ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter-2
Song:ยิ่งร้ายยิ่งรัก
Artist:เพชร AF3
Author:RinRin
Warning:NC-15
Pairing:D18[Dino x Hibari]TYL!
ยิ่งร้ายก็ยิ่งรัก รักเธอ
ไม่รู้ทำไม ไม่เคย คิดจะเกลียดเธอสักครั้ง
...ทั้งที่รอยมีดกรีดเต็มร่าง...กลับไม่มีคำอ้อนวอนเพื่อจะปฏิเสธ...
...ไม่เป็นไร...ถ้าเป็นความประสงค์ของนาย...
...ไม่เป็นไร...ถ้าทำให้นายพอใจ...
“อ๊ะ! อ...อ๊ะ! อื้อ~!!”มีแต่เสียงร่ำร้องบ่งบอกเพียงความต้องการ ไม่เคยปฏิเสธ...ขอเพียงให้อีกฝ่ายเป็นชายตรงหน้า ขอแค่อีกฝ่ายคือดีโน่ คาบัลโรเน่ จะอะไรก็ได้...ได้ทั้งนั้น...ต่อให้ตรงหน้าคือความตาย...ก็จะขอยอมตายเพื่อความต้องการของนาย...
เลือดสีแดงอาบแทบทั่วร่างงามสีหิมะ ภาพตรงหน้าไม่ต่างกับฉากหนึ่งในคดีฆาตกรรมข่มขืน หากแต่เพียงร่างงามตรงหน้าไม่กรีดร้อง...ไม่วิงวอน...
“สึนะ...สึนะ...”เสียงของดีโน่ยังคงพร่ำเพ้อถึงนภาผืนสดใสอันเป็นที่รัก
...ห้วงรัก...ที่ไม่มีจริง...เพราะเขา..ไม่เคยหันกลับมามอง...
...การกระทำที่ทำ...ก็แค่การเริงรัก...ที่อีกฝ่ายไม่ได้รัก...
ริมฝีปากของคนทั้งคู่จุมพิตกันกี่ครั้ง...จะสัมผัสกันกี่พันหน...หากแต่ครานี้รสจูบนั้น ถึงอ่อนโยนแต่ก็ยังแฝงด้วยความโศกเศร้า...อยากรองรับความเศร้าของนายมากกว่านี้...มากกว่านี้...
...ทั้งที่ชั้น..
...อยากเกลียดนาย...ที่ไม่หันมายิ้มให้ชั้น...
...อยากเกลียดนาย...ที่นายไม่รักชั้น...
...อยากเกลียดนาย...ที่นายไม่หันกลับมามอง..
..แต่กลับทำได้แค่..
...เกลียดตัวเอง...ที่ไม่สามารถทำให้ทำให้นายกลับมายิ้มให้ได้...
...เกลียดตัวเอง...ที่ไม่สามารถทำให้นายรัก...
...เกลียดตัวเอง...ที่ไม่สามารถทำให้นายไม่หันกลับมามอง...
ส่วนลึกมันเรียกร้อง ให้เธอรับฟัง
แอบหวังคงมีสักวัน เราจะเข้าใจกันสักที
นัยน์ตาสีนิลกวาดมองไล่ตามร่างกายตัวเอง ผิวขาวสีหิมะมีเลือดไหลซิบอยู่หลายจุดพลางหันไปมองอ่างอาบน้ำที่ตนใช้เมื่อครู่ น้ำในอ่างที่ยังไม่ได้ปล่อยออกนั่น เป็นสีแดงจางๆ แผลตั้งแต่เมื่อคืนนั่น บางรอยเลือดก็ยังไหลไม่หยุด เมื่อพิจารณาอยู่สักครู่ เจ้าของร่างงามนั่นก็ตัดสินใจจัดการกับแผลด้วยการผ้าพันแผลลวกๆ ก่อนจะปิดทับด้วยเสื้อสูทราคาแพง ร่างบางผลักประตูห้องน้ำออกมา ร่างสูงของดีโน่ยังนอนอยู่บนเตียง ฮิบาริสาวเท้าเข้าไปใกล้ เพ็งพินิจใบหน้าล่อเหลายามหลับ แม้สีหน้าภายนอกจะเรียบเฉย...แต่ในใจนั้น..ช่างเจ็บปวด...เสียงบางอย่างเล็กลอดออกมาจากริมปากของดีโน่..
“สึนะ...”
อยากเรียกร้องให้ชื่อที่เรียกด้วยเสียงของดีโน่เป็นชื่อตน...แต่มันเป็นไปไม่ได้...เพราะในใจของดีโน่...มีเพียงซาวาดะ สึนะโยชิ...
แม้อยากจะเอื้อนเอ่ยคำรัก...แต่มันคงเป็นแค่ลมพัดผ่านหู...ที่นายไม่มีวันจะรับฟัง...
...............
“ตอนนี้มีแฟมิลี่คู่แข่งเราเริ่มเพ่งเล็งมากขึ้น ต้องคุ้มกันรุ่นที่ 10 เป็นเท่าตัว เข้าใจไหม!”เสียงผู้พิทักษ์แหงวายุตวัดห้วน หากแต่ฉายแววเป็นหัวเจ้านายที่รักยิ่งนัก ก่อนจะชี้ไปที่ผู้พิทักษ์เมฆาที่นั่งเงียบ
“แต่วันนี้ทุกคนมีภารกิจช่วงบ่าย เพราะฉะนั้นนายต้องคุ้มกันรุ่นที่ 10 เข้าใจไหม!”โกคุเทระพูดออกมาเสียงเครียด เจ้าของชื่อที่นั่งกอดอกยังคงทำหน้านิ่งแล้วตาสีนิลเหลือบขึ้นมามองน้อยๆ ราวกับรับรู้...
“คึหึหึ งั้นผมฝากคุณก็ช่วยดูแลสึนะโยชิคุงด้วยนะครับ”เสียงผู้พิทักษ์สายหมอกพูด ฮิบาริตวัดตามอง..ร่างกายของเขาตอนนี้ ไม่เหมาะจะทะเลาะกับใคร...ตัวเขาเองรู้ดี...
-ห้องทำงานของวองโกเล่รุ่นที่ 10-
ร่างเล็กนั่งทำงานอย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตาสีน้ำตาลเหลือบมองอีกร่างที่อยู่ในห้องกับตัวเองเป็นระยะ ตั้งแต่เข้ามาก็รู้แค่ว่ามีคำสั่งมาให้คุ้มครองเขาเท่านั้น อีกฝ่ายก็เล่นยืนผังกำแพงหลับตาแบบนั้นอย่างงี้เป็นชั่วโมงแล้ว บรรยากาศในห้องตอนนี้ยังคงเงียบสนิทชวนขนลุก..
“อะ...เออ...คุณฮิบาริครับ” เปลือกตาของเจ้าของชื่อขยับ นัยน์ตาสีนิลตวัดมองคนที่เรียกชื่อเขา ดวงตาคมๆ ดุๆ นั่นทำเอาสึนะโยชิ สะดุ้งเฮือก...พลางนึกไพล่ไปโทษคนที่เอาพี่ท่านมาให้คุ้มครองเขา ให้เขาอยู่คนเดียวน่าจะปล่อยภัยซะกว่า!
“อยากโดนชั้นขย้ำหรือไง..”เสียงเคล้าหวานของอีกฝ่ายถามทำเอา สึนะยิ้มเจื่อน..เอาแล้วไง...ให้เลือกว่าจะโดนพี่ท่านขย้ำหรือปล่อยให้ห้องอยู่ในบรรยากาศชวนสยอง ผมว่าเป็นตายเท่ากันล่ะครับ..
“หึ..คงอยากให้เจ้าพืชไร่นั่นมาอยู่ด้วยมากกว่างั้นสิ”
ฉึก!
ลูกศรปริศนาวิ่งเข้ามาแทงหน้าอกของสึนะอย่างจัง ด้วยความแรง 6,927 นิวตัน...ริมฝีปากของฮิบาริเหยียดออกน้อยๆ...พูดไม่ถูก..ว่าเกลียดคนตรงหน้าหรือไม่...เขาควรจะเกลียด..ที่คนตรงหน้า เป็นคนที่ได้ความรักจากคนที่เขารัก...
ถ้าเกิด..ดีโน่..รักเขาสักนิด..อย่างน้อย..เศษเสี้ยวที่รักเจ้าสัตว์กินพืชนี่...
Mi~Dori~TanabiGu~
เสียงเพลงโทรศัพท์อันสุดแสนจะเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น ถึงจะแอบหวังเล็กๆ ว่าจะเป็นคนที่อยู่ในห้วงคำนึง..แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้สินะ..
“ฮัลโหล..”เสียงหวานตอบรับตวัดห้วนแบบไม่คิดจะมองชื่อคนที่โทรมา..ก่อนนัยน์ตาสีดำจะเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายตอบรับ..
“ไง เคียวยะ..”
ไม่เหลือน้ำใจ เธอไม่เห็นใจกันเลย
ไม่เหลือสายตา เคยห่วงฉัน...
“ดี..ดีโน่...”
“หืม...อะไรกันแค่ชั้นโทรมาก็ตื่นเต้นขนาดนี้เชียวเหรอ เคียวยะ..”เสียงปลายสายพูดหยอกล้อฟังดูเจ้าเล่ห์...
“ขอสายสึนะหน่อยสิ...”คำพูดราวกับบลัฟเข้าจังงัง...
...ชั้นมันโง่เองสินะ...ที่คิดว่า..นายจะนึกถึงชั้นบ้าง..
“อ่ะ..ของแก”ฮิบาริยื่นโทรศัพท์มือถือในมือให้กับสึนะ
...รู้ตัวดี..ชั้นมันก็แค่ทางผ่าน...และก็ยังเป็นอยู่..จะสิบปี หรืออีกกี่สิบปี..ก็เป็นได้แค่นั้นสินะ...
ฮิบาริยังคงอยู่ในห้วงคำนึง...จนกระทั้ง..
“คุณฮิบาริครับ”เสียงใสๆ ของนภาแห่งวองโกเล่เรียก ดวงหน้าหวานของผู้พิทักษ์เมฆาเงยขึ้นมามองพลางทำคิ้วขมวดมุ่น
“อะ..เออ...คุณดีโน่เขาบอกว่าจะคุยด้วยน่ะครับ”คิ้วเรียวสวยขมวดน้อยๆ ก่อนรับโทรศัพท์มาแนบหูอย่างเงียบๆ
“เคียวยะๆ”เสียงปลายสายร้องเรียกเจ้าของโทรศัพท์ ฮิบาริครางตอบ
“นายคุ้มครองสึนะให้ดีๆ นะ”เสียงปลายสายฟังดูจริงจัง...แววตาของฮิบาริไหวเล็กน้อย..
“อือ..เข้าใจแล้ว”แล้วดีโน่ตัดสายไปทันที..
...นี่สินะ..สิ่งที่นายอยากจะพูดกับชั้น..มันก็แค่นี้เองสินะ...
ปวดร้าวเท่าไหร่ ฉันก็ยังทนรับมัน
ก็ยังเฝ้ารอนาที ที่เธอเข้าใจ...
“คุณดีโน่บอกว่า เดี๋ยวจะมาด้วยล่ะครับ”สึนะพูดพลางยิ้มให้ฮิบาริ ร่างงามกำมือแน่น ภาพของนภาทั้งสองแล่นเข้ามาในหัว
...จะมาทำให้ชั้นเจ็บปวดอีกหรือ...ดีโน่..
ภาพเดิมยังคงเล่นซ้ำ...สิ่งหนึ่งที่แตกต่างยามอยู่กับเขา...
....ยามอยู่กับสัตว์กินพืชนี่...รอยยิ้มของนายน่ะ...มันช่างมีความสุข...ต่างจากตอนอยู่กับชั้น...เป็นอย่างนั้นใช่ไหม...ดีโน่...
ตูม!!!
เสียงระเบิดดังขึ้นที่ประตู ทำเอาฮิบาริที่กำลังหลับตาอยู่เหลือบตาไปมอง...ชายชุดดำไม่ต่ำกว่า 10 คนยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง
...ชิ...มาซะได้...
ทอนฟาสีเงินถูกกวักออกมา...
“ชั้นจะขย้ำให้ตาย!”
...............
..........
.....
..
.
ทอนฟาสีเงินอาบไปด้วยเลือดของผู้เป็นศัตรู...ร่างบางในชุดสูทยืนอยู่ท่ามกลางซากศพ เลือดสีแดงอาบพรมใต้เท้า ยิ่งทำให้พรมสีแดงยิ่งคล้ำขึ้น ผู้ใดที่ได้พบเห็นคงรู้ว่าร่างตรงหน้าแกร่งเพียงใด แต่ก็คงไม่มีทางจะรู้...ร่างบางๆ นั่น..ใกล้ถึงขีดสุดเต็มที...ใต้เสื้อนอกที่ใส่อยู่เต็มไปด้วยเลือด ที่ไหลออกมาจากแผลเมื่อคืน...ขยับกายเพียงน้อย..ก็เจ็บแทบทรุด..
“พวกที่บุกเข้าไปตายหมด..ทำยังไงดีครับบอส..”
“งั้น...ก็ฆ่าวองโกเล่รุ่นที่ 10 ซะ..”
“รับทราบ..”
แสงแดดส่องจากด้านนอก..แต่นัยน์ตาสีนิลคู่สวยกลับเห็นบางอย่างที่แปลกออกไป...
...ความรัก..หน้าที่...คำสั่ง...ความถูกต้อง...
ไม่รู้ว่าควรจะเลือกอะไร...แต่ขอแค่ได้ปกป้อง...รอยยิ้มของนาย...ในฐานะคนที่รักนาย...
ปัง!
ปัง!
ปัง!
กระสุนไม่รู้กี่นัดต่อกี่นัด พุ่งเข้าไปฝั่งในร่างของฮิบาริ เคียวยะ ...
รัก..
รักนาย...
รักมากกว่าใคร...
“รัก”
ทันทีที่กระสุดนัดสุดท้ายฝั่งบนร่าง ร่างบางที่ทำหน้าที่เป็นเกราะรับกระสุนทรุดลงกับพื้น...
...ขอเพียงแค่ปกป้องรอยยิ้มของนาย...
...ขอเพียงแค่ให้นายไม่ร้องไห้...
...ขอเพียงแค่ได้ทำเพื่อนาย...
...ชั้นทำดีพอรึยัง...ดีโน่..
ไม่รู้มีทางบ้างไหม เธอจะรักกันได้สักที
....TBC....
เพลงจบแล้วเน้อ..
แต่ข้าน้อยไม่ให้จบ//อ้าวอินี่
ตอนหน้าจบแล้วค่ะ
คาดว่าไม่น่าจะนาน
แล้วเจอกันใหม่นะค่ะ!!
Artist:เพชร AF3
Author:RinRin
Warning:NC-15
Pairing:D18[Dino x Hibari]TYL!
ยิ่งร้ายก็ยิ่งรัก รักเธอ
ไม่รู้ทำไม ไม่เคย คิดจะเกลียดเธอสักครั้ง
...ทั้งที่รอยมีดกรีดเต็มร่าง...กลับไม่มีคำอ้อนวอนเพื่อจะปฏิเสธ...
...ไม่เป็นไร...ถ้าเป็นความประสงค์ของนาย...
...ไม่เป็นไร...ถ้าทำให้นายพอใจ...
“อ๊ะ! อ...อ๊ะ! อื้อ~!!”มีแต่เสียงร่ำร้องบ่งบอกเพียงความต้องการ ไม่เคยปฏิเสธ...ขอเพียงให้อีกฝ่ายเป็นชายตรงหน้า ขอแค่อีกฝ่ายคือดีโน่ คาบัลโรเน่ จะอะไรก็ได้...ได้ทั้งนั้น...ต่อให้ตรงหน้าคือความตาย...ก็จะขอยอมตายเพื่อความต้องการของนาย...
เลือดสีแดงอาบแทบทั่วร่างงามสีหิมะ ภาพตรงหน้าไม่ต่างกับฉากหนึ่งในคดีฆาตกรรมข่มขืน หากแต่เพียงร่างงามตรงหน้าไม่กรีดร้อง...ไม่วิงวอน...
“สึนะ...สึนะ...”เสียงของดีโน่ยังคงพร่ำเพ้อถึงนภาผืนสดใสอันเป็นที่รัก
...ห้วงรัก...ที่ไม่มีจริง...เพราะเขา..ไม่เคยหันกลับมามอง...
...การกระทำที่ทำ...ก็แค่การเริงรัก...ที่อีกฝ่ายไม่ได้รัก...
ริมฝีปากของคนทั้งคู่จุมพิตกันกี่ครั้ง...จะสัมผัสกันกี่พันหน...หากแต่ครานี้รสจูบนั้น ถึงอ่อนโยนแต่ก็ยังแฝงด้วยความโศกเศร้า...อยากรองรับความเศร้าของนายมากกว่านี้...มากกว่านี้...
...ทั้งที่ชั้น..
...อยากเกลียดนาย...ที่ไม่หันมายิ้มให้ชั้น...
...อยากเกลียดนาย...ที่นายไม่รักชั้น...
...อยากเกลียดนาย...ที่นายไม่หันกลับมามอง..
..แต่กลับทำได้แค่..
...เกลียดตัวเอง...ที่ไม่สามารถทำให้ทำให้นายกลับมายิ้มให้ได้...
...เกลียดตัวเอง...ที่ไม่สามารถทำให้นายรัก...
...เกลียดตัวเอง...ที่ไม่สามารถทำให้นายไม่หันกลับมามอง...
ส่วนลึกมันเรียกร้อง ให้เธอรับฟัง
แอบหวังคงมีสักวัน เราจะเข้าใจกันสักที
นัยน์ตาสีนิลกวาดมองไล่ตามร่างกายตัวเอง ผิวขาวสีหิมะมีเลือดไหลซิบอยู่หลายจุดพลางหันไปมองอ่างอาบน้ำที่ตนใช้เมื่อครู่ น้ำในอ่างที่ยังไม่ได้ปล่อยออกนั่น เป็นสีแดงจางๆ แผลตั้งแต่เมื่อคืนนั่น บางรอยเลือดก็ยังไหลไม่หยุด เมื่อพิจารณาอยู่สักครู่ เจ้าของร่างงามนั่นก็ตัดสินใจจัดการกับแผลด้วยการผ้าพันแผลลวกๆ ก่อนจะปิดทับด้วยเสื้อสูทราคาแพง ร่างบางผลักประตูห้องน้ำออกมา ร่างสูงของดีโน่ยังนอนอยู่บนเตียง ฮิบาริสาวเท้าเข้าไปใกล้ เพ็งพินิจใบหน้าล่อเหลายามหลับ แม้สีหน้าภายนอกจะเรียบเฉย...แต่ในใจนั้น..ช่างเจ็บปวด...เสียงบางอย่างเล็กลอดออกมาจากริมปากของดีโน่..
“สึนะ...”
อยากเรียกร้องให้ชื่อที่เรียกด้วยเสียงของดีโน่เป็นชื่อตน...แต่มันเป็นไปไม่ได้...เพราะในใจของดีโน่...มีเพียงซาวาดะ สึนะโยชิ...
แม้อยากจะเอื้อนเอ่ยคำรัก...แต่มันคงเป็นแค่ลมพัดผ่านหู...ที่นายไม่มีวันจะรับฟัง...
...............
“ตอนนี้มีแฟมิลี่คู่แข่งเราเริ่มเพ่งเล็งมากขึ้น ต้องคุ้มกันรุ่นที่ 10 เป็นเท่าตัว เข้าใจไหม!”เสียงผู้พิทักษ์แหงวายุตวัดห้วน หากแต่ฉายแววเป็นหัวเจ้านายที่รักยิ่งนัก ก่อนจะชี้ไปที่ผู้พิทักษ์เมฆาที่นั่งเงียบ
“แต่วันนี้ทุกคนมีภารกิจช่วงบ่าย เพราะฉะนั้นนายต้องคุ้มกันรุ่นที่ 10 เข้าใจไหม!”โกคุเทระพูดออกมาเสียงเครียด เจ้าของชื่อที่นั่งกอดอกยังคงทำหน้านิ่งแล้วตาสีนิลเหลือบขึ้นมามองน้อยๆ ราวกับรับรู้...
“คึหึหึ งั้นผมฝากคุณก็ช่วยดูแลสึนะโยชิคุงด้วยนะครับ”เสียงผู้พิทักษ์สายหมอกพูด ฮิบาริตวัดตามอง..ร่างกายของเขาตอนนี้ ไม่เหมาะจะทะเลาะกับใคร...ตัวเขาเองรู้ดี...
-ห้องทำงานของวองโกเล่รุ่นที่ 10-
ร่างเล็กนั่งทำงานอย่างจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตาสีน้ำตาลเหลือบมองอีกร่างที่อยู่ในห้องกับตัวเองเป็นระยะ ตั้งแต่เข้ามาก็รู้แค่ว่ามีคำสั่งมาให้คุ้มครองเขาเท่านั้น อีกฝ่ายก็เล่นยืนผังกำแพงหลับตาแบบนั้นอย่างงี้เป็นชั่วโมงแล้ว บรรยากาศในห้องตอนนี้ยังคงเงียบสนิทชวนขนลุก..
“อะ...เออ...คุณฮิบาริครับ” เปลือกตาของเจ้าของชื่อขยับ นัยน์ตาสีนิลตวัดมองคนที่เรียกชื่อเขา ดวงตาคมๆ ดุๆ นั่นทำเอาสึนะโยชิ สะดุ้งเฮือก...พลางนึกไพล่ไปโทษคนที่เอาพี่ท่านมาให้คุ้มครองเขา ให้เขาอยู่คนเดียวน่าจะปล่อยภัยซะกว่า!
“อยากโดนชั้นขย้ำหรือไง..”เสียงเคล้าหวานของอีกฝ่ายถามทำเอา สึนะยิ้มเจื่อน..เอาแล้วไง...ให้เลือกว่าจะโดนพี่ท่านขย้ำหรือปล่อยให้ห้องอยู่ในบรรยากาศชวนสยอง ผมว่าเป็นตายเท่ากันล่ะครับ..
“หึ..คงอยากให้เจ้าพืชไร่นั่นมาอยู่ด้วยมากกว่างั้นสิ”
ฉึก!
ลูกศรปริศนาวิ่งเข้ามาแทงหน้าอกของสึนะอย่างจัง ด้วยความแรง 6,927 นิวตัน...ริมฝีปากของฮิบาริเหยียดออกน้อยๆ...พูดไม่ถูก..ว่าเกลียดคนตรงหน้าหรือไม่...เขาควรจะเกลียด..ที่คนตรงหน้า เป็นคนที่ได้ความรักจากคนที่เขารัก...
ถ้าเกิด..ดีโน่..รักเขาสักนิด..อย่างน้อย..เศษเสี้ยวที่รักเจ้าสัตว์กินพืชนี่...
Mi~Dori~TanabiGu~
เสียงเพลงโทรศัพท์อันสุดแสนจะเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น ถึงจะแอบหวังเล็กๆ ว่าจะเป็นคนที่อยู่ในห้วงคำนึง..แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้สินะ..
“ฮัลโหล..”เสียงหวานตอบรับตวัดห้วนแบบไม่คิดจะมองชื่อคนที่โทรมา..ก่อนนัยน์ตาสีดำจะเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายตอบรับ..
“ไง เคียวยะ..”
ไม่เหลือน้ำใจ เธอไม่เห็นใจกันเลย
ไม่เหลือสายตา เคยห่วงฉัน...
“ดี..ดีโน่...”
“หืม...อะไรกันแค่ชั้นโทรมาก็ตื่นเต้นขนาดนี้เชียวเหรอ เคียวยะ..”เสียงปลายสายพูดหยอกล้อฟังดูเจ้าเล่ห์...
“ขอสายสึนะหน่อยสิ...”คำพูดราวกับบลัฟเข้าจังงัง...
...ชั้นมันโง่เองสินะ...ที่คิดว่า..นายจะนึกถึงชั้นบ้าง..
“อ่ะ..ของแก”ฮิบาริยื่นโทรศัพท์มือถือในมือให้กับสึนะ
...รู้ตัวดี..ชั้นมันก็แค่ทางผ่าน...และก็ยังเป็นอยู่..จะสิบปี หรืออีกกี่สิบปี..ก็เป็นได้แค่นั้นสินะ...
ฮิบาริยังคงอยู่ในห้วงคำนึง...จนกระทั้ง..
“คุณฮิบาริครับ”เสียงใสๆ ของนภาแห่งวองโกเล่เรียก ดวงหน้าหวานของผู้พิทักษ์เมฆาเงยขึ้นมามองพลางทำคิ้วขมวดมุ่น
“อะ..เออ...คุณดีโน่เขาบอกว่าจะคุยด้วยน่ะครับ”คิ้วเรียวสวยขมวดน้อยๆ ก่อนรับโทรศัพท์มาแนบหูอย่างเงียบๆ
“เคียวยะๆ”เสียงปลายสายร้องเรียกเจ้าของโทรศัพท์ ฮิบาริครางตอบ
“นายคุ้มครองสึนะให้ดีๆ นะ”เสียงปลายสายฟังดูจริงจัง...แววตาของฮิบาริไหวเล็กน้อย..
“อือ..เข้าใจแล้ว”แล้วดีโน่ตัดสายไปทันที..
...นี่สินะ..สิ่งที่นายอยากจะพูดกับชั้น..มันก็แค่นี้เองสินะ...
ปวดร้าวเท่าไหร่ ฉันก็ยังทนรับมัน
ก็ยังเฝ้ารอนาที ที่เธอเข้าใจ...
“คุณดีโน่บอกว่า เดี๋ยวจะมาด้วยล่ะครับ”สึนะพูดพลางยิ้มให้ฮิบาริ ร่างงามกำมือแน่น ภาพของนภาทั้งสองแล่นเข้ามาในหัว
...จะมาทำให้ชั้นเจ็บปวดอีกหรือ...ดีโน่..
ภาพเดิมยังคงเล่นซ้ำ...สิ่งหนึ่งที่แตกต่างยามอยู่กับเขา...
....ยามอยู่กับสัตว์กินพืชนี่...รอยยิ้มของนายน่ะ...มันช่างมีความสุข...ต่างจากตอนอยู่กับชั้น...เป็นอย่างนั้นใช่ไหม...ดีโน่...
ตูม!!!
เสียงระเบิดดังขึ้นที่ประตู ทำเอาฮิบาริที่กำลังหลับตาอยู่เหลือบตาไปมอง...ชายชุดดำไม่ต่ำกว่า 10 คนยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง
...ชิ...มาซะได้...
ทอนฟาสีเงินถูกกวักออกมา...
“ชั้นจะขย้ำให้ตาย!”
...............
..........
.....
..
.
ทอนฟาสีเงินอาบไปด้วยเลือดของผู้เป็นศัตรู...ร่างบางในชุดสูทยืนอยู่ท่ามกลางซากศพ เลือดสีแดงอาบพรมใต้เท้า ยิ่งทำให้พรมสีแดงยิ่งคล้ำขึ้น ผู้ใดที่ได้พบเห็นคงรู้ว่าร่างตรงหน้าแกร่งเพียงใด แต่ก็คงไม่มีทางจะรู้...ร่างบางๆ นั่น..ใกล้ถึงขีดสุดเต็มที...ใต้เสื้อนอกที่ใส่อยู่เต็มไปด้วยเลือด ที่ไหลออกมาจากแผลเมื่อคืน...ขยับกายเพียงน้อย..ก็เจ็บแทบทรุด..
“พวกที่บุกเข้าไปตายหมด..ทำยังไงดีครับบอส..”
“งั้น...ก็ฆ่าวองโกเล่รุ่นที่ 10 ซะ..”
“รับทราบ..”
แสงแดดส่องจากด้านนอก..แต่นัยน์ตาสีนิลคู่สวยกลับเห็นบางอย่างที่แปลกออกไป...
...ความรัก..หน้าที่...คำสั่ง...ความถูกต้อง...
ไม่รู้ว่าควรจะเลือกอะไร...แต่ขอแค่ได้ปกป้อง...รอยยิ้มของนาย...ในฐานะคนที่รักนาย...
ปัง!
ปัง!
ปัง!
กระสุนไม่รู้กี่นัดต่อกี่นัด พุ่งเข้าไปฝั่งในร่างของฮิบาริ เคียวยะ ...
รัก..
รักนาย...
รักมากกว่าใคร...
“รัก”
ทันทีที่กระสุดนัดสุดท้ายฝั่งบนร่าง ร่างบางที่ทำหน้าที่เป็นเกราะรับกระสุนทรุดลงกับพื้น...
...ขอเพียงแค่ปกป้องรอยยิ้มของนาย...
...ขอเพียงแค่ให้นายไม่ร้องไห้...
...ขอเพียงแค่ได้ทำเพื่อนาย...
...ชั้นทำดีพอรึยัง...ดีโน่..
ไม่รู้มีทางบ้างไหม เธอจะรักกันได้สักที
....TBC....
เพลงจบแล้วเน้อ..
แต่ข้าน้อยไม่ให้จบ//อ้าวอินี่
ตอนหน้าจบแล้วค่ะ
คาดว่าไม่น่าจะนาน
แล้วเจอกันใหม่นะค่ะ!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น