คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การเผชิญหน้า-ชื่อของเจ้าหญิงหิมะ
ตอน3
"พวกนายตามพวกนั้นไปก่อนฉันจะจัดการเจ้าสวะ2ตัวนี้เอง"
เสียงที่บอกว่ามีความมั่นใจในตัวเองค่อนข้างสูงของคิมิมาโร่ดังขึ้น
ในเมื่อร็อค ลี หรือ กาอาระ ไม่อยู่เขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องไล่ตามพวกสวะนั้นไป
"ถึงไม่บอก ฉันก็จะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว"อูคอนตะโกนตอบ แล้วเริ่มออกตัววิ่งพร้อมพรรคพวกอีก3คนไปตามยอดต้นไม้ตามพวกชิกามารุไป
"นายจะดูถูกพวกฉันไปหน่อยมั่ง~~"นินจาผมทองพูดกับคิมิมาโร่
"ไม่หรอก...ฉันคนเดียวก็เอาพวกแก2ตัวอยู่..."น้ำเสียงคิมิมาโร่ยังคงเหมือนเดิม ซึ่งก็คือความมั่นใจเกินร้อย
"แต่ว่าพวกฉันคงปล่อยพวกของนายไปไม่ได้หรอกนะ
เพราะพ่อของฉันสอนไว้ว่าสัญญากับใครไว้แล้วต้องรักษาสัญญา"นินจาผมทองพูดออกมาเกือบจะเป็นจังหวะเดียวกับที่น้องชายของเขาหายตัวไปจากข้างๆเขาแล้วนินจาโอโตะทั้ง4 ก็กระเด็นตกจากต้นไม้ลงมากระแทกกับพื้นดังอั๊ก
"ก็อย่างที่พี่ฉันบอกน่ะละ...พ่อของพวกเราเคยบอกว่าสัญญาต้องรักษาด้วยชีวิต"นินจาผู้น้องซึ่งตอนนี้ไปยืนอยู่บนต้นไม้ซึ่งก่อนหน้านี้นินจาโอโตะทั้ง4ใช้เป็นที่ยันกาย แล้วกำมือข้างซ้ายชูไปทางคิมิมาโร่
"เปลี่ยนแผนนะ...ฆ่า2ตัวนี้ก่อน"คิมิมาโร่ร้องสั่งการพร้อมกับดึงกระดูกตัวเองออกมาจากหัวไหล่ตัวเองเพื่อออกมาเป็นอาวุธ ซึ่งอีก4นินจาโอโตะก็พยักหน้ารับแล้วลุกชึ้นมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรที่พร้อมจะขยี้คนที่หาญมาประกาศสงคราม
....................................................................
"เอาละนักเรียน การบ้านวันนี้คือการทำแบบฝึกหัดพาลาโบล่าหน้า19 "
เสียงอาจาย์ที่ปรึกษาซึ่งกลับมาสอนอีกครั้งสั่งการบ้านให้นักเรียนทั้งห้องกลับไปทำ ทำเอาบรรยากาศดูเฉาขึ้นไปอีกเพราะตั้งแต่อธิบายหลักการคิดทั้งห้องก็แทบจะร้องไห้กันอยู่แล้ว จะมีก็แต่ฟายที่ทำหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนในสายตาคนอื่น แต่ความจริงแล้ว...เขาเข้าใจตังหากละ มันง่ายกว่าการตัดสินใจดำเนินการในแต่ละภารกิจเสียอีกในความคิดของเขา
บรรยากาศในห้องเรียนดูผ่อนคลายไปเยอะสำหรับฟาย เมื่อฟายเริ่มคลำทางบทเรียนถูกทาง
ปัญหาที่เขาพบมากที่สุดก็คือวิชาคณิตซึ่งผิดแม้แต่จุดเดียวก็คือผิดทั้งหมด แต่เขาก็ใช้ความระมัดระวังจัดการกับปัญหานี้
"อ่า~~~"ฟายชูแขนทั้ง2ข้างออกมาบิดขี้เกียจ แล้วหันไปมองเด็กสาวที่เขาเจอตอนเข้ามาในห้องครั้งแรก
เธอกำลังนั่งอ่านหนังสือเรียนอย่างสงบเสงียมทั้งๆที่เธอก็แทบไม่รู้เรื่องอะไรเลย ใบหน้าบ่งบอกถึงความตั้งใจจริงแม้แววตาจะดูกระสับกระส่าย ท่าทางของเธอเหมือนเจ้าหญิงหลุดออกมาจากวังยังไงอย่างงั้น ตรงข้ามกับเพื่อนของเธอที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนานเป็นทองไม่รู้ร้อนของจริง
"เฮ้ย~ก้อนต่อไปคาบไรอ่ะ"ฟายหันมาร้องถามเด็กหนุ่มตัวใหญ่ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเขา
"เดี๋ยวๆ"ก้อนพูดพลางก้มลงไปดูตารางเรียนใต้โต๊ะ
"คาบพละ เสร็จแล้วก็ข้าวเที่ยง"ก้อนร้องตอบ
"พละเรียนที่ไหนน่ะ"ฟายถามต่อ
"สนามหน้าโรงเรียนไงถามแปลกๆหรือว่าจะไปเล่นพละในห้องน้ำ"เด็กหนุ่มใส่แว่นที่ออกมาเป็นกรรมการห้ามมวยเมื่อครู่โผล่มาจากข้างหลังฟาย
"เมื่อเช้าฉันพึ่งออกกำลังกายในห้องน้ำน่ะ"ฟายตอบตามความจริงเพราะทุกเช้าเขาก็ออกกำลังกายในห้องน้ำจริงๆ
เพื่อประหยัดเวลา ซึ่งนั้นก็ทำเอาเด็กหนุ่มใส่แว่นแทบอยากเอาหัวโขกกำแพง
ใครจะไปคิดละว่าห้องน้ำในบ้านฟายที่โคโนะฮะจะมีอุปกรณ์ออกกำลังกายอยู่ด้วย
"เออ...เจ้าหมอนี่ชื่อนัท"ก้อนจัดการแนะนำเด็กหนุ่มใส่แว่นให้ฟายรู้จัก ฟายก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
"แล้ว....พวกนั้นละ"ฟายหันไปทางกลุ่มเด็กสาวที่พูดคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน โดยมีเด็กสาวท่าทางเรียบร้อยคอยฟังการสนทนาอยู่แล้วตอบเป็นบ้างครั้งหลังจากที่เธอตัดสินใจได้ว่า สมาธิของเธอสู้เสียงคุยของเพื่อนในกลุ่มไม่ได้
"กลุ่มนั้นก็... ไอ้คนที่ท่าทางไม่ค่อยเต็มก็...บลู ตัวเล็กๆนั้นก็..มินิ คนที่พึ่งวางหนังสือก็บัตเตอร์แล้วที่อยู่ทางซ้ายสุดก็ บี"ก้อนแนะนำต่อ
"บัตเตอร์เหรอ..."
ฟายเรียกชื่อเด็กสาวผิวหิมะออกมาเบาๆทำให้ไม่มีใครได้ยินเสียงนี้แต่กลับมีคำถามหนึ่งทำเอาฟายสะดุ้ง
"นายสนใจเหรอ"
O///O
เสียงที่ออกมาจากบอกเจ้าจอมหาเรื่องซึ่งก็คือเจ้านัทร้องถาม
"ถ้านายชอบบลูนะ นายก็ต้องโรคจิตแบบเดียวกับมันถึงจะจีบมันได้~~ถ้าชอบมินิ....แสดงว่า...นายชอบเล่นกระดานโต้คลื่นถ้า..แต่นายต้องไปวางมวยกะเจ่าอาร์ต...ถ้า.."นัทพูดแล้วชำเลืองหันไปดูกลุ่มเด็กสาวผู้ต้องสงสัยว่าใครจะมาเป็นคู่หวานชื่นคู่ต่อไปในห้องร่วมกันกับฟาย
"เดี๋ยวๆนัท กระดานโต้คลื่นไรอ่ะ"ก้อนถามแทรกชึ้นมาทำเอานัทชะงัก
"เออ...มึงอย่ารู้เลย"นัทพยายามเลี่ยงคำตอบ
"ถ้านายชอบ...บีแสดงว่านายชอบของใหญ่ๆแต่ถ้านายจะจีบนะ นายต้องหากล้วยหาอ้อยมาซักคันรถหนึ่งละ...แล้วถ้าบัตเตอร์นะ..นายต้อง...."
พอถึงจุดนี้ ฟายก็ลุ้นแทบอดใจไม่ได้จึงเตรียมรีบสักต่อ แต่ประสบการณ์บอกว่าเจ้าคนบอกข้อมูลกำลังพิจารณาท่าทางของเขาอย่างละเอียดเพื่อนำไปประมวลผล ซึ่งนั้นก็ทำให้ฟายต้องงัดมุขถนัดออกมานั้นก็คือการ...ตีหน้าตาย
"นายต้อง...ไม่รู้ว่ะ"
โครม
สิ้นเสียงยอมจำนนของคนท่าทางรู้เยอะทำเอาฟายหน้าทิ่มโต๊ะ
"อ้าวไหงไม่รู้อ่ะ"ฟายร้องโวยออกมาอย่างลืมตัว
"อ้อ..บัตเตอร์นี่เอง"เจ้าคนกำชัยได้ร้อง"อ้อ"ออกมาเบาๆปิดท้ายด้วยชื่อของเด็กสาวผิวหิมะด้วยน้ำเสียงที่กำชัยชนะ..
//เฮ้อ~~...เสร็จมัน//ฟายคิดอย่างอนาจใจในความงี่เง่าของตัวเอง..ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่านายพรานวางกับดัก..ดักเขาไว้แต่จนแล้วจนรอดหมาจิ้งจอกอย่างเขาก็ดันเผลอตัวไปเหยียบกับนั้นเข้าจนได้
"ก็บัตเตอร์มาเข้าโรงเรียนก่อนนายวันเดียวเองนี่...พอวันรุ่งชึ้นนับจากวันนั้นนายก็มา"
"งั้นลงไปข้างล่างกันได้แล้วมั่งเดี๋ยวอาจารย์ว่า"ก้อนร้องบอกเพื่อนทั้ง2แล้วเดินนำออกจากห้องไปเพราะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีส่วนร่วมในการสนทนาน้อยลงไปถนัดตาเมื่อนัทเข้ามาร่วมวงด้วย
"อืม"ฟายและนัทร้องรับก่อนจะเดินตามก้อนไป พวกเพื่อนๆในห้องต่างก็ทยอยลงมาทีละนิดละหน่อย เหมือนกับว่าวิชานี้ไม่มีความสำคัญอะไรที่ต้องใส่ใจนักหนา
เมื่อฟายเดินลงมาถึงขั้นล่างของโรงเรียนเขาก็พบ...
สนามฟุตบอลขนาดใหญ่ ขนาดเท่ากับที่ใช้ในการแข่งขันอย่างเป็นทางการ แต่ละด้านมีประตูฟุตบอลสีขาวสะอาดซึ่งบ่งบอกว่าได้รับการดูแลรักษาอย่างดีตั้งอยู่ด้านละ1ประตู
ด้านข้างสนามฝั่งตรงข้ามกับที่ฟายยืนดูอยู่เป็นอัศจรรย์ที่ใช้บรรจุผู้คนที่มาชมฟุตบอล
"นั้นไงอาจารย์อยู่โน้น"ก้อนชี้ให้เห็นอาจารย์พละที่มีท่าทางเหมือนอาจารย์สอนสุขศึกษามากกว่า ด้วยร่างกายของเขาที่เริ่มอ่อนล้าไปตามวัย หน้าท้องที่เริ่มลงพุง แต่ท่าทางร่างกายของเขาเมื่อก่อนคงเต็มไปด้วยมัดกล้ามเป็นแน่เพราะปัจจุบันมันก็ยังมีร่องรอยของกล้ามเนื้อที่เคยควบแน่นอยู่ เขาอยู่ในชุดเสื้อกี้ฬาสีขาวมีแถบฟ้าที่แขนเสื้อ
กางเกงวอร์มสีดำ ในมือข้างขวาถือดาบไม้มาด้วย
"นี่อาจารย์ที่ปรึกษาอีกคนของห้องเรา...ยังไงอาจารย์เขาก็ให้พวกเราผ่านอยู่แล้วไม่ต้องเครียดก็ได้"
นัทแนะนำฟายที่ทำท่าเริ่มเครียดเพราะเขาไม่รู้ว่าต้องเจอกับกีฬาอะไร
"ก็ดี~ว่าแต่พวกเราจะเรียนอะไรกันละ"เจ้าคนเครียดถอนหายใจฟูออกมาแล้วถามเจ้าคนที่ท่าทางรู้ดีซึ่งก็คือนัทนั้นเอง
"ปีนี้พวกเราจะมาเรียนศิลปะการต่อสู้ที่แคว้นเราภูมิใจกัน..วิถีแห่งซามูไร"คำตอบแรกดังออกจากปากของอาจารย์ทำให้ปากที่กำลังจะอ้ากว้างเพื่อตอบคำถามเพื่ออวดภูมิความรู้รอบตัวของเจ้าคนรู้ดีจำต้องหุบลงอย่างไม่เต็มใจนัก
เมื่ออาจารย์พูดจบนักเรียนแทบทั้งขั้นก็ส่งเสียงเฮ้ชึ้นพร้อมกัน
//ไอวิถีซามูไรนี่มันมีดีอะไรนักหนา~พวกนั้นถึงได้ทำท่าดีใจกันจัง//คำถามข้อหนึ่งดังชึ้นในหัวฟาย
"วิชาพละปีนี้ในส่วนของของวิชาแรกที่จะเรียนก็วิชาฟันดาบ"อาจารย์ประกาศให้นักเรียนทั้งขั้นรับทราบถึงชะตากรรรมตัวเองที่มีคนกำหนดไว้แล้วที่สำคัญ...มันไม่สามารถเปลี่ยนชะตากรรมแบบที่นารุโตะประกาศปาวๆตอนสอบจูนินรอบ3กับเนจิเมื่อ2ปีที่แล้วได้ซะด้วยสิ
"อาจารย์จะสอนอย่างเร็วเลย แล้วสอบภายใน1อาทิตย์"
"เฮ้ย!!!!"แทบทุกคนตะโกนออกมาO''O
"อาจารย์ครับ ซามูไรมันเป็นกันยากมากนะครับอาทิตย์เดียวไม่พอหรอกครับ พ่อผมบอกว่าการเป็นซามูไรต้องใช้เวลาฝึกฝนทั้งชีวิตเลยทีเดียวแล้วจะมาฝึกภายในหนึ่งสัปดาห์ได้ไง ตลกน่า"เด็กชายที่นั่งข้างหลังฟายตอนอยู่ในห้องเรียนพอดีร้องโวยชึ้นมา
โป๊ก
เสียงดาบไม้กระทบเข้ากับศีรษะของผู้ประท้วง
"ฉันบอกว่าจะให้พวกเธอฝึกเพื่อเป็นซามูไรแล้วไปรับใช้ไดเมียวหรือไงเจ้าอาร์ต"หลังจากเขกกะบาลผู้ที่กะจะทำรัฐประหารได้ อาจารย์ก็เริ่มสาธยายต่อเหมือนต้องการจะชี้แจงว่าโทษของการกบฏเป็นเช่นไร
"ฉันเอามาสอนให้พวกเธอเก็บคะแนนไม่ได้เอามาสอนให้เธอเป็นซามูไรนะ"
"55555+"ทั้งห้องร่วมทั้งฟายหัวเราะฮาแตกทำเอาหน้าของอาร์ตเริ่มเปราะ
"แหม~นี่ยังไม่เข้าฤดูหนาวเลยนะ หน้าแตกแล้วเหรออาร์ต"
เบนซ้ำ เหมือนสุภาษิตที่ว่าล่มแล้วยังโดนกระถืบซ้ำอีก
"ง่า~...กะๆ ..ก็...อากาศช่วงนี้มันเปลี่ยนแปลงบ่อยอ่ะ"อาร์ตใช้มุกรีไซเคิลจากหนังเก่าที่ออกโรงไปนานแล้วกลับมาเล่น แต่กลับเรียกเสียงฮาได้อย่างประหลาด
"อ้อ~สงสัยอากาศจะเปลี่ยนแปลงไปทางฤดูหนาวมั่ง หัวใจถึงได้โหยหา... ทำให้หน้านายแตกไง5555+"
"พอๆเบน เข้าบทเรียน การใช้ดาบฟาดฟันมี..."อาจารย์เริ่มสาธยายเทคนิคการฟังดาบของเหล่าซามูไรในแคว้นนี้ให้ฟัง ซึ่งหลายคนก็ทำท่าภาคภูมิใจในฝีมือหรือภูมิปัญญาของแคว้นที่ตนสั่งสมมา...แต่ฟายกลับมองว่าถ้าซามูไรของแคว้นนี้มาเจอกับเพลงดาบ3ทิวาสายโคโนะฮะที่รุ่นพี่คนหนึ่งในหน่วยลับสอนเขา พวกนี้ต่อให้รุม1ต่อ100ก็ตายเรียบแน่
...........................................................
แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ยามเที่ยงส่องผ่านเข้ามาในเหล่าหมู่ไม้สีเขียวสดลอดเข้ามาให้เห็นคณะเดินทางขนาดใหญ่ของเหล่าเกะนิน
"นายปล่อยพวกนั้นไปสู้กับเจ้าพวกโอโตะจะดีเหรอ"คิบะร้องถามชิกามารุ
"ยังไงเราก็มีแต่วิธีนี้เท่านั้นที่จะถ่วงพวกนั้นไว้ได้นี่ วีถีอื่นมันเสี่ยงเกินไป ดีไม่ดีวิธีนี้ละจะเป็นการจัดการถอนรากถอนโคนพวกมันก็ได้"ชิกามารุสาธยาย
"ก็ดีแฮะ แต่ความจริงฉันก็อยากฟัดกะพวกมันซักตั้ง2ตั้งดู ฉันอยากรู้ว่าตัวเองพัฒนาไปถึงไหนแล้ว "คิบะร้องออกมาเสียงดังขณะใช้มือทั้ง2เหวี่ยงตัวเองกับก้านไม้แล้วเคลื่อนที่ไปยังต้นไม้อีกต้น เหมือนกำลังอารมณ์ดีเต็มที่
"เสียกำลังรบ...ก่อนทำภารกิจ...มันจะเป็นการบ่อนทำลายเปอร์เซนต์ความสำเร็จของภารกิจนะคิบะ"ชิโนะพูดด้วยน้ำเสียงเนื่องๆและเย็นชาตามสไตส์เขา แต่ก็ทำให้คิบะหัวเราะออกมาเสียงดัง
"นั้นสินะ ฉันจะไปบ่อนทำลายกำลังรบตัวเองได้อย่างไร...ในเมื่อมีตัวปากดีอย่างนายคอยห้ามอยู่"
คิบะแอบกัดชิโนะน้อยๆ จากกล้ามเนื้อบนใบหน้าที่ไม่มีแม้แต่รอยกระตุกนั้นชี้ชัดได้เลยว่าชิโนะยังคงรักษามาดน้ำแข็งได้เป็นอย่างดี ถึงไม่ต้องดูแววตาเขาหลังแว่นดำก็ตามที
"แย่งกันพูดอยู่2ตัว3ตัวไม่คิดจะให้ฉันพูดเลยใช้ไหม"โจจิร้องโวยออกมามาจากท้ายขบวน
"เอ้า จะมีไรก็ว่ามาสิ"เสียงอิโนะชึ้นตรงกลางๆขบวน
"ฉันหิวข้าว พวกเราพักกันหน่อยปะ"เสียงคนหิวข้าวประกาศจุดยืนของตัวเอง
"......."สั้นๆแต่ได้ใจความทำเอาทั้งขบวนเงียบกันไปเลย
........................
"ฉันลุยก่อน พวกนายอย่ายุ่งละ"
เสียงของชายร่างใหญ่แห่งโอโตะงาคุเระนามจิโรโบร้องบอกเพื่อนโอโตะนินอีก4คน
"แค่ตัวเดียวมันจะพอเหรอ~ มาๆ มาให้หมดทุกตัวนั้นละ"นินจาผมสีรัตติกาลเริ่มส่งสายตาไม่ชอบใจ
ที่ส่งจิโรโบมาสู้กับพวกเขาแค่คนเดียว มันเหมือนเป็นการดูถูกพวกเขาเกินไป
แต่การแสดงความไม่พอใจของนินจาคนน้องทำให้จิโรโบเริ่มคิดว่าเขากำลังโดนดูถูกอย่างรุนแรง
"แก๊~~~~"จิโรโบถลาเข้ามาหานินจาทั้ง2โดยมีหมัดขวานำกะตะบันหน้าทั้ง2ให้จมธรณีในหมัดเดียว
หมับ
"แรงดีไม่เบานี่ แต่ต้องมากกว่านี้ถ้าคิดจะสู้กับพวกฉัน"เสียงนินจาทั้ง2จากโลกอนาคตดังชึ้นพร้อมกันขณะที่มือข้างหนึ่งของแต่ละคนมาช่วยกันผสานกันเพื่อรับหมัดของจิโรโบ
เมื่อพูดจบทั้ง2ก็มอบบาทางามๆให้จิโรโบคนละข้าง
ส่งจิโรโบลอยกลับไปหาพวกพ้องของตนอีก4คนอย่างน่าอนาจใจเป็นที่สุด
"บอกแล้วพวกแกทุกตัวเข้ามาเหอะ"นินจาผมดำยั่วยวนโอโตะนินอีก4คนที่กำลังตะลึงกับพลังกำลังของนินจาทั้ง2 ซึ่งมองๆแล้วก็ไม่น่าจะมีแรงมากมายอะไรแต่กลับซัดจิโรโบที่กลับไปฝึกฝนมาอย่างดีลงไปนอนได้ง่ายๆ
"แกขอเองนะ"เสียงอูคอนตะโกนก้อง พร้อมนินจาโอโตะทั้งหมดเริ่มแปรเป็นสภาวะที่2โดย คิมิมาโร่ยังดูท่าทีอยู่ห่างๆ เพื่อเก็บข้อมูลการต่อสู้ ปล่อยให้ทายูยะ อูคอน คิโดมารุเป็นหน่วยกล้าตาย
ทายูยะและคิโดมารุก็ต่อสู้ในรูปแบบของตัวเองซึ่งก็คือไปแอบซุ่ม ปล่อยให้อูคอนก็ออกมาลุยกับนินจาจากอนาคตเพียงลำพัง
อูคอนตอนนี้ร่างกายของเขาเป็นสีแดงสด รูปร่างที่เปลี่ยนแปลงไปจนดูไม่เหมือนมนุษย์เข้ามาแทนที่
อูคอนใช้ร่างที่ท่าทางแข็งแรงนี้บุกเข้าหานินจา2พี่น้อง
//คาถาสายฟ้า สายฟ้าแยกพสุธา//นินจาผมดำรีบใช้คาถาออกมาเพื่อสกัดอูคอน
สายฟ้าสีฟ้าครามเหมือนพันปักษาโพยพุ่งชึ้นจากพื้นดินแล้วแยกแผ่นดินออกเมือมันเคลื่อนตัวผ่าน มันเคลื่อนตัวเป็นแนวยาวไปทางอูคอนที่วิ่งมาโดยไม่มีท่าทีคิดจะหลบ
สวบ
ร่างของอูคอนสัมผัสถูกคาถาของนินจาผมดำเต็มตัว เลือดสีแดงฉานฟาดไปทั่วบริเวณ ตามกิ่งไม้ใบไม้ ร่วมถึงยอดหญ้า ร่างของอูคอนค่อยๆล่มลงบนพื้นอย่างช้าๆ
"เสร็จไปหนึ่ง"นินจาผู้คิดว่าตัวเองสามารถกำจัดศัตรูได้หันมาคุยอวดพี่ชายของตน แต่ก็รีบหันมามองทางคิมิมาโร่ เพราะเป็นเรื่องแปลกที่ไม่มีท่าทางหวาดหวั่นกับการเสียเพื่อนในทีมไปแม้แต่น้อย..หรืออาจเป็นเพราะว่าการสอนของโอโตะงาคุเระกับโคโนะฮะมีส่วนต่างกันตรงความสำคัญของพวกพ้อง?
แต่ถึงอย่างไรคำตอบก็ออกมาแล้ว
"ไม่มั่ง ฉันว่ามันจบง่ายไป อุ๊บ"
นินจาผู้พี่ร้องเตือนเสร็จก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เขารู้สึกว่ากำลังมีบางวิ่งแทรกเข้ามาในร่างกายของเขา
เขาหันมาดูบริเวณที่รับรู้ได้ถึงความเจ็บซึ่งก็คือที่ต้นแขนซ้ายของตัวเองที่ตอนนี้มีหัวของสัตว์ประหลาดมีเขางอกออกมา
"หวัดดี..ฉันซาคอนพี่ชายฝาแฝดของอูคอน...ใช้มันยังไม่จบ...แต่ตอนนี้พวกแกจบแน่..ลาก่อน"
ซาคอนโผล่มาที่ต้นแขนของนินจาผมทอง เขากล่าวคำทักทาย แล้วปิดประโยคด้วยการจากลา...
........................................
ตอนนี้เข้าเน็ตไม่ค่อยได้ การบ้านมายังกะหิมาลัย-*-
พรุ่งนี้มีสอบตั้ง2วิชา= =
พอเปิดคอมไวรัสมันก็มาอีกแล้ว- -
พอปิดหน้าจอมันจะค้าง(ปัจจุบันเลยหมกหน้าจอไว้เต็มข้างล่างเลย- -)
เกมที่เล่นก็ปรับเป็นแบบหน้าจอเล็กๆไม่ได้ ต้องเล่นทั้งหน้าจอ พอเล่นไปสักพักก็จะมีพวกแอดมา
พอลงทุนออกมาไปถามว่าแอดมามีเรื่องไร เพื่อนก็จะตอบมาทำนองว่าชวนให้ไปเล่นเกมที่เราพึ่งออกมาตะกี้
- -"
ความคิดเห็น