน้ำต่างๆ
ไปจนถึงขวดเหล้าที่มีไว้ตั้งโชว์ที่อยู่บนขั้นวางของหลังร้าน
ระหว่างที่ฟายกำลังมองๆของในร้านอยู่บลูและเพื่อนในกลุ่มก็สั่งน้ำมานั่งดื่มกันแล้ว
"ว่าไง เอาไรดีฟาย"ก้อนหันมาถามแล้วกลับไปดูดน้ำโกโก้ของตนต่อ
"วอตก้ามาตินี่ เขย่า แต่ไม่คน"คำตอบของเจ้านักเรียนใหม่ทำเอาเพื่อนนักเรียนทุกคนในแถบนั้นร่วมถึงเจ้าของร้านสามีภรรยาหน้าแทบทิ่มพื้นกับชื่อเครื่องดื่มที่คนไม่ได้ดูเจมส์ บอร์นยังรู้ว่ามันคือเครื่องดื่มแอนกอฮอร์สุดหรู แล้วโรงเรียนที่ไหนจะให้ร้านขายน้ำมาขายเหล้าให้เด็กนักเรียนละ
"นี่โรงเรียนนะไม่ใช้บาร์หรูในโรงแรม5ดาว"
นัทแทบจะตบกระบานฟายด้วยความหมั่นไส้ ขณะถือแก้วกาแฟเย็นที่หกไปครึ่งแก้วอยู่ในมือ
"อ้าวเหรอ~"ฟายตอบเสียงยานค้างแล้วเปลี่ยนไปสั่งน้ำกล้วยปั่นมาแทน
...................................
ท่ามกลางหมู่แมกไม้เขียวชะอุ่ม ต้นไม้สูงใหญ่นานาพันธุ์ชึ้นเต็มบริเวณ มีแสงแดดยามเย็นอ่อนๆส่องผ่านยอดไม้มายังพื้นเบื้องล่าง เหล่าวิหกเริ่มบินกลับรังหลังจากหากินมาทั้งวัน แต่ถึงฝูงวิหกจะพากันบินกลับรัง
แต่หมู่เกะนินทั้ง7ยังไม่มีวี่แววจะกลับบ้านของพวกตนแต่อย่างใด
"กินเร็วๆเข้าโจจิ ฉันอยากไปอีกหน่อยแล้วค่อยนอนพัก แถวนี้ท่าทางไม่ดีเลย"ชิกามารุหันมาพูดกับโจจิอย่าง
ซีเรียสปนหน่ายใจ ผิดกับโจจิที่กำลังนั่งกินผลไม้ที่เก็บมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน
"ฉันให้เวลา1ชั่วโมงนะ ทุกคนจะทำอะไรก็รีบทำ"สิ้นเสียงคนสั่งขี้รำคาญ จอมรำคาญที่มาเป็นหัวหน้าทีมก็ล่มตัวลงนอนอย่างไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
เมื่อหัวหน้าจอมขี้รำคาญเริ่มตัดขาดจากโลกภายนอก ลูกทีมทั้งหลายก็ต่างแยกไปหาอะไรทำฆ่าเวลา
....................................
เด็กสาวผมดำมีตาสีขาวอมม่วงกำลังพยายามเดินแหวกพุ่มไม้หนาออกมาอย่างยากลำบากแต่สุดท้ายเธอก็ผ่านมันมาจนได้ เบื้องหน้าของเธอก็คือ สระน้ำที่มีขนาดไม่ใหญ่มากนักแต่มันก็พอที่จะให้เธอล้างหน้าล้างตาให้เธอหายใจลอยแล้วกลับมาตั้งใจทำภารกิจได้ กลางสระมีเพียงดอกบัวช่อเล็กๆหนึ่งดอกทำให้มันช่างดูโดดเดี่ยวยิ่งนัก ริมหนองน้ำมีกอไผ่ชึ้นหนาแน่นจนบางทีก็ดูน่ากลัวใช่ย่อย ความนิ่งของน้ำทำให้มันเปรียบเสมือนกระจกที่ใช้สะท้อนภาพของฮินาตะลงบนผิวน้ำ
ฮินาตะใช้มือทั้งคู่ของเธอวักน้ำขึ้นมาจากบ่อน้ำช้าๆ แล้วล้างหน้าด้วยความไม่รีบร้อน
ฮินาตะมองหน้าของตัวเองในน้ำซึ่งหน้าของเธอที่สะท้อนบนผิวน้ำยากที่จะบอกได้ว่าอารมณ์ตอนนี้ของเธอเป็นอย่างไร
//ทำไมเราไม่หายใจลอยสักทีนะ...//ฮินาตะแปลกใจกับตัวเองจริงๆที่ความฝันทำให้เธอคิดมากได้ถึงเพียงนี้
หืมม์
แต่แล้วสายตาเหม่อลอยของฮินาตะก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจที่เงาในน้ำกำลังมีบางสิ่งถูกแต่งแต้มเพิ่มเติมลงในเงาสะท้อนบนผิวน้ำ เงาของเด็กสาวร่างบางยังคงอยู่แต่บนเงาสะท้อนบนผืนน้ำกลับสะท้อนภาพเด็กหนุ่มผมทองดวงตาสีฟ้าครามฉายแววอบอุ่นมาอยู่เบื้องหลังเงาของเธอ
"นารุโตะคุง!!!!"ฮินาตะรีบหันหน้ามาทันทีเพื่อจะได้พบกับคนที่เธอคิดถึงเป็นที่สุด
"ก็ฉันไง^^""นารุโตะตอบอย่างง่ายๆแล้วมองสำรวจตัวเพื่อนผู้หญิงคนที่เขาไม่ได้พบมานานร่วม2ปี
นารุโตะอยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำ มีแจ๊คเก็ตสีดำเช่นกันสวมทับอยู่อีกชั้น กางเกงตัวใหม่ของเขาเป็นกางเกงยีนต์
ใบหน้าที่บอกได้ถึงนิสัยที่เลิกวู่วามเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่มีความสุขุมรอบครอบ และท่าทางที่เรียบร้อยไม่ขี้โวยวายทำให้เขาดูแปลกไปมาก แต่ถึงอย่างไรเขาก็คือนารุโตะ คนที่ฮินาตะต้องการเจอมากที่สุด
"ทะทะ เธอมาได้ไงเนี่ย"ฮินาตะตะกุกตะกักถาม ขณะที่เธอนำนิ้วชี้ทั้ง2มือมาจิ้มกันตรงหน้าหว่างอก
หน้าของฮินาตะออกสีชมพูระเรื่อเนื่องจากนารุโตะกำลังใช้สายตาจับจ้องเธอเพื่อดูการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าเธอ
"ก็วิ่งมาไง"นารุโตะตอบแบบง่ายๆเหมือนเดิมแล้วยื่นหน้าเข้าไปมองฮินาตะใกล้ๆเหมือนต้องการมองเห็นฮินาตะให้ชัดยิ่งขั้นเพราะสงสัยว่าฮินาตะเป็นไขหรือป่าวเพราะตอนนี้หน้าของฮินาตะเริ่มออกสีแดงหน่อยๆแล้ว
"ละ ละ...แล้วเธอ...ปะ...ไปฝึกกับท่านจิไรยะไม่ใช่เหรอ ทะทำไมกลับมาเร็วจัง"ฮินาตะตะกุกตะกักยิ่งกว่าเดิม
เมื่อนารุโตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ป้าซึนาเดะเรียกกลับมาทำภารกิจกับพวกเธอไง"
นารุโตะตอบแล้วเอามือข้างซ้ายของตนคล่ำที่ข้างแก้มของฮินาตะ การกระทำของนารุโตะเหมือนจงใจ
แกล้งให้ฮินาตะหน้าแดงยิ่งขึ้นจากหน้าสีแดงเล็กน้อยกลายเป็นสีแดงฉ้านไปแล้ว
"ก็ไม่ได้เป็นไขนี่ ทำไมหน้าแดงจัง...งั้นพวกนั้นอยู่ไหนละ..."นารุโตะถอนมือของตนออกจากแก้มฮินาตะแล้วถามถึงกลุ่มเกะนินที่เหลือ
...................................
"หาว~~"คิบะหาวออกมาขณะมองดูโจจิที่กินได้ไม่รู้จักอิ่ม
"ชิโนะ เธอว่าทำไมภารกิจที่เสี่ยงอันตรายถึงขนาดนี้...ทำไมพวกเรากลับไม่ระวังตัวกันเลยเนี่ย"ซากุระถามชิโนะอย่างหวาดวิตกขณะมองดูแต่คน คนหิวที่ไม่รู้จักอิ่มไม่สนใจสิ่งอื่นใดนอกจากผลไม้กองใหญ่ที่หามาได้ คนที่อยุ่กับสุนัขมากเกินไปก็เอาแต่นั่งหาววอดๆๆกับอากามารุ
เจ้าหญิงขี้อายหายไปล้างหน้าคนเดียว คนรักสวยรักงามก็กำลังนั่งส่องกระจกอยู่ หัวหน้าขี้รำคาญกำลังนอนแผ่หลาอยู่กับพื้น ที่เธอเห็นจะเป็นการเป็นงานสุดก็คือคนบ้าแมลงอย่างชิโนะ
"พวกเขา...เป็นพวกไม่เคารพกฏ...ถึงจะบอกยังไง...พวกเขาก็ไม่คิดจะทำตาม.."ชิโนะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นๆชวนหนาวทำให้ซากุระต้องใช้มือทั้ง2ข้างกอดตัวเองเพราะน้ำเสียงที่หนาวบาดลึกเข้าไปในรูขุ่มขน
เวลาผ่านไปพักใหญ่ๆซากุระก็เรียกอิโนะเพื่อหาเพื่อนคุยเพราะยังไงเธอก็ยังไม่อยากหนาวตายเพราะคำพูดของ
ชิโนะอีกรอบและท่าทางชิโนะก็หลับไปแล้วด้วยเพราะไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อยเลย
"อิโนะๆ...เฮ้"ซากุระสะกิดอิโนะที่กำลังส่องดูหน้าตัวเองในกระจกอย่างเหม่อลอยจนไม่ยอมหันมาตอบซากุระ
"ชิยัยนี่!!...คิบะคุง~~"ซากุระทำหน้าบูดใส่อิโนะแล้วหันไปหา คิบะซึ่งกำลังนอนเอกขเนกบนต้นไม้มานานแล้ว
"...."ทั้งสายตาและท่าทางของคิบะยังเหมือนเดิมที่สำคัญไม่มีการตอบด้วย
//เกิดอะไรชึ้น//
ซากุระเริ่มรู้สึกไม่ดียิ่งขึ้นเมื่อหันไปเห็นภาพโจจิถือกล้วยคาไว้ที่ปากโดยไม่ยอมยัดมันเข้าไปในปาก
"ชิกามารุ!!!"ซากุระรีบวิ่งไปไปปลุกชิกามารุ ที่นอนนิ่งๆไม่มีแม้แต่เสียงกล่น
"ทะแม่งๆแล้วงานนี้..."ซากุระเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าในที่นี้เหลือเธอคนเดียวที่ยังปกติ เธอต้องรีบจัดการหาต้นตอ
เหตุการณ์ที่ทำให้เพื่อนๆของเธอแข็งเป็นหินให้ได้โดยไว เพราะนี่ก็ใกล้จะค่ำแล้ว เหตุผลที่ชิกามารุไม่ต้องการพักที่นี่เพราะมันเหมาะจะเป็นที่ซุ่มโจมตีอย่างดีเลยทีเดียว ซึ่งเรื่องนี้เธอก็รู้ดีไม่น้อยไปกว่าชิกามารุ
"อ่ะกลิ่นนี้!!!"ซากุระเริ่มได้กลิ่นบางอย่างบางๆ มันทำให้เธอเริ่มปะติดปะต่อเรื่องบางได้แล้ว
เธอรีบหยิบขวดแก้วชึ้นมาจากกระเป๋าใส่อุปกรณ์นินจา แล้วมองมันอย่างซีเรียส
//พึ่งลองทำยานี่เองครั้งแรก...จะได้ผลหรือป่าวนะ//คิดเสร็จแล้วซากุระก็จัดการเอายาในขวดมายัดใส่ปากตัวเอง
ฉับพรั่นร่างกายและท่าทางของเธอก็ได้ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว สายตาจ้องมองไปที่เดียวเหมือนเหม่อลอยเช่นเดียวกับเพื่อนคนอื่น เวลาผ่านไปไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าเบาๆเกิดชึ้นใกล้ๆกันนั้น
"ไง...จับพวกโคโนะฮะได้แล้ว จะฆ่าทิ้งหรือจับกลับไปเป็นตัวประกันดี"นินจาผมดำซึ่งมีที่คาดหน้าผากเป็นสัญญาลักษณ์ของหมู่บ้านคิริถามความเห็นเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆตน
"ฉันว่าฆ่าเลยดีกว่า...การปล่อยพวกมันให้มีชีวิตตอนพวกเรามีโอกาสฆ่ามันได้เป็นเรื่องที่โง่มาก"นินจาผมแดงซึ่งเป็นนินจาของหมู่บ้านคิริเช่นกันตอบด้วยน้ำเสียงเลือดเย็นซึ่งพร้อมจะฆ่าหรือทำทุกอย่างให้ภารกิจที่ได้รับมอบมาสำเร็จ
ความคิดเห็น